The Third TimeStereo_Low_FiSummary:

The Third Time
Stereo_Low_Fi

Summary:

"After the second time Ben thinks nothing will ever happen, he won't let anything happen. This unexpected turn of events will pass too, leaving no trace in their lives. As long as he doesn't do a thing.
Moderation and self-control. Not his strongest suit, he knows."

Lately, Ben can't get a certain thought about his best friend out of his head.
Notes:

First story that I write about Ben and Ryan, and first RPF that I write in years. I had to get it out of my system.

Needless to say, the events depicted in the story are completely fictional, and no disrespect is meant to any person mentioned. I'm just playing with my imagination. The lyrics quoted are from "Life is Cinema" and "Vipassana". This was originally written and posted in Italian, and has been revised and slightly modified while translating.
Work Text:

(2009)

Moderation has never been his strong suit, he has learnt this all too well by now. For so many times he didn't know when to stop, and for every line he finally draws, he steps over another right away. Alcohol. Weed. Drugs. Women. It's a never-ending cycle.

He fears this will be just another entry in the endless list of things he shouldn't do.

-

The third time it happens in that hole disguised as a registration studio where they've been working for a little more than a month, waiting to rent a place they can call their own. It happens there, just like the first time, but unlike the first time he doesn't have the excuse of a whole day of struggling, angrily, joyfully cashing out crumpled words, banging his head along drums and basslines, until a melody grabs him by the throat and uncorks his brain, opening the gates to a cascade of syllables of disarming clarity.

See I'll be scared if there wasn't a riot, pushin'and pullin', grabbin'some hair, pukin'and fukin' up the sidewalk.

The first time (he remembers it well, it was barely a few weeks ago) they end up sitting on the floor, late into evening, dead tired.

Ryan sits with his legs crossed, his gaze still fixed on his laptop, ear-buds on, eyes scrutinizing the screen. Ben leans with his back against the wall. His head still bobs softly to the tune that hammered into his skull for hours. He's hungry, and in dire need of a shower, what with how much he sweated and the scarce ventilation in the room he smells like shit.

Ryan pulls the ear-buds off and let them fall on the keyboard. He raises his arms over his head, index fingers pointing up to the ceiling, looking accomplished.

“This is it. This is gonna blow. In ten years, people will be shouting for it at concerts, I bet!”

Ben feels like chuckling at his friend's enthusiasm. He knows that in the morning they will listen to the track they just recorded and want to crush it into pieces and light it up on fire. And from the ashes they will build something even better. By now he knows this is the only way they can work together.

Two over the top perfectionists, setting standards way too high for their own good. But it works like a charm.

“This is the bomb,” Ryan says again, and he glances at Ben, eyes gleaming with pride, grinning ear to ear. His grin is contagious and Ben smiles back, he can never be indifferent to his friend's excitement.

He thinks he should tell him, some time, how good it is for him to work together like this. He thinks he would like to shake his hand with gratitude, he would like to hug him.

He would like to kiss that smile.

The thought is so sudden, so bright, that it feels like it's not his own, it feels like some external force has nailed it into his brain. His hands and jaw stiffen, and he has to stand up, quick like bitten by a dog, and walk a couple of steps away.

Selfish selfish selfish me yeah me.

Ryan stares at him, surprised, and Ben gives a nervous laugh. He says he got a cramp and cracks a joke. Ryan chuckles, and goes back to his computer. Ben runs a hand through his hair, feeling awkward, restless. He wonders what kind of devil has stopped to whisper into his ear.

-

That was the first time he thought about it.

-

Fast-forward to the present. The third time.

Same place, almost the same time, no excitement for a well-done job this time around. Just accounting, people to contact and collaborations to work out, and so much tiredness, so much exhaustion. Two days ago they were in talk to start production for a video, now it all seems far away.

They're alone again, the two of them. Ben is sitting in front of the mixer. He hears Ryan walking back and forth, busy with something, behind his back, and when he comes closer Ben is fears he's about to ask him again if he wants some coffee. Ryan seems to live on coffee, these days.

He doesn't, luckily. “Come on, let's get out of here and go grab some food,” he says instead.

