more visible and to encourage their

more visible and to encourage their appreciation and understanding for recreation and conservation purposes. TCC is a specific type of environmental carrying capacity and refers to the biophysical and social capacity of the environment with respect to touristic activity and its development (Wolters 1991; Cifuentes and others 1992; Acevedo-Ejzman 1997); the TCC represents the maximum level of visitor use that an area can maintain, that is, the limit of human activity: if this level is exceeded, the resource will deteriorate (Ceballos-Lascura ´in 1996). Although the first proposals addressing the use of TCC emerged in the 1970s and 1980s, the initial interest in the concept as a tool or an element of a conservation strategy disappeared; however, in recent years, the study of TCC has garnered renewed attention, as new evidence and arguments indicate that the TCC concept could be part of a very effective strategy to address not only environmental questions but also economic and social issues (Davis and Tisdell 1995; Coccossis and Mexa 2004). From this perspective, TCC serves not only as a scientific measure but also as a management tool. In Latin America, a methodology for calculating TCC proposed by Cifuentes and others (1990) has been applied in various terrestrial protected natural areas (Rodrı ´guez 1992; Acevedo-Ejzman 1997), including island systems, such as the Galapagos National Park in Ecuador (Cayot and others 1996) and Fernando de Noronha National Park in Brazil (Mitraud 1998). Recently, Gallo and others (2003) modified this methodology to estimate the TCC in underwater trails of the Caribbean island of San Andres. Marine protected areas (MPAs) have a substantial appeal to tourists; in recent years, diving has been the activity undergoing the greatest development at MPAs around the world,growingata20 %annualrateandgeneratingmillions of dollars for the tourism industry (Cesar and others 2003; Hawkins and others 2005). Many studies have evaluated the consequences of this increase in the influx of visitors to MPAs; in many cases, these studies have demonstrated a significant deterioration in the structure of natural resident communities (e.g., Kriwoken 1996; Buckley 1999). In addition, different studies that have estimated carrying capacity suggest reducing the number of divers allowed on divingsites tominimizeharmfulimpactsoncoralreefs(e.g., Davis and Tisdell 1995; Hawkins and Roberts 1997; Schleyer and Tomalin 2000; Rouphael and Inglis 2001; Gallo and others 2003), thereby promoting the conservation of these environments. Simultaneously, the success of trail managementincontainingtheeffectsofterrestrialrecreation has prompted calls for greater use of underwater trails in managing the effects of visitors to marine parks (Hawkins and Roberts 1993; Plathong and others 2000). The popularity of ecotourism in the natural areas of Mexico has increased over the last 10 years; in particular

