There were once a man and a woman w

There were once a man and a woman who had long in vain wished for a child. At length the woman hoped that God was about to grant her desire. These people had a little window at the back of their house from which a splendid garden could be seen, which was full of the most beautiful flowers and herbs. It was, however, surrounded by a high wall, and no one dared to go into it because it belonged to an enchantress, who had great power and was dreaded by all the world.

One day the woman was standing by this window and looking down into the garden, when she saw a bed which was planted with the most beautiful rampion - Rapunzel, and it looked so fresh and green that she longed for it, and had the greatest desire to eat some. This desire increased every day, and as she knew that she could not get any of it, she quite pined away, and began to look pale and miserable.

Then her husband was alarmed, and asked, "What ails you, dear wife?"

"Ah," she replied, "if I can't eat some of the rampion, which is in the garden behind our house, I shall die."

The man, who loved her, thought, sooner than let your wife die, bring her some of the rampion yourself, let it cost what it will. At twilight, he clambered down over the wall into the garden of the enchantress, hastily clutched a handful of rampion, and took it to his wife. She at once made herself a salad of it, and ate it greedily. It tasted so good to her - so very good, that the next day she longed for it three times as much as before. If he was to have any rest, her husband must once more descend into the garden. In the gloom of evening, therefore, he let himself down again. But when he had clambered down the wall he was terribly afraid, for he saw the enchantress standing before him.

"How can you dare," said she with angry look, "descend into my garden and steal my rampion like a thief? You shall suffer for it."

"Ah," answered he, "let mercy take the place of justice, I only made up my mind to do it out of necessity. My wife saw your rampion from the window, and felt such a longing for it that she would have died if she had not got some to eat."

Then the enchantress allowed her anger to be softened, and said to him, "If the case be as you say, I will allow you to take away with you as much rampion as you will, only I make one condition, you must give me the child which your wife will bring into the world. It shall be well treated, and I will care for it like a mother."

The man in his terror consented to everything, and when the woman was brought to bed, the enchantress appeared at once, gave the child the name of Rapunzel, and took it away with her.

Rapunzel grew into the most beautiful child under the sun. When she was twelve years old, the enchantress shut her into a tower, which lay in a forest, and had neither stairs nor door, but quite at the top was a little window. When the enchantress wanted to go in, she placed herself beneath it and cried,

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair!"
Rapunzel had magnificent long hair, fine as spun gold, and when she heard the voice of the enchantress she unfastened her braided tresses, wound them round one of the hooks of the window above, and then the hair fell twenty ells down, and the enchantress climbed up by it.

After a year or two, it came to pass that the king's son rode through the forest and passed by the tower. Then he heard a song, which was so charming that he stood still and listened. This was Rapunzel, who in her solitude passed her time in letting her sweet voice resound. The king's son wanted to climb up to her, and looked for the door of the tower, but none was to be found. He rode home, but the singing had so deeply touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. Once when he was thus standing behind a tree, he saw that an enchantress came there, and he heard how she cried,

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair!"
Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the enchantress climbed up to her. "If that is the ladder by which one mounts, I too will try my fortune," said he, and the next day when it began to grow dark, he went to the tower and cried,

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair!"
Immediately the hair fell down and the king's son climbed up. At first Rapunzel was terribly frightened when a man, such as her eyes had never yet beheld, came to her. But the king's son began to talk to her quite like a friend, and told her that his heart had been so stirred that it had let him have no rest, and he had been forced to see her. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him for her husband, and she saw that he was young and handsome, she thought, he will love me more than old dame gothel does. And she said yes, and laid her hand in his.

She said, "I will willingly go away with you, but I do not know how to get down. Bring with you a skein of silk every time that you come, and I will weave a ladder with it, and when that is ready I will descend, and you will take me on your horse."

They agreed that until that time he should come to her every evening, for the old woman came by day.

The enchantress remarked nothing of this, until once Rapunzel said to her, "Tell me, Dame Gothel, how it happens that you are so much heavier for me to draw up than the young king's son - he is with me in a moment."

