`Well, sir,' she said, `a long time

`Well, sir,' she said, `a long time ago − no, I don't know how long − a judge lived there. He was a hard, cruel judge, sir − a real hanging judge. He showed no mercy to anyone. But as for the house itself − well, I can't say. I've often asked, but nobody could tell me for certain.' She found it hard to explain. The general feeling in the town was that there was something strange about the Judge's House. `As for me, sir,' she said, `I won't stay there alone, not for all the money in the bank!' Then she apologized to Moore. `I'm sorry to worry you, sir, really I am. But if you were my son I wouldn't let you stay there one night on your own. I'd go there myself and pull the big alarm bell that's
Ghost Stories
2 7
on the roof!' Moore was grateful for her kindness and her anxiety. `How good of you to be so anxious about me, Mrs Wood!' he said. `But there's really no need to worry. I'm studying for an important examination and I have no time for horrors or mysteries.' The landlady kindly promised to do his shopping for him. Moore then went to see the old servant whom Mr Carnford had recommended to him. Her name was Mrs Dempster, and she seemed pleasant and eager to please her new master. When he returned with her to the Judge's House two hours later, he found Mrs Wood waiting outside it. She had several people with her − men and boys carrying parcels, and another two men with a bed. `But there are beds in the house!' cried Moore in surprise. `And nobody's slept in them for fifty years or more! No, sir, I won't let you risk your life in an old, damp bed.' The landlady was obviously curious to see the inside of the house. At the same time she was clearly afraid. At the smallest noise she held nervously to Moore's arm. Together they explored the whole house. After his exploration, Moore decided to live in the dining−room. It was big enough for both working and sleeping. Mrs Wood and Mrs Dempster began to arrange everything. Soon the baskets were unpacked. Moore saw that kind Mrs Wood had brought many good things from her own kitchen. Before she left she turned to Moore and said, `I do hope you will be all right, sir. But I must say − I couldn't sleep here, with all those ghosts!' When she left, Mrs Dempster laughed. `Ghosts!' she said. `Ghosts! There are no ghosts! There are rats and insects, and doors that need oiling. There are windows