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขึ้นเพื่อเป็น การกระตุ้นความชื่นชมและความเข้าใจเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจและอนุรักษ์ TCC เป็นชนิด specific ของสิ่งแวดล้อมแบกความจุ และหมายถึงความสามารถทางกายภาพและชีวภาพ และสังคมสิ่งแวดล้อมเกี่ยวกับกิจกรรมท่องเที่ยวและการพัฒนา (Wolters 1991 Cifuentes และอื่น ๆ 1992 Acevedo-Ejzman 1997); TCC แสดงระดับสูงสุดของผู้ใช้ที่สามารถรักษาพื้นที่ นั่นคือ ขีดจำกัดของกิจกรรมของมนุษย์: หากเกินระดับนี้ ทรัพยากรจะเสื่อม (Ceballos Lascura ´in 1996) แม้ว่าข้อเสนอแรกที่จัดการกับการใช้งานของท่านเกิดในปี 1970 และทศวรรษ 1980 ดอกเบี้ยเริ่มต้นในแนวคิดเป็นเครื่องมือหรือองค์ประกอบของกลยุทธ์การอนุรักษ์หายไป อย่างไรก็ตาม ในปี การศึกษาของ TCC ได้รวบรวมต่ออายุความสนใจ เป็นอาร์กิวเมนต์และหลักฐานใหม่บ่งชี้ว่า แนวคิดของ TCC อาจเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากเพื่อแก้ไขคำถามสิ่งแวดล้อมไม่เพียง แต่ยังปัญหาเศรษฐกิจ และสังคม (เดวิสและ Tisdell 1995 Coccossis และ Mexa 2004) จากมุมมองนี้ TCC ด้วยไม่เพียงแต่ เป็นการวัด scientific แต่ยัง เป็นเครื่องมือจัดการ ริกา วิธีการคำนวณ TCC เสนอ โดย Cifuentes และคนอื่น ๆ (1990) ได้ถูกใช้ในภาคพื้นดินได้รับการป้องกันธรรมชาติพื้นที่ต่าง ๆ (´guez Rodrı 1992 Acevedo-Ejzman 1997), รวม ทั้งเกาะระบบ เช่นอุทยานแห่งชาติกาลาปากอสในเอกวาดอร์ (Cayot และอื่น ๆ ปี 1996) และเฟอร์นานโดเดอโนรอนฮาไอส์อุทยานแห่งชาติในบราซิล (Mitraud 1998) เมื่อเร็ว ๆ นี้ กอลโล และอื่น ๆ modified (2003) วิธีการนี้ประเมิน TCC ในเส้นใต้น้ำของเกาะแคริบเบียนของเที่ยว พื้นที่คุ้มครองทางทะเล (MPAs) มีการอุทธรณ์พบนักท่องเที่ยว ในปี ดำน้ำมีการกิจกรรมการดำเนินงานมากที่สุดได้ทั้งทั่วโลก annualrateandgeneratingmillions % growingata20 ดอลลาร์สำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว (Cesar และอื่น ๆ 2003 ฮอว์กินส์และอื่น ๆ 2005) การศึกษาจำนวนมากได้ประเมินผลกระทบของการเพิ่มขึ้นใน influx ของผู้เข้าชม MPAs ในหลายกรณี การศึกษาเหล่านี้ได้แสดงให้เห็นความเสื่อมงมากในโครงสร้างของชุมชนที่อาศัยตามธรรมชาติ (เช่น Kriwoken 1996 ทาง Buckley ที่ 1999) นอกจากนี้ การศึกษาต่าง ๆ ที่มีประมาณแบกความจุแนะนำให้ลดจำนวนนักดำน้ำที่ได้รับอนุญาตบน tominimizeharmfulimpactsoncoralreefs divingsites (เช่น เดวิสและ Tisdell 1995 ฮอว์กินส์และโรเบิร์ต 1997 Schleyer และ Tomalin 2000 Rouphael และ Inglis 2001 กอลโลและอื่น ๆ 2003), ซึ่งช่วยส่งเสริมการอนุรักษ์สภาพแวดล้อมเหล่านี้ พร้อมกัน ความสำเร็จของเส้นทาง managementincontainingtheeffectsofterrestrialrecreation มีให้สำหรับใช้ใต้น้ำเส้นทางในการจัดการผลกระทบของผู้เยี่ยมชมสวนสาธารณะทางทะเล (ฮอว์กินส์และโรเบิร์ต 1993 โซนและอื่น ๆ 