The royal knights of Harlem 0BY VI

The royal knights of Harlem 0
BY VI NGUYEN ON 21ST MAY 2015 SOUL
Within walking distance of my Manhattan apartment, but also lightyears away, there is a part of New York called Spanish Harlem. In many ways it is a Third World country. Infant and maternal mortality rates are about the same as in say, Bangladesh, and average male life expectancy is even shorter. These facts it shares with the rest of Harlem, yet here many people are also separated from the more affluent parts of the city by language.

When all this is combined with invisibility in the media, the condescension of many teachers and police who work in this Third World country but wouldn’t dream of living there, and textbooks that have little to do with their lives, the lesson for kids is clear: They are “less than” people who live only a few blocks away.

At a junior high that rises from a barren patch of concrete playgrounds and metal fences on East 101st Street, Bill Hall teaches the usual English courses, plus English as a second language to students who arrive directly from Puerto Rico, Central and South America, even Pakistan and Hong Kong. Those kids are faced with a new culture, strange rules, a tough neighborhood and parents who may be feeling just as lost as they are. Bill Hall is faced with them

While looking for an interest to bind one such group together and help them to learn English at the same time, Bill noticed someone in the neighborhood carrying a chessboard. As a chess player himself, he knew this game crossed many cultural boundaries, so he got permission from a very skeptical principal to start a chess club after school

Few of the girls came. Never having seen women playing chess, they assumed this game wasn’t for them, and without even a female teacher as a role model, those few who did come gradually dropped out. Some of the boys stayed away, too—chess wasn’t the kind of game that made you popular in this neighborhood—but about a dozen remained to learn the basics. Their friends made fun of them for staying after school, and some parents felt that chess was a waste of time since it wouldn’t help them get a job, but still, they kept coming. Bill was giving these boys something rare in their lives: the wholehearted attention of someone who believed in them

Gradually, their skills at both chess and English improved. As they got more expert at the game, Bill took them to chess matches in schools outside Spanish Harlem. Because he paid for their subway fares and pizza dinners, no small thing on his teacher’s salary, the boys knew he cared. They began to trust this middle-aged white man a little more. To help them become more independent, Bill asked each boy to captain one event, and to handle all travel and preparation for it. Gradually, even when Bill wasn’t around, the boys began to assume responsibility for each other: to coach those who were lagging behind, to share personal problems and to explain to each other’s parents why chess wasn’t such a waste of time after all. Gradually, too, this new sense of competence carried over into their classrooms and their grades began to improve.

As they became better students and chess players, Bill Hall’s dreams for them grew. With a little money supplied by the Manhattan Chess Club, he took them to the State Finals in Syracuse.

What had been twelve disparate, isolated, often passive, shutdown kids had now become a team with their own chosen name: The Royal Knights. After finishing third in their own state, they were eligible for the Junior High School Finals in California.

By now, however, even Bill’s own colleagues were giving him reasons why he shouldn’t be spending so much time and effort. In real life, these ghetto kids would never “get past New Jersey,” as one teacher put it. Why raise funds to fly them across the country and make them more dissatisfied with their lives? Nonetheless, Bill raised money for tickets to California. In that national competition, they finished seventeenth out of 109 teams.

By now chess had become a subject of school interest—if only because it led to trips. On one of their days at a New York chess club, the team members met a young girl from the Soviet Union who was the Women’s World Champion. Even Bill was floored by the idea that two of his kids came up with: If this girl could come all the way from Russia, why couldn’t The Royal Knights go there? After all, it was the chess capital of the world, and the Scholastic Chess Friendship Games were coming up.

Though no U.S. players their age had ever entered these games, officials in Bill’s school district rallied round the idea. So did a couple of the corporations he approached for travel money. Of course, no one thought his team could win, but that wasn’t the goal. The trip itself would widen the boys’ horizons, Bill argued. When Pepsi-Cola came up with a $20,000 check, Bill began to realize that this crazy dream was going to come true

They boarded the plane for the first leg of their trip to Russia as official representatives of the country from which they had felt so estranged only a few months before. But as veterans of Spanish Harlem, they also made very clear that they were representing their own neighborhood. On the back of their satin athletic jackets was emblazoned not “U.S.A.,” but “The Royal Knights.”

Once they were in Moscow, however, their confidence began to falter badly. The experience and deliberate style of their Soviet opponents were something they had never previously encountered. Finally one of the Knights broke the spell by playing a Soviet Grand master in his 30s to a draw in a simulation match. The Russians weren’t invincible after all; just people like them. After that, the Knights won about half their matches, and even discovered a homegrown advantage in the special event of speed chess. Unlike the Soviet players, who had been taught that slowness and deliberation were virtues, the Knights had a streetsmart style that made them both fast and accurate.

