imelights and ArclightsIn the first

imelights and Arclights

In the first part of the 19th century gaslight was used in the theatre mainly in order to wash the stage with diffused light. The use of focused, concentrated light became possible when in 1825 a Scotsman named Drummond invented the limelight. Limelight used oxygen mixed with hydrogen in order to heat a block of limestone to incandescence, producing intense and very white light. A reflector shaped the light into a narrow, condensed beam, and later a lens was added to further concentrate the beam.

It was some time before Drummond's invention was adopted in the theatre. Apparently, the first instance in which limelight was used on stage was at Covent Garden in 1837-1838, during a pantomime season. As each limelight required a separate, dedicated operator, limelights were extremely expensive to run, and so were restricted for special effects of a colored beam of light or a strong concentrated light.

Later, the limelight principle was incorporated into wide-angle floodlight instruments, extending the use of limelight to washing large areas of the stage.

Although the electric arc was invented as early as 1809 by Andrי M. Ampיre (1775 -1836), it was many years before it was adapted for theatrical use. It was only in 1846 that electric arc lights were introduced into the Paris Opera.

An electric arc is created when two electrodes are brought close to one another for a brief moment. When they are about to touch, a spark is generated, creating a 'short circuit' and an incandescent area of about 4000°C, which serves as the light source in arc lights. Carbon-arcs used carbon rods about 20cm long, had reflectors and lenses to condense the beam, and put out immensely brilliant illumination. However, there were drawbacks. These lights were noisy, the light flickered and, like the limelight, they needed the constant attention of a dedicated operator for each arclight.

The arclight could be used both for floodlighting and for spotlighting, and had a sliding shutter between the light source and the lens which served to dim the light. Huge electric batteries installed in the stage basement supplied electricity.

Gaslight, limelight and the carbon arc were used in theatre throughout most of the 19th century, until introduction of the carbon-filament electric lamp which marked the end of the use of coal gas as a source of light in the theatre.

Houselights

Until the advent of gas lighting, most of the acting took place at the front of he stage, with the scenery on the main stage providing a background for the performers. This was more than a theatrical concept or stylistic preference. The front of the stage was where the footlights and the bright auditorium chandeliers supplied adequate illumination, in contrast to the dimly lit scenic area.

In the age of gaslight, with the development of lighting positions above the stage and the use of much brighter light, the separation of stage lighting from the auditorium lighting was possible. This, in turn, allowed for the integration of the actors and the scenery. Now the actors could be placed behind the proscenium, performing on a set rather than in front of it. Once the distinction between auditorium and stage lighting systems was made it was possible to extinguish the auditorium sun burner chandelier during the performance. The custom of darkening the auditorium became customary by the end of the 19th century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

imelights และ Arclights

ในส่วนแรกของศตวรรษที่ 19 gaslight ถูกใช้ในโรงละครส่วนใหญ่เพื่อล้างระยะแสงอายุ การใช้แสงเน้น เข้มข้นเป็นไปได้เมื่อใน 1825 Scotsman ชื่อดรัม limelight การที่คิดค้น Limelight ใช้ออกซิเจนผสมกับไฮโดรเจนเพื่อบล็อกของหินปูนกับ incandescence กันความร้อน ผลิตแสงเข้ม และขาวมาก หรือมีรูปร่างแสงเป็นลำแสงแคบ บีบ และภายหลังเลนส์ที่เพิ่มข้นเติมคาน

ก็ก่อนดรัมของประดิษฐ์ถูกนำมาใช้ในโรงละคร เห็นได้ชัด อย่างแรกที่ใช้ limelight บนเวทีได้ที่ผ่อนใน 1837-1838 ในระหว่างฤดูกาล pantomime เป็น limelight แต่ละจำเป็นต้องใช้ตัวดำเนินการแยกต่างหาก เฉพาะ limelights มีราคาแพงมากการรัน และเพื่อ จำกัดลักษณะพิเศษของแสงสีไฟขึ้นแข็งแรงเข้มข้นแสง

หลัง หลัก limelight ถูกรวมเข้าไปในเครื่องมือโคมไฟฟลัดไลท์กว้าง ขยายใช้ limelight การล้างพื้นที่ขนาดใหญ่ของเวที