that blow open in the wind. . . Look at the old oak walls of this room, sir. They are old − hundreds of years old! Don't you think there'll be rats and insects behind the wood? You'll see plenty of rats here, sir, but you won't see any ghosts − I'm sure of that. Now you go and have a nice walk, sir. And when you come back, I'll have this room all ready for you.' She kept her promise. When Moore returned he found the room clean and neat. A fire was burning in the ancient fireplace. She had lit the lamp and put his supper ready on the table. `Good night, sir,' she said. `I have to go now and get my husband's supper. I'll see you in the morning.' `This is wonderful!' said Moore to himself as he ate Mrs Dempster's excellent food. When he had finished his supper, he pushed the dishes to the other end of the table. He put more wood on the fire and began to study.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ดี รัก เธอกล่าวว่า, ' เป็นเวลานาน−ไม่ ฉันไม่รู้ว่าระยะ−ผู้พิพากษาอาศัยอยู่ที่นั่น เขาเป็นผู้พิพากษายาก โหดร้าย รัก−การแขวนจริงตัดสิน เขาพบไม่มีความเมตตากับทุกคน แต่ สำหรับตัวบ้าน−ดี ฉันไม่สามารถพูดได้ ผมมักจะถาม แต่ไม่มีใครสามารถบอกฉัน.' เธอพบว่ามันยากจะอธิบาย ความรู้สึกทั่วไปในเมืองว่า มันมีสิ่งที่แปลกเกี่ยวกับบ้านผู้พิพากษาได้ 'สำหรับฉัน รัก เธอกล่าวว่า 'ฉันจะพักคนเดียว ไม่ใช่เพื่อเงินทั้งหมดในธนาคาร' แล้ว เธอเสียใจมัวร์ ' ขอโทษต้องกังวลคุณ ที่รัก จริง ๆ ฉัน แต่ถ้าคุณมีลูกชายของฉันฉันจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่มีคืนหนึ่งของคุณเอง ฉันจะไปเอง และดึงกระดิ่งเตือนภัยขนาดใหญ่ที่ของเรื่องผี ๆ2 7บนดาดฟ้า!' มัวร์ถูกขอบคุณความเมตตาของเธอและความวิตกกังวลของเธอ 'ไรดีของคุณจะกังวลมากเกี่ยวกับฉัน นางไม้ ' เขากล่าวว่า ' แต่จริง ๆ ไม่จำเป็นต้องกังวล ฉันเรียนสำหรับการตรวจสอบที่สำคัญ และมีเวลาสำหรับความลึกลับความน่ากลัวไม่ ' Landlady กรุณาสัญญาว่า จะทำของเขาซื้อเขา มัวร์แล้วก็ไปดูข้าราชการเก่าที่นาย Carnford ได้แนะนำให้เขา ชื่อของเธอเป็นนาง Dempster และเธอดูเหมือนดี และมาสเตอร์ของเธอใหม่หน่อย เมื่อเขากลับกับเธอที่บ้านผู้พิพากษาสองชั่วโมงต่อมา เขาพบนางไม้ที่รออยู่ข้างนอกมัน เธอมีหลายคน ด้วย−และเด็กชายที่แบกหีบห่อ และชายอีกสองคน ด้วยเตียงของเธอ 'แต่มีเตียงในบ้าน ' ร้องไห้มัวร์ให้ความประหลาดใจ ' และไม่มีใครได้นอนในห้าสิบปีหรือมากกว่า ไม่ ที่รัก ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณมีความเสี่ยงของชีวิตใช้เตียงเก่า ชื้น.' Landlady อยากรู้อยากเห็นชัดเพื่อดูภายในบ้านได้ ในเวลาเดียวกัน เธอก็กลัวอย่างชัดเจน เสียงรบกวนน้อยที่สุดที่ เธอจัดเป็นแขนของมัวร์ ร่วมกันพวกเขาสำรวจทั้งบ้าน หลังจากการสำรวจของเขา มัวร์ตัดสินใจอยู่ dining−room ใหญ่พอสำหรับทั้งทำงาน และนอนหลับได้ นางไม้และ Dempster นางเริ่มที่จะจัดการเรื่อง เร็ว ๆ นี้ ตะกร้าได้แตก มัวร์เห็นแบบนางไม้ได้นำสิ่งดี ๆ หลายสิ่งจากครัวของเธอเอง ก่อนกลับ เธอหันไปมัวร์ และกล่าว ว่า, ' ฉันหวังว่า คุณจะ ที่รัก แต่ต้องบอกว่า −ฉันไม่สามารถนอนที่นี่ มีผีเหล่านั้นทั้งหมด!' เมื่อเธอทิ้ง นาง Dempster หัวเราะ 'ผี ' เธอบอกว่า ' ผี มีผีไม่มี มีหนู และแมลง และประตูที่ต้องเอาอกเอาใจ มีหน้าต่างที่เปิดอยู่ในลมเป่า ดูที่ผนังโอ๊คเก่าของห้องนี้ ที่รัก พวกเขามี−อายุหลายร้อยปี คุณไม่คิดว่า จะมีหนูและแมลงหลังไม้ คุณจะเห็นหนูนี่มากมาย ที่รัก แต่คุณจะไม่เห็นใด ๆ −ผีที่แน่ใจว่า ตอนนี้คุณไป และมีเดิน ที่รัก และเมื่อคุณกลับมา ฉันจะต้องห้องนี้ทั้งหมดพร้อมให้คุณ ' เธอเก็บสัญญาของเธอ เมื่อมัวร์กลับ เขาพบห้อง สะอาด ไฟกำลังไหม้เตาผิงแบบโบราณ เธอมีแสงไฟ และใส่เย็นของเขาพร้อมบนโต๊ะ 'คืนดี รัก เธอกล่าวว่า ' ต้องไปเดี๋ยวนี้ และได้รับอาหารเย็นของสามี จะเห็นคุณในตอนเช้า.' 'นี้เป็นที่ยอดเยี่ยม ' กล่าวมัวร์กับตัวเองว่าเขากินอาหาร Mrs Dempster ยอดเยี่ยม เมื่อเขาจบเย็นของเขา เขาผลักอาหารไปยังส่วนท้ายของตาราง เขาดับไฟไม้เพิ่มเติม และเริ่มเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

`ดีครับ 'เธอกล่าวว่า` นานมาแล้ว - ไม่ผมไม่ทราบว่านาน - ผู้พิพากษาอาศัยอยู่ที่นั่น เขาเป็นเรื่องยากที่ผู้พิพากษาโหดร้ายครับ - ผู้พิพากษาแขวนจริง เขาแสดงให้เห็นความเมตตาให้กับทุกคน แต่สำหรับบ้านตัวเอง - ดีฉันไม่สามารถพูดได้ ฉันถามบ่อย แต่ไม่มีใครสามารถบอกฉันสำหรับบาง. เธอพบว่ามันยากที่จะอธิบาย ความรู้สึกทั่วไปในเมืองก็คือว่ามีอะไรบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับผู้พิพากษาบ้าน `สำหรับผมครับ 'เธอกล่าวว่า` ฉันจะไม่อยู่ที่นั่นคนเดียวไม่ได้สำหรับเงินทั้งหมดในธนาคาร!' จากนั้นเธอก็ขอโทษมัวร์ `ฉันขอโทษคุณต้องกังวลครับจริงๆผม แต่ถ้าคุณเป็นลูกชายของฉันฉันจะไม่ยอมให้คุณอยู่ที่นั่นหนึ่งคืนด้วยตัวคุณเอง ฉันไปที่นั่นตัวเองและดึงสัญญาณเตือนภัยขนาดใหญ่ที่เป็น
เรื่องผี
2 7
บนหลังคา! มัวร์ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจและความวิตกกังวลของเธอ `วิธีที่ดีของคุณที่จะให้ความกังวลเกี่ยวกับผมนางไม้! เขาพูดว่า. ` แต่มีจริงๆไม่จำเป็นต้องกังวล ฉันกำลังศึกษาสำหรับการตรวจสอบที่สำคัญและฉันมีเวลาสำหรับความน่ากลัวหรือความลึกลับไม่มี. เจ้าของที่ดินที่หญิงสัญญากรุณาทำช้อปปิ้งของเขาสำหรับเขา มัวร์แล้วไปดูคนรับใช้เก่าซึ่งนาย Carnford ได้แนะนำให้เขา ชื่อของเธอคือนางทำการและเธอดูเหมือนน่าพอใจและความกระตือรือร้นที่จะพอใจของนายใหม่ของเธอ เมื่อเขากลับมาพร้อมกับเธอไปที่ผู้พิพากษาบ้านสองชั่วโมงต่อมาเขาพบว่านางไม้รออยู่ข้างนอกมัน