I'LL TELL you this, but you'll have

I'LL TELL you this, but you'll have to promise that it will go no further. Not long after we moved here we had the people next door round for dinner and - I swear this is true - they drove.
I was astounded (I recall asking them jokingly if they used a light aircraft to get to the supermarket, which simply drew blank looks and the mental scratching of my name from all future invitation lists), but I have since come to realise that there was nothing especially odd in their driving less than a couple of hundred feet to visit us. Nobody walks anywhere in America nowadays.

A researcher at the University of California at Berkeley recently made a study of the nation's walking habits and concluded that 85 per cent of people in the United States are "essentially" sedentary; 35 per cent of the population are "totally" sedentary. The average American walks less than 75 miles a year - about 1.4 miles a week, barely 350 yards a day. I'm no stranger to sloth myself, but that's appallingly little.

One of the things we wanted when we moved to America was to live in a town within walking distance of shops. Hanover, where we settled, is a small, typical New England college town, pleasant, sedate and compact. It has a broad green, an old-fashioned main street, nice college buildings with big lawns, and leafy residential streets. It is, in short, an agreeable, easy place to stroll. Nearly everyone in town is within a level five-minute walk of the shops, and yet as far as I can tell virtually no one walks.I walk to town nearly every day when I am at home. I go to the post office or library or the local bookshop, and sometimes, if I am feeling particularly debonair, I stop at Rosey Jekes Cafi for a cappuccino. All this is a big part of my life and I wouldn't dream of doing it other than on foot. People have got used to this curious and eccentric behaviour now, but several times in the early days, passing neighbours would slow beside the kerb and ask if I wanted a lift.

"But I'm going your way," they would insist when I politely declined. "Really, it's no bother." "Honestly, I enjoy walking." Well, if you're absolutely sure", they would say, and depart reluctantly, as if they felt they were leaving the scene of an accident.

People have become so habituated to using the car for everything that it would never occur to them to unfurl their legs and see what they can do. Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in a little nearby town called Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside (and left the motor running - something else that exercises me inordinately). He was inside for about three or four minutes, then came out, got in the car and drove exactly 16 feet to the general store next door, and popped in, engine still running.

And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.

She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a programme for the treadmill. It records my distance and speed, and I can adjust it for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.

According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 per cent of its $25bn- a-year roads budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years - and there are thousands to choose from - and you will not find a pavement anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing. I am not exaggerating.

I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee in one of those endless zones of shopping malls, motels, petrol stations and fast-food places that sprout everywhere in America these days. I noticed there was a bookshop across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book and anyway I figured that this would give my wife a chance to spend some important private quality time with four restive, overheated children.

Although the bookshop was no more than 50ft or 60ft away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic crossing for cars, but no provision for pedestrians and no way to cross without dodging through three lanes of swiftly turning traffic. I had to get in the car and drive

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันจะบอกคุณนี้ แต่คุณต้องสัญญาว่า จะเป็นไปได้ ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่เรามีคนรอบประตูถัดสำหรับมื้อเย็น และ - ข้าพเจ้านี้เป็นจริง - ขับผม astounded (จำได้ว่า ผมขอให้พวกเขาเล่นหาก พวกเขาใช้ลำแสงไปซูเปอร์มาร์เก็ต ซึ่งเพียงแค่ดึงดูว่างเปล่าและรอยขีดข่วนของชื่อจากรายการทั้งหมดในอนาคตเชิญจิต), แต่ตั้งแต่ฉันได้มารู้ว่า มีอะไรแปลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการขับรถน้อยกว่าสองสามร้อยฟุตเลย ไม่มีใครเดินที่ใดก็ได้ในอเมริกาในปัจจุบันนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เพิ่งทำการศึกษาพฤติกรรมการเดินของประเทศ และได้ข้อสรุปว่า ร้อยละ 85 ของผู้คนในสหรัฐอเมริกาเป็น "หลัก" เคลื่อนไหวน้อย ร้อยละ 35 ของประชากรมีอยู่ประจำ "ทั้งหมด" อเมริกาเฉลี่ยเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ปี - ประมาณ 1.4 กม.ต่อสัปดาห์ แทบ 350 หลาต่อวัน ผมบุคลิกภาพสวเอง แต่ที่ appallingly น้อยหนึ่งในสิ่งที่เราต้องการเมื่อเราย้ายไปอเมริกาก็อยู่ในเมืองเดินไปร้าน ฮันโนเวอร์ ที่เราตัดสิน มีขนาดเล็ก ทั่วไปอังกฤษใหม่วิทยาลัยเมือง เหนือ แถม และขนาดกะทัดรัด มีสีเขียวกว้าง มีถนนโบราณ อาคารวิทยาลัยดี มีสนามหญ้าขนาดใหญ่ และใบอยู่อาศัยถนน มันเป็น ในระยะสั้น สบาย ง่ายสถานที่เดินเล่น เกือบทุกคนในเมืองเดินห้านาทีระดับของร้านค้า และยัง เป็นที่คำแทบ ไม่มีใครเดิน ผมเดินไปเกือบทุกวันเมื่อฉันที่บ้าน ไปที่ทำการไปรษณีย์ หรือไลบรารี หรือ bookshop ท้องถิ่น และบางครั้ง ถ้าฉันรู้สึกอย่างยิ่งเดโบแนร์ ฉันหยุดที่ Rosey Jekes Cafi สำหรับคาปูชิโน่ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนใหญ่ในชีวิตของฉัน และฉันจะไม่ฝันทำมันเหนือเท้า คนได้ได้ใช้พฤติกรรมอยากรู้อยากเห็น และความผิดปกตินี้ขณะนี้ แต่หลายครั้งในวันแรก เพื่อนบ้านจะช้าข้าง kerb และถามว่า ฉันต้องการลิฟต์"แต่ฉันจะทาง พวกเขาจะยืนยันเมื่อชวนปฏิเสธ "จริง ๆ มันเป็นรำคาญไม่" "ซื่อสัตย์ ฉันเดิน" ดี ถ้าคุณอย่างแน่นอน" พวกเขาจะพูด และขาออกอย่างไม่เต็มใจ ว่าพวกเขารู้สึกว่า ออกจากฉากอุบัติเหตุPeople have become so habituated to using the car for everything that it would never occur to them to unfurl their legs and see what they can do. Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in a little nearby town called Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside (and left the motor running - something else that exercises me inordinately). He was inside for about three or four minutes, then came out, got in the car and drove exactly 16 feet to the general store next door, and popped in, engine still running.And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a programme for the treadmill. It records my distance and speed, and I can adjust it for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 per cent of its $25bn- a-year roads budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years - and there are thousands to choose from - and you will not find a pavement anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing. I am not exaggerating.I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee in one of those endless zones of shopping malls, motels, petrol stations and fast-food places that sprout everywhere in America these days. I noticed there was a bookshop across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book and anyway I figured that this would give my wife a chance to spend some important private quality time with four restive, overheated children.Although the bookshop was no more than 50ft or 60ft away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic crossing for cars, but no provision for pedestrians and no way to cross without dodging through three lanes of swiftly turning traffic. I had to get in the car and drive

