Wei Zheng came back from the shrine

Wei Zheng came back from the shrine, and cried all night.
Ah Luo’s room happened to be next door to Wei Zheng’s. The weeping noise and the sobs passed through the walls, keeping Ah Luo up the whole night. Waking up the next morning, her complexion looked very bad.
At daybreak, Wei Zheng was finally quiet, probably crying herself to sleep. Ah Luo lingered on her bed, unwilling to get up. In her mind, she grumbled about Wei Zheng a bit. Dallying for a long time, she reluctantly raised her thick, long eyelashes. Under the lashes, a pair of limpid, watery eyes like deep pools, gently rippled, sharp and charming.
She appeared annoyed, but who knew what she recalled, a smile suddenly bloomed on her face.
Why had Wei Zheng cried? Of course, it was because Madam Du had moved out.
Although she hadn’t yet toppled Madam Du entirely, she wasn’t anxious. She had a nice start. She hadn’t gotten sold by Madam Du, and on top of that, she had managed to deal her a serious blow. Madam Du had lost father’s trust, and also exposed her true nature. If she wanted to bring her down later, it would be much easier.
Ah Luo’s fresh and tender small face had a smiling expression, appearing sweet on the outside, while concealing the innermost devious thoughts.
When Jin Lu came in, she happened to see her curled lips, and couldn’t help smiling as she asked: “Miss, what are you thinking about? Such a happy look.”
She sat up in bed. A pale white undergarment robe covered her tiny body, her soft and glossy black hair was draped over her shoulders, and after a night of tossing around, the even bangs were messily parted to two sides, revealing a tiny cinnabar birthmark between her eyebrows. Between Ah Luo’s eyebrows there was a dark red beauty mark, but the bangs usually covered it, so it wasn’t normally in view. Only during the moments that she was just waking up, it could occasionally be seen.
Jin Lu thought this birthmark was extremely pretty, right between the brows, enhancing Wei Luo’s fine facial features. She resembled the young children by the lotus flower Bodhisattva*. Her age was still small, but when she grew up, who knew how stunning she would turn out to be.
Wei Luo stood in front of her, waiting obediently with both arms spread, so she could change her clothes. She said with a sweet smile: “I was thinking of what to eat for breakfast. Jin Lu elder sister, Ah Luo wants to eat sweet red bean paste rolls.”
Jin Lu laughed as she gently helped her dress, “Fifth master knows that Miss likes to eat that, he already had the kitchen prepare it a while ago. Once Miss is properly dressed, I’ll bring you to eat.”
Wei Luo was startled, also thinking she had misunderstood.
Before, Wei Kun was always busy, he rarely had his meals together with Changhong and her. Even if they ate together, he’d be in a hurry to finish and run to the Imperial Academy. There had never been a case like today, where he would especially wait for her to have breakfast.
What happened?
Did he feel too guilty because of Madam Du, that he wanted to make it up to her?
Wei Luo didn’t know she had only guessed half of it. Wei Kun not only wanted to make it up to her, he planned to take care of her personally in the future. He had thought it out well. The books from the Imperial Academy, he could take home to read. It would be good enough to only go there for his exams. That way he could free up a lot of time to look after Wei Luo and personally bring her up.
Curious, Wei Luo dutifully put on a cherry colored short coat with passion flower patterns, and a light yellow skirt, and then headed for the main house. Her hair was tied with red silk ribbons in a bow-knot, the loose ends hanging by her ears. As long as the wind blew, the red ribbons would brush against her face, only to reveal eyes curved like the crescent moon*, quick-witted and cute.
When she reached the entrance to the main house, she heard Wei Zheng’s voice coming from inside: “I’m not eating! If Daddy doesn’t let Mother return, I won’t eat!”
Taking a look, she saw three people sitting at the round red sandalwood table with black and gold lacquer. Wei Kun was sitting in the middle impassively, on his left side was Changhong, on his right — Wei Zheng. Wei Zheng didn’t want the maidservants to wait on her, threw the chopsticks down, and looked at Wei Kun with a pout.
Wei Kun ignored her. Looking up, he noticed Wei Luo coming in, his expression brightening: “Ah Luo, come sit down. After the meal, Daddy has something to tell you.”
Wei Luo sat next to Changhong, to the opposite of Wei Zheng.
Wei Zheng was still mad at Wei Kun for yesterday’s punishment, naturally her anger spread to Ah Luo as she stared indignantly at her. Ah Luo paid her no attention, she was only hurting herself by refusing to eat.
Ah Luo was very hungry. Since she couldn’t neglect her own stomach, she deliberately leaned over to pick an emerald shark fin dumpling between her chopsticks: “What does Daddy want to tell me? Aw, Daddy, Ah Luo can’t rea

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เหว่ยเจิ้งกลับมาจากศาลเจ้ามาและร้องไห้ตลอดทั้งคืน.
