3.2. Experiment 23.2.1. Performance

3.2. Experiment 2
3.2.1. Performance
No effects (P>0.05) of the dietary replacement levels of
SO with RO were observed on the average daily gain, daily
feed intake or feed:gain ratio of weanling pigs (Table 6).
These results differ from those obtained by Lima et al.
(2009), who observed an increase in feed intake (893 vs.
956 g day−1) and average daily gain (442 vs. 487 g day−1)
with a 2% replacement of soybean oil with rice oil in the
diets of weanling pigs (from 21 to 63 days of age). These differences
may be due to the energy content of the oils. While
Lima et al. (2009) considered the same values for both oils,
the present study showed that the AMEn of RO is 17.5%
lower than that of SO (Table 5). The feed intake of any animal
species is determined by their energy requirements (Woods,
2004), and an increase in the feed intake of pigs is observed
as their dietary energy density is lowered (Beaulieu et al.,
2006).
The α-tocopherol and total vitamin E contents of the rice
oil used in this experiment (Table 5) were lower than the
published average contents of 375 and 1105 mg kg−1, respectively
(Lima et al., 2009; Rodrigues et al., 2004). Rice oil
may present a high variation of vitamin E, which is mainly
due to factors such as the methods and conditions of extraction
and refining techniques (Rodrigues and Oliveira, 2010;
Rodrigues et al., 2004). Pigs may be susceptible to reduced vitamin
E depots just after weaning (Lauridsen, 2010;
Lauridsen et al., 2011), and vitamin E in its natural form has
been demonstrated to have higher activity than in its synthetic
form (Lauridsen et al., 2002, 2011; Wilburn et al.,
2008). In addition, when compared to sunflower oil, rice oil
in rat diets has been shown to have anti-allergic properties.
For example, it increases lymphocytes B and cytokines TH1
and reduces cytokines TH2 and IgE (Sierra et al., 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.2 การทดลอง 23.2.1. ประสิทธิภาพไม่มีผล (P > 0.05) ของระดับการทดแทนอาหารดังนั้น กับ RO สุภัคบนเฉลี่ยกำไรทุกวัน ทุกวันอาหารบริโภคหรือฟีด: กำไรอัตราส่วนสุกร weanling (ตาราง 6)ผลลัพธ์เหล่านี้แตกต่างจากผู้ที่ได้รับโดยลิมา et al(2009), ผู้สังเกตการเพิ่มขึ้นในการบริโภคอาหาร (893 vs956 g day−1) และค่าเฉลี่ยที่ได้รับ (442 เทียบกับ 487 g day−1) ทุกวันเปลี่ยน 2% น้ำมันถั่วเหลืองน้ำมันข้าวในการอาหารของสุกร weanling (จาก 21 วัน 63 อายุ) ความแตกต่างเหล่านี้อาจเป็น เพราะเนื้อหาพลังงานของน้ำมันหอมระเหย ในขณะที่ลิมา et al. (2009) ถือเป็นค่าเดียวกันสำหรับทั้งน้ำมันการศึกษาปัจจุบันพบว่า AMEn RO 17.5%ต่ำกว่าที่อื่น ๆ (ตาราง 5) การบริโภคอาหารของสัตว์ใด ๆชนิดตามความต้องการของพลังงาน (ป่า2004), และสังเกตการเพิ่มขึ้นของการบริโภคอาหารของสุกรเป็นความหนาแน่นของพลังงานอาหารจะลดลง (ไลส์ et al.,2006)เนื้อหาวิตามินอีด้วยกองทัพ-tocopherol และผลรวมของข้าวน้ำมันที่ใช้ในการทดลองครั้งนี้ (ตาราง 5) ไม่ต่ำกว่านี้เผยแพร่เนื้อหาเฉลี่ยของ kg−1 มิลลิกรัม 375 และ 1105 ตามลำดับ(ลิมา et al., 2009 โรดริเกวส et al., 2004) น้ำมันข้าวอาจแสดงความผันแปรสูงผสมวิตามินอี ซึ่งเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากปัจจัยต่าง ๆ เช่นวิธีการและเงื่อนไขของการแยกและการปรับเทคนิค (โรดริเกวสและ Oliveira, 2010โรดริเกวส et al., 2004) หมูอาจจะไวต่อการวิตามินลดลงE คลังหลัง weaning (Lauridsen, 2010Lauridsen et al., 2011), และวิตามินอีแบบธรรมชาติการแสดง มีกิจกรรมสูงกว่าในหนังสังเคราะห์ของแบบฟอร์ม (Lauridsen et al., 2002, 2011 Wilburn et al.,ปี 2008) นอกจากนี้ เมื่อเทียบกับน้ำมันดอกทานตะวัน ข้าวน้ำมันมีการแสดงในอาหารหนูมีคุณสมบัติป้องกันการแพ้ตัวอย่าง มันเพิ่ม lymphocytes B และ cytokines TH1ลด cytokines TH2 และ IgE (เซีย et al., 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.2 การทดลองที่ 2
3.2.1 ผลการดำเนินงาน
ไม่มีผล (P> 0.05) ระดับของการเปลี่ยนอาหาร
ให้กับ RO ถูกตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับกำไรเฉลี่ยต่อวันทุกวัน
ปริมาณอาหารที่กินหรือฟีด. อัตราส่วนกำไรของสุกรหลังหย่านม (ตารางที่ 6)
ผลลัพธ์เหล่านี้แตกต่างจากที่ได้รับโดยเอลิมา al.
(2009) ที่สังเกตเห็นการเพิ่มขึ้นของปริมาณอาหารที่กิน (893 กับ
956 กรัมวันที่ 1) และกำไรเฉลี่ยต่อวัน (442 กับ 487 กรัมวันที่ 1)
มีการเปลี่ยน 2% ของน้ำมันถั่วเหลืองน้ำมันรำข้าวใน
อาหารของสุกรหลังหย่านม (21-63 วันอายุ) ความแตกต่างเหล่านี้
อาจจะเป็นเพราะปริมาณพลังงานของน้ำมัน ในขณะที่
ลิมา et al, (2009) ถือว่าเป็นค่าเดียวกันสำหรับน้ำมันทั้ง
การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าเอเมนของ RO เป็น 17.5%
ต่ำกว่าที่ของ SO (ตารางที่ 5) ปริมาณอาหารที่กินของสัตว์
สายพันธุ์ที่ถูกกำหนดโดยความต้องการพลังงานของพวกเขา (วูดส์,
2004) และการเพิ่มขึ้นของปริมาณอาหารที่กินของสุกรเป็นที่สังเกต
ว่าเป็นความหนาแน่นของพลังงานในอาหารของพวกเขาจะลดลง (Beaulieu et al.,
2006).
αโทโคฟีรอ และเนื้อหาของวิตามินอีรวมของข้าว
น้ำมันที่ใช้ในการทดลองนี้ (ตารางที่ 5) มีค่าต่ำกว่า
ค่าเฉลี่ยของการเผยแพร่เนื้อหาของ 375 และ 1,105 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม-1 ตามลำดับ
(ลิ et al, 2009;.. โรดริกู, et al, 2004) น้ำมันรำข้าว
อาจมีการเปลี่ยนแปลงสูงของวิตามินอีซึ่งเป็นส่วนใหญ่
เนื่องจากปัจจัยต่างๆเช่นวิธีการและเงื่อนไขในการสกัด
และเทคนิคการกลั่น (โรดริกูและ Oliveira, 2010;
. โรดริกู, et al, 2004) หมูอาจจะมีความเสี่ยงที่จะลดลงวิตามิน
E คลังหลังหย่านม (Lauridsen 2010;
. Lauridsen et al, 2011) และวิตามินอีในรูปแบบธรรมชาติที่ได้
รับการแสดงที่จะมีกิจกรรมสูงกว่าในสังเคราะห์
รูปแบบ (Lauridsen, et al. ปี 2002 ปี 2011 วิลเบิร์ตอัล.