By the time Bill and his team got to Leningrad to take on the toughest part of their competition, the boys were feeling good again. Though they had been selected at random for their need to learn English, not for any talent at chess, and though they had been playing for only a few months, they won one match and achieved a draw in another. When the Knights got back to New York, they were convinced they could do anything

It was a conviction they would need. A few months later when I went to their junior high school club room, Bill Hall, a big gentle man who rarely gets angry, was furious about a recent confrontation between one of the Puerto Rican team members and a white teacher. As Bill urged the boy to explain to me, he had done so well on a test that the teacher, thinking he had cheated, made him take it over. When the boy did well a second time, the teacher seemed less pleased than annoyed to have been proven wrong. “If this had been a school in a different neighborhood,” said Bill, “none of this would have happened.”

It was the kind of classroom bias that these boys had been internalizing—but now had the self-esteem to resist. “Maybe the teacher was just jealous,” the boy said cheerfully. “I mean, we put this school on the map.”

And so they had. Their dingy junior high auditorium had just been chosen by a Soviet dance troupe as the site of a New York performance. Every principal in the school district was asking for a chess program, and local television and newspapers had interviewed The Royal Knights. Now that their junior high graduation was just weeks away, bids from various high schools with programs for “gifted” kids were flooding in, even one from a high school in California. Though all the boys were worried about their upcoming separation, it was the other team members who persuaded the boy who got that invitation to accept it

“We told him to go for it,” as one said. “We promised to write him every week,” said another. “Actually,” said a third, “we all plan to stay in touch for life.”

With career plans that included law, accounting, teaching, computer sciences—futures they wouldn’t have thought possible before—there was no telling what continuing surprises they might share at reunions of this team that had become its own support group and family

What were they doing, I asked, before Bill Hall and chess playing came into their lives? There was a very long silence.

“Hanging out in the street and feeling like shit,” said one boy, who now wants to become a lawyer.

‘Taking lunch money from younger kids and a few drugs now and then,” admitted another.

“Just lying on my bed, reading comics, and getting yelled at by my father for being lazy,” said a third.

