Austin (1955) highlighted a concept

Austin (1955) highlighted a conceptual gap in the understanding of speech. Not only do we utter words, what he calls
‘locutions’, but we also act with our speech. These acts he categorizes as perlocutionary and illocutionary. Of these
two, the former is relatively easy to understand. We utter certain words in order that they bring about certain effects.
If I shout ‘me, here’ or ‘no defense’ in a basketball game, then this will notice my teammates to pass me the ball; if a
referee in a soccer game cries, “offside!” , this utterance will cause the striker to stop running to shot the ball; if a
coach in a sports game calls the off-court official to use a substitution player, the official will immediately raise a
shining plate which informs the player on court who is called to be replaced and need to come back to rest on the
bench; if a player on a football pitch suddenly cries out, “ injury” or “help” , it means he/she cannot play any longer,
and the stretcher or ambulance car quickly shows to carry the injured player off court to get an immediate treatment;
if a soccer player or manager shouts out complaints to a referee’s judgment by using humiliating or insulting words,
he/she will immediately get a red warning card and be sent to auditorium or directly to the locker room, deprived of
ensuing participation in the ongoing game. So our speech can be described in terms of the simple sounds omitted
(locutions), and as an act to bring about various consequences (perlocutions). However, and this is Austin’s key
insight, speech can be thought of as an act in-and-of itself. This is what he calls “illocution”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Austin (1955) เน้นช่องว่างแนวคิดในการเข้าใจคำพูด ไม่เพียงแต่ เราส่งคำ สิ่งที่เขาเรียก'locutions' แต่เรายังทำหน้าที่กับคำพูดของเรา กิจการเหล่านี้เขาจัดประเภทเป็น perlocutionary และ illocutionary ของเหล่านี้สอง เดิมคือเข้าใจค่อนข้างง่าย เราส่งคำบางคำเพื่อให้พวกเขานำลักษณะพิเศษบางอย่างถ้าผมตะโกน 'ฉัน ที่นี่' หรือ 'ไม่ป้องกัน' ในเกมบาสเกตบอล แล้วนี้จะสังเกตเห็นเพื่อนร่วมทีมของฉันผ่านฉันลูก ถ้าเป็นกรรมการผู้ตัดสินในการฟุตบอลเกมร้องไห้ "offside " utterance นี้จะทำให้กองหน้าเพื่อทำการยิงลูก ถ้าเป็นรถในเกมกีฬาเรียกอย่างเป็นทางการจากศาลใช้เล่นทดแทน ทันทีจะเพิ่มอย่างเป็นทางการมันแผ่นซึ่งจะแจ้งให้ผู้เล่นในศาลที่เรียกว่าถูกแทนที่ และต้องการมาพักผ่อนในผู้พิพากษา ถ้าผู้เล่นในสนามฟุตบอลทันใดนั้นทุกคนได้ยินออก "บาดเจ็บ" หรือ "ช่วย" ก็หมายความว่า เขาไม่เล่นอีกต่อไปและเปลหามหรือรถพยาบาลรถอย่างรวดเร็วแสดงลักเล่นบาดศาลเพื่อรับการรักษาทันทีถ้านักฟุตบอลหรือผู้จัดการ shouts ออกร้องเรียนการตัดสินของกรรมการผู้ตัดสินโดยอัปยศ หรือดูหมิ่นคำเขาจะได้รับใบเตือนแดงทันที และส่งประชุม หรือโดยตรงไป ยัง ห้องเก็บสัมภาระ ปราศการมีส่วนร่วมเพราะในเกมอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น สามารถอธิบายด้วยคำพูดของเราในเสียงอย่างละ(locutions), และ เป็นการกระทำที่ก่อให้เกิดผลกระทบต่าง ๆ (perlocutions) อย่างไรก็ตาม และนี้คือคีย์ของ Austinความเข้าใจ เสียงสามารถคิดเป็นใน และของตัวเอง นี่คือสิ่งที่เขาเรียก "illocution"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ออสติน (1955) เน้นช่องว่างทางความคิดในการทำความเข้าใจในการพูด ไม่เพียง แต่เราเปล่งคำพูดสิ่งที่เขาเรียก
'locutions' แต่เรายังทำหน้าที่ด้วยคำพูดของเรา การกระทำเหล่านี้เขาแบ่งเป็น perlocutionary และ illocutionary ของเหล่านี้
สองอดีตค่อนข้างง่ายที่จะเข้าใจ เราพูดบางคำในลำดับที่พวกเขานำมาเกี่ยวกับผลกระทบบางอย่าง.
