Nobody really remembers what i

     Nobody really remembers what it's like to be a kid, to be small and weak. Even worse, being an almost invisible kid in eighth grade. I say invisible because it would be BETTER to be invisible instead of picked on every single day by Jimmy Messenger. He's the jerk that's been tormenting me since the fifth grade.
     I'd told my dad how it felt, but he said things would get better and that I needed to stop looking at all the negatives and try to concentrate on the positives. It was easy for him because he was an adult. He was past the shit part and, honestly, he'd never had a bad day in his life. He was the guy that everybody loved. Had an awesome job, good looking, tall and respected. And don't get me started on my hot step mom. Let's just say I didn't get his jackpot DNA. It sucked and he had ZERO clue what it was like being unpopular. He'd never known a day of unpopular in his life.
     I sat in the bathroom during gym class, trying to avoid the fact that just beyond the doors awaited Jimmie. Gym was always the worst. I was small for my age, had barely hit puberty and let's just say the locker room wasn't my friend. I still had lingering PTSD from the last wedgie Jimmie had inflicted on me, and I knew it wouldn't be my last. 
     Sitting there, I wondered what my dad was doing at that very moment. I hadn't seen him in a week, but he was supposed to pick me up for school this afternoon for the weekend. He was probably at some awesome client lunch or cruising around in his Tesla. I wish I could be more like him. I'd never wanted anything more in my life.
     I closed my eyes and imagined what it would feel like if I were him. What would it be like to skip all the BS of junior high and high school and just BE an adult with everything. I took a deep breath and it was strange, my body tingled and I felt a little dizzy, but focused on the air moving in and out of my lungs. It passed pretty quickly, but I felt off somehow, almost heavier if that makes sense. It didn't matter though. No amount of wishful thinking was going to help me get out of gym class. It was time to face Jimmie Messenger and get today's trauma out of the way. 
     I opened my eyes with a sigh, but was shocked by what I found. Yeah, I was still in a bathroom, but it wasn't a gym stall. It was white tile and modern. Confused, I glanced around the room, standing. That's when I realized I was MUCH taller and NOT in my own body anymore. I was wearing a navy suit and staggered back to see my reflection in the mirror, but it wasn't me . . . it was my dad, and he looked incredibly shocked. 
     Glancing down, I saw his dick hanging out of his pants and, at first, I looked away, but couldn't help looking back up at it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีใครจำอะไรก็ต้องไปเป็นเด็ก ขนาดเล็ก และอ่อนแอ แม้เลว เป็นเด็กมองไม่เห็นเกือบธรรมจักร ผมบอกว่า มองไม่เห็นเนื่องจากมันจะดีกว่าจะมองไม่เห็นแทนที่จะเบิกสินค้าในทุก ๆ วันโดยจิมมี่ Messenger เขาเป็นการกระทำที่ได้รับ tormenting ฉันตั้งแต่ห้าเกรด ผมได้บอกพ่อว่ามันรู้สึก แต่เขาบอกว่า จะได้รับสิ่งที่ดีกว่า และว่า ฉันจำเป็นต้องหยุดมองเชิงลบทั้งหมด และพยายามเน้นบวก มันก็ง่ายสำหรับเขาเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาผ่านส่วนอึ และ สุจริต เขาไม่ได้วันที่ไม่ดีในชีวิตของเขา เขาเป็นคนที่ทุกคนรัก มีการงานที่น่ากลัว ดูดี สูง และเคารพ และไม่ได้รับฉันเริ่มต้นในแม่ของฉันร้อน ขอเพียงบอกว่า ฉันไม่ได้รับดีเอ็นเอของเขาแจ็คพ็อต มันดูด และเขาศูนย์เบาะแสว่าอยู่ไม่เป็นที่นิยม เขาไม่เคยรู้ของไม่เป็นที่นิยมในชีวิตของเขา ฉันนั่งในห้องน้ำในชั้นเรียนออกกำลังกาย พยายามหลีกเลี่ยงความจริงที่ว่าเพียงแค่เกินประตู Jimmie ที่รอคอย ห้องออกกำลังกายได้เสมอเลวร้ายที่สุด ผมมีขนาดเล็กสำหรับอายุของฉัน แทบไม่ได้ตีวัยแรกรุ่น และขอเพียงบอกว่า ห้องล็อกเกอร์ไม่ใช่เพื่อนของฉัน ดิฉันยัง lingering พล็อตจาก wedgie ครั้งสุดท้ายที่ Jimmie ได้ฝากเอาไว้กับฉัน และฉันรู้ว่า มันจะไม่เป็นสุดท้ายของฉัน นั่งมี ฉันสงสัยว่า พ่อกำลังทำในปัจจุบันขณะนั้น ผมไม่เห็นเขาในสัปดาห์ แต่เขาควรจะรับสำหรับโรงเรียนนี้ช่วงบ่ายสำหรับสุดสัปดาห์ เขาก็อาจจะบางไคลเอ็นต์ที่น่ากลัวหรือล่องรอบเขาเทสลา ฉันต้องไม่เหมือนเขา ก็ไม่อยากอะไรมากในชีวิตของฉัน ผมหลับตา และจินตนาการสิ่งที่มันจะรู้สึกเหมือนถ้าผมเขา อะไรมันจะเหมือนข้ามบีทั้งจูเนียร์และมัธยม และจะเป็นผู้ใหญ่ที่ มีทุกอย่าง ผมเอาลมหายใจลึก และจะเป็นเรื่องแปลก ร่างกายของฉัน tingled และรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย แต่เน้นอากาศที่ย้ายเข้าและออกของปอดของฉัน จะผ่านไปสวยอย่างรวดเร็ว แต่รู้สึกปิดอย่างใด หนักกว่าเกือบสม มันไม่สำคัญว่า ไม่มียอดเงิน wishful คิดกำลังจะไปช่วยลุกออกจากโรงยิมชั้น มันเป็นเวลาที่หน้า Jimmie Messenger และได้รับบาดเจ็บในวันนี้ออกไป ฉันเปิดตาของฉัน ด้วยการถอนหายใจ แต่ตกใจ โดยพบอะไร ใช่ ผมยังคงอยู่ในห้องน้ำ แต่มันไม่ได้เป็นคอกออกกำลังกาย มันเป็นกระเบื้องสีขาวและทันสมัย สับสน ฉัน glanced รอบ ๆ ห้อง ยืน นั่นคือ เมื่อฉันตระหนักได้สูง และไม่อยู่ ในร่างกายของตัวเองอีกต่อไป ผมสวมสูทน้ำเงิน และเหลื่อมกันกลับไปดูภาพสะท้อนในกระจก แต่ฉันไม่ใช่ฉัน...มันเป็นพ่อของฉัน และเขาดูตกใจเหลือเชื่อ สวยลง เห็นกระเจี๊ยวของเขาแขวน จากกางเกงของเขา และ ครั้ง แรก ฉันมองออกไป แต่ไม่ช่วยกลับที่มองมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

     ไม่มีใครจำได้ว่าสิ่งที่มันต้องการที่จะเป็นเด็กจะมีขนาดเล็กและอ่อนแอ แม้เลวเป็นเด็กที่มองไม่เห็นเกือบจะอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ผมบอกว่ามองไม่เห็นเพราะมันจะดีกว่าที่จะมองไม่เห็นแทนการหยิบทุกวันเดียวโดยจิมมี่เมสเซนเจอร์ เขากระตุกที่ถูกทรมานฉันตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า.
     ผมบอกพ่อของฉันว่ารู้สึกอย่างไร แต่เขาบอกว่าสิ่งที่จะได้ดีกว่าและที่ผมต้องหยุดมองหาที่เชิงลบทั้งหมดและพยายามที่จะมีสมาธิในการบวก มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ผ่านมาอึและตรงไปตรงมาเขาไม่เคยมีวันที่เลวร้ายในชีวิตของเขา เขาเป็นผู้ชายที่รักทุกคน มีงานที่น่ากลัวดูดีสูงและเป็นที่เคารพ และไม่ให้ฉันได้เริ่มขั้นตอนที่แม่ของฉันร้อน ขอเพียงบอกว่าผมไม่ได้รับดีเอ็นเอคพ็อตของเขา มันดูดและเขาก็มี ZERO เบาะแสสิ่งที่มันเป็นเหมือนเป็นที่นิยม เขาไม่เคยรู้จักกันในวันที่ไม่เป็นที่นิยมในชีวิตของเขา.
     ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำในชั้นเรียนห้องฟิตเนส, พยายามที่จะหลีกเลี่ยงความจริงที่ว่าเพียงแค่เกินประตูที่รอคอยจิมมี่ ห้องออกกำลังกายอยู่เสมอที่เลวร้ายที่สุด ผมเป็นขนาดเล็กสำหรับอายุของฉันแทบจะไม่ได้ตีวัยแรกรุ่นและให้เพียงกล่าวว่าห้องล็อกเกอร์ไม่ได้เป็นเพื่อนของฉัน ฉันยังคงมีพล็อตที่เอ้อระเหยจากลำไส้ที่ผ่านมาจิมมี่ได้ต่อสู้กับฉันและฉันรู้ว่ามันจะไม่เป็นครั้งสุดท้ายของฉัน. 
     นั่งอยู่ที่นั่นผมสงสัยว่าสิ่งที่พ่อของฉันกำลังทำในขณะที่มาก ผมไม่ได้เห็นเขาในสัปดาห์ แต่เขาควรจะรับฉันขึ้นสำหรับโรงเรียนช่วงบ่ายวันนี้วันหยุดสุดสัปดาห์ เขาอาจจะเป็นที่รับประทานอาหารกลางวันของลูกค้าบางส่วนที่น่ากลัวหรือล่องเรือไปรอบ ๆ ใน Tesla ของเขา ฉันอยากจะเป็นเหมือนเขา ฉันไม่เคยต้องการอะไรมากในชีวิตของฉัน.
     ฉันปิดตาของฉันและคิดว่ามันจะรู้สึกเหมือนว่าฉันเป็นเขา สิ่งที่มันจะชอบที่จะข้ามทั้งหมด BS ของโรงเรียนมัธยมและระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่มีทุกอย่าง ผมเอาหายใจลึก ๆ และมันก็แปลก, ร่างกายของฉัน tingled และผมก็รู้สึกหวิวเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มุ่งเน้นไปที่การเคลื่อนย้ายทางอากาศเข้าและออกจากปอดของฉัน มันผ่านไปอย่างรวดเร็วสวย แต่ผมก็รู้สึกว่าออกอย่างใดเกือบหนักหากที่ทำให้ความรู้สึก มันไม่สำคัญว่า จำนวนเงินของการคิดนึกไม่ได้ไปช่วยฉันได้ออกจากชั้นเรียนพละ มันเป็นช่วงเวลาที่จะเผชิญกับจิมมี่ Messenger และได้รับบาดเจ็บวันนี้ออกจากทาง. 
     ผมลืมตากับถอนหายใจ แต่ตกใจกับสิ่งที่ผมพบ ใช่ฉันยังคงอยู่ในห้องน้ำ แต่มันก็ไม่ได้เป็นคอกห้องออกกำลังกาย มันเป็นกระเบื้องสีขาวและทันสมัย สับสนผมชำเลืองมองไปรอบ ๆ ห้องที่ยืนอยู่ นั่นคือเมื่อฉันตระหนักฉันได้มากสูงและไม่อยู่ในร่างกายของฉันเองอีกต่อไป ผมได้รับการสวมใส่ชุดเรือและเดินโซเซกลับไปเห็นภาพสะท้อนของฉันในกระจก แต่มันก็ไม่ใช่ผม . . มันเป็นพ่อของฉันและเขามองตกใจอย่างไม่น่าเชื่อ. 