"Ah! You wicked child," cried the enchantress. "What do I hear you say. I thought I had separated you from all the world, and yet you have deceived me."

In her anger she clutched Rapunzel's beautiful tresses, wrapped them twice round her left hand, seized a pair of scissors with the right, and snip, snap, they were cut off, and the lovely braids lay on the ground. And she was so pitiless that she took poor Rapunzel into a desert where she had to live in great grief and misery.

On the same day that she cast out Rapunzel, however, the enchantress fastened the braids of hair, which she had cut off, to the hook of the window, and when the king's son came and cried,

"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair!"
she let the hair down. The king's son ascended, but instead of finding his dearest Rapunzel, he found the enchantress, who gazed at him with wicked and venomous looks.

"Aha," she cried mockingly, "you would fetch your dearest, but the beautiful bird sits no longer singing in the nest. The cat has got it, and will scratch out your eyes as well. Rapunzel is lost to you. You will never see her again."

The king's son was beside himself with pain, and in his despair he leapt down from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell pierced his eyes. Then he wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and berries, and did naught but lament and weep over the loss of his dearest wife.

Thus he roamed about in misery for some years, and at length came to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl, lived in wretchedness. He heard a voice, and it seemed so familiar to him that he went towards it, and when he approached, Rapunzel knew him and fell on his neck and wept. Two of her tears wetted his eyes and they grew clear again, and he could see with them as before. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีได้ครั้งเดียวและผู้หญิงที่ปรารถนาได้นานสู้เด็กชาย ยาว ผู้หญิงหวังว่า พระเจ้าจะ ให้ความปรารถนาของเธอ คนเหล่านี้มีหน้าต่างน้อยทางบ้านของพวกเขาที่สวนสามารถเห็นได้ ซึ่งก็เต็มไป ด้วยดอกไม้สวยที่สุดและสมุนไพร มัน เป็น อย่างไรก็ตาม ล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าไปมาเนื่องจากมันเป็นสมาชิก enchantress มี ผู้มีอำนาจมาก และไม่กลัว โดยโลกทั้งหมดวันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่หน้าต่างนี้ และมองลงในสวน เมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งถูกปลูก ด้วย rampion สวยที่สุด - ราพันเซล ดูเพื่อให้สด และสีเขียวที่เธอปรารถนานั้น และมีความปรารถนามากที่สุดกินบาง ความต้องการนี้เพิ่มขึ้นทุกวัน และเท่าที่เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถรับมัน เธอค่อนข้าง pined ไป และเริ่มซีด และอนาถสามีได้รับความตกใจเกี่ยวกับ แล้ว ถาม "อะไร ails คุณ ภรรยาที่รัก""อา เธอตอบ "ถ้าไม่กินของ rampion ซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้านของเรา ฉันจะตาย"คน รักเธอ คิดว่า เร็วกว่าให้คุณภรรยาตาย เธอบางส่วนของ rampion นำตัวเอง ให้มันต้นทุนก็จะ ทไวไลท์ เขา clambered ลงผ่านกำแพงเข้าไปในสวนของ enchantress ที่ รีบคลัตช์กำมือของ rampion และเอากับภรรยาของเขา เธอครั้งทำสลัดของตัวเอง และกินตะกละตะกลาม ได้ลิ้มรสดี - เธอให้ดี ให้ในวันถัดไปเธอปรารถนามันสามเวลาเป็นมากเป็นมาก่อน ถ้าเขามีเหลือใด ๆ สามีต้องมาในสวนอีกครั้ง ในหยีของตอนเย็น ดังนั้น เขาให้ตัวเองลงอีก แต่เมื่อเขามี clambered ลงผนัง เขากลัวชะมัด สำหรับเขาเห็น enchantress ยืนก่อนเขา"วิธีสามารถชิม กล่าวว่า เธอ มีลักษณะโกรธ "มาเป็นสวน และขโมยของฉัน rampion เช่นขโมย คุณจะทนมัน""Ah ตอบเขา, " ความเมตตาให้เกิดความยุติธรรมขึ้น ฉันเพียงทำทำมันเกินความจำเป็น ภรรยาเห็นของคุณ rampion จากหน้าต่าง และความรู้สึกดังกล่าวที่คิดว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอก็ไม่มีพอกิน"แล้ว enchantress ที่อนุญาตให้เธอโกรธก่อ และ เขากล่าวว่า "ถ้ากรณีเป็นคุณ ฉันจะทำให้คุณจะไปกับคุณ rampion มากที่สุดเช่นคุณ เพียงฉันทำเงื่อนไขหนึ่ง คุณต้องให้ฉันเด็กซึ่งภรรยาของคุณจะนำเข้ามาในโลก มันจะดีรักษา และผมจะดูแลมันเหมือนแม่"คนในร้ายเขายินยอมทุก และเมื่อผู้หญิงถูกนำมานอน enchantress ที่ปรากฏในครั้งเดียว ให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอาไปกับเธอราพันเซลเติบโตเป็นเด็กน่ารักมากที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุ 12 ปี enchantress ที่ปิดเธออยู่ในอาคาร ที่วางในป่า และมีไม่มีบันไดหรือประตู แต่ค่อนข้างที่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ เมื่อ enchantress ที่อยากไป เธอทำตัวเองไป และ ร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงของผม"ราพันเซลมีผมยาวสวยงาม ดีปั่นทอง และ เมื่อเธอได้ยินเสียงของ enchantress เธอ unfastened เธอ tresses ลายถัก แผลไปรอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างด้านบน แล้ว ผมตก ells ยี่สิบลง และ enchantress จะปีนตามมันหลังจากปีหรือสอง มันมาผ่านโอรสาธิราชขี่ผ่านป่า และเดินผ่านหอ จาก นั้นเขาได้ยินเพลง ซึ่งมีเสน่ห์ดังนั้นที่เขายืนยัง และฟัง นี้เป็นราพันเซล ผู้สันโดษเธอผ่านเวลาของเธอให้เสียงของเธอหวาน resound โอรสาธิราชอยากปีนถึงเธอ และมองหาประตูหอ แต่ไม่พบ เขากำลังหน้าแรก แต่ร้องเพลงได้อย่างลึกซึ้งเพื่อสัมผัสหัวใจของเขา ที่พักเขาออกไปในป่า และฟังมัน เมื่อเมื่อเขาจึงยืนอยู่ข้างหลังต้นไม้ เขาเห็นว่า enchantress ที่มา และเขาได้ยินว่าเธอร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงของผม"จากนั้น ราพันเซลให้ลงอย่างใดอย่างผมของเธอ และ enchantress ที่ปีนถึงเธอ "ถ้าเป็นบันไดที่หนึ่ง mounts มากเกินไปจะพยายามฟอร์จูนของฉัน กล่าวว่า เขา และในวันถัดไปเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตเข้ม เขาไปที่หอ และ ร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงของผม"ทันทีผมล้มลง และโอรสาธิราชปีนขึ้น ที่ราพันเซลแรกได้ชะมัดกลัวเมื่อคน มาเช่นเคยยังมี beheld ตาของเธอ เพื่อเธอ แต่พระบุตรได้เริ่มพูดคุยกับเธอมากเช่นเพื่อน และบอกเธอว่า หัวใจของเขาได้ดังนั้นคนที่จะได้ให้เขามีเหลือไม่ และเขาได้ถูกบังคับให้ดูเธอ จาก นั้นราพันเซลหายกลัวเธอ และเมื่อเขาถามเธอถ้า เธอจะนำเขาสามี และเธอเห็นว่า เขาคือหนุ่ม และ หล่อ คิดว่า เธอจะรักฉันมากกว่า gothel ดามเก่าไม่ และเธอกล่าวว่า ใช่ และวางมือของเธอในเขาเธอกล่าวว่า "ฉันจะอาศัยไปกับคุณ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะลง นำ โดยคุณ skein ไหมทุกครั้งที่คุณมา และฉันจะทอบันไดด้วย และเมื่อที่พร้อมฉันจะมา และคุณจะพาฉันบนม้าของคุณ"พวกเขายอมรับว่า จนที่ เวลาที่ควรมาเธอเย็น