Passage 5 SHE WIPED HER FORHEAD, pi

Passage 5 SHE WIPED HER FORHEAD, picked up the tray with the coffee and the sandwiches and biscuits, and went along the passage. The door of the front room was closed, which didn’t really surprise her; it was quite possible that Steve had wanted to talk to the Colonel without her hearing what he said….. She did not hear voices. She put the tray down on a chair by the front door, hesitated, wondered whether she ought to trap, or whether to go straight in. It was absurd to think of knocking, but she did knock, almost timidly at first. No one answered. She tapped again, more sharply, and there was still no answer; and she could hear no sound at all. Have they gone? She flung the door open. Well, the Colonel hadn’t gone. He was leaning back in the armchair, his legs stretched out, looking as if he was fast asleep. Had Steve gone, on his own? Or was he upstairs? Susan half turned, with his name on her lips, and as she did so she caught a glimpse of something different, out of the corner of her eye; a frightening thing. A terrifying thing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พาส 5 เธอคอยเธอ FORHEAD หยิบถาดกาแฟ และแซนด์วิช และขนมปังกรอบ และไปตามทาง ประตูหน้าห้องปิด ซึ่งจริง ๆ ไม่ได้แปลกใจเธอ ก็เป็นไปได้ว่า Steve อยากพูดคุยกับพันที่ โดยเธอได้ยินเขากล่าวว่า ... เธอไม่ได้ยินเสียง เธอวางถาดลงบนเก้าอี้ โดยประตูด้านหน้า ลังเล สงสัยว่า เธอควรจะดัก หรือว่าจะไปในทันที มันไร้สาระคิดที่เคาะ แต่เธอไม่ได้ เคาะ เกือบ timidly ครั้งแรก ไม่มีใครตอบ เธอเคาะอีกครั้ง คม ชัดขึ้น และมันยังมีไม่มีคำตอบ และเธออาจได้ยินเสียงไม่ได้ พวกเขาได้หายไปไหน เธอโยนออกประตูเปิด ดี พันไม่ได้หายไป เขาถูกพิงในอาร์มแชร์ ขายืดออก มองว่าเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว มี Steve ไป ในของเขาเอง หรือถูกเขาชั้นบน ซูซานครึ่ง ถูก ชื่อของเขาบนริมฝีปากของเธอ และเธอทำให้ เธอจับความสิ่งที่แตกต่าง จากมุมของดวงตาของเธอ สิ่งน่ากลัว สิ่งน่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Passage 5 SHE เช็ดหน้าผากของเธอหยิบถาดกับกาแฟและแซนวิชและบิสกิตและเดินไปตามทางเดิน ประตูห้องด้านหน้าถูกปิดซึ่งไม่ได้จริงๆแปลกใจของเธอ; มันก็ค่อนข้างไปได้ว่าสตีฟก็อยากจะพูดคุยกับพันเอกโดยไม่ได้ยินเสียงของเธอสิ่งที่เขากล่าวว่า ... .. เธอไม่ได้ยินเสียง เธอใส่ถาดลงบนเก้าอี้โดยประตูด้านหน้าลังเลสงสัยว่าเ​​ธอควรจะดักหรือว่าจะไปตรง. มันเป็นเรื่องไร้สาระที่จะคิดว่าเคาะ แต่เธอก็เคาะเกือบเหนียมในตอนแรก ไม่ตอบหนึ่ง เธอเคาะอีกครั้งขึ้นอย่างรวดเร็วและยังคงไม่มีคำตอบ; และเธอจะไม่ได้ยินเสียงใดที่ทุกคน พวกเขาหายไปไหน? เธอโยนประตูเปิด Well, พันเอกไม่ได้ไป เขาเป็นคนที่พิงหลังในเก้าอี้ขาของเขายืดออกมองราวกับว่าเขาเป็นหลับไปอย่างรวดเร็ว สตีฟได้หายไปกับตัวเขาเอง? หรือเขาเป็นชั้นบน? ซูซานหันครึ่งหนึ่งที่มีชื่อของเขาบนริมฝีปากของเธอและขณะที่เธอทำเช่นนั้นเธอจับเหลือบของบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันออกมาจากมุมของตาของเธอ; เป็นสิ่งที่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัว