my friends Travis and Stewart. Bein

my friends Travis and Stewart. Being avid snow sports enthusiasts, we liked the idea of having our own unique headwear on the mountain and, though it was not a normal hobby for high school guys, we reveled in the novelty of it.

Before long our creations caught the attention of our classmates and we began taking custom orders and selling our crocheted masterpieces to anyone who would buy them. It was a local newspaper in our hometown of Spokane, WA that officially dubbed us the “Krochet Kids”. At that time our only expense outside of yarn and hooks was a hot-air balloon ride for our prom dates. With that, one chapter of our story was closed.

A Dream
College found us three friends at different schools. Although there were brief resurgences of the crochet craze amongst new friends, we ultimately began exploring new opportunities — surfing, traveling. During our summer breaks we volunteered in various developing nations, hoping to gain a better understanding of the global community in which we lived. It wasn’t long before we came to realize how blessed we had been growing up. The desire was planted within us to help. To reach out in love. To make a difference. This is our story.

It was around this time that an idea was born. One which involved a familiar trade. Friends and family encouraged us to teach people in developing countries how to crochet as a means of breaking the cycle of poverty. At first, I thought the world needed something more drastic than crochet, something much more profound. That was until Stewart returned home after a summer spent in Uganda.

An Opportunity
Stew told us about a people that had been living in government camps for over 20 years due to a rebel army that had ravaged the north part of the country. Entire generations grew up only knowing the camp and relying solely on the government and aid organizations for their every need. They were sick and tired of being dependent upon these operating bodies and they wanted to work and provide for their own families.

It was then that we realized the simplicity of crocheting to be its most profound quality. With hook and yarn people could make amazing products. Being paid a fair wage to do so would allow for them, for the first time, to provide for their families and begin planning for the future. By teaching these people to crochet, we would be empowering them to rise above poverty. We decided right then that we were going to do exactly that.

A Growing Communitythe dream is gifts that give back
The Krochet Kids quickly grew beyond us to incorporate close friends who shared this desire to see Northern Uganda transformed by hook and yarn. Halfway through college at this point, we applied to become a non-profit organization and began crocheting again to sell hats and share our vision for what we planned to do.

The following summer, after countless skype meetings and late nights, we found ourselves sitting in a simple brick hut with a group of Ugandan women and bags full of yarn. What followed thereafter remains to be one of the most surreal experiences of my life, as we watched these ladies nearly master crocheting before our eyes. Tears, primarily from Stewart, were in abundance.

A Reality
Krochet Kids intl. has continued to grow and evolve in ways we never imagined since we earned our non-profit status in January 2008. Today, over 150 people in Uganda and Peru are working, receiving education, and being mentored toward a brighter future in creating gifts that give back. The products created abroad have been well received here at home and the collaboration of our staff and beneficiaries around the globe has created a sustainable cycle of employment and empowerment.

Our two project locations are but microcosmic examples of what we hope to replicate throughout impoverished communities around the globe. Join with us as we continue to spread the good word of hope and empowerment …