สำหรับหญิงชรามาตามวันEnchantress ที่กล่าวนี้ ไม่มีอะไรจนเมื่อราพันเซลกล่าวว่า เธอ บอก Gothel ดาม วิธีมันเกิดขึ้นที่คุณเป็นมากหนักจะวาดขึ้นกว่าบุตรของกษัตริย์หนุ่ม - เขาอยู่กับฉันในช่วงนั้น""อา คุณคนชั่วลูก ร้อง enchantress ที่ "อะไรไม่ฟังคุณพูด ฉันคิดว่า ฉันมีแยกคุณจากโลกทั้งหมด และยัง คุณได้หลอกลวงฉันด้วย"ในความโกรธของเธอ เธอคลัตช์ tresses สวยของราพันเซล ห่อได้สองรอบมือซ้ายของเธอ ยึดคู่ของกรรไกรขวา และตัด ชิด พวกเขาถูกตัดออก และอย่างใดอย่างดีวางบนพื้นดิน และเธอ pitiless ดังว่า เธอเอาราพันเซลจนเป็นทะเลทรายที่เธอมีอยู่ในความทุกข์ยากและความเศร้าโศกมากในวันเดียวที่เธอโยนออกราพันเซล ไร enchantress ที่ยึดอย่างใดอย่างผม ซึ่งเธอได้ตัด การเบ็ด ของหน้าต่าง และเมื่อพระบุตรมา และ ร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงของผม"เธอให้ผมลง โอรสาธิราชแถมยัง แต่แทนที่จะหาพระราพันเซลสาย เขาพบ enchantress ที่จ้องที่เขา มีลักษณะที่คนชั่ว และมาก"Aha เธอร้องป่า "คุณจะดึงคุณสาย ได้นกสวยงามอยู่ไม่ร้องรัง แมวมีมัน และจะลบออกตาอีกด้วย ราพันเซลคุณหายไป คุณจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง"โอรสาธิราชคือด้านข้างของตัวเอง มีอาการปวด และในความสิ้นหวังของ เขาหลุดออกมาลงจากหอ เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามที่เขาตก pierced ตา เขาได้เดินไปมาค่อนข้าง blind เกี่ยวกับป่า กินอะไร แต่ราก และครบ แล้วก็ naught แต่ครวญ และร้องมากกว่า สูญเสียภรรยาที่รักยิ่งThus he roamed about in misery for some years, and at length came to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl, lived in wretchedness. He heard a voice, and it seemed so familiar to him that he went towards it, and when he approached, Rapunzel knew him and fell on his neck and wept. Two of her tears wetted his eyes and they grew clear again, and he could see with them as before. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเคยเป็นชายและหญิงที่มีความยาวในไร้สาระอยากให้เด็ก ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความยาวหวังว่าพระเจ้าเป็นเรื่องที่จะให้ความปรารถนาของเธอ คนเหล่านี้มีหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านหลังของบ้านของพวกเขาจากการที่สวนสวยงามอาจจะเห็นซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร มันเป็น แต่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปในมันเพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และเป็นที่หวั่นโดยทั่วโลก. วันหนึ่งผู้หญิงคนกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างนี้และมองลงมา เข้าไปในสวนเมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งได้รับการปลูกด้วย Rampion ที่สวยที่สุด - ราพันเซลและมันดูเพื่อให้สดและสีเขียวที่เธออยากให้มันและมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะกินบาง ความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นทุกวันและขณะที่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรับใด ๆ ของมันเธอค่อนข้าง pined ออกไปและเริ่มที่จะดูซีดและมีความสุข. จากนั้นสามีของเธอก็ตกใจและถามว่า "เจ้าเป็นภรรยาที่รัก?" "อา" เธอตอบว่า "ถ้าผมไม่สามารถกินบางส่วนของ Rampion ซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้านของเราผมจะตาย." คนที่รักเธอ, คิดว่าเร็วกว่าที่ปล่อยให้ภรรยาของคุณตายนำ เธอบางส่วนของ Rampion ตัวเองให้มีค่าใช้จ่ายในสิ่งที่มันจะ ตอนพลบค่ำเขาปีนลงข้ามกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มดอย่างเร่งรีบกำกำมือของ Rampion และเอามันกับภรรยาของเขา เธอทำในครั้งเดียวตัวเองสลัดของมันและกินมันอย่างตะกละตะกลาม มันลิ้มรสที่ดีเพื่อให้เธอ - ดังนั้นสิ่งที่ดีมากที่ในวันรุ่งขึ้นเธออยากให้มันสามเท่าก่อน ถ้าเขาจะมีส่วนที่เหลือใด ๆ ที่สามีของเธออีกครั้งจะต้องลงไปในสวน ในความเศร้าโศกของเย็นดังนั้นเขาปล่อยให้ตัวเองลงมาอีกครั้ง แต่เมื่อเขาได้ปีนลงผนังเขากลัวชะมัดเพราะเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ตรงหน้าเขา. "วิธีที่คุณสามารถกล้า" บอกว่าเธอมีรูปลักษณ์โกรธ "ลงไปในสวนของฉันและขโมย Rampion ของฉันเหมือนขโมยหรือไม่คุณจะ ต้องทนทุกข์ทรมานสำหรับมัน. " "อา" เขาตอบ "ให้ความเมตตาใช้สถานที่ของความยุติธรรมที่ฉันทำเพียงขึ้นใจของฉันจะทำมันออกมาจากความจำเป็น. ภรรยาของฉันเห็น Rampion ของคุณจากหน้าต่างและรู้สึกเช่นความปรารถนาสำหรับมัน ว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอไม่ได้มีบางส่วนที่จะกิน. " จากนั้นแม่มดที่ได้รับอนุญาตโกรธเธอที่จะชะลอตัวลงและพูดกับเขาว่า "ถ้ากรณีที่เป็นไปตามที่คุณบอกว่าผมจะช่วยให้คุณที่จะไปกับคุณเป็นอย่างมาก Rampion ที่คุณจะเดียวที่ฉันทำให้หนึ่งในเงื่อนไขที่คุณจะต้องให้ฉันเด็กซึ่งภรรยาของคุณจะนำเข้ามาในโลก. มันจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีและผมจะดูแลมันเหมือนแม่. " คนที่อยู่ในความหวาดกลัวของเขายินยอมให้ ทุกอย่างและเมื่อผู้หญิงคนถูกนำตัวไปที่เตียงแม่มดปรากฏตัวในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซลและเอามันออกไปกับเธอ. ราพันเซลกลายเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี, แม่มดปิดเธอเข้าไปในหอซึ่งวางอยู่ในป่าและมีบันไดมิได้ประตู แต่ค่อนข้างที่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อแม่มดอยากจะไปในตัวเองเธอวางอยู่ข้างใต้และร้องไห้, "ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงผมของคุณ! " ราพันเซลมีผมยาวงดงามปรับเป็นทองปั่นและเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มดเธอ unfastened เธอ ปอยผมถักแผลพวกเขารอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างด้านบนและจากนั้นผมลดลงยี่สิบ Ells ลงและแม่มดปีนขึ้นโดยมัน. หลังจากปีหรือสองปีต่อมาว่าลูกชายของกษัตริย์ขี่ผ่านป่า และผ่านโดยหอ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเพลงซึ่งเป็นเสน่ห์เพื่อที่เขายังคงยืนอยู่และได้ฟัง นี่คือราพันเซลที่ในความเหงาของเธอเสียเวลาของเธอในการให้เสียงหวานของเธอสะท้อน บุตรชายของกษัตริย์ต้องการที่จะปีนขึ้นไปของเธอและมองหาประตูหอ แต่ไม่มีที่จะพบ เขาขี่ม้าบ้าน แต่ร้องเพลงได้สัมผัสลึกหัวใจของเขาว่าทุกวันที่เขาเดินออกไปในป่าและฟังมัน เมื่อตอนที่เขาจึงยืนอยู่ข้างหลังต้นไม้เขาเห็นว่าแม่มดมาที่นี่และเขาได้ยินว่าเธอร้องไห้, "ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงผมของคุณ! " ราพันเซลจากนั้นให้ลง braids ของผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นไป ขึ้นกับเธอ "ถ้าเป็นบันไดโดยที่หนึ่งม้าผมก็จะพยายามโชคของฉัน" กล่าวว่าเขาและในวันรุ่งขึ้นเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตมืดเขาไปหอคอยและร้องไห้"ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงเส้นผมของคุณ " ทันทีที่ผมล้มลงและลูกชายของกษัตริย์ปีนขึ้นไป