2. If the patient acknowledges hear

2. If the patient acknowledges hearing something that the nurse cannot hear, then the nurse can say, “I don’t hear anything. Tell me what you hear.”
3. The next step is assessment of hallucinations based on the content of the messages, which often reveals the dynamics of the patient’s illness and typically revolves around themes of powerlessness, hatred, guilt, of loneliness.
4. After the content is known, focusing on the hallucinations is unnecessary: doing so might reinforce them: “I know the voices are important to you, but let’s talk about your loneliness right now.”
5. Eventually, the hallucinations are ignored, and the patient is distracted to become engaged in more productive activities, music, of interactions with others.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. ถ้าผู้ป่วยยอมรับว่า ได้ยินสิ่งที่พยาบาลไม่ได้ยิน แล้วพยาบาลสามารถพูด "ฉันไม่ได้ยินอะไร บอกสิ่งที่คุณได้ยินเสียง"3. ขั้นตอนถัดไปคือ ประเมินตามเนื้อหาของข้อความ ซึ่งมักจะเปิดเผยของการเจ็บป่วยของผู้ป่วย และมักจะ revolves รอบชุดรูปแบบของความเกลียดชัง ความ ผิด ความเหงา powerlessness เห็นภาพหลอน4. หลังจากเนื้อหาเป็นที่รู้จักกัน เน้นการเห็นภาพหลอนมีความจำเป็น: ทำให้อาจเสริมพวกเขา: "ฉันรู้ว่า เสียงมีความสำคัญสำหรับคุณ แต่พูดคุยเกี่ยวกับความเหงาของคุณขณะนี้ได้"5. ในที่สุด เห็นภาพหลอนที่จะถูกละเว้น และผู้ป่วยมีการกลายเป็นหมกมุ่นมากขึ้นกิจกรรม ดนตรี โต้ตอบกับผู้อื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. ถ้าผู้ป่วยยอมรับได้ยินสิ่งที่พยาบาลไม่สามารถได้ยินแล้วพยาบาลสามารถพูดว่า "ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย บอกสิ่งที่คุณได้ยิน.
"3 ขั้นต่อไปคือการประเมินภาพหลอนขึ้นอยู่กับเนื้อหาของข้อความที่มักจะแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงของการเจ็บป่วยของผู้ป่วยและมักจะหมุนรอบรูปแบบของความอ่อนแอความเกลียดชังความผิดของความเหงา.
4 หลังจากที่เนื้อหาเป็นที่รู้จักกันโดยมุ่งเน้นที่ภาพหลอนไม่จำเป็น: การทำเช่นนั้นอาจจะเสริมสร้างให้พวกเขา ". ฉันรู้ว่าเสียงที่มีความสำคัญกับคุณ แต่ขอพูดคุยเกี่ยวกับความเหงาของคุณตอนนี้"
5 ในที่สุดภาพหลอนจะถูกละเว้นและผู้ป่วยที่มีสมาธิที่จะกลายเป็นส่วนร่วมในกิจกรรมการผลิตมากขึ้น, เพลง, ของการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . ถ้าผู้ป่วยยอมรับฟังเรื่องที่พยาบาลไม่ได้ยิน แล้วพยาบาลก็บอกว่า " ผมไม่ได้ยินอะไรเลย บอกสิ่งที่คุณได้ยิน "
3 ขั้นตอนต่อไปคือการประเมินภาพหลอนขึ้นอยู่กับเนื้อหาของข้อความ ซึ่งมักจะแสดงให้เห็นพลวัตของการเจ็บป่วยของผู้ป่วย และมักจะหมุนรอบธีมหมดหนทางความเกลียดชังความรู้สึกผิดของความเหงา .
4หลังจากเนื้อหาเป็นที่รู้จักกัน โดยเน้นไปที่การเห็นภาพหลอน ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นอาจช่วยพวกเขา : " ผมรู้ว่าเสียงที่สำคัญสำหรับคุณ แต่ขอพูดถึงความเหงาของคุณตอนนี้ . "
5 ในที่สุด ภาพหลอนจะถูกละเว้น และผู้ป่วยที่ต้องมาร่วมในกิจกรรม ดนตรีมีประสิทธิผลมากขึ้นในการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ .