As I lay upon this earth,and stare

As I lay upon this earth,
and stare up upon the sky.
I wonder if I reached the end,
is it my turn now to die?

Dare I join so many I once loved?
Dare I defy?
Should I release the hold upon my heartbeat,
and to this world, say goodbye?

And so as life begins to slip away,
world melting into a lifeless black.
Slipping through my fingers, so much like the grains of sand,
and yet a long lost voice urges me back.

Colour returning all around me,
breath residing within my lungs.
My chance has disappeared again,
to join you in the heavens above.

As years go by, the anger's gone,
but the pain will always remain.
Immortal to all weaponry,
inside my heart, deeply contained.

Seeking solance in the stars,
and upon the silver moon.
I know it was you who brought me back,
because inside I knew it was too soon.

Calm and gentle, the war rages no more,
and no longer lives the hate.
The rest of my days are meant for living,
so you and death will just have to wait.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะวางเมื่อโลกนี้และจ้องมองขึ้นเมื่อท้องฟ้าผมสงสัยว่า ถ้า ผมจบฉันตอนนี้จะตายสมัครจำนวนมากดังนั้นเมื่อรักกล้ากล้าท้าควรปล่อยไว้ตามการเต้นของหัวใจของฉัน,และในโลกนี้ บอกลาและเพื่อเป็นการเริ่มต้นชีวิตพลั้งโลกที่หลอมเป็นสีดำตายลื่นไถลผ่านนิ้วมือ มากเช่นเมล็ดทรายและยังได้ เสียงหายไปนานขอฉันกลับรอบ ๆ กลับสีลมหายใจที่อาศัยอยู่ภายในปอดของฉันโอกาสของฉันได้หายไปอีกครั้งเข้าร่วมกับคุณในสวรรค์ดังกล่าวข้างต้นปีไปด้วย ความโกรธหายไปแต่อาการปวดจะยังคงอยู่เสมออมตะกับอาวุธทั้งหมดภายในหัวใจของฉัน ลึกอยู่ค้นหา solance ในดาวและ เมื่อดวงจันทร์สีเงินฉันรู้ว่า มันเป็นที่นำฉันกลับเนื่องจากภายในผมรู้ว่ามันเร็วเกินไปสงบ และ อ่อนโยน โกรธสงครามไม่มากและเกลียดการมีชีวิตอยู่ไม่ส่วนเหลือของวันของฉันมีไว้สำหรับนั่งเล่นดังนั้น คุณและความตายจะเพียงแค่ต้องรอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นผมนอนบนแผ่นดินโลกมองขึ้นไปบนฟากฟ้าฉันสงสัยว่าถ้าฉันไปถึงสุดปลายทางมันเป็นตาฉันแล้วจะตายผมกล้าเข้าร่วมมากมาย ครั้งหนึ่งผมเคยรักผมกล้าท้า ?ฉันควรจะปล่อยไว้เมื่อการเต้นของหัวใจของฉันและโลกนี้ บอกลาดังนั้น เมื่อชีวิตเริ่มหลุดลอยไปโลกละลายเป็นสีดำลื่นไถลผ่านมือของฉัน ดังนั้นมากเหมือนเม็ดทรายและยัง หายไปนาน เสียงเรียกร้องให้ฉันกลับสีกลับมาอยู่รอบตัวลมหายใจที่อาศัยอยู่ภายในปอดของฉันโอกาสของฉันได้หายไปอีกครั้งเพื่อเข้าร่วมคุณในฟ้าสวรรค์เบื้องบนเป็นปีไปโดย ความโกรธก็หายไปแต่ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่เสมออมตะทุกอาวุธในใจของฉันลึกอยู่หา solance ในดาวและเมื่อพระจันทร์สีเงินผมรู้ว่า คุณเป็นคนที่พาฉันกลับมาเพราะข้างในฉันรู้ว่ามันเร็วเกินไปใจเย็น และอ่อนโยน สงคราม rages อีกต่อไปและไม่มีคนเกลียดส่วนที่เหลือของวันของฉันมีความหมายสำหรับชีวิตดังนั้นคุณและความตายจะต้องรอ