2000) ความนิยมของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในพื้นที่ธรรมชาติของเม็กซิโกเพิ่มขึ้นในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สามารถมองเห็นได้มากขึ้นและเพื่อส่งเสริมให้ชื่นชมและความเข้าใจของพวกเขาสำหรับวัตถุประสงค์ในการพักผ่อนหย่อนใจและการอนุรักษ์ ทีซีซีเป็น speci Fi ประเภท C ของขีดความสามารถในด้านสิ่งแวดล้อมและหมายถึงกำลังการผลิตชีวกายภาพและสังคมของสภาพแวดล้อมที่เกี่ยวกับกิจกรรมการท่องเที่ยวและการพัฒนา (Wolters 1991; Cifuentes และอื่น ๆ 1992 Acevedo-Ejzman 1997); TCC หมายถึงระดับสูงสุดของการใช้งานของผู้เข้าชมที่สามารถรักษาพื้นที่ที่เป็นขีด จำกัด จากกิจกรรมของมนุษย์: ถ้าระดับนี้เกินทรัพยากรจะเสื่อม (Ceballos-Lascura `ใน 1996) แม้ว่าข้อเสนอแรกที่อยู่ในการใช้งานของทีซีซีโผล่ออกมาในปี 1970 และ 1980 ที่เริ่มต้นสนใจในแนวคิดเป็นเครื่องมือหรือองค์ประกอบของกลยุทธ์การอนุรักษ์หาย; อย่างไรก็ตามในปีที่ผ่านมาการศึกษาของทีซีซีได้รับความสนใจการต่ออายุเป็นหลักฐานใหม่และข้อโต้แย้งระบุว่าแนวคิดทีซีซีอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่จะตอบคำถามสิ่งแวดล้อมไม่เพียง แต่ยังมีปัญหาทางเศรษฐกิจและสังคม (เดวิสและ TISDELL 1995 ; Coccossis และ Mexa 2004) จากมุมมองนี้ทีซีซีให้บริการไม่เพียง แต่เป็นทางวิทยาศาสตร์วัด Fi C แต่ยังเป็นเครื่องมือในการจัดการ ในละตินอเมริกาวิธีการสำหรับการคำนวณ TCC เสนอโดย Cifuentes และอื่น ๆ (1990) ได้รับนำไปใช้ในพื้นที่บกธรรมชาติต่างๆที่มีการป้องกัน (Rodri'guez 1992 Acevedo-Ejzman 1997) รวมทั้งระบบเกาะเช่นอุทยานแห่งชาติกาลาปากอสในเอกวาดอร์ (และคนอื่น ๆ Cayot 1996) และเฟอร์นันโดเดอโนรอนฮาอุทยานแห่งชาติในบราซิล (Mitraud 1998) เมื่อเร็ว ๆ นี้กัลและอื่น ๆ (2003) Modi Fi เอ็ดวิธีการนี้ในการประมาณทีซีซีในเส้นทางใต้น้ำของเกาะแคริบเบียนซานแอนเดรส พื้นที่คุ้มครองทางทะเล (MPAs) มีการอุทธรณ์อย่างมากให้กับนักท่องเที่ยว ในปีที่ผ่านมาดำน้ำที่ได้รับการดำเนินการกิจกรรมการพัฒนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ MPAs ทั่วโลก growingata20% annualrateandgeneratingmillions ดอลลาร์สำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว (ซีซาร์และอื่น ๆ 2003 ฮอว์กินและคนอื่น ๆ 2005) การศึกษาหลายแห่งมีการประเมินผลกระทบของการเพิ่มขึ้นนี้ในฟลอริด้าใน UX ของผู้เข้าชม MPAs; ในหลายกรณีศึกษาเหล่านี้ได้แสดงให้เห็นการเสื่อมสภาพ Fi ลาดเทนัยสำคัญในโครงสร้างของชุมชนมีถิ่นที่อยู่ตามธรรมชาติ (เช่น Kriwoken 1996 บัคลี่ย์ 1999) นอกจากนี้การศึกษาที่แตกต่างกันที่ได้มีการประมาณการขีดความสามารถแนะนำให้ลดจำนวนของนักดำน้ำที่ได้รับอนุญาตใน divingsites tominimizeharmfulimpactsoncoralreefs (เช่นเดวิสและ TISDELL 1995; ฮอว์กินและโรเบิร์ต 1997; Schleyer และ Tomalin 2000 Rouphael และ Inglis 2001 Gallo และคนอื่น ๆ 2003) จึง การส่งเสริมการอนุรักษ์สภาพแวดล้อมเหล่านี้ สายพร้อมกันที่ประสบความสำเร็จของเส้นทาง managementincontainingtheeffectsofterrestrialrecreation ได้รับแจ้งสำหรับการใช้งานที่มากขึ้นของเส้นทางใต้น้ำในการจัดการผลกระทบของผู้เข้าชมอุทยานทางทะเล (ฮอว์กินและโรเบิร์ต 1993 ปลาทองและคนอื่น ๆ 