Thailand can no longer argue it lac

Thailand can no longer argue it lacks the finances to improve and sustain an effective education system. The government’s budget for education has sharply increased from about USD 3.5 billion in 2003 to nearly USD 14.7 billion in 2012, and Thailand’s public spending on education constituted 4 per cent of its GDP in 2011, while Singapore’s equivalent is just 3.2 per cent of its GDP.

Thai students spend more hours in the classroom, while Singapore adopts the ‘teach less, learn more’ approach.

Yet Singapore does much better than Thailand. Thai students achieve some of the lowest scores in East Asia in the Programme for International Assessment (PISA) test, an international study which evaluates students worldwide. The average score among OECD countries is normalized to 500 points and the standard deviation to 100 points. The average 15-year-old in Singapore scores 526 in reading, 562 in mathematics and 542 in science, far above the OECD average. By contrast, their Thai counterparts achieve only 421, 419 and 425, respectively.

How can it be that Thailand spends so much on education but remains in this humiliating position?

At the Thai Development Research Institute (TDRI), we have found one fundamental problem in Thailand’s education system — a lack of accountability.

When Thai students are assessed as having poor learning performance, no one feels responsible. When teachers are unable to fulfill their role in providing the best possible teaching, no one in the education administration shows any concern. When the curriculum focuses on testing a student’s ability to memorise an answer rather than their understanding of a subject, again few seem to worry.

This lack of concern reflects a lack of accountability in the education system.

Neither teachers, school administrations, nor the government are accountable to the students and their parents. After all, their fates are not tied to students’ learning outcomes.

Teachers are still paid increasingly higher salaries and can be promoted to higher positions if they please school heads and those who evaluate them. School heads still keep their jobs even when most students fail tests.

Thailand needs a system of accountability.

Teachers and principals should be made more accountable to students and parents by linking their remuneration to improvements in students’ learning outcomes. This should be coupled with enhancing 21st-century skills among Thailand’s next generation.

The TDRI has developed five recommendations to improve Thai schools.

First, students must learn the skills and knowledge necessary to live and work in the 21st century.

The Thai education system fails to equip students with the ability to think for themselves. Individuals who know how to think, and can adapt themselves to new environments, are likely to excel in the world. It is depressing that Thailand trains its young people to read, write and do sums but neglects to incorporate other important learning skills such as critical thinking and teambuilding. Students should be well versed in the use of IT too. The current curriculum does not allow students to truly learn, as teachers have to cover the detailed content set by the Ministry of Education first, before they can turn to anything else.

Second, Thailand needs to reform performance assessments. The current Ordinary National Educational Test should be replaced with a literacy-based test system like PISA. Schools and teachers should be subject to regular assessment so they too are accountable for students’ learning progress. Regular formative assessment is also recommended so problems can be addressed as soon as possible.

Third, Thailand should give priority to teacher training. Teachers’ remuneration has been soaring but their performance has been in decline. The Ministry of Education should stop monopolising teacher training and decentralise this role to schools, which should be allowed to choose the training programs that most suit them. As different schools have different needs, the government should allow schools to make their own autonomous decisions, but maintain its role in providing the required resources.

Fourth, schools and other education institutions complain they are being ‘overly assessed’. They have a point. Thailand uses overly detailed assessment criteria, many of which are unnecessary and impose a huge burden of compliance. It would be better for the assessment criteria to only cover basic fundamentals such as students’ test results. Additionally, schools, with assistance from the Ministry of Education, should develop their own internal assessments that are tailor-made for their needs.

Finally, education funding should promote accountability by moving toward a voucher-like demand-side financing system. Under such system, the funding goes directly to students rather than schools, enabling the students to have more choices of schools to attend. Budget allocation should also promote equality of opportunity among the rich and the poor. More financial assistance should go to those schools that need it most.

