The state of fiscal policy is usual

The state of fiscal policy is usually summarized by looking at the impact
between what the government pays out and what it takes in that is
the government deficit
Fiscal policy is said to be tight or loose

when revenue is higher than spending (the government budget is in surplus) and contractionary
or expansionary when spending is higher than revenue (the budget is in deficit)

Often the focus is not on the level of the deficit,but on the change in the deficit.

The most immediate difference of fiscal policy is to change the aggregate demand for goods and services.

A fiscal expansion, for example, raises aggregate demand through one of two channels.
First, if the government increases purchases but keeps taxes the same, it increases demand directly.
Second, if the government cuts taxes or increases transfer payments, people's disposable income rises, and they will spend more on consumption.
This rise in consumption
will, in turn, raise aggregate demand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มักจะมีสรุปสถานะของนโยบายทางการเงิน โดยดูที่ผลกระทบระหว่างรัฐบาลที่จ่ายออกมาและมันใช้เวลาในการที่จะขาดดุลของรัฐบาลนโยบายทางการเงินกล่าวว่า ให้แน่น หรือหลวมเมื่อรายได้จะสูงกว่าค่าใช้จ่าย (งบประมาณของรัฐบาลเป็นส่วนเกิน) และ contractionaryหรือคลังขยายตัวเมื่อมีการใช้จ่ายสูงกว่ารายได้ (งบประมาณจะติด)มักจะเน้นเป็น ในระดับของดุลไม่ แต่ การเปลี่ยนแปลงในดุลความแตกต่างมากนโยบายทางการเงินคือการ เปลี่ยนแปลงอุปสงค์รวมสำหรับสินค้าและบริการการขยายตัวทางการเงิน เช่น เพิ่มอุปสงค์มวลรวมผ่านสองช่องทางหนึ่ง ก่อน ถ้ารัฐบาลเพิ่มซื้อ แต่เก็บภาษีเหมือนกัน มันเพิ่มความต้องการโดยตรงสอง ถ้ารัฐบาลลดภาษี หรือเพิ่มโอนชำระเงิน รายได้ประชาชนเพิ่มขึ้น และพวกเขาจะใช้จ่ายเพิ่มเติมเกี่ยวกับปริมาณการใช้ นี้เพิ่มขึ้นในปริมาณการใช้จะ จะ เพิ่มอุปสงค์มวลรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รัฐของนโยบายการคลังมักจะสรุปได้โดยดูที่ผลกระทบระหว่างสิ่งที่รัฐบาลจ่ายออกมาและสิ่งที่จะใช้เวลาในการที่มีการขาดดุลของรัฐบาลนโยบายการคลังกล่าวจะแน่นหรือหลวมเมื่อมีรายได้สูงกว่าค่าใช้จ่าย(งบประมาณของรัฐบาลที่อยู่ใน ส่วนเกิน) และหดตัวหรือขยายตัวเมื่อใช้จ่ายสูงกว่ารายได้(งบประมาณที่ขาดดุล) มักจะโฟกัสไม่ได้อยู่ในระดับของการขาดดุล แต่การเปลี่ยนแปลงการขาดดุล. ความแตกต่างทันทีส่วนใหญ่ของนโยบายการคลังคือการเปลี่ยน อุปสงค์รวมสินค้าและบริการ. ขยายตัวทางการคลังเช่นเพิ่มอุปสงค์รวมผ่านทางหนึ่งของสองช่องทาง. แรกถ้ารัฐบาลเพิ่มการซื้อสินค้า แต่เก็บภาษีเดียวกันก็เพิ่มความต้องการโดยตรง. ประการที่สองถ้าภาษีตัดรัฐบาลหรือเพิ่มขึ้น การถ่ายโอนการชำระเงินของผู้คนที่เพิ่มขึ้นรายได้ทิ้งและพวกเขาจะใช้จ่ายมากขึ้นในการบริโภค. เพิ่มขึ้นในการบริโภคนี้ในที่สุดก็จะเพิ่มอุปสงค์รวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รัฐนโยบายการคลังมักจะสรุปโดยมองผลกระทบ
ระหว่างที่รัฐบาลจ่ายให้ และสิ่งที่ใช้ในนั้น

นโยบายการคลังขาดดุลของรัฐบาลว่า จะแน่นหรือหลวม

เมื่อรายได้สูงกว่าค่าใช้จ่าย ( งบประมาณของรัฐอยู่ในส่วนเกิน ) และ contractionary
หรือขยายตัวเมื่อใช้ สูงกว่ารายได้ ( งบประมาณขาดดุล )

มักจะมุ่งเน้นไม่ได้อยู่ในระดับของการขาดดุล แต่การเปลี่ยนแปลงในดุล

แตกต่างได้ทันทีมากที่สุดของนโยบายการคลัง คือ การเปลี่ยนแปลงอุปสงค์สำหรับสินค้าและบริการ

การบัญชี ตัวอย่างเช่นเพิ่มอุปสงค์รวมผ่านสองช่องทาง
ก่อน ถ้ารัฐบาลเพิ่มภาษีซื้อแต่ยังคงเหมือนเดิม เพิ่มความต้องการโดยตรง .
2ถ้าตัดภาษีรัฐบาล หรือเพิ่มเงินโอนของผู้คน , รายได้ทิ้งที่เพิ่มขึ้นและพวกเขาจะใช้จ่ายมากขึ้นในการบริโภค

ในการเพิ่มขึ้นนี้จะ จะ เพิ่มอุปสงค์ .