     วินาศภัยลงผมเห็นกระเจี๊ยวของเขาห้อยออกมาจากกางเกงของเขาและเป็นครั้งแรกที่ผมมองออกไป แต่ไม่สามารถช่วยมองกลับขึ้นไปที่มัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จริงๆ แล้วไม่มีใครจำได้ว่าเป็นเด็กเป็นเล็กและอ่อนแอ ที่แย่ไปกว่านั้น เป็นเด็กที่เกือบจะมองไม่เห็นในเกรดแปด ฉันบอกว่ามองไม่เห็น เพราะมันจะดีกว่าที่จะมองไม่เห็น แทนที่จะเลือกทุกวันโดยจิมมี่ Messenger เขาเป็นคนโง่ที่ถูกทรมานฉันตั้งแต่เกรด 5    ฉันจะบอกพ่อว่ามันรู้สึกยังไง แต่เขาบอกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น และที่ผมต้องหยุดมองเชิงลบทั้งหมดและพยายามที่จะมีสมาธิในการแจ้ง มันง่ายสำหรับเขา เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาคืออดีต ส่วนอึ จริงๆ นะ เขาจะไม่มีวันแย่ๆ ในชีวิตของเขา เขาเป็นคนที่ทุกคนรัก มีงานที่น่ากลัว , ดูดี , สูง และด้วย และอย่าให้ฉันเริ่มขั้นตอนแม่ร้อนของฉัน เอาเป็นว่า ผมไม่ได้เอาแจ็คพ็อต ดีเอ็นเอ มันดูดและเขาไม่มีเบาะแสอะไรมันก็ไม่เป็นที่นิยม เขาไม่เคยได้รู้จักวันเป็นที่นิยมในชีวิตของเขาทำไม  ผมนั่งอยู่ในห้องน้ำ ในชั่วโมงพละ พยายามหลีกเลี่ยงความจริงที่เหนือประตูรอคอย Jimmie . ยิมก็แย่ ฉันตัวเล็กอายุของฉันก็แทบจะตีวัยรุ่นเอาเป็นว่าห้องล็อคเกอร์ไม่ใช่เพื่อนของฉัน ฉันยังอ้อยอิ่ง PTSD จากท้ายแกล้ง Jimmie มีฝากไว้กับผม และผมก็รู้ว่ามันคงเป็นครั้งสุดท้ายของผม ทำไม    นั่งอยู่ที่นั่น ผมสงสัยว่า สิ่งที่พ่อทำในช่วงเวลาที่สำคัญ ฉันไม่เคยเห็นเขาในสัปดาห์นี้ แต่เขาจะต้องรับฉันไปโรงเรียนช่วงบ่าย สำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาอาจจะอยู่ที่น่ากลัวบางอย่างลูกค้ากลางวันหรือล่องเรือไปรอบ ๆใน Tesla ของเขา ผมหวังว่าผมจะเป็นเหมือนเขา ผมไม่เคยต้องการอะไรมากกว่านี้ในชีวิตของฉัน    ฉันหลับตาและนึกภาพว่ามันจะรู้สึกยังไง ถ้าผมเป็นเขา อะไรมันจะเป็นเช่นที่จะข้ามมาตรฐานทั้งหมดของ ม.ต้น กับ ม.ปลาย และก็เป็นผู้ใหญ่ที่มีทุกอย่าง ฉันเอาลมหายใจลึกและมันแปลกๆ ร่างกายของผมกระตุก ผมรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย แต่เน้นแอร์ ย้ายเข้าและออกจากปอดของฉัน มันผ่านไปเร็วจริงๆ แต่ผมก็ปิด บางทีเกือบหนัก ถ้าเป็นไปได้ มันไม่สำคัญหรอก ไม่มียอดเงินของการคิดนึกจะช่วยฉันออกไปจากวิชาพละ มันเป็นเวลาที่จะเผชิญและได้รับบาดเจ็บ Jimmie Messenger วันนี้ออกไป ไหม     ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจ แต่ก็ตกใจว่าฉันเจออะไร ใช่ ฉันอยู่ในห้องน้ำ แต่มันไม่ใช่โรงยิมถ่วงเวลา มันเป็นกระเบื้องสีขาว ทันสมัย สับสน ฉันมองไปรอบๆห้อง ยืน นั่นคือเมื่อฉันตระหนักฉันได้สูงและไม่ได้อยู่ในตัวฉันอีกแล้ว ฉันใส่ชุดทหารเรือ และโงนเงนกลับไปเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก แต่ไม่ใช่ผม . . . . . . . มันคือพ่อ พ่อก็มองอย่างตกใจ อะไร     glancing ลงมา ฉันเห็นไอ้จ้อนห้อยออกมาจากกางเกงของเขาและ ตอนแรกที่ฉันมองออกไป แต่ไม่สามารถช่วยให้มองย้อนกลับไปขึ้นที่