Was there anything in their schoolbooks that made a difference? “Not until Mr. Hall thought we were smart,” explained one to the nods of the others, “and then we were.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัศวินรอยัลของเล็ม 0โดยเหงียน VI บน 21 อาจจิต 2015ภายในห้องพักของฉันอพาร์ทเมนท์แมนฮัตตัน lightyears ไป เป็นส่วนหนึ่งของนิวยอร์กไทม์สแควร์สเปนที่เรียกว่า ใน เป็นประเทศโลกที่สาม อัตราการตายของทารก และแม่กำลังเดียวกับพูด บังคลาเทศ และอายุขัยเฉลี่ยชายจะเร็วกว่านั้น ข้อเท็จจริงร่วมกับส่วนเหลือของไทม์สแควร์ ได้ที่นี่หลายคนจะยังแยกออกจากส่วนมากแต่ละเมืองตามภาษาเมื่อทั้งหมดนี้จะรวมกับ invisibility สื่อ condescension ของครูมากและตำรวจที่ทำงานในประเทศโลกที่สาม แต่จะไม่ฝันนั่น และหนังสือที่มีน้อยกับชีวิต บทเรียนสำหรับเด็กเป็นที่ชัดเจน: จะ "น้อยกว่า" คนที่อาศัยอยู่เพียงไม่กี่บล็อกไปที่เจ้าสูงที่เพิ่มขึ้นจากแพทช์เป็นหมัน playgrounds คอนกรีตและรั้วโลหะบนถนนตะวันออก 101st ฮอลล์รายการสอนภาษาอังกฤษคอร์สปกติ นอกจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองแก่นักเรียน ที่มาจากเปอโตริโก กลาง และอเมริกาใต้ แม้แต่ปากีสถาน และ Hong Kong เด็กเหล่านั้นจะต้องเจอกับวัฒนธรรมใหม่ กฎแปลก ย่านยาก และผู้ปกครองที่อาจรู้สึกเพียงสูญหายพวกเขาเป็น หอตั๋วจะประสบกับพวกเขาในขณะที่ค้นหาความสนใจผูกกลุ่มหนึ่งเช่นกัน และช่วยให้เรียนภาษาอังกฤษในเวลาเดียวกัน รายการสังเกตคนในกระดานหมากรุกในการถือครอง เป็นโปรแกรมเล่นหมากรุกเอง เขารู้เกมนี้ข้ามขอบเขตวัฒนธรรมมาก เพื่อให้เขาได้รับอนุญาตจากครูใหญ่มากสงสัยเริ่มคลับหมากรุกหลังจากโรงเรียนน้อยหญิงมา ไม่เคยมีเห็นผู้หญิงเล่นหมากรุก พวกเขาถือว่า เกมนี้ไม่ได้ สำหรับพวกเขา และไม่ มีแม้แต่ครูผู้หญิงเป็น ผู้ที่ไม่ได้มาค่อย ๆ กระตุกออก ของชายที่ดี มากเกินไป — หมากรุกไม่ได้ชนิดของเกมที่ทำให้คุณรู้สึกในย่านนี้ — แต่ยังคงโหลเกี่ยวกับการ เรียนรู้พื้นฐาน เพื่อนทำสนุกของพวกเขาสำหรับการพักหลังจากโรงเรียน และผู้ปกครองบางส่วนรู้สึกว่า หมากรุกไม่ให้เสียเวลาเนื่องจากจะไม่ช่วยพวกเขาได้รับงาน แต่ยัง พวกเขายังคงมา ตั๋วให้เด็กผู้ชายเหล่านี้บางสิ่งบางอย่างที่หายากในชีวิต: wholehearted ความสนใจของคนที่เชื่อในพวกเขาค่อย ๆ ทักษะของพวกเขาที่หมากรุกและภาษาอังกฤษดีขึ้น ขณะที่พวกเขามีผู้เชี่ยวชาญมากขึ้นในเกม รายการถ่ายการแข่งขันหมากรุกในโรงเรียนนอกสเปนเล็ม เพราะเขาจ่ายค่าโดยสารรถไฟใต้ดินและดินเนอร์พิซซ่า สิ่งไม่เล็กในเงินเดือนของครู เด็กชายรู้ว่า เขาดูแล พวกเขาเริ่มเชื่อฝรั่งวัยกลางคนนี้น้อยมาก เพื่อช่วยให้พวกเขามาเป็น อิสระ ตั๋วถามเด็กละกัปตันหนึ่งเหตุการณ์ และจัดการเดินทางและเตรียมพร้อมสำหรับมันทั้งหมด ค่อย ๆ แม้ตั๋วไม่รอบ เด็กผู้ชายเริ่มรับผิดชอบกัน: อบรมผู้ถูก lagging หลัง ปัญหาส่วนบุคคลที่ใช้ร่วมกัน และ การอธิบายของผู้อื่นผู้ปกครองทำไมหมากรุกไม่ได้เช่นการเสียเวลาหลังจากนั้น ค่อย ๆ เกินไป นี้สัมผัสสายมาเข้าห้องเรียนของพวกเขา และเกรดของพวกเขาเริ่มที่จะปรับปรุงเป็นพวกเขากลายเป็นนักเรียนดีขึ้นและผู้เล่นหมากรุก ตั๋วฮอลล์ความฝันสำหรับพวกเขาเติบโต ด้วยเงินเพียงเล็กน้อยโดยคลับหมากรุกแมนฮัตตัน เขาถ่ายไปรอบชิงชนะเลิศรัฐในซีราคิวส์รับเด็กปิดแตกต่างกัน แยก มัก แฝง สิบสองมีตอนนี้กลายเป็น ทีมที่ มีชื่อตนเองท่าน: อัศวินเดอะรอยัล หลังสิ้นสุด 3 ในรัฐของตนเอง พวกเขามีสิทธิ์สำหรับรอบชิงชนะเลิศมัธยมตอนต้นแคลิฟอร์เนียBy now, however, even Bill’s own colleagues were giving him reasons why he shouldn’t be spending so much time and effort. In real life, these ghetto kids would never “get past New Jersey,” as one teacher put it. Why raise funds to fly them across the country and make them more dissatisfied with their lives? Nonetheless, Bill raised money for tickets to California. In that national competition, they finished seventeenth out of 109 teams.By now chess had become a subject of school interest—if only because it led to trips. On one of their days at a New York chess club, the team members met a young girl from the Soviet Union who was the Women’s World Champion. Even Bill was floored by the idea that two of his kids came up with: If this girl could come all the way from Russia, why couldn’t The Royal Knights go there? After all, it was the chess capital of the world, and the Scholastic Chess Friendship Games were coming up.Though no U.S. players their age had ever entered these games, officials in Bill’s school district rallied round the idea. So did a couple of the corporations he approached for travel money. Of course, no one thought his team could win, but that wasn’t the goal. The trip itself would widen the boys’ horizons, Bill argued. When Pepsi-Cola came up with a $20,000 check, Bill began to realize that this crazy dream was going to come trueThey boarded the plane for the first leg of their trip to Russia as official representatives of the country from which they had felt so estranged only a few months before. But as veterans of Spanish Harlem, they also made very clear that they were representing their own neighborhood. On the back of their satin athletic jackets was emblazoned not “U.S.A.,” but “The Royal Knights.”Once they were in Moscow, however, their confidence began to falter badly. The experience and deliberate style of their Soviet opponents were something they had never previously encountered. Finally one of the Knights broke the spell by playing a Soviet Grand master in his 30s to a draw in a simulation match. The Russians weren’t invincible after all; just people like them. After that, the Knights won about half their matches, and even discovered a homegrown advantage in the special event of speed chess. Unlike the Soviet players, who had been taught that slowness and deliberation were virtues, the Knights had a streetsmart style that made them both fast and accurate.By the time Bill and his team got to Leningrad to take on the toughest part of their competition, the boys were feeling good again. Though they had been selected at random for their need to learn English, not for any talent at chess, and though they had been playing for only a few months, they won one match and achieved a draw in another. When the Knights got back to New York, they were convinced they could do anything
It was a conviction they would need. A few months later when I went to their junior high school club room, Bill Hall, a big gentle man who rarely gets angry, was furious about a recent confrontation between one of the Puerto Rican team members and a white teacher. As Bill urged the boy to explain to me, he had done so well on a test that the teacher, thinking he had cheated, made him take it over. When the boy did well a second time, the teacher seemed less pleased than annoyed to have been proven wrong. “If this had been a school in a different neighborhood,” said Bill, “none of this would have happened.”