ถ้าผมตะโกน 'ฉันที่นี่' หรือ 'ไม่มีการป้องกันในเกมบาสเกตบอลแล้วนี้จะสังเกตเห็นเพื่อนร่วมทีมที่จะผ่านบอลให้ฉัน; ถ้า
ผู้ตัดสินในเกมฟุตบอลร้อง "ล้ำหน้า!" คำพูดนี้จะทำให้กองหน้าหยุดการทำงานยิงลูก; ถ้า
โค้ชในเกมกีฬาที่เรียกอย่างเป็นทางการออกจากศาลที่จะใช้ผู้เล่นที่ลงสนาม, อย่างเป็นทางการทันทีจะยก
จานส่องแสงซึ่งจะแจ้งให้ผู้เล่นในสนามที่เรียกว่าจะถูกแทนที่และความต้องการที่จะกลับมาในส่วนที่เหลืออยู่บน
ม้านั่ง; ถ้าผู้เล่นในสนามฟุตบอลก็ร้องออกมา "ได้รับบาดเจ็บ" หรือ "ช่วย" ก็หมายความว่าเขา / เธอไม่สามารถเล่นได้อีกต่อไป
และรถเปลหรือรถพยาบาลได้อย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นในการดำเนินการเป็นผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บออกจากศาลที่จะได้รับการรักษาทันที;
ถ้าตะโกนเล่นฟุตบอลหรือผู้จัดการออกมาร้องเรียนการตัดสินของผู้ตัดสินโดยใช้คำอับอายหรือดูถูก
เขา / เธอทันทีจะได้รับบัตรคำเตือนสีแดงและถูกส่งไปยังหอประชุมหรือโดยตรงไปยังห้องล็อกเกอร์ปราศจาก
การมีส่วนร่วมต่อมาในเกมอย่างต่อเนื่อง . ดังนั้นคำพูดของเราสามารถอธิบายได้ในแง่ของเสียงที่เรียบง่ายมองข้าม
(locutions) และเป็นหน้าที่ที่จะนำมาเกี่ยวกับผลกระทบต่างๆ (perlocutions) แต่นี้และเป็นกุญแจสำคัญในออสติน
เข้าใจคำพูดอาจจะคิดว่าเป็นการกระทำในและของตัวเอง นี่คือสิ่งที่เขาเรียกว่า "illocution"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ออสติน ( 1955 ) เน้นช่องว่างในความเข้าใจแนวคิดของการพูด ไม่เพียง แต่จะกล่าวคำเรา สิ่งที่เขาเรียก 'locutions
' แต่เราก็กระทำด้วยคำพูดของเรา เหล่านี้การกระทำที่เขาแบ่งเป็น perlocutionary และ illocutionary . ของเหล่านี้
2 อดีตค่อนข้างง่ายที่จะเข้าใจ เรากล่าวคําบางคําเพื่อ ที่พวกเขานำเกี่ยวกับลักษณะพิเศษบางอย่าง .
ถ้าฉันตะโกนว่า ' ฉันที่นี่ ' หรือ ' ไม่ ' ในการป้องกันเกมบาสเกตบอล แล้วนี้จะสังเกตเห็นเพื่อนร่วมทีมที่ผ่านบอลผม ; ถ้า
ผู้ตัดสินในเกมฟุตบอลร้องไห้ " ล้ำหน้า ! " คําพูดนี้จะทำให้กองหน้าต้องหยุดวิ่งเพื่อยิงลูกบอล ; ถ้า
โค้ชในเกมกีฬาที่เรียกจากเจ้าหน้าที่ศาล เพื่อใช้ทดแทนผู้เล่นอย่างเป็นทางการทันทีจะเลี้ยง
ส่องป้ายซึ่งจะแจ้งให้ผู้เล่นในสนามที่ถูกเรียกว่าเป็น แทน และต้องมาพักบนม้านั่ง
; ถ้าผู้เล่นในสนามฟุตบอลก็ร้องไห้ออกมา " บาดเจ็บ " หรือ " ช่วย " มันหมายความว่าเขา / เธอไม่สามารถเล่นได้อีกต่อไป
และเปลหรือรถพยาบาลรถอย่างรวดเร็วแสดง ขนผู้เล่นที่บาดเจ็บออกจากสนามเพื่อรับการรักษาทันที ;
ถ้านักฟุตบอลหรือผู้จัดการตะโกนร้องเรียนกับการตัดสินของผู้ตัดสินโดยใช้อัปยศหรือดูถูกคำ
เขา / เธอจะได้รับทันทีบัตรคำเตือนสีแดงและถูกส่งไปที่ หอประชุม หรือโดยตรงไปยังห้องล็อกเกอร์ เปลื้อง
ต่อมามีส่วนร่วมในเกมอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นคำพูดของเรา สามารถอธิบายในแง่ง่ายเสียงไว้
( locutions )และเป็นนักแสดงนำเรื่องผลกระทบต่าง ๆ ( perlocutions ) แต่และนี่คือ Austin ของคีย์
ลึก คำพูดสามารถคิดเป็น ทำใน และ ของตัวเอง นี่คือสิ่งที่เขาเรียก " illocution "