The most important question we can

The most important question we can ask is about how things relate to purpose. Aristotle believed that everything had a purpose. He believed that humans are the only creatures who can think (and reason); their purpose is to use their ability. We achieve our true purpose when we think: "I think therefore I am," in the words of Descartes. In Buddhism, however, true peace is derived not from thinking about something, but from thinking about nothing—or being in a state of "suchness"-- an absolute void. For Aristotle, and later Aquinas, there is design and order in the universe; things happen according to purpose and in an orderly way. For Aristotle, we can understand the universe (world) by studying it in terms of purpose. For Aquinas, we can understand God by knowing His purpose. When we go against purpose, for both philosophers, we suffer the consequences. For Aristotle the person who follows a purpose leads a rational life of moderation—and thus is derived the search for the "golden mean," a compromise between extremes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นคำถามสำคัญที่สุดที่เราสามารถถามเกี่ยวกับว่าสิ่งที่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์ อริสโตเติลเชื่อว่า ทุกอย่างมีวัตถุประสงค์ เขาเชื่อว่า มนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่สามารถคิด (และเหตุผล) ; วัตถุประสงค์ของพวกเขาจะใช้ความสามารถของพวกเขา เราบรรลุวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเราเมื่อเราคิดว่า: "ฉันคิดดังนั้นฉัน ในคำพูดของ Descartes ในพระพุทธศาสนา แต่ สันติมาไม่ใช่ จากความคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง แต่คิดอะไรกัน หรืออยู่ในสถานะของ "suchness" - เป็นโมฆะสมบูรณ์ สำหรับอริสโตเติล และอไควนัสในภายหลัง มีการออกแบบและสั่งในจักรวาล สิ่งที่เกิดขึ้น ตามวัตถุประสงค์ และ ในทางที่เป็นระเบียบ สำหรับอริสโตเติล เราสามารถเข้าใจจักรวาล (โลก) โดยศึกษาในแง่ของวัตถุประสงค์ สำหรับอไควนัส เราสามารถเข้าใจพระเจ้าทราบจุดประสงค์ของเขา เมื่อไปเทียบกับวัตถุประสงค์ ปรัชญาทั้งสอง เราประสบผล สำหรับอริสโตเติล ผู้ตามวัตถุประสงค์เป้าหมายดูแลชีวิตเชือด — และจึงมาหา "ทองมัชฌิม การประนีประนอมระหว่างที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำถามที่สำคัญที่สุดที่เราสามารถถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์ อริสโตเติลเชื่อว่าทุกอย่างมีจุดมุ่งหมาย เขาเชื่อว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่สามารถคิด (และเหตุผล); วัตถุประสงค์ของพวกเขาคือการใช้ความสามารถของพวกเขา เราบรรลุวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเราเมื่อเราคิดว่า "ผมคิดว่าเพราะฉะนั้นฉัน" ในคำพูดของ Descartes ในพุทธศาสนา แต่ความสงบสุขที่แท้จริงไม่ได้มาจากความคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง แต่จากความคิดเกี่ยวกับอะไรหรืออยู่ในสถานะของ "suchness" - ​​การโมฆะแน่นอน สำหรับอริสโตเติลและต่อมาควีนาสมีการออกแบบและการสั่งซื้อในจักรวาล; สิ่งที่เกิดขึ้นตามวัตถุประสงค์และในทางที่เป็นระเบียบเรียบร้อย สำหรับอริสโตเติลเราสามารถเข้าใจจักรวาล (โลก) โดยการศึกษาในแง่ของวัตถุประสงค์ สำหรับควีนาสเราสามารถเข้าใจพระเจ้าโดยรู้พระประสงค์ของพระองค์ เมื่อเราไปกับวัตถุประสงค์สำหรับทั้งนักปรัชญาที่เราได้รับผลกระทบ สำหรับคนที่อริสโตเติลวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้นำไปสู่​​ชีวิตที่มีเหตุผลของการดูแลและจึงมาการค้นหาสำหรับ "หมายถึงสีทอง" ประนีประนอมระหว่างสุดขั้ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่สำคัญที่สุดที่เราสามารถถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์ อริสโตเติลเชื่อว่าทุกอย่างมีจุดมุ่งหมาย เขาเชื่อว่า มนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิต ที่สามารถคิดและเหตุผล ) ; วัตถุประสงค์ของพวกเขาคือการใช้ความสามารถของตนเอง เราบรรลุจุดประสงค์ที่แท้จริงของเราเมื่อเราคิดว่า : " ฉันคิดฉันจึงมีอยู่ " ในคำพูดของเดส์การ์ต . ในพระพุทธศาสนา อย่างไรก็ตามความสงบสุขที่แท้จริงได้มาไม่คิดอะไร แต่จากการคิดเกี่ยวกับอะไร หรืออยู่ในสถานะของ " suchness " สัมบูรณ์ที่เป็นโมฆะ สำหรับอริสโตเติล และต่อมา อไควนัส มีการออกแบบและการสั่งซื้อในจักรวาล สิ่งที่เกิดขึ้นตามวัตถุประสงค์และในลักษณะที่เป็นระเบียบ สำหรับอริสโตเติล เราสามารถเข้าใจจักรวาล ( โลก ) โดยศึกษาในแง่ของวัตถุประสงค์ สำหรับอะไควนัส ,เราสามารถเข้าใจพระเจ้ารู้จุดประสงค์ของเขา เมื่อเราขัดวัตถุประสงค์ ทั้งนักปราชญ์ เราประสบผล สำหรับอริสโตเติล คนที่ตามวัตถุประสงค์ที่นำพาชีวิตของเหตุผลในการดูแล จึงได้มาหา " หมายถึงทอง , " การประนีประนอมระหว่างสุดขั้ว