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันจะบอกคุณนี้ แต่คุณจะต้องสัญญาว่ามันจะไปไม่เพิ่มเติม ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่เรามีคนรอบประตูถัดไปสำหรับอาหารค่ำและ - ฉันสาบานนี้เป็นจริง -.
พวกเขาขับรถผมก็ประหลาดใจ(ผมจำได้ขอให้พวกเขาติดตลกถ้าพวกเขาใช้อากาศยานเบาที่จะได้รับการซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งก็ดึง รูปลักษณ์ที่ว่างเปล่าและเกาจิตของฉันชื่อจากทั่วทุกรายการเชิญในอนาคต) แต่ผมได้มาตั้งแต่รู้ว่ามีอะไรแปลก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผลักดันของพวกเขาน้อยกว่าสองสามร้อยฟุตเยี่ยมชมเรา ไม่มีใครเดินทุกที่ในอเมริกาในปัจจุบัน. นักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เมื่อเร็ว ๆ นี้การศึกษาของประเทศนิสัยการเดินและได้ข้อสรุปว่าร้อยละ 85 ของผู้คนในประเทศสหรัฐอเมริกามี "หลัก" อยู่ประจำ; ร้อยละ 35 ของประชากรที่อยู่ "ทั้งหมด" อยู่ประจำ เฉลี่ยของชาวอเมริกันเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ต่อปี - ประมาณ 1.4 ไมล์ต่อสัปดาห์แทบจะ 350 หลาต่อวัน ฉันคนแปลกหน้ากับตัวเองไม่เฉื่อยชา แต่ที่แสดงออกเล็ก ๆ น้อย ๆ . หนึ่งในสิ่งที่เราต้องการเมื่อเราย้ายไปอยู่อเมริกาก็จะมีชีวิตอยู่ในเมืองสามารถเดินได้จากร้านค้า ฮันโนเวอร์ที่เรานั่งมีขนาดเล็กโดยทั่วไปนิวอิงแลนด์เมืองวิทยาลัยถูกใจสงบและมีขนาดกะทัดรัด แต่ก็มีสีเขียวกว้างสมัยเก่าถนนสายหลักอาคารเรียนที่ดีกับสนามหญ้าขนาดใหญ่และถนนที่อยู่อาศัยใบ มันเป็นในระยะสั้นที่น่าพอใจสถานที่ง่ายต่อการเดินเล่น เกือบทุกคนที่อยู่ในเมืองอยู่ในระดับที่เดินห้านาทีของร้านค้าและยังเท่าที่ผมสามารถบอกได้ว่าแทบไม่มีเมืองหนึ่ง walks.I เดินไปเกือบทุกวันเมื่อฉันที่บ้าน ผมไปที่สำนักงานการโพสต์หรือห้องสมุดหรือร้านหนังสือท้องถิ่นและบางครั้งถ้าฉันรู้สึกมีเสน่ห์โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมหยุดที่โรซี่ Jekes Cafi สำหรับคาปูชิโน่ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันและฉันจะไม่ฝันของการทำมันอื่น ๆ นอกเหนือจากการเดินเท้า มีคนได้ใช้พฤติกรรมอยากรู้อยากเห็นและพิสดารนี้ในขณะนี้ แต่หลายต่อหลายครั้งในวันแรกผ่านเพื่อนบ้านจะช้าข้างขอบถนนและถามว่าผมอยากยก. "แต่ฉันจะวิธีการของคุณ" พวกเขาจะยืนยันเมื่อฉัน ปฏิเสธอย่างสุภาพ "จริงเหรอก็ไม่รำคาญ." "จริง ๆ แล้วผมสนุกกับการเดิน." ดีถ้าคุณแน่ใจว่า "พวกเขาก็จะพูดและออกอย่างไม่เต็มใจเช่นถ้าพวกเขารู้สึกว่าพวกเขากำลังออกจากที่เกิดเหตุของการเกิดอุบัติเหตุ. คนได้กลายเป็นเคยตัวกับการใช้รถสำหรับทุกสิ่งที่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นกับพวกเขาไป คลี่ขาของพวกเขาและดูสิ่งที่พวกเขาสามารถทำ. บางครั้งก็หัวเราะเกือบ. วันอื่น