If we believe education is crucial for our future then Thailand has been careless about its future. It has been careless in a way that will make it difficult for its young people to survive in an increasingly complex world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยไม่สามารถโต้แย้งมันขาดเงินเพื่อปรับปรุง และรักษาระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ งบประมาณของรัฐบาลเพื่อการศึกษาได้อย่างรวดเร็วเพิ่มขึ้นจากเกี่ยวกับ USD 3.5 พันล้านใน 2003 เกือบ USD 14.7 พันล้านในปี 2012 และประเทศสาธารณะค่าใช้จ่ายในการศึกษาทะลัก 4 ร้อยละของ GDP ใน 2011 ในขณะที่เทียบเท่ากับของสิงคโปร์ เพียง 3.2 ร้อยละของ GDP ของนักเรียนไทยใช้เวลาเพิ่มเติมในห้องเรียน ในขณะที่สิงคโปร์ adopts วิธี 'สอนน้อย เรียนรู้เพิ่มเติม'แต่สิงคโปร์ไม่มากดีกว่าไทย นักเรียนไทยประสบความสำเร็จบางคนคะแนนต่ำสุดในเอเชียตะวันออกในโปรแกรมสำหรับการทดสอบการประเมินนานาชาติ (PISA) การศึกษานานาชาติการประเมินนักเรียนทั่วโลก คะแนนเฉลี่ยระหว่างประเทศ OECD คือตามปกติกับ 500 คะแนนและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 100 จุด การเฉลี่ย 15 ปีในสิงคโปร์คะแนน 526 อ่าน 562 ในวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ไกลเหนือค่าเฉลี่ย OECD 542 โดยคมชัด ไทยบรรลุเพียง 421, 419 และ 425 ตามลำดับมันจะว่า ไทยใช้มากในการศึกษา แต่ยังคงอยู่ในตำแหน่งอัปยศที่ไทยพัฒนาวิจัยสถาบัน (TDRI), เราพบปัญหาพื้นฐานหนึ่งในระบบการศึกษาของประเทศไทยคือการขาดความรับผิดชอบเมื่อนักเรียนไทยที่ประเมินว่ามีประสิทธิภาพการเรียนรู้ที่ดี ไม่มีใครรู้สึกรับผิดชอบ เมื่อครูไม่สามารถปฏิบัติตามบทบาทของตนในการให้บริการดีที่สุดสอน หนึ่งในการจัดการศึกษาแสดงความกังวลใด ๆ เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นการทดสอบของนักเรียนความสามารถในการ memorise คำตอบแทนที่เป็นความเข้าใจของเรื่อง อีกไม่กี่ดูเหมือนกังวลขาดความกังวลนี้สะท้อนถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษาไม่มีครู โรงเรียนจัดการ หรือรัฐบาลจะรับผิดชอบต่อนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขา หลังจากที่ทุก fates ของจะไม่เชื่อมโยงกับผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียนครูยังมีจ่ายเงินเดือนสูงขึ้น และสามารถส่งเสริมไปยังตำแหน่งที่สูงถ้าจะกรุณาโรงเรียนหัวและคนที่คุณ โรงเรียนหัวยังคงเก็บงานแม้นักเรียนส่วนใหญ่ไม่ได้ทดสอบประเทศไทยต้องมีระบบความรับผิดชอบผู้บริหารและครูควรจะได้รับผิดชอบต่อนักเรียนและผู้ปกครอง โดยการเชื่อมโยงแทนการปรับปรุงผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียน นี้ควรควบคู่กับการเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 ในรุ่นต่อไปของประเทศไทยTDRI ได้พัฒนาคำแนะนำ 5 การปรับปรุงประเทศไทยครั้งแรก นักเรียนต้องเรียนรู้ทักษะและความรู้ที่จำเป็นต้องอาศัย และทำงานในศตวรรษที่ 21ระบบการศึกษาไทยล้มเหลวเพื่อให้นักเรียน มีความสามารถในการคิดด้วยตนเอง บุคคลที่รู้วิธีการคิด และสามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ มีแนวโน้มในโลก มันเป็น depressing ไทยรถไฟของเยาวชนในการอ่าน เขียน และทำผลรวม แต่เพิกเฉยต่อการรวมทักษะการเรียนรู้ที่สำคัญอื่น ๆ เช่นวิจารณญาณและวิ่งโดยอาศัยเทคนิค นักเรียนควรมีสติใช้มันเกินไป หลักสูตรปัจจุบันไม่อนุญาตให้นักเรียนเรียนรู้อย่างแท้จริง เป็นครูต้องครอบคลุมเนื้อหารายละเอียดที่ตั้ง โดยกระทรวงศึกษาธิการก่อน ก่อนที่พวกเขาสามารถเปิดเพื่ออะไรที่สอง ประเทศไทยต้องการปฏิรูปการประเมินผลประสิทธิภาพการทำงาน ในปัจจุบันสามัญแห่งชาติศึกษาทดสอบควรถูกแทนที่ ด้วยระบบการทดสอบที่ใช้วัดเช่น PISA โรงเรียนและครูควรจะต้องประเมินอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้ไปรับผิดชอบสำหรับความคืบหน้าในการเรียนรู้ของนักเรียน ประเมินความอุดมสมบูรณ์ปกติยังได้แนะนำเพื่อให้สามารถระบุปัญหาได้เร็วที่สุดที่สาม ประเทศไทยควรให้ความสำคัญกับการฝึกอบรมครู ค่าตอบแทนครูได้รับสูงขึ้น แต่ประสิทธิภาพของพวกเขาได้รับในการปฏิเสธ กระทรวงศึกษาธิการควรหยุดการฝึกอบรมครู monopolising และ decentralise นี้บทบาทโรงเรียน ซึ่งควรจะสามารถเลือกโปรแกรมการฝึกที่มากที่สุดเหมาะกับพวกเขา ตามโรงเรียนต่าง ๆ มีความต้องการแตกต่างกัน รัฐบาลควรอนุญาตให้โรงเรียน เพื่อทำการตัดสินใจของตนเองปกครองตนเอง รักษาบทบาทของมันในการให้บริการทรัพยากรที่จำเป็นสี่ โรงเรียนและสถาบันการศึกษาอื่น ๆ บ่นพวกเขากำลังถูก 'เกินไปประเมิน' มีจุด ประเทศไทยใช้เกณฑ์ประเมินรายละเอียดมากเกินไป มากมายซึ่งจะไม่จำเป็น และกำหนดภาระใหญ่ของกฎระเบียบ มันจะดีกว่าสำหรับเกณฑ์การประเมินครอบคลุมพื้นฐานพื้นฐานเช่นผลการทดสอบของนักเรียนเท่านั้น นอกจากนี้ โรงเรียน ด้วยความช่วยเหลือจากกระทรวงศึกษาธิการ ควรพัฒนาตนเองประเมินภายในที่ดีเสมอสำหรับความต้องการสุดท้าย ทุนการศึกษาควรส่งเสริมความรับผิดชอบ โดยย้ายไปทางระบบทางการเงินด้านความต้องการเช่นใบสำคัญการ ภายใต้ระบบดังกล่าว ไปจัดหาเงินทุนโดยตรงกับนักเรียนมากกว่าที่เป็นโรงเรียน เปิดเรียนให้ทางโรงเรียนเข้าร่วม ปันส่วนงบประมาณนอกจากนี้ควรส่งเสริมความเสมอภาคของโอกาสทางการขายระหว่างคนรวยและคนจน ความช่วยเหลือทางการเงินเพิ่มเติมควรไปโรงเรียนที่ต้องการมากที่สุดถ้าเราเชื่อว่า การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับอนาคตของเรา แล้วประเทศไทยได้รับหละหลวมในเรื่องของอนาคต แล้วสะเพร่าในวิธีที่จะทำให้มันยากสำหรับคนหนุ่มสาวเพื่อความอยู่รอดในโลกซับซ้อนมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยไม่สามารถเถียงมันขาดแหล่งเงินทุน เพื่อปรับปรุงและรักษาระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ งบประมาณของรัฐบาลเพื่อการศึกษาได้อย่างรวดเร็วเพิ่มขึ้นจาก USD ประมาณ 3.5 พันล้านดอลลาร์ในปี 2003 เกือบ USD 14.7 พันล้านใน 2012 , ไทย และการใช้จ่ายของประชาชนในการศึกษาประกอบด้วย 4 ร้อยละของ GDP ของปี 2554 ในขณะที่เทียบเท่าของสิงคโปร์เป็นเพียง 3.2 ร้อยละของ GDP .

