Mikoto released a soft sigh as she

Mikoto released a soft sigh as she closed the door behind her before resting her back against it. Her eyes slipped close as she inhaled deeply before reopening them into slits. She quietly contemplated Kuroko's words before blinking and straightening up when she heard her phone go off.

Reaching into her pocket, Mikoto pulled out her cell and flipped it open without thought to who could be calling her at this time. Her eyes widened, however, when she saw who it was and with an ounce of hesitation, she found herself answering the phone when it reached the third ring.

"Hello?"

"Misaka-san, finally! I've been trying to reach you all day, did you have your phone off or something?"

"Saten-san, hey," Mikoto lowered her voice as she pushed off the door and began walking away from her room, mindful of the fact that the younger girl left inside could still possibly hear her even at this distance, "sorry, I was busy. What's up?"

"Well, Uiharu and I were just wondering if you and Shirai-san wanted to get lunch right now? It's been forever since we last hung out!"

Mikoto rubbed the back of her neck as an involuntary smile appeared on her face, her mood picking up a little at sound of her friends voice, "Thanks for the offer but Kuroko and I are going to eat in the dorm for lunch today."

"That sucks but alright. How about dinner then?"

"Ah…" Mikoto's gaze drifted to the side as she considered Saten-san's words, "maybe; if Kuroko feels up to it then yeah."

"Oh is something wrong? Is Shirai-san sick?"

Mikoto paused as she looked back towards her dorm, her brows furrowing sadly as she shook her head even though Saten-san couldn't see it, "No, no, she's fine. Everything's fine."

The lie slipped easily from her mouth, her loyalty to Kuroko and their friendship making it as simple as breathing for her. She would do everything in her power to protect Kuroko's fragile state of mind until the girl was ready for the world to know what happened.

The principal didn't count of course because he had found out through his own means. He was an inconsequential player in the entirety of this issue. This was Kuroko's life and until she got the okay, Mikoto would keep her mouth shut regarding Kuroko's memory loss.

"I'll ask her when I get back to the dorm," Mikoto closed her eyes tight as she exhaled softly, "Actually, Saten-san, I'm running an errand right now so I have to go."

"Uh, well, okay, if you're sure…"

"Yep," Mikoto made sure to put the right amount of cheer in the inflection of her voice, "I'll call you later."

She hung up after hearing a hesitant yet understanding 'okay' before sighing and lowering her hand. Her hands curled up into fist as she once again took a deep breath before pocketing her phone. Mikoto's shoulders dropped a little as she frowned, I have to do this. I have to be strong.

Mikoto set her brow as she walked away from her dorm, her steps heavy and carrying the load of her grief. With one clear destination in mind, only one sentence played over and over in her head.

For Kuroko's sake.

.

.

.

On the other side of town in a small student dorm, Saten Ruiko was staring at her cell phone with a slightly confused yet worried expression. Across the room, Uiharu Kazari, who was preparing a simple snack for them before they went to meet some friends from school looked up from her plate of taiyaki when she heard Ruiko approach and frowned when she noticed her expression, "What's going on, Saten-san?"

Ruiko blinked at the question before biting her lip, dropping down onto the floor and laying her arms on the small table, "I don't know. Misaka-san sounded weird on the phone though and well, you said Shirai-san hadn't been answering your calls either right?"

Kazari's brows furrowed once more as she took a seat next to Ruiko, "That's right…do you think something's wrong?"

Sighing, Ruiko reached forward to pick up taiyaki and take a bite. She chewed silently before swallowing and shrugging, "Who knows? With those two it could be anything."

.

.

.

Kuroko sat up when Mikoto returned, determined not to make things tenser than they already were. She had a feeling that if they really were as close as they appeared to be, mostly due to Mikoto's reactions to her current state, that the older girl must have been putting forth a tremendous amount of effort to appear normal. She went to speak only to falter when she noticed the haggard expression on Mikoto's face.

Her brows knit into a frown, Did I put that there? She felt something in her ache at the mere thought and she swallowed thickly before murmuring a tentative, "Senpai?"