Ben nods, without opening his eyes. He lifts his arms up, trying to stretch.

“This shit is driving me crazy...” he groans.

Ryan leans over from behind, he wraps one arm around his neck, grabbi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครั้งที่สามStereo_Low_Fiสรุป:"หลังจากที่สอง เวลาเบนคิดอะไรจะเคยเกิดขึ้น เขาจะไม่ปล่อยให้อะไรเกิดขึ้น เปิดนี้ไม่คาดคิดของเหตุการณ์จะผ่านเกินไป ออกจากไม่มีร่องรอยในชีวิต ตราบใดที่เขาไม่ทำสิ่งดูแลและควบคุมตนเอง ไม่ของเขาแข็งแกร่งเหมาะกับ เขารู้"เมื่อเร็ว ๆ นี้ เบนไม่ได้ความคิดบางอย่างเกี่ยวกับเพื่อนของเขาออกจากหัวของเขาหมายเหตุ:เรื่องแรกที่เขียนเกี่ยวกับเบนและ Ryan ก RPF แรกที่เขียนในปี ผมจะได้รับประโยชน์จากระบบของฉันจำเป็นต้องพูด อื่นในเรื่องสมมติอย่างสมบูรณ์ และตุลาการไม่ได้หมายถึงบุคคลใด ๆ ดังกล่าว ฉันเพียงแค่เล่นกับจินตนาการ เนื้อเพลงที่ยกมาจาก "ชีวิตเป็นภาพยนตร์" และ "Vipassana" ได้ นี้เดิมถูกเขียน และลงรายการบัญชีในอิตาลี และมีการปรับปรุง และปรับเปลี่ยนเล็กน้อยในการแปลข้อความที่ทำงาน:(2009)ดูแลไม่เคยมีชุดแข็งแกร่งของเขา เขาได้เรียนรู้นี้ โดยขณะนี้ทั้งหมดดี หลาย ๆ ครั้งไม่ทราบว่าจะหยุด และสำหรับทุกบรรทัด เขาสุดท้ายวาด เขาขั้นตอนเหนืออีกทันที แอลกอฮอล์ วัชพืชขึ้น ยาเสพติด ผู้หญิง รอบผืนได้เขากลัวจะเป็นเพียงหนึ่งรายการในรายการสิ้นสุดสิ่งที่เขาไม่ควรทำ-เวลาสามที่เกิดขึ้นในหลุมที่ปลอมแปลงตามที่พวกเขาได้ทำงานในสตูดิโอลงทะเบียนเล็กน้อยมากกว่าเดือน รอเช่าพวกเขาสามารถเรียกตนเอง เกิดมี เช่นเดียวกับครั้งแรก แต่แตกต่าง จากครั้งแรกที่เขาไม่ได้แก้วันทั้ง ดิ้นรน angrily, joyfully cashing ออกคำยับ พวกหัวกลองและ basslines ทำนองเพลง grabs เขาตามคอ และ uncorks สมอง เปิดประตูการเรียงซ้อนของพยางค์ disarming ความคมชัดดูจะกลัวไม่ได้มีการจลาจล pushin'and pullin', grabbin'some ผม pukin'and fukin' ขึ้นสารพัดครั้งแรก (เขาจดจำได้ดี ก็เพิ่งจะไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา) จนนั่งบนพื้น เหนื่อยช้าลงในตอนเย็น ตายRyan อยู่กับขาของเขาข้าม สายตาของเขายังคง ถาวรบนแล็ปท็อปของเขา อาหารหูบน ตา scrutinizing หน้าจอ เบนเอน ด้วยเขากำแพง หัวของเขายังคงบ๊อบเบา ๆ กับเพลงที่มือเข้าไปในกะโหลกศีรษะของเขาสำหรับชั่วโมง กำลังหิว และอบอุ่นของฝักบัว what with จำนวนเขา sweated และระบายอากาศที่ขาดแคลนในห้อง เขามีกลิ่นคล้ายคนRyan ดึงอาหารหูออก และปล่อยให้พวกเขาตกอยู่บนแป้นพิมพ์ เขายกแขนของเขาเหนือหัว ดัชนีนิ้วชี้ขึ้นไปเพดาน มองสำเร็จ"นี้เป็นการ นี้กำลังจะระเบิด ในสิบปี คนจะได้ตะโกนไปที่คอนเสิร์ต ฉันเดิมพัน"เบนรู้สึกเหมือน chuckling ที่ความกระตือรือร้นของเพื่อนของเขา