นักเรียนไทยใช้เวลามากขึ้นในห้องเรียน ในขณะที่สิงคโปร์ adopts ' สอนน้อย เรียนมาก วิธีการ

แต่สิงคโปร์ไม่ได้ดีกว่าประเทศไทย นักเรียนไทยให้บางอย่างของคะแนนต่ำที่สุดในเอเชียตะวันออกในโครงการการประเมินนานาชาติ ( PISA ) การทดสอบการศึกษาซึ่งประเมินนักเรียนนานาชาติทั่วโลกคะแนนเฉลี่ยในกลุ่มประเทศ OECD เป็นปกติถึง 500 คะแนน และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานที่ 100 คะแนน 15 ปีโดยเฉลี่ยในสิงคโปร์ได้คะแนนในการอ่าน คณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ในสังคมแล้ว เกินกว่า OECD เฉลี่ย โดยทางคู่ของไทยของพวกเขาบรรลุเพียง 421 แล้วนี่

)เป็นไปได้ยังไงที่ประเทศไทยใช้เวลามากในการศึกษา แต่ยังคงอยู่ในตำแหน่งที่น่าอายแบบนี้

ที่สถาบันวิจัยการพัฒนาประเทศไทย ( TDRI ) เราได้พบหนึ่งปัญหาพื้นฐานในระบบการศึกษาของไทยขาดความรับผิดชอบ .

เมื่อนักเรียนไทยที่ประเมินว่ามีคนจนเรียนการแสดง ไม่มีใครรับผิดชอบเมื่อครูไม่สามารถที่จะตอบสนองบทบาทของพวกเขาในการจัดการเรียนการสอนที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้หนึ่งในการบริหารการศึกษาใดแสดงความกังวล เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นทดสอบความสามารถของนักเรียนท่องจำคำตอบมากกว่าความเข้าใจเรื่องน้อยอีกครั้งดูเหมือนจะเป็นห่วง

ขาดปัญหาสะท้อนให้เห็นถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษา .

ทั้งครู