Mikoto glanced up quickly at the call, almost as if she had forgotten that she was there before smiling awkwardly, "Ah, sorry, sorry, the dorm supervisor needed, um, a lot of persuading," she released an uncomfortable chuckle before walking over to the girl, "a-anyways, I got you a lot of sandwiches and some crackers," she

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Mikoto ปล่อยออกมาถอนหายใจนุ่มขณะที่เธอปิดประตูด้านหลังของเธอก่อนที่เธอกลับมายืนอยู่กับมัน ดวงตาของเธอลดลงใกล้ที่สุดเท่าที่เธอสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะเปิดพวกเขาเข้าไปในรอยแยก เธออย่างเงียบ ๆ ไตร่ตรองคำ Kuroko ก่อนที่จะกระพริบและยืดขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอออกไป. ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของเธอ Mikoto ดึงออกมาจากมือถือของเธอและพลิกเปิดโดยไม่คิดว่าใครจะได้รับการเรียกเธอในเวลานี้ ดวงตาของเธอกว้างขึ้น แต่เมื่อเธอเห็นว่าใครเป็นและออนซ์ลังเลที่เธอพบว่าตัวเองตอบรับโทรศัพท์เมื่อมันมาถึงแหวนที่สาม. "สวัสดีครับ?" "มิซากะซังที่สุด! ฉันได้พยายามที่จะไปให้ถึง คุณทุกวันคุณมีโทรศัพท์ของคุณออกหรืออะไร? " " Saten ซังเดี๋ยวก่อน "Mikoto ลดลงเสียงของเธอขณะที่เธอผลักดันให้ปิดประตูและเริ่มเดินออกไปจากห้องของเธอระลึกถึงความจริงที่ว่าน้องสาวที่อยู่ภายใน ก็ยังอาจจะได้ยินเสียงของเธอแม้ในระยะนี้ "ขอโทษผมยุ่ง. เกิดอะไรขึ้น?" "ดี Uiharu และฉันเป็นเพียงแค่สงสัยว่าถ้าคุณและชิราอิซังอยากจะได้รับอาหารกลางวันตอนนี้? จะได้รับตลอดไปนับตั้งแต่ที่เรามีอายุแขวน ออก! " Mikoto ลูบหลังของลำคอของเธอเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ตั้งใจที่ปรากฏบนใบหน้าของเธออารมณ์ของเธอยกขึ้นเพียงเล็กน้อยในเสียงของเพื่อน ๆ ของเธอ" ขอบคุณสำหรับข้อเสนอ แต่ Kuroko และฉันจะไปกินในหอพักสำหรับมื้อกลางวัน . วันนี้ " " นั่นครับ แต่ไม่เป็นไรวิธีการเกี่ยวกับอาหารเย็นแล้ว.? " " อ่า ... "สายตาของ Mikoto ลอยไปด้านข้างขณะที่เธอถือว่าคำ Saten ซัง" บางที; ถ้า Kuroko รู้สึกถึงมันแล้วใช่. " " โอ้เป็นสิ่งที่ผิดหรือเปล่า? คือ Shirai ซังป่วย? " Mikoto หยุดชั่วคราวขณะที่เธอมองกลับไปยังหอพักของเธอคิ้วของเธอ furrowing เศร้าขณะที่เธอส่ายหัวของเธอแม้ว่า Saten ซังไม่สามารถมองเห็นมัน" ไม่มีไม่มีเธอก็ไม่เป็นไร ทุกอย่างดี. " โกหกเล็ดรอดได้อย่างง่ายดายจากปากของเธอความจงรักภักดีของเธอที่จะ Kuroko และมิตรภาพของพวกเขาทำให้มันง่ายเหมือนการหายใจสำหรับเธอ. เธอจะทำทุกอย่างในอำนาจของเธอเพื่อปกป้องรัฐบอบบาง Kuroko จิตใจของจนหญิงสาวที่พร้อมแล้วสำหรับโลก ที่จะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น. เงินต้นไม่ได้นับแน่นอนเพราะเขาได้พบด้วยวิธีการของเขาเอง. เขาเป็นผู้เล่นที่ไม่สมเหตุผลในสิ่งทั้งปวงของปัญหานี้. นี้คือชีวิต