เธอมีหลายคนที่มีเธอ - ผู้ชายและเด็กชายแบกห่อและอีกสองคนที่มีเตียง ` แต่มีเตียงนอนในบ้าน! ' ร้องไห้มัวร์ด้วยความประหลาดใจ `และไม่มีใครนอนหลับอยู่ในพวกเขาห้าสิบปีหรือมากกว่านี้! ไม่ครับผมจะไม่ยอมให้คุณมีความเสี่ยงในชีวิตของคุณเก่าเตียงชุบน้ำหมาด ๆ . เจ้าของที่ดินที่หญิงอยากรู้อย่างเห็นได้ชัดในการมองเห็นภายในของบ้าน ในเวลาเดียวกันเธอกลัวอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินเสียงที่เล็กที่สุดที่เธอจัดขึ้นประหม่าไปที่แขนของมัวร์ พวกเขาช่วยกันสำรวจบ้านทั้งหมด หลังจากการตรวจสอบข้อเท็จจริงของเขามัวร์ตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่ในห้องรับประทานอาหาร มันเป็นขนาดใหญ่พอสำหรับทั้งการทำงานและการนอนหลับ นางไม้และนางทำการเริ่มที่จะจัดการทุกอย่าง เร็ว ๆ นี้กระเช้าถูกห่อ มัวร์เห็นชนิดที่นางไม้ได้นำสิ่งที่ดีมากจากครัวของเธอเอง ก่อนที่เธอจะทิ้งเธอหันไปมัวร์และกล่าวว่า `ฉันหวังว่าคุณจะได้รับสิทธิทั้งหมดครับ แต่ผมต้องบอกว่า - ฉันไม่สามารถนอนหลับได้ที่นี่กับผีทุกคน! เมื่อเธอออกจากนางทำการหัวเราะ `ผี! เธอพูด. `ผี! ไม่มีผี! มีหนูและแมลงและประตูที่ต้องเอาอกเอาใจเป็น มีหน้าต่างที่เปิดอยู่ในระเบิดลมที่มี . . มองไปที่ผนังไม้โอ๊คเก่าของห้องนี้ครับ พวกเขามีความเก่า - หลายร้อยปีเก่า! คุณไม่คิดว่าจะมีหนูและแมลงที่อยู่เบื้องหลังไม้? คุณจะเห็นความอุดมสมบูรณ์ของหนูที่นี่ครับ แต่คุณจะไม่เห็นผีใด ๆ - ฉันแน่ใจว่า ตอนนี้คุณไปและมีการเดินเท้าที่ดีครับ และเมื่อคุณกลับมาผมจะมีห้องพักทั้งหมดนี้พร้อมให้คุณ. เธอเก็บไว้ให้เธอสัญญาว่า เมื่อมัวร์กลับมาเขาก็พบว่าห้องพักที่สะอาดและเรียบร้อย ไฟไหม้ในเตาผิงโบราณ เธอได้ไฟโคมไฟและใส่อาหารมื้อเย็นของเขาพร้อมที่วางอยู่บนโต๊ะ `คืนที่ดีครับ 'เธอกล่าวว่า `ฉันต้องไปในขณะนี้และได้รับอาหารมื้อเย็นสามีของฉัน ฉันจะเห็นคุณในตอนเช้า. `นี้เป็นที่ยอดเยี่ยม! ' กล่าวว่ามัวร์ให้กับตัวเองในขณะที่เขากินอาหารที่ยอดเยี่ยมของนางทำการ เมื่อเขาได้เสร็จสิ้นอาหารมื้อเย็นของเขาเขาผลักดันให้อาหารไปยังส่วนอื่น ๆ ของตาราง เขาวางไม้เพิ่มเติมเกี่ยวกับไฟไหม้และเริ่มที่จะศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เอ่อ ค่ะ " เธอกล่าวว่า " นานแล้ว−ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่− ผู้พิพากษาที่อาศัยอยู่ที่นั่น เขาเป็นหนัก โหดร้าย ผู้พิพากษาท่าน−ตัวจริงแขวนผู้พิพากษา เขาจะไม่ปราณีใคร แต่สำหรับ บริษัท เวสเทิร์น บ้านตัวเองดี ฉันไม่สามารถพูด ฉันมักจะถาม แต่ไม่มีใครบอกได้แน่นอน เธอพบว่ามันยากที่จะอธิบาย ความรู้สึกทั่วไปในเมืองนั่นมีบางอย่างแปลกๆเกี่ยวกับบ้านผู้พิพากษา ` สำหรับฉันค่ะ " เธอกล่าวว่า " ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นคนเดียว ไม่ใช่เงินในธนาคาร ! แล้วเธอก็ขอโทษ มัวร์ " ข้าขอโทษด้วย เป็นห่วงครับ จริงๆผม แต่ถ้าคุณเป็นลูกของฉัน ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอพักที่นั่น 1 คืนเอง ฉันไปเองได้ และดึงกระดิ่งเตือนภัยที่ใหญ่เรื่องราวของผี2 7บนหลังคา ! ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเธอ และมัวร์คือความวิตกกังวลของเธอ ` ดีมากเลยที่คุณต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน คุณนายไม้ ! เขากล่าวว่า " แต่ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันกำลังเรียนเพื่อสอบสำคัญมาก และผมไม่มีเวลาสำหรับความหวาดกลัวหรือความลึกลับ " เจ้าของบ้านกรุณาสัญญาที่จะทำช้อปปิ้งของเขาสำหรับเขา มัวร์แล้วเจอคนใช้เก่าที่คุณ carnford ได้แนะนำ เธอชื่อ นางเดมป์สเตอร์ และดูเหมือนเธอจะถูกใจและกระตือรือร้นที่จะช่วยเจ้านายใหม่ของเธอ เมื่อเขากลับมากับเธอถึงบ้านผู้พิพากษา สองชั่วโมงต่อมา เขาพบนางไม้รอข้างนอกค่ะ เธอมีผู้ชายหลายคนด้วย−ของเธอและชายแบกหีบห่อ และอีก 2 คน กับเตียง " แต่จะมีเตียงในบ้าน ! ร้องไห้ มัวร์ในประหลาดใจ " ไม่มีใครนอนในพวกเขาสำหรับห้าสิบปีหรือมากกว่า ! ไม่ครับ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเสี่ยงชีวิตของคุณในเตียงชื้นเก่า " เจ้าของบ้านเป็นคนขี้สงสัยเข้าไปดูบ้าน ในเวลาเดียวกัน เธอเห็นชัดเจนว่า เสียงเล็กที่เธอถือนี่ให้มัวร์ของแขน ด้วยกันพวกเขาสำรวจบ้านทั้งหลัง หลังจากการสำรวจของเขามัวร์ตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่ในการรับประทานอาหารที่−ห้อง มันใหญ่พอสำหรับทั้งการทำงาน และนอน นางไม้ และนางเดมป์สเตอร์เริ่มจัดทุกอย่าง อีกไม่นานกระเช้ากำลังจัดของ มัวร์เห็นว่าไม้ชนิด นางได้นำสิ่งดี ๆจากครัวของเธอเอง ก่อนที่เธอจะไปเธอหันไปมัวร์และกล่าวว่า " ผมหวังว่าเธอจะไม่เป็นไรครับ แต่ผมต้องบอกว่า บริษัท เวสเทิร์น ฉันนอนไม่หลับนี่ พวกผี ! เมื่อเธอออกไป คุณเดมป์สเตอร์หัวเราะ ` " ผี ! เธอกล่าวว่า ` ผี ! ไม่มีผี ! มีหนูและแมลง และประตูที่ต้องเอาอกเอาใจ . มีเปิดหน้าต่างที่เป่าในลม . . . . . . . ดูที่ผนังไม้โอ๊คเก่าในห้องนี้ครับ บริษัท เวสเทิร์น มันเก่าหลายร้อยปี ! คุณไม่คิดว่ามันจะมี หนู และแมลงหลังไม้ คุณจะเห็นมากมายของหนูนี่ครับ แต่คุณจะไม่เห็นผี บริษัท เวสเทิร์น ผมมั่นใจ ตอนนี้คุณไปเดินดีครับ และเมื่อเธอกลับมา ผมก็มีห้องทั้งหมดพร้อมสำหรับคุณ . " เขารักษาสัญญา ตอนมัวร์กลับมาเขาพบห้องที่สะอาดและเรียบร้อย ไฟกำลังไหม้อยู่ในเตาผิงโบราณ เธอมีจุดโคมไฟ และใส่อาหารมื้อเย็นของเขาพร้อมบนโต๊ะ ` ราตรีสวัสดิ์ค่ะ " เธอพูด " ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ และกินอาหารเป็นสามีของฉัน แล้วเจอกันตอนเช้า . " " นี้เป็นยอดเยี่ยม ! กล่าวว่า มัวร์ เองว่าเค้ากินนางเดมป์สเตอร์ดีอาหาร เมื่อเขาได้เสร็จสิ้นอาหารมื้อเย็นของเขา เขาผลักอาหารไปยังส่วนอื่น ๆของตาราง เขาวางไม้ที่ไฟไหม้ และเริ่มศึกษา