Fen Juecheng’s expression and inton

Fen Juecheng’s expression and intonation was like that of an aloof judge. After all, beside him were two thousand elite Burning Heaven Clan disciples, as well as eight Sky Profound Realm experts. This surmounted to a strength that was enough to make the entire Blue Wind Empire walk sideways. If it was him alone, he would definitely be restraining fear while talking to Yun Che, but with such a troop by his side, how would he even seen Yun Che as anything of a threat… However, wanting to let Yun Che off today, of course, wasn’t because he was “feeling happy”. Rather, it was because the influence Yun Che had amassed and left behind this past year was simply too large. Even if he was from the Burning Heaven Clan, it still wasn’t good for him to lay hands on Yun Che in front of such an audience. If he did, it would be extremely easy for him to be publicly denounced.

Fen Juecheng’s voice had just fell, and then a young girl’s quivering voice came from behind him, “Junior Brother Yun… Is it really you… is it really you!?”

While she was speaking in a voice that was moved emotionally to the extreme, Cang Yue had already jumped down from the palanquin, rushing forward without a care towards Yun Che. In her rush fueled by desperation, Fen Juecheng was left only being able to reach an arm out subconsciously, unable to hold her back. He could only watch as she rushed in front of Yun Che, and locked both her arms around him tightly.

“Junior Brother Yun… It really is you… You’re still alive… Junior Brother Yun… Junior Brother Yun…”

He was but mere inches away from her, yet Cang Yue just couldn’t believe her eyes. Her tears sprung forth like a lake and in her agitation, her speech was incoherent. His features, eyes, sword, aura… Everything about him spoke volumes to her, telling her that truly, he was the Yun Che she had once thought she had lost forever, and he was wholly, in the flesh, back here, by her side. This immense fantasy-like surprise caused her to almost faint.

Yet unlike Cang Yue, Yun Che’s expression was especially flat, as if he wasn’t moved at all. He hadn’t even moved forward to hug her. Looking at her completely tear-stained face, he spoke gently, “It’s me… I’m back here alive, just in time… to catch Senior Sister’s marriage.”

Cang Yue’s slender frame shook and she shook her head hurriedly, “No… It’s not like this… Junior Brother Yun… It’s not like what you’re seeing, I…”

“There’s no need to say anymore, I understand.” Yun Che cut her off, allowing her no chance to continue. His expression remained calm, so calm that it made Cang Yue flustered and terrified at the same time… He had returned so miraculously, yet his first look at her was the sight of her being escorted to the wedding ceremony. Even she, herself, knew how unforgivable she was being right there and then. However, it really had not been her intention to marry Fen Juecheng, yet in her fright, she was unable to explain her situation… However, the fact that she was marrying out today was an indisputable fact, firmly cast in stone.

At this, Yun Che reached a hand out lightning fast, grabbing at Cang Yue’s chest. His hand reached straight away into her wide red clothing, and subsequently, swiftly pulled out… Held in his palm, was a slender dagger with a three inch blade. Upon the tip of the blade was a faint flicker from a smear of mild green… It was the luster of an extremely toxic poison!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฟิน juecheng ของการแสดงออกและน้ำเสียงแบบนั้นของผู้พิพากษาที่ห่าง หลังจากที่ทุกคนอยู่ข้างเขาเป็นสองพันยอดไหม้สวรรค์ของสาวกรวมทั้งแปดฟ้าลึกซึ้งอาณาจักรผู้เชี่ยวชาญ นี้ surmounted กับแรงที่มากพอที่จะทำให้เดินจักรวรรดิลมฟ้าทั้งด้านข้าง ถ้าเขาอยู่คนเดียว เขาจะต้องยับยั้งความกลัวในขณะที่พูดกับยุนเช แต่ด้วยเช่นกองข้างๆเขา แล้วเขาจะได้เห็นยุนเช เป็นสิ่งที่คุกคาม . . . . . . . แต่อยากให้ยุนเช ปิดวันนี้ แน่นอน ไม่ได้ เพราะเขาคือ " ความสุข " แต่มันเป็นเพราะอิทธิพลยุนเช มีเนื้อหา และทิ้งไว้ในปีที่ผ่านมาเป็นเพียงขนาดใหญ่เกินไป ถ้าเขามาจากสวรรค์ เผ่าไหม้ มันยังไม่ค่อยดีสำหรับเขาที่จะแตะต้องยุนเช ในหน้านั้นมีผู้ชม ถ้าเขาทำ มันจะง่ายสำหรับเขาที่จะเปิดเผยต่อสาธารณชนประณาม .เสียงจาก juecheng ก็เพิ่งล้ม แล้วของเด็กสาวสั่นเสียงมาจากข้างหลังเขา " จูเนียร์ พี่ยุน . . . . . . . แกจริง ๆ . . . . . . . เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ? "ขณะที่เธอกำลังพูดในเสียงที่ถูกย้ายอารมณ์ไปสุดโต่ง ฉางเยว่ก็กระโดดลงมาจากเกี้ยว , วิ่งต่อไปโดยไม่สนใจต่อยุนเช เธอรีบ fueled โดยจำใจ เฟิน juecheng เหลือเพียงสามารถเอื้อมแขนออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่สามารถกอดเธอกลับ เขาได้แต่มองเธอวิ่งต่อหน้ายุนเช และล็อกแขนทั้งสองของเธอรอบ ๆตัวเขาไว้แน่น" น้องพี่ยุน . . . . . . . นี่เธอ . . . เธอยังมีชีวิตอยู่ . . . . . . . น้องพี่ยุน . . . . . . . น้องพี่ยุน . . . . . . . "เขาเป็นแต่เพียงนิ้วห่างจากเธอ แต่ฉางเยว่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง น้ำตาของเธอเด้งออกมาเหมือนทะเลสาบ และเขย่าเธอ คำพูดของเธอที่เลอะเลือน . เขามีตาดาบออร่า . . . . . . . ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้าพูดวอลุ่มให้กับเธอ บอกเธอว่า แท้จริงเขาคือยุนเช ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าเธอจะหายไปตลอดกาลและเขาทั้งหมด ในเนื้อ กลับตรงนี้ข้างๆเธอ อันยิ่งใหญ่นี้ แฟนตาซี เหมือนแปลกใจ ทำให้เธอเกือบจะเป็นลมแต่แตกต่างจากฉางเยว่ สีหน้าของยุนเช ยิ่งแบน เช่น ถ้าเขาไม่ขยับเลย เขาไม่เคยแม้แต่จะย้ายไปข้างหน้าเพื่อกอดเธอ มองเลยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา เขาพูดเบาๆ " ฉัน . . . ฉันกลับมาที่นี่มีชีวิตอยู่แค่ในเวลา . . . . . . . จับแต่งงานรุ่นพี่ของน้องสาว " .เป็นฉางเยว่เพรียวสั่น เธอรีบส่ายหน้า " ไม่ . . . ไม่ใช่อย่างนี้ . . . . . . . น้องพี่ยุน . . . . . . . มันไม่ใช่อย่างที่คุณเห็น ฉัน . . . "" ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าเข้าใจ " ยุนเชตัดเธอ ให้เธอไม่มีโอกาสต่อไป สีหน้าของเขายังคงนิ่งสงบดังนั้นมันทำให้ฉางเยว่ เขินและกลัวในเวลาเดียวกัน . . . เขากลับมาอย่างปาฏิหารย์ แต่ดูครั้งแรกของเขาที่เธอเห็นเธอถูกเชิญไปงานแต่งงาน แม้แต่เธอเองก็รู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น และไม่น่าให้อภัยแล้ว อย่างไรก็ตาม จริง ๆมีความตั้งใจที่จะแต่งงานกับเธอ juecheng เฟิน แต่ในความตกใจของเธอ เธอไม่สามารถที่จะอธิบายสถานการณ์ของเธอ . . . . . แต่ความจริงที่ว่าเธอแต่งงานออกไป วันนี้เป็น ความเป็นจริงเถียงไม่ได้ แน่นโยนในหินนี่ ยุนเช ถึงมือเร็วฟ้าผ่า , จับที่หน้าอกของ Cang Yue มือของเขาได้ทันที เป็นเธอ เสื้อผ้าสีแดง กว้าง และต่อมาอย่างรวดเร็ว ดึงออกมา . . . . . . . จัดขึ้นในฝ่ามือของเขาเป็นมีดสั้นที่มีใบมีดเรียวยาวสามนิ้ว เมื่อปลายดาบยังสั่นเป็นลมจากเสมหะสีเขียวอ่อน . . . . . . . มันเป็นเงาของยาพิษที่เป็นพิษมาก