ในตอนแรกของราพันเซลเป็นชะมัดกลัวเมื่อชายคนเช่นดวงตาของเธอยังไม่เคยเห็นแล้วมาหาเธอ แต่บุตรชายของกษัตริย์เริ่มที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนเพื่อนและบอกเธอว่าหัวใจของเขาได้รับการขยับเพื่อที่จะได้ให้เขามีส่วนที่เหลือไม่ได้และเขาได้รับการบังคับให้เห็นเธอ ราพันเซลจากนั้นหายไปความกลัวของเธอและเมื่อเขาถามเธอว่าเธอจะพาเขาสำหรับสามีของเธอและเธอก็เห็นว่าเขายังหนุ่มและหล่อที่เธอคิดว่าเขาจะรักฉันมากกว่า Gothel แม่บ้านเก่าไม่ และเธอก็บอกว่าใช่และวาง. มือของเธอในของเขาเธอบอกว่า "ฉันเต็มใจจะไปกับคุณ แต่ผมไม่ทราบว่าจะได้รับลง. นำกับคุณเข็ดไหมเวลาที่คุณจะต้องมาและฉันจะ สานบันไดกับมันและเมื่อที่ฉันพร้อมที่จะลงมาและคุณจะพาฉันอยู่บนหลังม้าของคุณ. " พวกเขาตกลงกันว่าจนกว่าจะถึงเวลาที่เขาควรจะมาถึงเธอทุกเย็นสำหรับหญิงชรามาโดยวัน. แม่มดตั้งข้อสังเกต ไม่มีอะไรในเรื่องนี้จนกระทั่งครั้งเดียวของราพันเซลกล่าวกับเธอว่า "บอกฉัน Dame Gothel ว่ามันเกิดขึ้นที่คุณมีมากหนักสำหรับผมที่จะวาดขึ้นกว่าบุตรชายของกษัตริย์หนุ่ม -. เขาอยู่กับผมในช่วงเวลา" "อา! คุณเด็กชั่วร้าย "ร้องไห้แม่มด "สิ่งที่ฉันได้ยินคุณพูด. ฉันคิดว่าฉันได้แยกคุณจากทั่วโลกและยังคุณได้หลอกฉัน." ในความโกรธเธอกำของราพันเซลปอยผมที่สวยงามห่อพวกเขาสองครั้งรอบที่มือซ้ายของเธอคว้ากรรไกรด้วย ที่เหมาะสมและนิสแน็ปพวกเขาถูกตัดออกและผมเปียน่ารักวางอยู่บนพื้นดิน และเธอก็โหดร้ายเพื่อที่เธอจะเอาราพันเซลที่ไม่ดีเข้าไปในทะเลทรายที่เธอต้องมีชีวิตอยู่ในความเศร้าโศกที่ดีและความทุกข์ยาก. ในวันเดียวกันว่าเธอโยนออกราพันเซล แต่แม่มดยึด braids ของผมซึ่งเธอได้ตัดออก เบ็ดของหน้าต่างและเมื่อบุตรชายของกษัตริย์มาร้อง, "ราพันเซล, ราพันเซล, Let ลงผมของคุณ! " เธอปล่อยผมลง บุตรชายของกษัตริย์เสด็จขึ้น แต่แทนที่จะหาเขารักราพันเซลเขาพบแม่มดที่จ้องมองเขาด้วยรูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายและพิษ. "อ้าฮา" เธอร้องไห้เย้ยหยัน "คุณจะเรียกสุดที่รักของคุณ แต่นกที่สวยงามตั้งอยู่ไม่ได้ ร้องเพลงในรัง. แมวได้มีมันและจะเป็นรอยขีดข่วนจากดวงตาของคุณได้เป็นอย่างดี. ราพันเซลจะสูญเสียไปกับคุณ. คุณจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง. " ลูกชายของกษัตริย์เป็นข้างตัวเองที่มีอาการปวดและในความสิ้นหวังของเขาที่เขากระโจนลง จากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามเป็นที่เขาลดลงแทงตาของเขา จากนั้นเขาก็เดินค่อนข้างตาบอดเกี่ยวกับป่ากินอะไร แต่รากและผลเบอร์รี่และทำสิ่งใด แต่ความเสียใจและร้องไห้กับการสูญเสียภรรยาสุดที่รักของเขา. ดังนั้นเขาจึงวนเวียนเกี่ยวกับในความทุกข์ยากสำหรับบางปีและที่ยาวมาถึงทะเลทรายที่ราพันเซล มีฝาแฝดซึ่งเธอได้ให้กำเนิดเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงอาศัยอยู่ในทุกข์ เขาได้ยินเสียงและมันดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเขาว่าเขาไปต่อมันและเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้, ราพันเซลรู้ว่าเขาและลงบนคอและร้องไห้ของเขา สองของน้ำตาของเธอเปียกตาของเขาและพวกเขาเติบโตที่ชัดเจนอีกครั้งและเขาจะได้เห็นกับพวกเขาเป็นก่อน เขาพาเธอไปยังอาณาจักรของเขาที่เขาได้รับความสุขและพวกเขาอาศัยอยู่เป็นเวลานานหลังจากนั้นมีความสุขและเป็นที่พึงพอใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจะช่วยให้คุณใช้เวลากับคุณ เช่น rampion เท่าที่คุณจะเท่านั้น ผมให้ 1 ข้อ คุณจะต้องให้เด็กที่ภรรยาของคุณจะนำโลก จะถูกดูแลเป็นอย่างดี และจะดูแลมันเหมือนแม่ "