2000) ความนิยมของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในพื้นที่ธรรมชาติของประเทศเม็กซิโกได้เพิ่มขึ้นในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มองเห็น และเพื่อส่งเสริมให้พวกเขามีความชื่นชมและความเข้าใจนันทนาการและการอนุรักษ์ ทีซีซีเป็น speci จึง C ประเภทของสิ่งแวดล้อมและศักยภาพ หมายถึง ความสามารถทางชีวกายภาพและสังคม สิ่งแวดล้อม และกิจกรรมท่องเที่ยวและการพัฒนา ( Wolters 1991 ; cifuentes และอื่น ๆ acevedo ejzman 1992 ; 1997 ) ; ทีซีซี แสดงถึงระดับสูงสุดของผู้เข้าชมใช้พื้นที่สามารถรักษาที่เป็นขีด จำกัด กิจกรรมของมนุษย์ : ถ้าระดับนี้เกิน ทรัพยากรจะเสื่อมสภาพ ( ceballos lascura ใหม่ในปี 1996 ) แม้ว่าข้อเสนอที่อยู่จึงตัดสินใจเดินทางไปใช้พัฒนาเกิดในปี 1970 และ 1980 เริ่มต้นสนใจในแนวคิดเป็นเครื่องมือหรือองค์ประกอบของการอนุรักษ์กลยุทธ์หายไป อย่างไรก็ตาม ในปีล่าสุด การศึกษาไทย ได้รวบรวมหลักฐานใหม่ และต่ออายุความสนใจเป็นอาร์กิวเมนต์ที่ระบุว่า แนวคิดของโครงการจะเป็นส่วนหนึ่งของ กลยุทธ์มีประสิทธิภาพมากไม่เพียง แต่ประเด็นคำถามที่อยู่สิ่งแวดล้อมเศรษฐกิจและสังคม ( เดวิสและ tisdell 1995 ; coccossis และ MEXA 2004 ) จากมุมมองนี้ในขณะที่ให้บริการไม่เพียง แต่เป็น scienti จึง C วัด แต่ยังเป็นเครื่องมือในการจัดการ ในละตินอเมริกา , วิธีการคำนวณ TCC ที่เสนอโดย cifuentes และอื่น ๆ ( 1990 ) ได้ถูกใช้ในหลากหลายของพื้นที่คุ้มครองธรรมชาติ ( ลุยส์โรดรีเกซıใหม่ acevedo ejzman 1992 ; 1997 ) รวมทั้งระบบเกาะ เช่น อุทยานแห่งชาติกาลาปากอส ( และคนอื่น ๆในเอกวาดอร์ คาโยต์ 1996 ) และโรงเรียนในประเทศไทยอุทยานแห่งชาติในบราซิล ( mitraud 1998 ) เมื่อเร็วๆ นี้ เขาและคนอื่น ๆ ( 2003 ) โมดิจึงเอ็ดนี้วิธีการประเมินโครงการในเส้นทางใต้น้ำของแคริบเบียนเกาะ San Andres . พื้นที่คุ้มครองทางทะเล ( Mpas ) ได้รับความสนใจอย่างมากกับนักท่องเที่ยว ในปีที่ผ่านมามีกิจกรรมดำน้ำได้รับการพัฒนามากที่สุดที่ Mpas ทั่วโลก growingata20 % annualrateandgeneratingmillions ดอลลาร์สำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ( ซีซาร์ และคนอื่น ๆและคนอื่น ๆในปี 2003 ; Hawkins ) มีการศึกษาวิจัยประเมิน ผลของการเพิ่มขึ้นของผู้เข้าชมในfl ux Mpas นี้ ในหลายกรณี การศึกษาเหล่านี้ได้แสดงให้เห็น signi จึงไม่สามารถลงในโครงสร้างของสังคมมีถิ่นที่อยู่ตามธรรมชาติ เช่น kriwoken 1996 ; บัคลี่ย์ 1999 ) นอกจากนี้ที่แตกต่างกัน การศึกษาที่ประเมินศักยภาพแนะนำให้ลดจำนวนของนักดำน้ำได้รับอนุญาตบน divingsites tominimizeharmfulimpactsoncoralreefs ( เช่น เดวิส และ tisdell 1995 ; Hawkins และโรเบิร์ต 1997 ; ชเลเออร์ และ tomalin 2000 และ 2001 rouphael Inglis กัลโลและคนอื่น ๆ ; 2546 ) จึงส่งเสริมการอนุรักษ์สภาพแวดล้อมเหล่านี้ พร้อมกัน ความสำเร็จของเส้นทาง managementincontainingtheeffectsofterrestrialrecreation ได้รับการเรียกใช้มากกว่าเส้นทางใต้น้ำในการจัดการผลกระทบของผู้เข้าชมอุทยานทางทะเล ( Hawkins และโรเบิร์ต 1993 ; plathong และอื่น ๆ 2 , 000 ) ความนิยมของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในพื้นที่ธรรมชาติของเม็กซิโกได้เพิ่มขึ้นในช่วง 10 ปี โดยเฉพาะ