4.2. Stages of invasionThe stage-ma

4.2. Stages of invasion
The stage-map (Fig. 5) is similar to the map proposed by Freshwater et al. (2009), modeling efforts by Cowen et al. (2006), and genetics work completed by Betancur-R et al. (2011). Stage one was a relatively quick progression, beginning in south Florida, spreading up to North Carolina, Bermuda, and finally juveniles in New York/New Jersey. Stage two occurs when individuals were first documented in the Bahamas around 2004. The source of dispersal to the Bahamas likely originated from the east coast of Florida populations as indicated by genetic studies linking the two populations (Freshwater et al., 2009 and Betancur et al., 2011). Transport models have shown very little connectivity between Florida and the Bahamas as well as Cuba and the Florida Keys, largely due to the strong flow of the Gulf Stream acting as a barrier (Briggs, 1995 and Paris et al., 2005). Richards et al. (2007) also noted low genetic connectivity across the Florida current between the Florida Keys and Belize reef populations of Ophiothrix lineata, a broadcast-spawning brittle star with planktonic larvae. Results of an unpublished biophysical modeling study show that ‘crossing events’ occasionally occur between Florida and the Bahamas ( Freshwater et al., 2009). Coupled with the high dispersal capability of the lionfish, this is one possible explanation for the source of Bahamas lionfish. Based on the observed pattern of actual capture records, our study suggests that larvae from populations in Bermuda and possibly the Sargasso Sea, could have seeded the population in the Bahamas by transport on prevailing currents.
Although lionfish were sparsely reported from south Florida since 1985, they were not observed in the Florida Keys until January of 2009 when 36 captures were reported. This event appears to be current-driven again with recruitment from downstream sources and represents stage three, a full circle completion of the invasion cycle. From analysis in this study, we predict populations in south Florida, which have been relatively low since their introduction, are likely to increase substantially and quickly due to up-current seeding of juveniles from the Florida Keys and Caribbean waters. Planktonic lionfish larvae are capable of transport over long distances on ocean currents (Imamura and Yabe, 1996) and the Gulf Stream likely is the most important mechanism for initial recruitment events in this region.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.2. ขั้นตอนของการบุกรุกThe stage-map (Fig. 5) is similar to the map proposed by Freshwater et al. (2009), modeling efforts by Cowen et al. (2006), and genetics work completed by Betancur-R et al. (2011). Stage one was a relatively quick progression, beginning in south Florida, spreading up to North Carolina, Bermuda, and finally juveniles in New York/New Jersey. Stage two occurs when individuals were first documented in the Bahamas around 2004. The source of dispersal to the Bahamas likely originated from the east coast of Florida populations as indicated by genetic studies linking the two populations (Freshwater et al., 2009 and Betancur et al., 2011). Transport models have shown very little connectivity between Florida and the Bahamas as well as Cuba and the Florida Keys, largely due to the strong flow of the Gulf Stream acting as a barrier (Briggs, 1995 and Paris et al., 2005). Richards et al. (2007) also noted low genetic connectivity across the Florida current between the Florida Keys and Belize reef populations of Ophiothrix lineata, a broadcast-spawning brittle star with planktonic larvae. Results of an unpublished biophysical modeling study show that ‘crossing events’ occasionally occur between Florida and the Bahamas ( Freshwater et al., 2009). Coupled with the high dispersal capability of the lionfish, this is one possible explanation for the source of Bahamas lionfish. Based on the observed pattern of actual capture records, our study suggests that larvae from populations in Bermuda and possibly the Sargasso Sea, could have seeded the population in the Bahamas by transport on prevailing currents.Although lionfish