เขาในความหวาดกลัวของเขายอมทุกอย่าง และเมื่อผู้หญิงถูกนำตัวไปที่เตียง แม่มดปรากฏทันที ให้ลูกชื่อ ราพันเซลและไม่มีใครกล้าเข้าไป เพราะมันเป็นแม่มด ที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และน่ากลัวโดยทั่วโลก

วันนึงผู้หญิงที่ยืนอยู่นี้หน้าต่างและมองลงไปที่สวน เมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งปลูกด้วยสวยงามมาก rampion - ราพันเซล และดู ดังนั้นสดและสีเขียวที่เธอปรารถนา และมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะกินบางอย่างกาลครั้งหนึ่ง มีชายและหญิงที่ได้นานในการเรียนขอลูก ยาวผู้หญิงหวังว่าพระเจ้าจะประทานความปรารถนาของเธอ คนเหล่านี้มี หน้าต่างเล็กๆที่ด้านหลังของบ้าน ซึ่งเป็นสวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุด และสมุนไพร มันเป็น , อย่างไรก็ตาม , ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นทุกวัน และเมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่อาจเอาเธอค่อนข้าง pined ออกไป และเริ่มดูซีดและเป็นทุกข์

แล้วสามีก็ตกใจและถามว่า " สิ่งที่ ails คุณ , ที่รัก ?