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพื่อนของฉันทราวิสและสจ๊วต เป็นหิมะชอบกีฬา เราชอบความคิดของเราเอง headwear เฉพาะบนภูเขา แล้ว แม้ว่ามันไม่ใช่งานอดิเรกปกติสำหรับผู้ชายมัธยม reveled ในนวัตกรรมของก่อนที่จะลอง สร้างสรรค์ของเราจับความสนใจของเพื่อนร่วมชั้นของเรา และเราเริ่มใช้คำสั่งกำหนดเองและขายผลงานมาสเตอร์พีซทำรเชของเราทุกคนที่จะซื้อ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในบ้านเราของ Spokane, WA ที่ทางขนาน "เด็ก Krochet" ได้ ในขณะที่ ค่าใช้จ่ายของเราเฉพาะนอกเส้นด้ายและตะขอได้นั่งบอลลูนอากาศร้อนของเราวันที่พร้อม กับ บทหนึ่งของเรื่องราวถูกปิดความฝันวิทยาลัยพบเราสามเพื่อนต่างโรงเรียน แม้ว่าจะมี resurgences โดยย่อของความนิยมไหมพรมหมู่เพื่อนใหม่ ๆ เราสุดเริ่มสำรวจโอกาสใหม่ — การท่อง การเดินทาง ในระหว่างหยุดพักร้อนของเรา เรา volunteered ในประเทศกำลังพัฒนาต่าง ๆ หวังที่จะได้รับความเข้าใจดีของประชาคมโลกที่เราอาศัยอยู่ มันไม่นานก่อนที่เรามาถึงรู้ว่าความสุขเรามีการเติบโตขึ้น ความปรารถนาที่ปลูกภายในเราจะช่วยให้ การเข้าถึงในความรัก การสร้างความแตกต่าง นี่คือเรื่องราวของเรามันเป็นรอบเวลาที่เกิดความคิด หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับการค้าที่คุ้นเคย เพื่อนและครอบครัวสนับสนุนให้เราสอนวิธีการถักเป็นวิธีการของวงจรความยากจนของคนในประเทศกำลังพัฒนา ครั้งแรก ฉันคิดว่า โลกต้องการบางสิ่งบางอย่างที่รุนแรงมากขึ้นกว่าไหมพรม บางสิ่งบางอย่างที่ลึกซึ้งมาก ที่ถูกจนสจ๊วตกลับหลังจากฤดูร้อนที่ใช้ในประเทศอูกันดามีโอกาสแกงบอกเราเกี่ยวกับคนที่อาศัยในค่ายรัฐบาล 20 ปีเนื่องจากกองทัพกบฏที่มี ravaged ทางตอนเหนือของประเทศ ทั้งรุ่นเติบโตขึ้นเพียงรู้ค่าย และผู้อาศัยองค์กรรัฐบาลและช่วยเหลือทุกความต้อง พวกเขาป่วย และเบื่อร่างกายปฏิบัติงานเหล่านี้ขึ้น และพวกเขาต้องการทำงาน และครอบครัวของตัวเองแล้วว่า เรารู้ความเรียบง่ายของการถักเพื่อให้คุณภาพของมันลึกซึ้งมากที่สุด ตะขอและเส้นด้าย คนอาจทำให้ผลิตภัณฑ์ที่ตื่นตาตื่นใจ การชำระค่าจ้างที่ยุติธรรมดังจะช่วยให้พวกเขา ครั้งแรก เพื่อครอบครัว และเริ่มวางแผนสำหรับอนาคต โดยสอนคนเหล่านี้ไหมพรม เราจะสามารถกระจายอำนาจให้สูงขึ้นเหนือความยากจน เราตัดสินใจอยู่ แล้ว ว่าเราจะไปทำตรงนั้นฝันเติบโต Communitythe เป็นของขวัญที่ให้ไปเด็ก Krochet เติบโตอย่างรวดเร็วเกินกว่าเราจะรวมเพื่อนสนิทคนนี้ต้องดูประเทศอูกันดาเหนือแปลง โดยตะขอและเส้นด้ายที่ใช้ร่วมกัน กลางวิทยาลัยณจุดนี้ เราใช้จะเป็น องค์กรที่ไม่แสวงหากำไร แล้วเริ่มถักหมวกขาย และแบ่งปันวิสัยทัศน์ของเราในสิ่งที่เราวางแผนจะทำอีกฤดูร้อนต่อไปนี้ หลังจากประชุม skype นับไม่ถ้วนและได้ล่าช้า เราพบตัวเองนั่งอยู่ในกระท่อมอิฐอย่างกับกลุ่มผู้หญิง Ugandan และถุงที่เต็มไปด้วยเส้นด้าย อะไรตามหลังยังคง เป็นหนึ่งในประสบการณ์เหนือจริงที่สุดของชีวิต เท่าที่เราดูผู้หญิงเหล่านี้เกือบหลักถักก่อนสายตาของเรา น้ำตา จากสจ๊วต อยู่ในความอุดมสมบูรณ์ความจริงสนามบินนานาชาติ Krochet เด็กมีต่อการเจริญเติบโต และพัฒนาในรูปแบบที่เราจินตนาการไม่เคยเนื่องจากเราได้รับสถานะของนิสิตในเดือน 2008 มกราคม วันนี้ กว่า 150 คนในยูกันดาและเปรูมีการทำงาน ได้รับการศึกษา และถูกพวกต่ออนาคตยิ่งขึ้นในการสร้างของขวัญที่ให้กลับ ผลิตภัณฑ์ที่สร้างต่างประเทศได้ดีรับที่นี่ที่บ้าน และทำงานร่วมกันของพนักงานและผู้รับผลประโยชน์ทั่วโลกของเราได้สร้างวงจรแบบยั่งยืนของการจ้างงานและอำนาจที่ตั้งโครงการที่สองของเรามีแต่ microcosmic ตัวอย่างของสิ่งที่เราหวังว่าจะทำซ้ำตลอดทั้งชุมชนจนทั่วโลก เข้าร่วมกับเราเรายังกระจายอำนาจและความหวังดี...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อนของทราวิส กับสจ๊วต เป็นผู้ที่ชื่นชอบมักมากกีฬาหิมะ เราชอบความคิดของการมีหัวของเราเองที่ไม่ซ้ำกันบนภูเขาและแม้ว่ามันจะไม่ใช่งานอดิเรกปกติของผู้ชายโรงเรียนเรา reveled ในความแปลกใหม่ของมัน