were sparsely reported from south Florida since 1985, they were not observed in the Florida Keys until January of 2009 when 36 captures were reported. This event appears to be current-driven again with recruitment from downstream sources and represents stage three, a full circle completion of the invasion cycle. From analysis in this study, we predict populations in south Florida, which have been relatively low since their introduction, are likely to increase substantially and quickly due to up-current seeding of juveniles from the Florida Keys and Caribbean waters. Planktonic lionfish larvae are capable of transport over long distances on ocean currents (Imamura and Yabe, 1996) and the Gulf Stream likely is the most important mechanism for initial recruitment events in this region.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.2 ขั้นตอนของการบุก
เวทีแผนที่ (รูปที่. 5) มีลักษณะคล้ายกับแผนที่ที่เสนอโดยน้ำจืดและคณะ (2009) ความพยายามสร้างแบบจำลองโดยเว่นและคณะ (2006), และพันธุศาสตร์ทำงานเสร็จสมบูรณ์โดย Betancur-R และคณะ (2011) ขั้นตอนที่หนึ่งเป็นความก้าวหน้าค่อนข้างรวดเร็วเริ่มต้นในฟลอริดาตอนใต้กระจายถึงอร์ทแคโรไลนา, เบอร์มิวดาและในที่สุดหนุ่มสาวในนิวยอร์ก / นิวเจอร์ซีย์ ขั้นตอนที่สองเกิดขึ้นเมื่อบุคคลที่ได้รับการบันทึกเป็นครั้งแรกในประเทศบาฮามาสรอบปี 2004 แหล่งที่มาของการแพร่กระจายไปยังบาฮามาสน่าจะมาจากชายฝั่งตะวันออกของประชากรที่ฟลอริด้าตามที่ระบุโดยการศึกษาทางพันธุกรรมการเชื่อมโยงสองประชากร (น้ำจืด et al., 2009 และ Betancur และคณะ ., 2011) รูปแบบการขนส่งได้แสดงให้เห็นการเชื่อมต่อน้อยมากระหว่างฟลอริดาและบาฮามาสเช่นเดียวกับคิวบาและฟลอริดาคีย์ส่วนใหญ่เนื่องจากการไหลที่แข็งแกร่งของกระแสกัลฟ์ทำหน้าที่เป็นอุปสรรค (บริกส์ปี 1995 และปารีส et al., 2005) ริชาร์ดและคณะ (2007) ยังตั้งข้อสังเกตการเชื่อมต่อทางพันธุกรรมต่ำทั่วปัจจุบันฟลอริดาระหว่างฟลอริดาคีย์เบลีซและประชากรของแนวปะการัง Ophiothrix lineata, ดาวเปราะออกอากาศพล่านกับตัวอ่อน planktonic ผลการศึกษาการสร้างแบบจำลองทางชีวกายภาพที่ไม่ได้เผยแพร่แสดงให้เห็นว่า 'ข้ามเหตุการณ์' บางครั้งเกิดขึ้นระหว่างฟลอริด้าและบาฮามาส (น้ำจืด et al., 2009) ควบคู่ไปกับความสามารถในการแพร่กระจายสูงของ lionfish นี้เป็นหนึ่งในคำอธิบายที่เป็นไปได้สำหรับแหล่งที่มาของบาฮามาส lionfish ขึ้นอยู่กับรูปแบบการตั้งข้อสังเกตของการบันทึกการจับกุมที่เกิดขึ้นจริงจากการศึกษาของเราแสดงให้เห็นว่าตัวอ่อนจากประชากรในเบอร์มิวดาและอาจสาหร่ายทะเลจะได้เมล็ดประชากรในบาฮามาสโดยการขนส่งในกระแสที่เกิดขึ้น.
แม้ว่า lionfish ได้รับรายงานเบาบางจากใต้ฟลอริดาตั้งแต่ปี 1985 พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นในฟลอริดาคีย์จนถึงเดือนมกราคมของปี 2009 เมื่อ 36 จับได้รับรายงาน เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะเป็นปัจจุบันที่ขับเคลื่อนอีกครั้งกับการรับสมัครงานจากแหล่งต่อเนื่องและแสดงให้เห็นถึงขั้นตอนที่สามเสร็จเต็มรูปแบบวงกลมของวงจรการบุกรุก จากการวิเคราะห์ในการศึกษาครั้งนี้เราคาดการณ์ประชากรในภาคใต้ฟลอริด้าซึ่งได้รับค่อนข้างต่ำตั้งแต่การแนะนำของพวกเขามีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นอย่างมากและรวดเร็วเนื่องจากการเพาะขึ้นในปัจจุบันของหนุ่มสาวจากฟลอริดาคีย์และน้ำทะเลแคริบเบียน planktonic ตัวอ่อน lionfish มีความสามารถในการขนส่งในระยะทางไกลในกระแสน้ำในมหาสมุทร (Imamura และ Yabe, 1996) และกระแสกัลฟ์น่าจะเป็นกลไกที่สำคัญที่สุดสำหรับการจัดกิจกรรมการรับสมัครครั้งแรกในภูมิภาคนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.2 . ขั้นตอนของการรุกราน
แผนที่เวที ( ภาพที่ 5 ) มีลักษณะคล้ายกับแผนที่เสนอโดยน้ำจืด et al . ( 2009 ) , การสร้างหุ่นจำลองความพยายามโดยโคเวน et al . ( 2006 ) , พันธุศาสตร์และงานที่เสร็จสมบูรณ์ โดย betancur-r et al . ( 2011 ) ขั้นที่ 1 คือความก้าวหน้าค่อนข้างรวดเร็ว , เริ่มต้นในเซาท์ฟลอริดากระจายถึง North Carolina , เบอร์มิวดาและในที่สุดเยาวชนในนิวยอร์ก / นิวเจอร์ซีย์ .ขั้นที่สองเกิดขึ้นเมื่อบุคคลถูกบันทึกไว้ครั้งแรกในประเทศบาฮามาสรอบ 2004 แหล่งที่มาของการกระจายไปยังบาฮามาสน่าจะมาจากชายฝั่งตะวันออกของประชากรฟลอริด้าตามที่ระบุโดยการศึกษาทางพันธุกรรมที่เชื่อมโยงสองประชากร ( น้ำจืด et al . , 2009 และ betancur et al . , 2011 )แบบจำลองการขนส่งแสดงการเชื่อมต่อน้อยมากระหว่างฟลอริด้าและบาฮามาสรวมทั้งประเทศคิวบาและฟลอริดาคีย์ , ส่วนใหญ่เนื่องจากการไหลแรงของกระแสน้ำทำตัวเป็นอุปสรรค ( Briggs , 1995 และปารีส et al . , 2005 ) ริชาร์ด et al . ( 2007 ) ยังระบุพันธุกรรมต่ำการเชื่อมต่อข้ามระหว่างฟลอริดาคีย์ฟลอริด้าในปัจจุบันและแนวปะการังเบลีซมี lineata ophiothrix ,