ๆ ผมอยู่ในเมืองใกล้เคียงเล็ก ๆ ที่เรียก Etna รอที่จะนำกลับบ้านเป็นหนึ่งในเด็กของฉันจากบทเรียนเปียโนเมื่อรถหยุดนอกที่ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่นและ มนุษย์เกี่ยวกับอายุของฉันโผล่ออกมาและวิ่งภายใน (ซ้ายและมอเตอร์ทำงาน - สิ่งอื่นที่ออกกำลังกายผมสุดฤทธิ์). เขาเป็นคนที่อยู่ภายในประมาณสามหรือสี่นาทีแล้วออกมาได้ในรถและขับรถตรง 16 ฟุตถึงทั่วไป ร้านประตูถัดไปและโผล่ในเครื่องยนต์ยังคงทำงาน. และสิ่งที่เป็นผู้ชายคนนี้มองพอดีจริงๆ. ผมมั่นใจว่าเขาจ๊อกกิ้งระยะทางที่ฟุ่มเฟือยและเล่นสควอชและไม่ทุกชนิดของสิ่งที่ดีต่อสุขภาพ exuberantly แต่ฉันเพียงแค่เป็นแน่ใจว่า เขาไดรฟ์แต่ละกิจการเหล่านี้ มันบ้า ความใกล้ชิดของเราได้รับการร้องเรียนในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับความยากลำบากในการหาสถานที่ที่จะจอดนอกโรงยิมท้องถิ่น เธอไปที่นั่นหลายครั้งต่อสัปดาห์ที่จะเดินบนลู่วิ่ง ออกกำลังกายเป็นอย่างมากใช้เวลาเดินเพียงหกนาทีจากประตูหน้าบ้านของเธอ ผมถามว่าทำไมเธอไม่ได้เดินไปออกกำลังกายและทำหกนาทีน้อยบน treadmill. เธอมองที่ฉันเป็นถ้าผมอนาถใจที่ง่ายและกล่าวว่า "แต่ผมมีโปรแกรมสำหรับลู่วิ่ง. มันบันทึกระยะทางของฉันและ เพิ่มความเร็วและฉันสามารถปรับระดับปริญญาของความยากลำบาก. " มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผมว่าธรรมชาติขาดลอยๆคือในเรื่องนี้. ตามที่กังวลและหวาดกลัวรางบรรณาธิการล่าสุดในบอสตันโกลบที่สหรัฐอเมริกาใช้เวลาน้อยกว่าร้อยละ 1 ของ $ 25bn- ปีงบประมาณถนนในสิ่งอำนวยความสะดวก สำหรับคนเดินเท้า อันที่จริงฉันประหลาดใจก็ว่ามาก ไปเกือบชานเมืองพัฒนาใด ๆ ในช่วง 30 ปีที่ - และมีมากมายให้เลือก - และคุณจะไม่พบทางเดินที่ใดก็ได้ บ่อยครั้งที่คุณจะไม่พบคนเดินเท้าข้ามเดียว ผมไม่ได้พูดเกินความจริง. ฉันมีนี้นำกลับบ้านกับผมในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมาเมื่อเรากำลังขับรถข้ามรัฐเมนและหยุดกาแฟในหนึ่งในบรรดาโซนไม่มีที่สิ้นสุดของห้างสรรพสินค้า, บ้านพักสถานีบริการน้ำมันและสถานที่รวดเร็วอาหารที่แตกหน่อทุกที่ในอเมริกาวันนี้ . ผมสังเกตเห็นว่ามีร้านหนังสือข้ามถนนดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะข้ามเครื่องชงกาแฟและป๊อปมากกว่า ผมจำเป็นต้องมีหนังสือเฉพาะและต่อไปฉันคิดว่าเรื่องนี้จะให้ภรรยาของผมมีโอกาสที่จะใช้เวลาที่มีคุณภาพส่วนตัวบางอย่างที่สำคัญกับสี่หงุดหงิดเด็กตื่นเต้นมากเกินไป. แม้ว่าร้านหนังสือได้ไม่เกิน 50 ฟุตหรือ 60ft ออกไปผมค้นพบว่าไม่มีทาง ที่จะได้มีการเดินเท้า มีการผสมข้ามพันธุ์จราจรสำหรับรถยนต์ได้ แต่บทบัญญัติสำหรับคนเดินเท้าและไม่มีทางที่จะข้ามผ่านได้โดยไม่ต้องหลบสามเลนของการเปลี่ยนการจราจรได้อย่างรวดเร็ว ฉันได้รับในรถและไดรฟ์