อีกไม่นานผลงานของเราเป็นที่สนใจของเพื่อนร่วมห้องของเรา และเราเริ่มถ่ายใบสั่งที่กำหนดเองและขายงานโครเชต์คนที่จะซื้อพวกเขามันเป็นหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในบ้านเกิดของ Spokane , WA อย่างเป็นทางการขนานนามว่าเรา " krochet เด็ก " ตอนนั้นของเราเท่านั้นค่าใช้จ่ายภายนอกของเส้นด้ายและตะขอ เป็นอากาศร้อนบอลลูนขี่เพื่องานพรอมของเรา กับ บทหนึ่งของเรื่องราวของเราปิด

ความฝัน
วิทยาลัยพบเรา 3 คน เพื่อนที่โรงเรียนต่าง ๆ แม้ว่าจะมีบทสรุป resurgences ของโครเชต์ความนิยมในหมู่เพื่อนใหม่ในที่สุดเราก็เริ่มสำรวจโอกาส - ท่องใหม่ เดินทาง ในช่วงฤดูร้อนของเราแบ่งเราอาสาต่างๆ ในประเทศกำลังพัฒนา โดยหวังว่าจะได้รับความเข้าใจที่ดีขึ้นของชุมชนโลกที่เราอาศัยอยู่ มันไม่นานก่อนที่เราจะมาตระหนักว่าความสุขที่เราได้เติบโตขึ้น ความปรารถนาที่ปลูกภายในเราช่วยได้ ถึงออกไปในความรัก เพื่อสร้างความแตกต่างนี่คือเรื่องราวของเรา

มันเป็นรอบเวลาที่ความคิดเกิด หนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับการค้าที่คุ้นเคย เพื่อนและครอบครัวสนับสนุนให้เราสอนคนในประเทศที่พัฒนาวิธีการถักโครเชต์เป็นวิธีการทำลายวงจรแห่งความยากจน ตอนแรก ฉันคิดว่าโลกต้องการอะไรที่รุนแรงกว่าโครเชต์ , อะไรที่ลึกซึ้งมากขึ้นนั่นคือจนกว่าสจ๊วตกลับบ้านหลังจากฤดูร้อนใช้เวลาในยูกันดา .

โอกาส
ตุ๋นบอกเราเกี่ยวกับผู้คนที่อาศัยอยู่ในค่ายรัฐบาลมานานกว่า 20 ปี เนื่องจากกองทัพกบฏที่ได้ทำลายทางตอนเหนือของประเทศ รุ่นทั้งหมดเติบโตขึ้น รู้แค่ว่าค่าย และอาศัย แต่เพียงผู้เดียวในองค์กรรัฐบาลและความช่วยเหลือสำหรับทุกความต้องการของพวกเขาพวกเขาป่วยและเหนื่อยของการเป็นขึ้นอยู่กับเหล่านี้ปฏิบัติการร่างกายและพวกเขาต้องการทำงานให้ครอบครัวของตัวเอง

ตอนนั้นเราตระหนักถึงความเรียบง่ายของการถักโครเชต์เป็นคุณภาพที่ลึกซึ้งที่สุดของ กับตะขอและเส้นด้ายคนช่วยให้ผลิตภัณฑ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจ การจ่ายค่าจ้างที่ยุติธรรมที่จะทำเช่นนั้นจะช่วยให้พวกเขาเป็นครั้งแรกเพื่อให้ครอบครัวของพวกเขาและเริ่มต้นการวางแผนสำหรับอนาคต โดยการสอนให้คนพวกนี้ โครเชต์ เราก็จะเสริมสร้างศักยภาพของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นเหนือความ เราตัดสินใจแล้วว่าเรากำลังจะทำอะไรกันแน่ . .

โต communitythe ความฝัน คือ ของขวัญที่ให้กลับ
การ krochet เด็กได้อย่างรวดเร็วขยายตัวเกินกว่าที่เราจะรวมเพื่อนสนิทที่แบ่งปันความปรารถนาที่จะเห็นภาคเหนือยูกันดา เปลี่ยนด้วยตะขอและเส้นด้าย ครึ่งทางผ่านวิทยาลัย ณจุดนี้ เราใช้เป็นองค์กรไม่แสวงหากำไรและเริ่มถักอีก ขายหมวกและแบ่งปันวิสัยทัศน์ของเรา ในสิ่งที่เราตั้งใจจะทำ

ฤดูร้อนต่อไปหลังจากการประชุม Skype นับไม่ถ้วนและคืนล่าช้าเราพบตัวเรานั่งอยู่ในกระท่อมอิฐง่ายด้วยกลุ่มของผู้หญิงยุและถุงเต็มรูปแบบของเส้นด้าย สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นยังคงเป็นหนึ่งในประสบการณ์ที่เหนือจริงมากที่สุดในชีวิต อย่างที่เราเห็นผู้หญิงเหล่านี้เกือบหลักถักก่อนที่ตาของเรา น้ำตา , หลักจากสจ๊วต ในความอุดมสมบูรณ์ . .


krochet เด็กจริง