แม้ว่าอาร์คไฟฟ้าถูกคิดค้นก่อนที่ 1809 โดย Andrי M. Ampיre (1775 แอดเด-1836), มันเป็นหลายปีก่อนที่จะถูกดัดแปลงใช้ละคร มันเป็นเฉพาะใน 1846 ว่า ไฟอาร์คไฟฟ้าถูกนำเข้าสู่โอเปร่าปารีส

ส่วนโค้งไฟฟ้าถูกสร้างขึ้นเมื่อหุงต 2 นำใกล้กันช่วงสั้น ๆ เมื่อพวกเขากำลังจะสัมผัส สปาร์คที่สร้างขึ้น สร้าง 'ลัดวงจร' และพื้นที่ยองประมาณ 4000 องศาเซลเซียส ซึ่งทำหน้าที่เป็นแหล่งกำเนิดแสงในอาร์คไฟด้วย ส่วนคาร์บอนใช้คาร์บอนก้านยาวประมาณ 20 ซม. มี reflectors ที่ reflectors และเลนส์บีบคาน และดับรัศมีสดใสอย่างกว้างขวาง อย่างไรก็ตาม มีข้อเสีย ไฟเหล่านี้มีเสียงดัง ไฟ flickered เช่น และ limelight พวกเขาต้องการความคงที่ของตัวดำเนินการเฉพาะสำหรับ arclight ละกัน

arclight สามารถใช้ได้ทั้ง สำหรับ floodlighting และ สำหรับ spotlighting และมีชัตเตอร์เลื่อนระหว่างแหล่งกำเนิดแสงและเลนส์จะหรี่แสง แบตเตอรี่ไฟฟ้าขนาดใหญ่ที่ติดตั้งไว้ในห้องใต้ดินระยะส่งไฟฟ้า

Gaslight ใช้ในโรงละครตลอดทั้งศตวรรษ จนถึงแนะนำโคมไฟใยคาร์บอนที่ทำเครื่องหมายสิ้นสุดของการใช้ก๊าซธรรมชาติถ่านหินเป็นแหล่งของแสงในละคร limelight และคาร์บอนอาร์ค

Houselights

จนกระทั่งการมาถึงของไฟแก๊ส ส่วนใหญ่ที่ทำหน้าที่เอาสถานที่ของเขาขั้น กับฉากบนเวทีให้พื้นหลังคือ นี้มีมากกว่าละครแนวคิดหรือความเป็นสำนวน ด้านหน้าของเวทีได้ที่ footlights และโคมไฟระย้าหอประชุมสว่างให้แสงสว่างเพียงพอ ตรงข้ามมีแสงสวยงามตั้งไว้

ในยุคของ gaslight พัฒนาตำแหน่งแสงเหนือเวทีและการใช้แสงสว่างมาก แยกของเวทีแสงจากแสงประชุมไม่ได้ นี้ จะ ได้สำหรับการรวมตัวแสดงและฉาก ตอนนี้ นักแสดงที่สามารถอยู่หลังคณะ ทำชุด มากกว่า หน้ามัน เมื่อความแตกต่างระหว่างประชุมและระบบแสงเวทีทำมัน ก็ไปดับโคมระย้าเขียนอาทิตย์ประชุมในระหว่างปฏิบัติ การประชุม darkening เป็นจารีตประเพณีช่วงปลายศตวรรษที่ 19

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ imelights arclights

ในส่วนแรกของศตวรรษที่ 19 ประเทศปานามาถูกใช้ในโรงละครหลักเพื่อล้างเวทีกับการกระจายแสง ใช้ที่เน้นความเข้มข้นของแสงก็เป็นไปได้เมื่อ 1825 เป็นชาวสก็อตแลนด์ชื่อ ดรัมมอนด์ สร้างจุดเด่น แฉใช้ผสมออกซิเจนกับไฮโดรเจนเพื่อความร้อนบล็อกของหินปูนที่ส่องแสง ,การผลิตที่เข้มและขาวสว่าง รูปสะท้อนแสงเป็นแบบแคบๆ แบบคาน และหลังเลนส์เพิ่มเพื่อเพิ่มเติมมุ่งคาน