It was the kind of classroom bias that these boys had been internalizing—but now had the self-esteem to resist. “Maybe the teacher was just jealous,” the boy said cheerfully. “I mean, we put this school on the map.”

And so they had. Their dingy junior high auditorium had just been chosen by a Soviet dance troupe as the site of a New York performance. Every principal in the school district was asking for a chess program, and local television and newspapers had interviewed The Royal Knights. Now that their junior high graduation was just weeks away, bids from various high schools with programs for “gifted” kids were flooding in, even one from a high school in California. Though all the boys were worried about their upcoming separation, it was the other team members who persuaded the boy who got that invitation to accept it

“We told him to go for it,” as one said. “We promised to write him every week,” said another. “Actually,” said a third, “we all plan to stay in touch for life.”

With career plans that included law, accounting, teaching, computer sciences—futures they wouldn’t have thought possible before—there was no telling what continuing surprises they might share at reunions of this team that had become its own support group and family

What were they doing, I asked, before Bill Hall and chess playing came into their lives? There was a very long silence.

“Hanging out in the street and feeling like shit,” said one boy, who now wants to become a lawyer.

‘Taking lunch money from younger kids and a few drugs now and then,” admitted another.

“Just lying on my bed, reading comics, and getting yelled at by my father for being lazy,” said a third.

