The Raft of the Medusa portrays the

The Raft of the Medusa portrays the moment when, after 13 days adrift on the raft, the remaining 15 survivors view a ship approaching from a distance. According to an early British reviewer, the work is set at a moment when "the ruin of the raft may be said to be complete".[18] The painting is on a monumental scale of 491 × 716 cm (193.3 × 282.3 in), so that most of the figures rendered are life-sized[19] and those in the foreground almost twice life-size, pushed close to the picture plane and crowding onto the viewer, who is drawn into the physical action as a participant.[20]
Detail from the lower left corner of the canvas showing two dying figures

The makeshift raft is shown as barely seaworthy as it rides the deep waves, while the men are rendered as broken and in utter despair. One old man holds the corpse of his son at his knees; another tears his hair out in frustration and defeat. A number of bodies litter the foreground, waiting to be swept away by the surrounding waves. The men in the middle have just viewed a rescue ship; one points it out to another, and an African crew member, Jean Charles,[21] stands on an empty barrel and frantically waves his handkerchief to draw the ship's attention.[22]

The pictorial composition of the painting is constructed upon two pyramidal structures. The perimeter of the large mast on the left of the canvas forms the first. The horizontal grouping of dead and dying figures in the foreground forms the base from which the survivors emerge, surging upward towards the emotional peak, where the central figure waves desperately at a rescue ship.
Diagram showing the outline of the two pyramidal structures that form the basis of the work. The position of the Argus is indicated by the yellow dot.

The viewer's attention is first drawn to the centre of the canvas, then follows the directional flow of the survivors' bodies, viewed from behind and straining to the right.[19] According to the art historian Justin Wintle, "a single horizontal diagonal rhythm [leads] us from the dead at the bottom left, to the living at the apex."[23] Two other diagonal lines are used to heighten the dramatic tension. One follows the mast and its rigging and leads the viewer's eye towards an approaching wave that threatens to engulf the raft, while the second, composed of reaching figures, leads to the distant silhouette of the Argus, the ship that eventually rescued the survivors.[2]