" อ๊า " เธอตอบ " ถ้าฉันไม่สามารถกินของ rampion ซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้าน ผมจะตาย "

ผู้ชายที่หลงรักเธอ คิดว่าเร็วกว่าปล่อยให้ภรรยาตายเอาบางส่วนของ rampion เองให้เสียอะไรครับ ในเวลากลางคืน เขา clambered ลงกำแพงเป็นสวนของแม่มด , รีบกุมกำมือของ rampion และเอาไปให้ภรรยาของเขา เธอที่เคยทำให้ตัวเองสลัดมันและกินมันตะกละ . มันอร่อยกับเธอ - ดังนั้นมากที่วันรุ่งขึ้น เธอโหยหามันสามเท่าก่อน" ตอบเขา " ขอความเมตตาใช้สถานที่ของความยุติธรรม แต่ผมตัดสินใจทำเพราะความจำเป็น ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่าง และ รู้สึก เช่น ปรารถนาว่าเธอจะตาย ถ้าเธอได้กินบ้าง "

แล้วแม่มดให้ความโกรธของเธอจะนิ่ม และตรัสกับเขาว่า " ถ้ากรณีเป็นอย่างที่คุณพูดถ้าเขาได้พัก สามีของเธอต้องอีกครั้งลงไปยังสวน ในความสลัวของเย็น เขาจึงปล่อยให้ตัวเองลงอีกครั้ง แต่เมื่อเขาได้ clambered ลงผนังเขาโคตรกลัว เพราะเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ต่อหน้าเขา

" คุณกล้า” เธอกล่าวด้วยสีหน้าโกรธ " ลงไปยังสวนของฉันและขโมย rampion ของผม เหมือนโจรเลย ? คุณจะต้องทนทุกข์ทรมาน "

" อ๊ะผมจะช่วยให้คุณใช้เวลากับคุณ เช่น rampion เท่าที่คุณจะเท่านั้น ผมให้ 1 ข้อ คุณจะต้องให้เด็กที่ภรรยาของคุณจะนำโลก จะถูกดูแลเป็นอย่างดี และจะดูแลมันเหมือนแม่ "

เขาในความหวาดกลัวของเขายอมทุกอย่าง และเมื่อผู้หญิงถูกนำตัวไปที่เตียง แม่มดปรากฏทันที ให้ลูกชื่อ ราพันเซลเอามันไปกับเธอ

ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี แม่มดปิดปากของเธอไปที่หอซึ่งอยู่ในป่า ไม่มีบันไดหรือประตู แต่ค่อนข้างที่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆ เมื่อแม่มดอยากไปในตัว เธอวางใต้มันร้อง

" Rapunzel ราพันเซล
ปล่อยผมของคุณลง !
ราพันเซลได้งดงาม ผมยาว ได้ปั่นทอง และเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอเอาเธอถักเปียผม , แผลรอบที่หนึ่งของ hook ของหน้าต่างข้างบน แล้วผมก็ยี่สิบเอลส์ลงและแม่มดปีนขึ้นไปค่ะ

หลังจากปีหรือสองปี มัน มาว่า โอรสของกษัตริย์ขี่ม้าผ่านป่าผ่านหอเขาได้ยินเสียงเพลงที่น่ารักมากๆ ที่เขายังคงยืนนิ่ง และฟัง นี้คือราพันเซล ที่ในความเหงาของเธอผ่านช่วงเวลาของเธอในการให้เสียงของเธอดังก้อง . โอรสของกษัตริย์จะปีนขึ้นมา และมองที่ประตูของหอคอย แต่ไม่มีใครที่จะพบ เขาขี่กลับบ้าน แต่ร้องเพลงได้ลึกเพื่อสัมผัสหัวใจของเขาทุกๆ วัน เขาเข้าไปในป่า และรับฟังมัน เมื่อตอนที่เขาจึงยืนอยู่หลังต้นไม้ เขาเห็นแม่มดมานั้น เขาได้ยินเธอร้อง

" Rapunzel ราพันเซล
ปล่อยผมของคุณลง !
แล้วราพันเซลให้ลง braids ผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นไปเธอ” ถ้าเป็นบันไดซึ่งหนึ่งเดือน ผมก็จะลองโชคของฉัน " เขาพูดและในวันถัดไปเมื่อมันเริ่มมืด เขาไปที่หอคอยและร้อง

" Rapunzel ราพันเซล
ปล่อยผมของคุณลง !
ทันที ผมล้มลงและโอรสของกษัตริย์ปีนขึ้น ตอนแรก ราพันเซลก็ตกใจแทบแย่เมื่อผู้ชาย เช่น ตาของเธอก็ไม่เคยเห็น มาของเธอ แต่ลูกชายของกษัตริย์เริ่มคุยกับเธอเหมือนเพื่อน