Was there anything in their schoolbooks that made a difference? “Not until Mr. Hall thought we were smart,” explained one to the nods of the others, “and then we were.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ราชอัศวินฮาเล็ม 0
BY VI NGUYEN เมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม 2015 SOUL
สามารถเดินจากแมนฮัตตันพาร์ทเมนต์ของฉัน แต่ยังปีแสงไปที่นั่นเป็นส่วนหนึ่งของนิวยอร์กที่เรียกว่าฮาร์เล็มสเปน ในหลาย ๆ วิธีมันเป็นประเทศโลกที่สาม อัตราการตายของทารกและมารดาเป็นเรื่องเดียวกันกับที่พูดในบังคลาเทศและค่าเฉลี่ยอายุขัยชายแม้จะสั้นลง ข้อเท็จจริงเหล่านี้หุ้นกับส่วนที่เหลือของฮาร์เล็ม แต่ที่นี่หลายคนยังถูกแยกออกจากส่วนที่ร่ำรวยมากขึ้นของเมืองตามภาษา. เมื่อทั้งหมดนี้จะถูกรวมกับมองไม่เห็นในสื่อที่ยอมรับของครูจำนวนมากและตำรวจที่ทำงานในนี้ ประเทศโลกที่สาม แต่จะไม่ฝันของการใช้ชีวิตที่นั่นและตำราที่มีน้อยจะทำอย่างไรกับชีวิตของพวกเขาบทเรียนสำหรับเด็กที่มีความชัดเจน: พวกเขาเป็น "น้อยกว่า" คนที่อาศัยอยู่เพียงไม่กี่ช่วงตึกไป. ที่จูเนียร์สูงที่ ขึ้นมาจากแพทช์เป็นหมันของสนามเด็กเล่นและรั้วคอนกรีตโลหะตะวันออก 101 ถนนฮอลล์บิลสอนหลักสูตรภาษาอังกฤษตามปกติรวมทั้งภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองให้กับนักเรียนที่มาถึงโดยตรงจากเปอร์โตริโก, อเมริกากลางและอเมริกาใต้แม้ปากีสถานและฮ่องกง เด็กเหล่านี้จะต้องเผชิญกับวัฒนธรรมใหม่กฎแปลกพื้นที่ใกล้เคียงที่ยากลำบากและผู้ปกครองที่อาจจะรู้สึกเช่นเดียวกับการสูญเสียที่พวกเขาเป็น บิลฮอลล์จะต้องเผชิญกับพวกเขาในขณะที่กำลังมองหาที่น่าสนใจที่จะผูกกลุ่มหนึ่งเช่นร่วมกันและช่วยให้พวกเขาที่จะเรียนรู้ภาษาอังกฤษในเวลาเดียวกันบิลสังเกตเห็นคนที่อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงแบกกระดานหมากรุกที่ ในฐานะที่เป็นนักเล่นหมากรุกตัวเองเขารู้ว่าเกมนี้ข้ามขอบเขตทางวัฒนธรรมมากมายเพื่อให้เขาได้รับอนุญาตจากเงินต้นสงสัยมากที่จะเริ่มต้นชมรมหมากรุกหลังจากที่โรงเรียนไม่กี่ของสาว ๆ มา ไม่เคยมีผู้หญิงเห็นการเล่นหมากรุกพวกเขาสันนิษฐานว่าเกมนี้ไม่ได้สำหรับพวกเขาและไม่ได้เป็นครูเพศหญิงเป็นแบบอย่างเหล่านั้นไม่กี่คนที่ไม่มาค่อย ๆ หลุดออกไป บางส่วนของเด็กอยู่ห่างเกินไปหมากรุกไม่ได้เป็นชนิดของเกมที่ทำให้คุณได้รับความนิยมในพื้นที่ใกล้เคียง แต่เกี่ยวกับโหลยังคงเรียนรู้พื้นฐาน เพื่อนของพวกเขาทำให้ความสนุกของพวกเขาสำหรับการเข้าพักหลังจากที่โรงเรียนและผู้ปกครองบางคนรู้สึกว่าหมากรุกเป็นเสียเวลาเพราะมันจะไม่ช่วยพวกเขาได้งาน แต่ยังคงพวกเขาเก็บมา บิลให้สิ่งเหล่านี้เด็กชายที่หายากในชีวิตของพวกเขาให้ความสนใจด้วยความเต็มใจของคนที่เชื่อในพวกเขาค่อยๆหมากรุกทักษะของพวกเขาทั้งในและภาษาอังกฤษที่ดีขึ้น ขณะที่พวกเขามีความเชี่ยวชาญมากขึ้นในเกมบิลพาพวกเขาไปการแข่งขันหมากรุกในโรงเรียนนอกสเปนฮาร์เล็ม เพราะเขาจ่ายเงินสำหรับค่าโดยสารรถไฟใต้ดินและอาหารเย็นพิซซ่าของพวกเขาไม่มีสิ่งเล็กกับเงินเดือนของครูเด็ก ๆ รู้ว่าเขาได้รับการดูแล พวกเขาเริ่มที่จะไว้วางใจคนผิวขาววัยกลางคนนี้น้อยมาก เพื่อช่วยให้พวกเขากลายเป็นอิสระมากขึ้นบิลถามเด็กหนุ่มแต่ละคนให้เป็นกัปตันเหตุการณ์หนึ่งและในการจัดการกับการเดินทางและการเตรียมความพร้อมสำหรับมัน ค่อยๆแม้ในขณะที่บิลไม่ได้ไปรอบ ๆ เด็ก ๆ เริ่มที่จะรับผิดชอบสำหรับแต่ละอื่น ๆ ที่จะเป็นโค้ชคนที่ล้าหลังเพื่อแบ่งปันปัญหาส่วนตัวและที่จะอธิบายให้พ่อแม่ของแต่ละคนว่าทำไมหมากรุกไม่ได้เช่นเสียเวลาหลังจากที่ ทั้งหมด. ค่อยๆเกินไปนี้รู้สึกใหม่ของความสามารถในการดำเนินการไปสู่ห้องเรียนของพวกเขาและการเรียนของพวกเขาเริ่มดีขึ้น. ขณะที่พวกเขากลายเป็นนักเรียนที่ดีและผู้เล่นหมากรุกบิลฝันฮอลล์สำหรับพวกเขาเติบโต ด้วยเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จัดทำโดยแมนฮัตตันชมรมหมากรุกเขาพาพวกเขาไปรอบรองชนะเลิศของรัฐในซีราคิวส์. สิ่งที่ได้รับแตกต่างกันสิบสองแยก, เรื่อย ๆ มักจะมีเด็ก ๆ ปิดได้ตอนนี้กลายเป็นทีมที่มีชื่อของตัวเองเลือก: อัศวินรอยัล หลังจากเสร็จสิ้นการที่สามในรัฐของตัวเองของพวกเขามีคุณสมบัติเหมาะสมสำหรับรอบชิงชนะเลิศของโรงเรียนมัธยมในรัฐแคลิฟอร์เนีย. โดยขณะนี้อย่างไรก็ตามแม้เพื่อนร่วมงานของตัวเองบิลได้ให้เขามีเหตุผลว่าทำไมเขาไม่ควรที่จะใช้เวลามากและความพยายาม ในชีวิตจริงเด็กสลัมเหล่านี้จะไม่ "ได้รับในอดีตรัฐนิวเจอร์ซีย์" เป็นหนึ่งในครูที่วางไว้ ทำไมระดมทุนที่จะบินข้ามประเทศและทำให้พวกเขาไม่พอใจกับชีวิตของพวกเขา? อย่างไรก็ตามบิลยกเงินให้ตั๋วไปยังแคลิฟอร์เนีย ในการแข่งขันระดับชาติที่พวกเขาเสร็จสิ้นที่สิบเจ็ดจาก 109 ทีม. โดยขณะนี้ได้กลายเป็นหมากรุกเรื่องที่น่าสนใจถ้าโรงเรียนเพียงเพราะมันจะนำไปสู่การเดินทาง วันหนึ่งของพวกเขาในนิวยอร์กชมรมหมากรุก, สมาชิกในทีมได้พบกับเด็กสาวจากสหภาพโซเวียตซึ่งเป็นแชมป์โลกของผู้หญิง แม้บิลปูพื้นจากความคิดที่ว่าทั้งสองของลูก ๆ ของเขาขึ้นมาด้วย: ถ้าผู้หญิงคนนี้ได้มาตลอดทางจากรัสเซียทำไมไม่สามารถอัศวินรอยัลไปที่นั่น? หลังจากที่ทุกคนมันเป็นเมืองหลวงหมากรุกของโลกและนักวิชาการหมากรุกเกมเพื่อนที่กำลังจะมาถึง. แม้ว่าจะไม่มีผู้เล่นสหรัฐอายุของพวกเขาได้เข้ามาเลยทีเดียวเกมนี้เจ้าหน้าที่ในโรงเรียนเทศบาลบิลรอบรวบรวมความคิด เพื่อให้ได้คู่ของ บริษัท ที่เขาเดินเข้ามาใกล้เหมาะสมการเดินทาง แน่นอนไม่มีใครคิดว่าทีมของเขาสามารถชนะ แต่นั่นก็ไม่ใช่เป้าหมาย การเดินทางที่ตัวเองจะเปิดหูเปิดตาชาย 'บิลที่ถกเถียงกันอยู่ เมื่อเป๊ปซี่โคล่าขึ้นมาด้วยการตรวจสอบ $ ​​20,000 บิลเริ่มตระหนักว่าความฝันบ้านี้กำลังจะเป็นจริงขึ้นมาพวกเขาขึ้นเครื่องบินสำหรับขาแรกของการเดินทางไปยังรัสเซียเป็นตัวแทนอย่างเป็นทางการของประเทศจากการที่พวกเขามีความรู้สึกที่แยกกันเพื่อให้เพียงไม่กี่เดือนก่อน แต่เป็นทหารผ่านศึกของสเปนฮาเล็มพวกเขายังแสดงให้เห็นชัดเจนมากว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของเขตของตัวเอง ที่ด้านหลังของแจ็คเก็ตผ้าซาตินแข็งแรงของพวกเขาได้รับการประดับไม่ได้ "สหรัฐอเมริกา" แต่ "อัศวินรอยัล." เมื่อพวกเขาอยู่ในกรุงมอสโก แต่ความเชื่อมั่นของพวกเขาเริ่มที่จะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ดี ประสบการณ์และรูปแบบโดยเจตนาของฝ่ายตรงข้ามของสหภาพโซเวียตของพวกเขาบางสิ่งบางอย่างที่พวกเขาไม่เคยพบมาก่อนหน้านี้ ในที่สุดหนึ่งในอัศวินยากจนสะกดโดยการเล่นแกรนด์มาสเตอร์ของสหภาพโซเวียตในยุค 30 ของเขาที่จะวาดในการแข่งขันจำลอง รัสเซียไม่อยู่ยงคงกระพันหลังจากทั้งหมด; เพียงคนชอบพวกเขา หลังจากนั้นอัศวินได้รับรางวัลประมาณครึ่งแข่งขันของพวกเขาและแม้กระทั่งการค้นพบประโยชน์พื้นบ้านในกิจกรรมพิเศษของหมากรุกความเร็ว ซึ่งแตกต่างจากผู้เล่นของสหภาพโซเวียตที่ได้รับการสอนว่าช้าและใคร่ครวญมีคุณธรรมอัศวินมีสไตล์ Streetsmart ที่ทำให้พวกเขาทั้งสองได้อย่างรวดเร็วและถูกต้อง. ตามเวลาบิลและทีมงานของเขาได้ไปที่เลนินกราดที่จะใช้ในส่วนที่ยากที่สุดของการแข่งขันของพวกเขา เด็กผู้ชายมีความรู้สึกที่ดีอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะได้รับการสุ่มเลือกของพวกเขาสำหรับความต้องการที่จะเรียนรู้ภาษาอังกฤษไม่ได้สำหรับความสามารถในการเล่นหมากรุกใด ๆ และแม้ว่าพวกเขาได้รับการเล่นเพียงไม่กี่เดือนที่พวกเขาชนะการแข่งขันและประสบความสำเร็จในการจับอีก เมื่ออัศวินได้กลับไปนิวยอร์กที่พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาสามารถทำอะไรที่มันเป็นความเชื่อมั่นที่พวกเขาจะต้องมี ไม่กี่เดือนต่อมาเมื่อผมไปโรงเรียนมัธยมจูเนียร์ห้องชมรมบิลฮอลล์เป็นคนที่อ่อนโยนขนาดใหญ่ที่ไม่ค่อยจะโกรธก็โกรธเกี่ยวกับการเผชิญหน้าระหว่างที่ผ่านมาเป็นหนึ่งในสมาชิกทีมเปอร์โตริโกและครูสีขาว ในขณะที่บิลกระตุ้นให้เด็กที่จะอธิบายให้ฉันเขาเคยทำมาได้ดีในการทดสอบที่ครูคิดว่าเขาได้โกงทำให้เขาใช้มันมากกว่า เมื่อเด็กได้เป็นอย่างดีเป็นครั้งที่สองครูดูเหมือนยินดีรำคาญน้อยกว่าจะได้รับการพิสูจน์ความผิด "ถ้าเรื่องนี้ได้รับการโรงเรียนในพื้นที่ใกล้เคียงที่แตกต่างกันกล่าวว่า" บิล "ไม่มีนี้จะเกิดขึ้น." มันเป็นชนิดของอคติห้องเรียนว่าชายเหล่านี้ได้รับ internalizing แต่ตอนนี้มีความภาคภูมิใจในตนเองที่จะต่อต้าน "บางทีครูอิจฉาเพียง" เด็กกล่าวว่ามีความสุข "ผมหมายความว่าเราใส่โรงเรียนนี้บนแผนที่." และเพื่อให้พวกเขามี หอประชุมสูงของพวกเขาสกปรกจูเนียร์เพิ่งได้รับการแต่งตั้งโดยคณะเต้นรำโซเวียตเป็นที่ตั้งของประสิทธิภาพการทำงานที่นิวยอร์ก ทุกคนที่สำคัญในโรงเรียนที่ได้รับการถามหาโปรแกรมหมากรุกและโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นได้สัมภาษณ์อัศวินรอยัล ตอนนี้ที่สำเร็จการศึกษาของพวกเขาสูงจูเนียร์อยู่ห่างเพียงไม่กี่สัปดาห์, การเสนอราคาจากโรงเรียนมัธยมต่างๆที่มีโปรแกรมสำหรับเด็ก "พรสวรรค์" ที่ถูกน้ำท่วมในแม้หนึ่งจากโรงเรียนมัธยมในรัฐแคลิฟอร์เนีย แม้ว่าเด็กผู้ชายทุกคนได้รับการกังวลเกี่ยวกับการแยกที่จะเกิดขึ้นของพวกเขาก็เป็นสมาชิกในทีมคนอื่น ๆ ที่ชักชวนเด็กที่ได้รับเชิญที่จะยอมรับมัน"เราบอกให้เขาไปได้" เป็นหนึ่งกล่าวว่า "เราสัญญาว่าจะเขียนให้เขาทุกสัปดาห์" อื่นกล่าวว่า "อันที่จริง" กล่าวว่าหนึ่งในสาม "เราวางแผนการทั้งหมดอยู่ในการติดต่อสำหรับชีวิต." มีแผนอาชีพที่รวมกฎหมาย, การบัญชี, การเรียนการสอนวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์-ฟิวเจอร์สที่พวกเขาจะไม่ได้คิดว่าเป็นไปก่อนมีการบอกสิ่งที่ไม่ต่อเนื่อง ที่น่าประหลาดใจที่พวกเขาอาจมีส่วนร่วมในการตอบกลับของทีมนี้ว่าได้กลายเป็นกลุ่มสนับสนุนของตัวเองและครอบครัวของสิ่งที่พวกเขากำลังทำผมถามก่อนที่บิลฮอลล์และเล่นหมากรุกเข้ามาในชีวิตของพวกเขา? มีความเงียบนานมากเป็น. "ห้อยออกในถนนและความรู้สึกเหมือนอึ" กล่าวว่าเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ตอนนี้ต้องการที่จะเป็นทนายความ. 'สละเงินอาหารกลางวันจากเด็กที่มีอายุน้อยกว่าและยาเสพติดไม่กี่ตอนนี้แล้ว "เข้ารับการรักษาอีก"เพียงแค่นอนอยู่บนเตียงของฉันอ่านหนังสือการ์ตูนและได้รับการตะโกนใส่พ่อของฉันขี้เกียจ" หนึ่งในสาม. กล่าวว่ามีอะไรอยู่ในหนังสือเรียนของพวกเขาที่สร้างความแตกต่าง? "ไม่ได้จนกว่านายฮอลล์คิดว่าเราเป็นสมาร์ท" อธิบายหนึ่งไปพยักหน้าของผู้อื่น "และจากนั้นเราก็."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระอัศวินของฮาร์เล็มโดย 0
6 เหงียนเมื่อ 21 พฤษภาคม 2015 วิญญาณ
ภายในระยะทางเดินของอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตันของฉัน แต่ปีแสงออกไป มันเป็นส่วนหนึ่งของนิวยอร์กเรียกฮาเล็มที่สเปน ในหลายวิธี มันเป็นประเทศโลกที่สาม . ทารกและอัตราการตายของมารดาก็เหมือนกับว่า บังคลาเทศ และอายุขัยเฉลี่ยของผู้ชายจะได้สั้นลงความจริงพวกนี้ มันหุ้นกับส่วนที่เหลือของฮาเล็ม แต่ที่นี่หลายคนยังแยกจากส่วนที่ร่ำรวยของเมืองภาษาด้วย