มันเป็นบางเวลาก่อนที่การประดิษฐ์ของดรัมมอนด์เป็นลูกบุญธรรมในโรงละคร เห็นได้ชัดว่า ประการแรกที่ใช้เป็นจุดสนใจบนเวทีที่ Covent Garden ใน 1837-1838 ระหว่างละครใบ้ฤดูกาลเป็นแต่ละซีนต้องแยก โดยเฉพาะผู้ประกอบการ limelights แสนแพง วิ่ง และก็ จำกัด สำหรับลักษณะพิเศษของ สี แสง หรือแสงแรงเข้มข้น

ต่อมาเป็นจุดสนใจหลักถูกรวมเข้าไปในมุมกว้างอุปกรณ์ floodlight , ขยายการใช้แก็ซเพื่อล้างพื้นที่ขนาดใหญ่ของเวที

แม้ว่าอาร์คไฟฟ้าถูกคิดค้นโดยเร็ว โดยผู้ชายיม. ) เพิ่มเติมי Re ( 1775 - 1836 ) เป็นหลายปี ก่อนที่จะถูกดัดแปลงเพื่อใช้ในการแสดง มันเป็นเพียงในปี 1846 ที่ไฟอาร์คไฟฟ้า แนะนำเป็นโอเปร่าปารีส

อาร์คไฟฟ้าจะถูกสร้างขึ้นเมื่อสองขั้วมาใกล้กันในชั่วขณะนึง เมื่อพวกเขากำลังจะสัมผัสประกายจะถูกสร้างขึ้นการสร้าง ' วงจร ' และพื้นที่ที่ประมาณ 4000 ° C ซึ่งทำหน้าที่เป็นแหล่งกำเนิดแสงในไฟอาร์ค เราใช้แท่งคาร์บอนคาร์บอนประมาณ 20 ตัว และเลนส์ยาวได้บีบคานและใส่ออกมาอย่างมหาศาล เยี่ยมแสง อย่างไรก็ตาม , มีข้อเสีย ไฟเหล่านี้เป็นดังแสงริบหรี่ลง เหมือนสายตา ประชาชนพวกเขาต้องการความสนใจอย่างต่อเนื่องของผู้ประกอบการโดยเฉพาะสำหรับแต่ละ arclight .

arclight สามารถใช้ทั้งสำหรับ floodlighting สำหรับ spotlighting และเลื่อนชัตเตอร์ระหว่างแสงและเลนส์ ซึ่งทำหน้าที่หรี่แสง แบตเตอรี่ไฟฟ้าขนาดใหญ่ที่ติดตั้งในเวทีใต้ดินมาผลิตไฟฟ้า สำหรับแก๊ซ

,ไฟแก็ซและคาร์บอนอาร์คใช้ในโรงภาพยนตร์ตลอดที่สุดของศตวรรษที่ 19 จนถึงการนำเส้นใยคาร์บอนไฟฟ้าโคมไฟที่ทำเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของการใช้ก๊าซถ่านหินเป็นแหล่งของแสงในโรง



houselights จนกระทั่งการมาถึงของก๊าซแสง ส่วนใหญ่ของการแสดงเกิดขึ้นที่ด้านหน้า ของเค้าบนเวทีกับฉากบนเวทีให้พื้นหลังเพื่อแสดง นี้เป็นมากกว่าแนวคิดการแสดงละครหรือการตั้งค่ารูปแบบ . หน้าเวทีที่ฟอกซักและโคมไฟระย้าที่หอประชุมสว่างให้แสงสว่างที่เพียงพอ ในทางตรงกันข้ามกับขมุกขมัวทัศนียภาพบริเวณ

ในยุคของประเทศปานามา ,กับการพัฒนาของแสงสว่างตำแหน่งข้างบนเวทีและการใช้แสงสว่างมากแยกเวที แสงไฟจากหอประชุมแสงสว่างที่สุด นี้ในการเปิดให้มีการรวมกลุ่มของนักแสดง และฉาก ตอนนี้นักแสดงอาจจะวางไว้ด้านหลังของ , การแสดงในชุดมากกว่าด้านหน้าเมื่อความแตกต่างระหว่างหอประชุมเวทีระบบแสงและทำให้มันเป็นไปได้ที่จะดับ ณซันเตาโคมไฟ ระหว่างการแสดง ประเพณีของหอประชุม PDA กลายเป็นจารีตประเพณี โดยปลายของศตวรรษที่ 19