ห้องอา Luo ที่เกิดขึ้นจะเป็นประตูถัดไปของเจิ้งเหอเหว่ย เสียงร้องไห้และเสียงสะอื้นผ่านกำแพงที่ทำให้อา Luo ขึ้นตลอดทั้งคืน ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งผิวของเธอมองไม่ดีมาก.
ในตอนเช้า, เหว่ยเจิ้งเหอในที่สุดก็เงียบอาจจะร้องไห้ตัวเองที่จะนอนหลับ อาลูอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงของเธอไม่เต็มใจที่จะได้รับการขึ้น ในใจของเธอเธอบ่นเกี่ยวกับเหว่ยเจิ้งเหนิด ล้อเล่นเป็นเวลานานเธอไม่เต็มใจยกหนาขนตายาวของเธอ ภายใต้ขนตาคู่ใสนัยน์ตาเช่นสระว่ายน้ำลึกคลื่นเบา ๆ ที่คมชัดและมีเสน่ห์.
เธอปรากฏตัวรำคาญ แต่ใครจะรู้ว่าสิ่งที่เธอจำได้ว่ารอยยิ้มอย่างกระทันหันดอกบนใบหน้าของเธอ.
ทำไมเหว่ยเจิ้งร้องไห้? แน่นอนว่ามันเป็นเพราะท่านผู้หญิง Du ได้ย้ายออก.
แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ล้มท่านผู้หญิง Du สิ้นเชิงเธอไม่ได้กังวล เธอมีการเริ่มต้นที่ดี เธอไม่ได้อากาศที่ขายโดยท่านผู้หญิง Du และด้านบนของที่เธอได้มีการจัดการที่จะจัดการเธอระเบิดรุนแรง ท่านผู้หญิง Du ได้สูญเสียความไว้วางใจของพ่อและยังสัมผัสธรรมชาติที่แท้จริงของเธอ ถ้าเธออยากจะพาเธอลงต่อมามันจะง่ายขึ้น.
สดและอ่อนโยนใบหน้าเล็กอา Luo ของมีสีหน้ายิ้มปรากฏหวานอยู่ด้านนอกในขณะที่ปกปิดความคิดคดเคี้ยวสุด.
เมื่อจินลูมาเธอเกิดขึ้นเพื่อดู เธอขดริมฝีปากและไม่สามารถช่วยยิ้มขณะที่เธอถามว่า: "มิสสิ่งที่คุณคิดเกี่ยวกับ? เช่นดูมีความสุข. "
เธอนั่งอยู่บนเตียง ซีดเสื้อคลุมกางเกงสีขาวปกคลุมร่างกายเล็ก ๆ ของเธอผมนุ่มและเงางามสีดำของเธอได้รับการพาดอยู่บนไหล่ของเธอและหลังจากคืนวันที่โยนไปรอบ ๆ ที่แม้จะเรียบถูกแยกระเกะระกะไปทั้งสองข้างเผยให้เห็นไฝชาดเล็ก ๆ ระหว่างคิ้วของเธอ ระหว่างคิ้วอา Luo ของมีเครื่องหมายสีแดงเข้มความงาม แต่เรียบมักจะครอบคลุมมันดังนั้นมันก็ไม่ได้ตามปกติในมุมมอง เฉพาะในช่วงเวลาที่เธอเพิ่งตื่นขึ้นมาก็อาจจะเห็นเป็นครั้งคราว.
จิน Lu คิดว่าไฝนี้เป็นคนน่ารักมากระหว่างคิ้ว, การเสริมสร้างใบหน้า Wei Luo อย่างดี เธอคล้ายกับเด็กเล็กโดยพระโพธิสัตว์ดอกบัว * อายุของเธอก็ยังคงมีขนาดเล็ก แต่เมื่อเธอเติบโตขึ้นมาใครจะรู้ว่าวิธีการที่สวยงามเธอจะเปิดออกเพื่อจะ.
Wei Luo ยืนอยู่ตรงหน้าเธอรอเชื่อฟังคำสั่งที่มีการแพร่กระจายแขนทั้งสองข้างเพื่อให้เธอสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มหวาน: "ผมคิดว่าสิ่งที่จะกินอาหารเช้า จิน Lu พี่สาวอา Luo อยากจะกินหวานถั่วแดงวางม้วน. "
จิน Lu หัวเราะขณะที่เธอเบา ๆ ช่วยให้ชุดของเธอ" ต้นแบบห้ารู้ว่านางสาวชอบกินนั้นเขาแล้วมีห้องครัวเตรียมมันในขณะที่ที่ผ่านมา เมื่อนางสาวคลุมถูกต้องผมจะนำคุณไปกิน. "
Wei Luo ก็ต้องสะดุ้งยังคิดว่าเธอได้เข้าใจผิด.
ก่อน Wei คุนอยู่เสมอไม่ว่างเขาจะไม่ค่อยมีอาหารของเขาร่วมกับ บริษัท ฉางหงและเธอ ถึงแม้ว่าพวกเขากินด้วยกันเขาจะต้องรีบร้อนที่จะเสร็จสิ้นและวิ่งไปที่อิมพีเรียลสถาบันการศึกษา ไม่เคยมีกรณีเช่นวันนี้ที่เขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะรอสำหรับเธอที่จะมีอาหารเช้า.
เกิดอะไรขึ้น
เขาก็รู้สึกผิดมากเกินไปเพราะท่านผู้หญิงดู่ว่าเขาอยากจะสร้างมันขึ้นมาเพื่อเธอ?
Wei Luo ไม่ได้รู้ว่าเธอ ได้เพียงคาดเดาได้ครึ่งหนึ่งของมัน เหว่ยคุนไม่เพียง แต่อยากจะให้มันขึ้นอยู่กับเธอเขาวางแผนที่จะดูแลเธอเองในอนาคต เขาเคยคิดว่ามันออกมาได้ดี หนังสือจากจักรวรรดิสถาบันเขาอาจจะกลับบ้านในการอ่าน มันจะดีพอที่จะไปที่นั่นเพียงสำหรับการสอบของเขา วิธีการที่เขาจะได้เป็นอิสระขึ้นเป็นจำนวนมากเวลาที่จะดูแล Wei Luo และส่วนตัวนำเธอขึ้น.
อยากรู้อยากเห็น Wei Luo ตามหน้าที่ใส่ในเชอร์รี่สีเสื้อสั้น ๆ ที่มีรูปแบบความรักดอกไม้และกระโปรงสีเหลืองอ่อนและจากนั้นมุ่งหน้าไปยังหลัก บ้าน. ผมของเธอถูกมัดด้วยริบบิ้นผ้าไหมสีแดงในโบว์โบว์ปลายหลวมห้อยหูของเธอ ตราบใดที่ลมพัด, ริบบิ้นสีแดงจะแปรงกับใบหน้าของเธอเท่านั้นที่จะเผยให้เห็นดวงตาโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว * เชาวน์และน่ารัก.
เมื่อเธอมาถึงปากทางเข้าบ้านหลังใหญ่ที่เธอได้ยินเสียงเหว่ยเจิ้งมาจาก ภายใน: "ฉันไม่กิน! ถ้าพ่อไม่ยอมให้ผลตอบแทนที่แม่ผมจะไม่กิน! "
การดูเธอเห็นคนสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้จันทน์สีแดงกับสีดำและสีทองเคลือบ เหว่ยคุนกำลังนั่งอยู่ตรงกลางไม่ยินดียินร้ายในด้านซ้ายของเขาได้รับการ Changhong ด้านขวาของเขา - เหว่ยเจิ้งเหอ เหว่ยเจิ้งเหอไม่อยากให้สาวที่จะรอเธอโยนตะเกียบลงและมองไปที่คุนเหว่ยกับมุ่ยได้.
Wei กุนเธอไม่สนใจ เงยหน้าขึ้นมองเขาสังเกตเห็น Wei Luo มาในการแสดงออกของเขาสดใส: "อาลูมานั่งลง หลังรับประทานอาหาร, Daddy มีบางสิ่งบางอย่างที่จะบอกคุณ. "
Wei Luo นั่งถัดจาก Changhong เพื่อตรงข้ามของเหว่ยเจิ้งเหอ.
เหว่ยเจิ้งเหอก็ยังคงบ้าที่เหว่ยคุนสำหรับการลงโทษเมื่อวานนี้ตามธรรมชาติความโกรธของเธอแพร่กระจายไปยังอา Luo ขณะที่เธอจ้องมองอย่างไม่พอใจที่ เธอ อาลูจ่ายเงินให้เธอไม่สนใจเธอเป็นเพียงการทำร้ายตัวเองด้วยการปฏิเสธที่จะกิน.
อาลูหิวมาก เพราะเธอไม่สามารถละเลยในกระเพาะอาหารของเธอเองเธอโน้มตัวไปข้างจงใจที่จะเลือกเกี๊ยวครีบฉลามมรกตระหว่างตะเกียบของเธอ: "อะไรพ่ออยากจะบอกผมได้ไหม อ๊ะพ่ออา Luo ไม่สามารถ Rea