เมื่อทั้งหมดนี้รวมกับการล่องหนในสื่อ , การยอมรับของหลายอาจารย์และตำรวจซึ่งทำงานในประเทศโลกที่สาม แต่จะไม่ฝันของชีวิตที่นั่น หนังสือเรียนที่มีน้อยจะทำอย่างไรกับชีวิตของพวกเขาบทเรียนสำหรับเด็กมีความชัดเจน : พวกเขาเป็น " น้อยกว่า " คนที่อาศัยอยู่เพียงไม่กี่ช่วงตึก

ในม.ต้นที่เพิ่มขึ้นจากแพทช์ที่แห้งแล้งของสนามเด็กเล่นคอนกรีตและโลหะรั้วด้านตะวันออก 101 ถนน บิลฮอลล์สอนปกติหลักสูตรภาษาอังกฤษและภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองให้กับนักเรียนที่เข้ามาโดยตรง จาก Puerto Rico , อเมริกากลางและอเมริกาใต้ , ปากีสถาน และฮ่องกงเด็กพวกนั้นกำลังเผชิญกับวัฒนธรรมใหม่ที่แปลกกฎ ยาก เพื่อนบ้านและผู้ปกครองที่อาจจะรู้สึกเหมือนสูญเสียพวกเขา บิลฮอลล์จะเผชิญกับพวกเขา

