ความประทับใจของฉัน
ฉันนางสาวสุพรรณนิตา จันทร์เสน อายุ 27 ปี คนต่างจังหวัดที่ได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในกรุงเทพมหานคร โดยเป็นพนักงานของโรงพยาบาลสิรินธร ซึ่งในตอนนั้นฉันดีใจมากที่สอบผ่านการคัดเลือกและได้เข้ามาทำงานในโรงพยาบาลสิรินธร เนื่องจากได้รับฟังประสบการณ์จากคนที่ทำงานในโรงพยาบาลมาก่อนว่า โรงพยาบาลมีทุนสำหรับบุคคลที่ตั้งใจทำงาน มีความขยัน อดทน และรักในงานบริการ สามารถที่จะทำเรื่องขอลาศึกษาต่อได้ โดยการคัดเลือกจากคณะผู้บริหารของโรงพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดลอยู่ในตัวเลือกที่สามารถลาศึกษาต่อได้ เป็นหลักสูตรสาขาวิชาเวชระเบียนคณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล คณะผู้บริหารของโรงพยาบาลให้โอกาสนั้นกับฉัน ถ้าฉันสอบผ่านการคัดเลือก คณะผู้บริหารจะอนุมัติให้ฉันสามารถลาศึกษาต่อได้ และผลปรากฏว่า ฉันสอบผ่านการคัดเลือกและได้รับอนุมัติจากคณะผู้บริหารของโรงพยาบาล ให้สามารถลาศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยมหิดล ฉันภาคภูมิใจมากที่จะได้มาเรียนที่มหาวิทยาลัยมหิดล พอรู้ผลว่าฉันสอบผ่านการคัดเลือก ฉันได้ก็โทรหาได้พ่อกับแม่ ซึ่งเป็นวันที่ได้รับทั้งข่าวดีและข่าวร้าย พร้อมๆ กัน แม่บอกพ่อปวดท้องมากเข้าโรงพยาบาลเพชรบูรณ์ ตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัด แพทย์บอกว่าพ่อเป็นฝีที่ตับ ฝีอักเสบและแตก ต้องผ่าตัดเอาตับออก ในวินาทีนั้นฉันรู้สึกเสียใจมากที่ไม่ได้อยู่ดูแลพ่อแม่เท่าที่ควร มั่วแต่ตามหาความฝันของตนเอง อยากจะมีโอกาสได้เรียนสูงๆ มีหน้าที่การงานที่ดีทำ เพื่อหาเลี้ยงครอบครัวให้พ่อแม่ได้มีความสุขสบาย จากวันที่พ่อป่วย พ่อได้นอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลได้เพียงแค่ 2 เดือน พ่อก็ได้เสียชีวิต ฉันได้แต่เฝ้าตั้งคำถามกับตนเองว่า ฉันจะมาเรียนต่อดีหรือไม่ ใครจะเลี้ยงดูแม่ที่เป็นโรคความดันโรคหิตสูงและโรคเส้นเลือดในสมองตีบ แล้วอนาคตฉันต่อไปละจะเป็นอย่างไร ฉันแอบร้องไห้มาโดยตลอดจนมาถึงทุกวันนี้ เพราะเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉันมันเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ฉันก็ตัดสินใจพาแม่มาอยู่ในกรุงเทพมหานครและเลือกตัดสินใจที่จะมาเรียนต่อเพื่ออนาคตของตนเอง โดยขอกลับไปทำงานทุกวันที่มีเวลาว่าง และปิดเทอม เพื่อจะได้มีเงินเลี้ยงดูแม่ และเป็นทุนการศึกษาต่อไป