2008) นอกจากนี้เมื่อเทียบกับน้ำมันดอกทานตะวันน้ำมันรำข้าว
ในอาหารหนูได้รับการแสดงที่จะมีคุณสมบัติต้านการแพ้.
ยกตัวอย่างเช่นมันจะเพิ่ม B lymphocytes และ cytokines TH1
และลด cytokines TH2 และ IgE (เซียร์รา et al., 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . การทดลองที่ 2
ดำเนินงาน . การแสดง
ไม่มีผล ( p > 0.05 ) ระดับการเปลี่ยนอาหารของ
ดังนั้น RO ที่พบบนเข้าทุกวัน เฉลี่ย ปริมาณอาหารที่กินทุกวัน
หรืออาหารสัตว์ : ได้รับอัตราส่วนของลูกสุกรหย่านม ( ตารางที่ 6 ) .
ผลลัพธ์เหล่านี้แตกต่างจากที่ได้รับโดยลิมา et al .
( 2009 ) ที่พบเป็น การเพิ่มขึ้นของการบริโภคอาหาร ( 893 vs
956 กรัมวัน− 1 ) และได้รับรายวันเฉลี่ย ( 442 vs 487 กรัมวัน− 1 )
กับ 2 % ทดแทนน้ำมันถั่วเหลืองน้ำมันข้าวใน
อาหารของลูกสุกรหย่านม ( จาก 21 63 วันของอายุ ) ความแตกต่างเหล่านี้
อาจจะเกิดจากปริมาณพลังงานของตัวขับ ในขณะที่
ลิมา et al . ( 2009 ) ถือว่าเป็นค่าเดียวกันทั้งน้ำมัน
การศึกษาปัจจุบันพบว่า สาธุ ของ RO เป็น 17.5 %
ที่น้อยกว่ามาก ( ตารางที่ 5 )
การกินอาหารของสัตว์ใด ๆสายพันธุ์ที่ถูกกำหนดโดยความต้องการพลังงานของพวกเขา ( ป่า
2004 ) และเพิ่มในการกินอาหารของหมูเป็นที่สังเกต
เป็นอาหารจะลดลง ( ความหนาแน่นพลังงานของโบลิ et al . ,

) ) และแอลฟาโทโคเฟอรอล วิตามินอีรวมเนื้อหาของข้าว
น้ำมันที่ใช้ในการทดลอง ( ตาราง 5 ) ต่ำกว่าค่าเฉลี่ย
หัวข้อเนื้อหาของ 375 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม และมี− 1 )
( ลิมา et al . , 2009Rodrigues et al . , 2004 )
น้ำมันข้าวอาจเสนอรูปแบบสูงของวิตามินอี ซึ่งส่วนใหญ่
เนื่องจากปัจจัยเช่น วิธีการ และเงื่อนไข ของการสกัด
และการกลั่นเทคนิค ( Rodrigues และ โอลิเวียร่า , 2010 ;
Rodrigues et al . , 2004 ) หมูอาจจะเสี่ยงต่อการลดวิตามิน
E คลังหลังหย่านม ( lauridsen , 2010 ;
lauridsen et al . , 2011 ) , และวิตามินอีในรูปแบบธรรมชาติได้
ได้แสดงให้เห็นถึงมีฤทธิ์สูงกว่าในรูปแบบสังเคราะห์
( lauridsen et al . , 2002 , 2011 ; วิลเบิร์น et al . ,
2008 ) นอกจากนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับ น้ำมันทานตะวัน น้ำมันในสูตรข้าว
หนูได้แสดงคุณสมบัติต้านภูมิแพ้
ตัวอย่างเช่น เพิ่มเม็ดเลือดขาว และสาร B th1
และลดการป้องกันและ th2 IgE ( Sierra et al . , 2005 )