ตอนตามหาสนใจมัดกลุ่มหนึ่งเช่นกัน และช่วยให้เรียนรู้ภาษาอังกฤษได้ในเวลาเดียวกัน บิลสังเกตเห็นใครบางคนแถวนี้ถือกระดานหมากรุก เป็นหมากรุกที่เล่นเองเขารู้ว่าเกมนี้ข้ามเส้นทางวัฒนธรรมมากมาย จึงได้ขออนุญาตจาก ผอ. สงสัยมากเริ่มชมรมหลังเลิกเรียน

บางของหญิงสาวมา ไม่เคยเห็นผู้หญิงเล่นหมากรุก ก็ถือว่าเกมนี้ไม่ได้สำหรับพวกเขา และไม่มีครูหญิงเป็นแบบอย่างที่ไม่ใครมาค่อย ๆทิ้งให้หมด บางส่วนของเด็กอยู่ไกลๆด้วยหมากรุกไม่ได้ชนิดของเกมที่ทำให้คุณมีชื่อเสียงในย่านนี้ แต่เกี่ยวกับโหลยังคงที่จะเรียนรู้พื้นฐาน เพื่อนของพวกเขาทำให้ความสนุกของพวกเขาสำหรับที่อยู่หลังโรงเรียน และผู้ปกครองบางคนรู้สึกว่าหมากรุกก็เสียเวลา เพราะมันคงไม่ช่วยให้พวกเขาได้รับงาน แต่พวกเขาก็มา บิลให้เด็กผู้ชายเหล่านี้บางอย่างที่หายากในชีวิตของพวกเขาส่วนความความสนใจของคนที่เชื่อในพวกเขา

ค่อยๆ ทักษะทั้งหมากรุกและภาษาอังกฤษดีขึ้น เช่นที่พวกเขามีผู้เชี่ยวชาญมากขึ้นในเกมที่ บิล เอาให้ตรงกับหมากรุกในโรงเรียนนอก Harlem สเปน เพราะเขาจ่ายค่าโดยสารรถไฟใต้ดิน และพิซซ่า อาหารเย็น ไม่เล็กเลย เงินเดือนของครูของเขา เด็กหนุ่มรู้ว่าเขาสนใจ