เขารู้ว่า ในตอนเช้า พวกเขาจะฟังแทร็คที่บันทึก และต้องการความสนใจเป็นชิ้น และสว่างขึ้นบนไฟ และจากขี้เถ้า พวกเขาจะสร้างสิ่งที่ดียิ่งขึ้น ตอน ที่เขารู้ว่า นี้เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาสามารถทำงานร่วมกันสอง perfectionists สุด มาตรฐานสูงเกินไปสำหรับตัวเองดีกว่า แต่ทำงานเหมือนเสน่ห์"นี่คือระเบิด Ryan กล่าวว่า อีกครั้ง และเขาสายตาที่เบน ตาที่ล้า ด้วยความภาคภูมิใจ grinning หู-หู ติดต่อได้รอบ ๆ ไร้ของเขา และเบนยิ้มกลับ ไม่สามารถสนใจเพื่อความตื่นเต้นของเพื่อนของเขาเขาคิดว่า เขาควรบอกเขา เวลา วิธีที่ดีก็คือสำหรับเขาที่จะทำงานร่วมกันเช่นนี้ เขาคิดอยากจะจับมือกับความกตัญญูของเขา เขาอยากกอดเขาอยากจะจูบที่รอยยิ้มคิดได้ดังนั้นฉับพลัน สว่างมาก มันรู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นของเขาเอง ความรู้สึกชอบ บางแรงภายนอกมี nailed มันลงในสมองของเขา มือและขากรรไกรของเขา stiffen และต้องยืนขึ้น ด่วนเช่นสุนัขกัด และเดินไปไม่กี่ขั้นตอนเห็นแก่ตัวเห็นแก่ตัวเห็นแก่ตัวฉันได้ฉันนั้นRyan stares ที่เขา ประหลาดใจ และ Ben ให้ประสาทหัวเราะ เขากล่าวว่า เขาได้รับการขัดขวาง และรอยแตกตลก Ryan chuckles และกลับไปที่คอมพิวเตอร์ของเขา เบนทำมือผ่านเส้นผมของเขา ความรู้สึกตกใจ สโมสร เขาประหลาดใจชนิดของปีศาจหยุดกระซิบในหูของเขา-ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน-Fast-forward to the present. The third time.Same place, almost the same time, no excitement for a well-done job this time around. Just accounting, people to contact and collaborations to work out, and so much tiredness, so much exhaustion. Two days ago they were in talk to start production for a video, now it all seems far away.They're alone again, the two of them. Ben is sitting in front of the mixer. He hears Ryan walking back and forth, busy with something, behind his back, and when he comes closer Ben is fears he's about to ask him again if he wants some coffee. Ryan seems to live on coffee, these days.He doesn't, luckily. “Come on, let's get out of here and go grab some food,” he says instead.Ben nods, without opening his eyes. He lifts his arms up, trying to stretch.“This shit is driving me crazy...” he groans.Ryan leans over from behind, he wraps one arm around his neck, grabbi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่สามเวลา