Géricault's palette is composed of pallid flesh tones, and the murky colours of the survivors' clothes, the sea and the clouds.[24] Overall the painting is dark and relies largely on the use of sombre, mostly brown pigments, a palette that Géricault believed was effective in suggesting tragedy and pain.[25] The work's lighting has been described as "Caravaggesque",[26] after the Italian artist closely associated with tenebrism—the use of violent contrast between light and dark. Even Géricault's treatment of the sea is muted, being rendered in dark greens rather than the deep blues that could have afforded contrast with the tones of the raft and its figures.[27] From the distant area of the rescue ship, a bright light shines, providing illumination to an otherwise dull brown scene.[27]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แพของเมดูซ่าในปีขณะเมื่อ หลังจาก 13 วันลอยแพ ผู้รอดชีวิต 15 เหลือดูเรือใกล้จากระยะไกล ตามตรวจทานต้นอังกฤษ การทำงานถูกตั้งค่าในขณะเมื่อ "ทำลายของแพอาจจะกล่าวได้ว่า สมบูรณ์" [18] การวาดภาพอยู่บนสเกล 491 × 716 ซม. (193.3 × 282.3), อนุสาวรีย์เพื่อที่ส่วนใหญ่ของตัวเลขที่แสดงเป็นขนาดจริง [19] และในเบื้องหน้าเกือบสองเท่าขนาดจริง ผลักดันใกล้เครื่องบินรูปภาพ และสมาชิกไปยังตัวแสดง ผู้วาดไปสู่การปฏิบัติจริงเป็นผู้เข้าร่วม [20]รายละเอียดจากมุมซ้ายล่างของผ้าใบแสดงตัวเลขตายสองแพแพดฉายแสดงเป็นแทบสมุทรที่จะขี่คลื่นลึก ในขณะที่ผู้ชายจะแสดง เป็นเสีย และความสิ้นหวังเทรดเดอร์ ชายหนึ่งเก็บศพของลูกชายของเขาที่หัวเข่าของเขา อีกน้ำตาผมออกในแห้วและพ่ายแพ้ หมายเลขของครอกเบื้องหน้า รอให้ไหลไปตามคลื่นโดยรอบ ผู้ชายตรงกลางมีเพียงดูเรือกู้ภัย หนึ่งจุดออกไปอีก และเป็นลูกเรือแอฟริกาสมาชิก Jean Charles, [21] ถึงกระบอกว่างเปล่าและคลื่นเมามันผ้าเช็ดหน้าของเขาดึงดูดความสนใจของเรือ [22]องค์ประกอบภาพภาพวาดถูกสร้างตามโครงสร้าง pyramidal สอง ขอบเขตของเสาขนาดใหญ่ที่ด้านซ้ายของผืนผ้าใบรูปแบบแรก การจัดกลุ่มแนวนอนของคนตายและตาย ตัวเลขในเบื้องหน้าฟอร์มฐานที่ผู้รอดชีวิตออกมา เพิ่มขึ้นขึ้นสู่จุดสูงสุดทางอารมณ์ ที่คลื่นกลางรูปหมดที่กู้ภัยการจัดส่งไดอะแกรมที่แสดงโครงร่างของโครงสร้าง pyramidal สองที่เป็นพื้นฐานของการทำงาน ระบุตำแหน่งของกัสจุดสีเหลืองกันความสนใจของภาพแรกออกของผืนผ้าใบ จาก นั้นตามกระแสทิศทางของร่างกายของผู้รอดชีวิต ดูจากด้านหลัง และขยับไปทางขวา [19] According ให้นักประวัติศาสตร์ศิลปะ Justin Wintle "เดี่ยวแนวทแยงมุมจังหวะ [ประกาศ] เราจากตายด้านซ้าย การใช้ชีวิตที่ปลาย" [23] สองเส้นทแยงมุมอื่น ๆ จะใช้ในการยกระดับความตึงเครียดอย่างมาก หนึ่งเสาและเสื้อผ้าของมัน และนำตาตัวแสดงไปเป็นคลื่นกำลังมาที่คุกคามการผ่านแพ ในขณะที่สอง ประกอบด้วยตัวเลขถึง ไปสู่เงาไกลของอาร์กัส เรือที่ได้ช่วยเหลือผู้รอดชีวิตในที่สุด [2]ของ Géricault สีประกอบด้วยโทนสีเนื้อสอร์ต และเสื้อผ้าของผู้รอดชีวิต ทะเล และเมฆสีขุ่น โดยรวม [24] การวาดภาพมืด และอาศัยการใช้หม่น สีน้ำตาลส่วนใหญ่เม็ดสี สีที่ Géricault เชื่อว่าส่วนใหญ่มีประสิทธิภาพในการแนะนำโศกนาฏกรรมและความเจ็บปวด [25 ไฟทำงาน]ได้รับการอธิบายเป็น "Caravaggesque", [26] หลังจากศิลปินชาวอิตาลีที่เกี่ยวข้องใกล้ชิดกับ tenebrism — การใช้ความรุนแรงความเปรียบต่างระหว่างแสงและสี แม้ของ Géricault รักษาทะเลจะถูกปิดเสียง การแสดงในผักใบเขียวเข้มแทนที่เป็นบลูส์ลึกที่อาจมี afforded กับโทนเสียงของแพและตัวเลขของ [27] จากพื้นที่ห่างไกลของเรือกู้ภัย ส่องแสงสว่าง ให้แสงไปฉากน้ำตาลมิฉะนั้นหมอง [27]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แพเมดูซ่า portrays ช่วงเวลาหลังจาก 13 วันลอยบนแพที่เหลืออีก 15 รอดชีวิตดูเรือใกล้เข้ามาจากระยะไกล ตามที่ต้นวิจารณ์อังกฤษการทำงานมีการตั้งค่าในขณะนี้เมื่อ "ความพินาศของแพที่อาจกล่าวได้ว่าจะเสร็จสมบูรณ์" ได้. [18] เป็นภาพในระดับที่ยิ่งใหญ่ของ 491 × 716 ซม. (193.3 × 282.3 ใน) เพื่อที่ว่าส่วนใหญ่ของตัวเลขที่แสดงมีชีวิตขนาด [19] และผู้ที่อยู่ในเบื้องหน้าสองครั้งเกือบชีวิตขนาดผลักใกล้กับภาพเครื่องบินและเบียดเสียดเข้าสู่ผู้ชมที่ถูกดึงเข้าสู่การดำเนินการทางกายภาพเป็นผู้มีส่วนร่วม. [ 20]
รายละเอียดจากมุมซ้ายล่างของผืนผ้าใบแสดงสองร่างที่กำลังจะตายแพชั่วคราวจะแสดงเป็นแทบจะไม่เหมาะกับทะเลในขณะที่มันขี่คลื่นลึกในขณะที่ผู้ชายจะกลายเป็นเสียและสิ้นหวังในที่สุด ชายชราคนหนึ่งถือศพของลูกชายของเขาที่หัวเข่าของเขา; อีกน้ำตาผมของเขาออกมาด้วยความหงุดหงิดและความพ่ายแพ้ จำนวนของร่างกายครอกเบื้องหน้ารอที่จะกวาดไปตามคลื่นโดยรอบ คนที่อยู่ตรงกลางได้ดูเพียงเรือกู้ภัย; หนึ่งชี้ให้มันออกไปอีกและสมาชิกลูกเรือแอฟริกัน, ฌองชาร์ลส์ [21] ยืนอยู่บนถังที่ว่างเปล่าและเมามันคลื่นผ้าเช็ดหน้าของเขาที่จะดึงดูดความสนใจของเรือ. [22] องค์ประกอบภาพของการวาดภาพที่สร้างขึ้นเมื่อสองโครงสร้างเสี้ยม . ปริมณฑลของเสาขนาดใหญ่ที่ด้านซ้ายของผืนผ้าใบรูปแบบครั้งแรก การจัดกลุ่มแนวนอนของตัวเลขคนตายและตายในรูปแบบที่เบื้องหน้าฐานจากการที่ผู้รอดชีวิตออกมาพล่านขึ้นไปสู่จุดสูงสุดทางอารมณ์ที่คลื่นตัวตั้งตัวตีหมดท่าที่เรือกู้ภัย. แผนภาพแสดงเค้าร่างของสองโครงสร้างเสี้ยมว่าแบบฟอร์ม พื้นฐานของการทำงาน ตำแหน่งของอาร์กัสจะถูกระบุโดยจุดสีเหลือง. ความสนใจของผู้ชมจะถูกดึงมาเป็นครั้งแรกไปยังศูนย์กลางของผ้าใบแล้วตามทิศทางการไหลของร่างกายรอดชีวิตมองจากข้างหลังและรัดไปทางขวา. [19] ตามที่ ประวัติศาสตร์ศิลป์จัสติน Wintle "จังหวะเดียวในแนวทแยงแนวนอน [นำ] เรามาจากความตายที่ด้านล่างซ้ายกับการใช้ชีวิตที่ปลายได้." [23] สองเส้นทแยงอื่น ๆ จะถูกนำมาใช้เพื่อเพิ่มระดับความตึงเครียด หนึ่งดังต่อไปนี้เสาและเสื้อผ้าของตนและนำไปสู่สายตาของผู้ชมที่มีต่อคลื่นที่ใกล้ขู่ว่าจะเขมือบแพในขณะที่สองประกอบด้วยตัวเลขถึงนำไปสู่เงาที่ห่างไกลของอาร์กัส, เรือว่าในที่สุดการช่วยเหลือผู้รอดชีวิต. [ 2] จานGéricaultของประกอบด้วยโทนสีซีดเนื้อและสีหมอกของเสื้อผ้าที่รอดชีวิตทะเลและเมฆ. [24] โดยรวมภาพวาดเป็นสีเข้มและอาศัยส่วนใหญ่เกี่ยวกับการใช้มืดสีน้ำตาลส่วนใหญ่, จาน ที่Géricaultเชื่อว่ามีประสิทธิภาพในการชี้ให้เห็นโศกนาฏกรรมและความเจ็บปวด. [25] แสงการทำงานได้รับการอธิบายว่า "Caravaggesque" [26] หลังจากที่ศิลปินชาวอิตาเลียนที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ tenebrism-การใช้งานของความคมชัดรุนแรงระหว่างแสงและสี แม้การรักษาGéricaultของทะเลจะถูกปิดการแสดงผลในผักใบเขียวเข้มมากกว่าบลูส์ลึกที่จะได้อึดตรงกันข้ามกับเสียงของแพและตัวเลขของมัน. [27] จากพื้นที่ห่างไกลของเรือกู้ภัย, ไฟสว่างส่อง ให้ส่องสว่างไปยังฉากสีน้ำตาลน่าเบื่อ. [27]