“This should be just about the amou

“This should be just about the amount I need for duplication purposes. Plus, I have a handful of bags of holding that I acquired in the Black Sieve Sect’s Blessed Land. There are a few Sieve Earth Pills in those. Not many, but a few.” He waved his hand, causing the lightning mist to condense so that no one in the area could see inside. Then, he pulled out the copper mirror and began to duplicate.

Time passed, and soon dusk fell. From outside the lightning mist, enraged shouting could be heard coming out of Sang Luo’s mouth. It seemed to be filled with an indescribable torment and misery.

“Be quiet! Let me go! Aaahhhhhh! You damned hat! Shut up!!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"นี้ควรจะเพียงเกี่ยวกับจำนวนเงินที่ต้องทำซ้ำเพื่อ พลัส มีกำมือของกระเป๋าถือที่ได้รับในดินแดนความสุขดำตะแกรงนิกาย มีกี่ตะแกรงโลกยาในผู้ ไม่มาก แต่กี่" เขาโบกมือ ก่อให้เกิดหมอกฟ้าผ่าการบีบเพื่อให้ไม่มีใครในพื้นที่สามารถเห็นภายใน จากนั้น เขาดึงกระจกทองแดง และเริ่มที่จะทำซ้ำเวลาผ่านไป และเร็ว ๆ นี้ ตกค่ำ จากนอกหมอกฟ้าผ่า การตะโกนใส่โกรธอาจจะได้ยินมาจากปากสังข์ Luo มันดูเหมือนจะเต็มไป ด้วยความทุกข์ยากและทรมานเกินพรรณนา"จะเงียบ ให้ฉันไป Aaahhhhhh คุณอาร์ตี้หาดใหญ่ ปิดอัพ!!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"นี้ควรจะเป็นเพียงเกี่ยวกับจำนวนเงินที่ฉันต้องการเพื่อวัตถุประสงค์ในการทำสำเนา นอกจากนี้ผมได้หยิบถุงของการถือครองที่ผมได้มาในสีดำตะแกรงนิกายสุขที่ดิน มีเพียงไม่กี่ยาตะแกรงโลกในพื้นที่ที่มี ไม่มาก แต่ไม่กี่. "เขาโบกมือก่อให้เกิดหมอกฟ้าผ่ารวมตัวเพื่อให้ไม่มีใครในพื้นที่จะได้เห็นภายใน จากนั้นเขาดึงออกมาจากกระจกทองแดงและเริ่มที่จะทำซ้ำ. เวลาผ่านไปและเร็ว ๆ นี้โพล้เพล้ จากนอกหมอกฟ้าผ่าตะโกนแค้นอาจจะได้ยินออกมาจากปากของ Sang Luo ของ มันดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานและความทุกข์ยากสุดจะพรรณนา. "เงียบ! ปล่อยฉันไป! Aaahhhhhh! คุณหมวกไอ้! หุบปาก!!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" นี้ควรเป็นเพียงเกี่ยวกับจำนวนเงินที่ฉันต้องการเพื่อวัตถุประสงค์ในการทำซ้ำ แล้วฉันก็หยิบกระเป๋าถือ ที่ฉันได้มาในตะแกรงสีดำนิกายของแผ่นดินที่ได้รับพระพร มีไม่กี่ตัวยาในแผ่นดินนั้น ไม่มาก แต่ไม่กี่ . " เขาโบกมือ ก่อให้เกิดสายฟ้าหมอกบีบเพื่อให้หนึ่งในพื้นที่สามารถเห็นภายใน แล้วเขาก็ดึงออก กระจกทองแดง และเริ่มที่จะเลียนแบบเวลาผ่านไป และในไม่ช้า มืดลง จากภายนอกสายฟ้าหมอกโมโหตะโกนอาจจะได้ยินออกมาจากปากหลัวร้องเพลงของ มันดูเหมือนจะเต็มไป ด้วยการลงโทษสุดจะพรรณนาและความทุกข์ยาก" เงียบ ! ! ! ปล่อยข้าไป ! aaahhhhhh ! ไอ้หมวก หุบปาก ! ! "