Kuroko และจนกระทั่งเธอได้เอาล่ะ Mikoto จะให้เธอ ปิดปากเกี่ยวกับการสูญเสียความจำของ Kuroko. "ฉันจะขอให้เธอเมื่อฉันได้รับกลับไปที่หอพัก" Mikoto ปิดตาของเธอแน่นขณะที่เธอหายใจออกเบา ๆ "จริงๆแล้ว Saten ซังผมทำงานไปทำธุระในขณะนี้ดังนั้นผมจึงมี ไป. " " เอ่อ, ดี, โอเคถ้าคุณแน่ใจว่า ... " " อ๋อ "Mikoto ทำให้แน่ใจว่าจะใส่ในปริมาณที่เหมาะสมของเชียร์ในโรคติดเชื้อของเสียงของเธอว่า" ผมจะโทรหาคุณในภายหลัง. " เธอแขวน ขึ้นหลังจากที่ได้ยินลังเลเลยทำความเข้าใจ 'โอเค' ก่อนที่จะถอนหายใจและลดมือของเธอ. มือของเธอขดตัวลงในขณะที่เธอกำปั้นอีกครั้งเอาลมหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะแทงโทรศัพท์ของเธอ ไหล่ของ Mikoto ลดลงเล็กน้อยขณะที่เธอขมวดคิ้วผมต้องทำเช่นนี้ ฉันต้องมีความแข็งแรง. Mikoto ตั้งคิ้วเธอขณะที่เธอเดินออกไปจากหอพักของเธอขั้นตอนของเธอหนักและแบกภาระของความเศร้าโศกของเธอ กับปลายทางที่ชัดเจนในใจเพียงหนึ่งประโยคเล่นซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเธอ. เพื่อประโยชน์ Kuroko ของ. . . . ในด้านอื่น ๆ ของเมืองในหอพักนักศึกษาขนาดเล็ก Saten Ruiko ถูกจ้องมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอมีความสับสนเล็กน้อย ๆ การแสดงออกของความกังวลใจ ในห้องพัก, Uiharu Kazari ที่กำลังเตรียมสแน็คที่เรียบง่ายสำหรับพวกเขาก่อนที่พวกเขาไปพบเพื่อนบางคนจากโรงเรียนเงยหน้าขึ้นจากจานของ taiyaki ของเธอเมื่อเธอได้ยินวิธีการ Ruiko และขมวดคิ้วเมื่อเธอสังเกตเห็นการแสดงออกของเธอ "สิ่งที่เกิดขึ้น Saten -san? " Ruiko กระพริบตาที่คำถามก่อนที่กัดริมฝีปากของเธอวางลงบนพื้นและวางแขนของเธอบนโต๊ะเล็ก ๆ ว่า" ผมไม่ทราบว่า. Misaka ซังฟังแปลก ๆ บนโทรศัพท์มือถือและแม้ว่าดีที่คุณกล่าวว่า Shirai -san ไม่ได้รับการตอบรับสายของคุณทั้งใช่มั้ย? " คิ้ว Kazari ของรอยย่นอีกครั้งหนึ่งขณะที่เธอนั่งติดกับ Ruiko" ที่เหมาะสม ... คุณคิดว่าบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ? " ถอนหายใจ Ruiko ถึงไปข้างหน้าเพื่อรับ taiyaki และใช้เวลา กัด. เธอเงียบเคี้ยวก่อนกลืนและยัก "ใครจะรู้หรือไม่กับสองคนนั้นมันอาจจะเป็นอะไร." . . . Kuroko ลุกขึ้นนั่งเมื่อ Mikoto กลับตัดสินใจที่จะไม่ทำในสิ่งที่แข็งกร้าวกว่าที่พวกเขาเป็นอยู่แล้ว เธอมีความรู้สึกว่าถ้าพวกเขาจริงๆใกล้ที่สุดเท่าที่พวกเขาดูเหมือนจะเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากการเกิดปฏิกิริยาของ Mikoto ไปยังสถานะปัจจุบันของเธอว่าหญิงสาวที่มีอายุมากกว่าที่ต้องได้รับการวางไว้จำนวนมากของความพยายามที่จะปรากฏตามปกติ เธอเดินไปพูดเท่านั้นที่จะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เมื่อเธอสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าซีดเซียวของ Mikoto. คิ้วของเธอถักเข้าขมวดผมใส่ที่มี? เธอรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในอาการปวดเมื่อยของเธอที่คิดเพียงและเธอกลืนกินอย่างหนาแน่นก่อนที่จะบ่นเบื้องต้น "Senpai?" Mikoto ชำเลืองขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อทวงถามเกือบราวกับว่าเธอได้ลืมว่าเธออยู่ที่นั่นก่อนที่จะยิ้มอย่างเชื่องช้า "อาขอโทษ ขออภัยหัวหน้างานหอพักที่จำเป็นเอ่อจำนวนมากของการจูงใจ "เธอปล่อยหัวเราะอึดอัดก่อนที่จะเดินไปยังหญิงสาวที่" A-anyways ผมได้คุณมากของแซนวิชและแครกเกอร์บาง "เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มิโคโตะถอนหายใจเบาๆออกมาเมื่อเธอปิดประตูตามหลังก่อนจะพักผ่อนหลังของเธอกับมัน ตาของเธอปิดเธอสูดดมลึกๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปในช่อง . เธอค่อยๆไตร่ตรองคำพูด Kuroko ก่อนที่จะกระพริบ และยืดขึ้น เมื่อเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอไปเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเธอ มิโคโตะจึงดึงออกโทรศัพท์มือถือของเธอและพลิกมันเปิดโดยไม่คิดว่าจะมีใครเรียกเธอในเวลานี้ เธอเบิกตากว้าง แต่เมื่อเธอเห็นมันเป็นใครและมีแม้แต่ความลังเล เธอพบว่าเธอรับโทรศัพท์เมื่อมันมาถึงแหวน 3" ฮัลโหล ? "" มิซากะซัง ในที่สุด ฉันพยายามโทรหาคุณทั้งวัน คุณปิดโทรศัพท์ หรืออะไร ?" ซาเทนซัง นี่ " มิโคโตะเสียงเบาของเธอขณะที่เธอผลักออกประตูและเริ่มเดินออกไปจากห้องของเธอ ระลึกถึงความจริงที่ว่าน้องสาวจากไปข้างในอาจยังคงอาจจะได้ยินเสียงของเธอที่ระยะห่างนี้ ขอโทษนะ ฉันยุ่งอยู่ เกิดอะไรขึ้น ? "" อืม ยฮารุและฉันแค่สงสัยว่าถ้าคุณต้องการที่จะได้รับอาหารกลางวัน ชิราอิซังใช่ไหม ? มันก็นานมาแล้วตั้งแต่เราสุดท้ายออกไป ! "มิโคโตะลูบหลังคอของเธออย่างไม่ตั้งใจ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ อารมณ์ของเธอยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเสียงเพื่อนของเธอ เสียงขอบคุณสำหรับข้อเสนอแต่คุโรโกะ กับ ฉัน จะไป กิน ในหอพักสำหรับมื้อกลางวันวันนี้”" แย่จัง แต่ไม่เป็นไร แล้วอาหารค่ำล่ะ ? "" อ่า . . . . . . . " มิโคโตะมองอยู่ข้างๆเธอถือว่าซาเทนซันพูด " บางที ถ้าคุโรโกะรู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ "" โอ้ มีอะไรเหรอ ? คือ ชิราอิซังป่วย ?มิโคโตะเป็นหยุดชั่วคราวเธอมองกลับไปยังหอพักของเธอ เธอขมวดคิ้ว รอยย่น เศร้า เธอสั่นศีรษะ แม้ซาเทนซันไม่สามารถมองเห็นมัน " ไม่ ไม่ เธอสบายดี ทุกอย่างปกติดี "เรื่องโกหกลื่นได้อย่างง่ายดายจากปากของเธอ ความจงรักภักดีและมิตรภาพของคุโรโกะทำให้มันง่ายเหมือนหายใจให้เธอ เธอจะทำทุกอย่างในอำนาจของเธอเพื่อปกป้อง Kuroko เปราะบางรัฐของจิตใจจนสาวพร้อมสำหรับโลกที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นครูใหญ่ไม่นับแน่นอน เพราะเขาได้พบผ่านวิธีการของเขาเอง เขาเป็นผู้เล่น inconsequential ในทั้งหมดของปัญหานี้ นี้คือ Kuroko ชีวิตจนกระทั่งเธอได้ตกลง มิโคโตะจะปิดปากของเธอเกี่ยวกับการสูญเสียความทรงจำ Kuroko ." ฉันจะถามเธอเมื่อฉันกลับหอ " มิโคโตะ ดวงตาปิดแน่นเมื่อเธอหายใจออกเบาๆ " ที่จริง ซาเทนซัง ฉันกำลังทำธุระอยู่ ก็เลยต้องไป" เอ่อ โอเค ถ้าคุณมั่นใจ . . . . . . . "" อื้อ " มิโคโตะให้แน่ใจว่าจะใส่ในปริมาณที่เหมาะสมของการเชียร์ในการผันคำเสียงของเธอ " ผมจะโทรหาคุณทีหลังเธอวางสายหลังจากได้ยิน ลังเล แต่ความเข้าใจ " โอเค " ก่อนถอนหายใจและลดมือของเธอ มือเธอนอนขดเป็นกำปั้นเธออีกครั้ง หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะแทงโทรศัพท์ของเธอ มิโคโตะก็ลดลงเล็กน้อย เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องเข้มแข็งมิโคโตะชุดคิ้วของเธอขณะที่เธอเดินออกไปจากห้องเธอ เธอก้าวหนักและแบกภาระของความเศร้าโศกของเธอ กับล้างหนึ่งปลายทางในใจ แค่ประโยคเดียว เล่นซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเธอกับคุโรโกะเถอะ...ในด้านอื่น ๆของเมืองในหอพักนักเรียนเล็กๆ ซาเต็น รุยโกะจ้องเธอโทรศัพท์เล็กน้อย ยังสับสน กังวล สีหน้า ในห้อง kazari ยฮารุที่กำลังเตรียมอาหารว่างสำหรับพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะไปพบเพื่อนจากโรงเรียนเงยหน้าขึ้นจากจานของเธอ ไทยากิ เมื่อเธอได้ยิน ruiko เข้าหา และขมวดคิ้วเมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าของเธอ " มันเกิดอะไรขึ้น ซาเทนซัง ? "ruiko กระพริบตาที่ถามก่อนกัดริมฝีปากของเธอวางลงบนพื้น วางแขนบนโต๊ะเล็ก " ฉันไม่รู้ มิซากะซังดูแปลกๆ บนโทรศัพท์ และถึงแม้ว่านายบอกว่า ชิราอิซังไม่ได้รับโทรศัพท์เหมือนกันใช่ไหม ? "kazari เป็นคิ้วมีรอยย่นอีกครั้งตามที่เธอได้นั่งข้างๆ ruiko " ใช่เลย . . . . . . . คุณว่ามีอะไรผิดปกติ ?ถอนหายใจ , ruiko เอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อหยิบไทยากิ และกินมันเข้าไป เธอเคี้ยวก่อนกลืน และ เงียบ ๆๆ " ใครจะรู้ กับ สอง ต้องมีอะไร "...คุโรโกะลุกขึ้นนั่งเมื่อมิโคโตะกลับ ตั้งใจจะไม่ทำสิ่งที่ tenser กว่าที่พวกเขามีอยู่แล้ว . เธอมีความรู้สึกว่าถ้าพวกเขาจริงๆ สนิทกันเท่าที่ควรจะเป็น ส่วนใหญ่เนื่องจาก มิโคโตะเป็นปฏิกิริยากับสถานะปัจจุบันของเธอ ที่พี่สาวต้องถูกวางไว้ความพยายามมากมายที่จะปรากฏเป็นปกติ เธอไปพูดสะดุดเมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าซีดเซียวบนใบหน้ามิ .คิ้วของเธอถักเป็นหน้าบึ้ง ฉันใส่นี่เหรอ ? เธอรู้สึกบางอย่างในตัวเธอที่เธอปวดเพียงคิดและกลืนหนาก่อนพึมพำเป็นล่ะ " รุ่นพี่ ? "มิโคโตะมองขึ้นอย่างรวดเร็วที่เรียก เกือบเป็นถ้าเธอลืมว่าเธออยู่ที่นั่น ก่อนยิ้มเก้ๆกังๆ " อ๊ะ โทษที โทษที หอที่หัวหน้างานต้องการ อืม เลยชวน " เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกมาแบบอึดอัดไปสาว " a-anyways เข้าใจคุณมากของแซนด์วิช และบางกรอบ " เธอ