Stereo_Low_Fi สรุป: "หลังจากที่ครั้งที่สองเบนคิดว่าไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นเขาจะไม่ยอมให้สิ่งใดเกิดขึ้นนี้ไม่คาดฝันของเหตุการณ์จะผ่านมากเกินไปทิ้งร่องรอยในชีวิตของพวกเขาตราบใดที่เขาไม่ได้ทำ.. . สิ่งที่. การดูแลและการควบคุมตนเองไม่ได้ชุดที่แข็งแกร่งของเขาเขารู้ ". เมื่อเร็ว ๆ นี้เบนไม่สามารถได้รับความคิดบางอย่างเกี่ยวกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาออกจากหัวของเขา. หมายเหตุ: เรื่องแรกที่ผมเขียนเกี่ยวกับเบนและไรอันและ RPF แรกที่ผมเขียนในปีที่ผ่าน ฉันได้รับมันออกจากระบบของฉัน. จำเป็นต้องพูดเหตุการณ์ที่ปรากฎในเรื่องมีตัวละครอย่างสมบูรณ์และไม่เคารพไม่ได้หมายถึงบุคคลใด ๆ ที่กล่าวถึง ฉันแค่เล่นกับจินตนาการของฉัน เนื้อเพลงที่ยกมาจาก "ชีวิต Cinema" และ "วิปัสสนา" นี้ได้รับการเขียนและโพสต์ในอิตาลีและได้รับการแก้ไขและแก้ไขเล็กน้อยในขณะที่แปล. ทำงานอักษร: (2009) การดูแลที่ไม่เคยมีชุดที่แข็งแกร่งของเขาเขาได้เรียนรู้ที่ดีทั้งหมดนี้เกินไปโดยขณะนี้ สำหรับหลาย ๆ ครั้งเขาไม่ได้รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะหยุดและสำหรับทุกบรรทัดในที่สุดเขาก็ดึงเขาก้าวไปอีกทันที เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ วัชพืช. ยาเสพติด ผู้หญิง มันไม่มีที่สิ้นสุดวงจร. เขากลัวนี้จะเป็นเพียงรายการอื่นในรายการไม่มีที่สิ้นสุดของสิ่งที่เขาไม่ควรทำ. - ครั้งที่สามจะเกิดขึ้นในหลุมที่ปลอมตัวเป็นสตูดิโอลงทะเบียนที่พวกเขาได้รับการทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ มากกว่าเดือนที่รอการเช่าสถานที่ที่พวกเขาสามารถเรียกตัวเอง มันเกิดขึ้นที่นั่นเช่นเดียวกับครั้งแรก แต่แตกต่างจากครั้งแรกที่เขาไม่ได้มีข้อแก้ตัวของทั้งวันของการดิ้นรน, โกรธ, ความสุข cashing ออกคำยู่ยี่, ทุบศีรษะของเขาพร้อมกลองและ basslines จนทำนองคว้าเขา คอและ uncorks สมองของเขาเปิดประตูไปยังน้ำตกของพยางค์ของความโกรธความชัดเจน. ดูฉันจะต้องกลัวถ้ามีไม่จลาจล, pushin'and pullin 'ผม grabbin'some, pukin'and fukin' ขึ้นทางเท้า. ครั้งแรก (เขาจำได้ดีมันก็แทบจะไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา) พวกเขาจบลงนั่งบนพื้นในตอนเย็นตายเหนื่อย. ไรอันนั่งอยู่กับขาของเขาข้ามจ้องมองเขาคงยังคงอยู่บนแล็ปท็อปของเขา หูตาในตา scrutinizing หน้าจอ เบนโน้มกับหลังของเขากับผนัง ศีรษะของเขายังคง bobs เบา ๆ ในการปรับแต่งที่ตอกเข้าไปในกะโหลกของเขาสำหรับชั่วโมง เขาเป็นคนที่หิวและต้องตกระกำลำบากจากห้องอาบน้ำเป็นสิ่งที่มีเท่าใดเขาเหงื่อและระบายอากาศที่ขาดแคลนในห้องที่เขามีกลิ่นเหมือนอึ. ไรอันดึงหูตาออกและปล่อยให้พวกเขาตกอยู่บนแป้นพิมพ์ เขายกแขนของเขาเหนือหัวของเขา, นิ้วชี้ชี้ขึ้นถึงเพดานที่กำลังมองหาที่ประสบความสำเร็จ. "นี่มันเป็น นี่คือจะระเบิด ในรอบสิบปีคนจะตะโกนมันในคอนเสิร์ตฉันเดิมพัน! "เบนรู้สึกเหมือนหัวเราะเบาๆ ที่กระตือรือร้นของเพื่อนของเขา เขารู้ดีว่าในตอนเช้าพวกเขาจะฟังแทร็คที่พวกเขาเพิ่งบันทึกและต้องการที่จะสนใจมันเป็นชิ้นและไฟมันขึ้นมาบนกองไฟ และจากเถ้าถ่านที่พวกเขาจะสร้างสิ่งที่ดียิ่งขึ้น โดยตอนนี้เขารู้ว่านี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาสามารถทำงานร่วมกัน. สองสมบูรณ์แบบมากกว่าด้านบนวิธีการตั้งค่ามาตรฐานที่สูงเกินไปสำหรับการที่ดีของตัวเอง แต่มันทำงานเช่นเสน่ห์. "นี่คือระเบิด" ไรอันกล่าวอีกครั้งและเขาสายตาที่เบนตาแพรวด้วยความภาคภูมิใจยิ้มหูถึงหู รอยยิ้มของเขาเป็นโรคติดต่อและเบนยิ้มกลับมาเขาไม่สามารถจะไม่แยแสกับความตื่นเต้นของเพื่อนของเขา. เขาคิดว่าเขาควรจะบอกเขาบางเวลาวิธีการที่ดีมันเป็นสำหรับเขาที่จะทำงานร่วมกันเช่นนี้ เขาคิดว่าเขาต้องการที่จะจับมือของเขาที่มีความกตัญญูเขาอยากจะกอดเขา. เขาอยากจะจูบรอยยิ้มที่. คิดเป็นอย่างฉับพลันเพื่อให้สดใสเพื่อที่จะให้ความรู้สึกเหมือนมันไม่ได้เป็นของตัวเองก็รู้สึกเหมือนภายนอก แรงได้ตอกมันลงไปในสมองของเขา มือและขากรรไกรของเขาแข็งและเขามีที่จะยืนขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัดโดยสุนัขและเดินไม่กี่ขั้นตอนออกไป. เห็นแก่ตัวเห็นแก่ตัวเห็นแก่ตัวฉันใช่ฉัน. ไรอันจ้องมองไปที่เขาประหลาดใจและเบนให้หัวเราะประสาท เขาบอกว่าเขามีตะคริวและรอยแตกเป็นเรื่องตลก ไรอันหัวเราะเบา ๆ และเดินกลับไปที่คอมพิวเตอร์ของเขา เบนวิ่งผ่านมือผมของเขารู้สึกอึดอัดกระสับกระส่าย เขาสงสัยว่าสิ่งที่ชนิดของปีศาจได้หยุดจะกระซิบเข้าไปในหูของเขา. - นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน. - อย่างรวดเร็วส่งถึงปัจจุบัน ครั้งที่สาม. สถานที่เดียวกันเกือบจะในเวลาเดียวกันความตื่นเต้นให้ได้งานที่ดีทำเวลารอบนี้ไม่มี เพียงแค่บัญชีคนที่จะติดต่อและความร่วมมือในการทำงานออกและเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ามากอ่อนเพลียมาก สองวันที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ในการพูดคุยที่จะเริ่มต้นการผลิตสำหรับวิดีโอตอนนี้มันดูเหมือนว่าทุกคนที่อยู่ห่างไกล. พวกเขากำลังเพียงอย่างเดียวอีกครั้งสองของพวกเขา เบนนั่งอยู่หน้าเครื่องผสม เขาได้ยินเสียงไรอันเดินไปมายุ่งกับสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขาและเมื่อเขามาใกล้ชิดเบนคือความกลัวของเขาเกี่ยวกับการที่จะถามเขาอีกครั้งถ้าเขาต้องการกาแฟบาง ไรอันดูเหมือนว่าจะมีชีวิตอยู่บนกาแฟวันนี้. เขาไม่ได้โชคดี "มาให้ของได้รับออกจากที่นี่และไปคว้าอาหารบางอย่าง" เขากล่าวแทน. เบนพยักหน้าโดยไม่ต้องเปิดตาของเขา เขายกแขนของเขาขึ้นพยายามที่จะยืด. "อึนี้คือการขับรถฉันบ้า ... " เขา groans. ไรอันโน้มตัวมาจากที่อยู่เบื้องหลังเขาตัดแขนข้างหนึ่งรอบคอของเขา grabbi