The old-timer at Sulphur Creek was

The old-timer at Sulphur Creek was right, he thought in the moment of controlled despair that ensued: after fifty below, a man should travel with a partner. He beat his hands, but failed in exciting any sensation. Suddenly he bared both hands, removing the mittens with his teeth. He caught the whole bunch between the heels of his hands. His arm muscles not being frozen enabled him to press the hand-heels tightly against the matches. Then he scratched the bunch along his leg. It flared into flame, seventy sulphur matches at once! There was no wind to blow them out. He kept his head to one side to escape the strangling fumes, and held the blazing bunch to the birth bark. As he so held it, he became aware of sensation in his hand. His flesh was burning. He could smell it. Deep down below the surface he could feel it. The sensation developed into pain that grew acute. And still he endured, it holding the flame of the matches clumsily to the bark that would not light readily because his own burning hands were in the way, absorbing most of the flame.

At last, when he could endure no more, he jerked his hands apart. The blazing matches fell sizzling into the snow, but the birch bark was alight. He began laying dry grasses and the tiniest twigs on the flame. He could not pick and choose, for he had to lift the fuel between the heels of his hands. Small pieces of rotten wood and green moss clung to the twigs, and he bit them off as well as he could with his teeth. He cherished the flame carefully and awkwardly. It meant life, and it must not perish. The withdrawal of blood from the surface of his body now made him begin to shiver, and he grew more awkward. A large piece of green moss fell squarely on the little fire. He tried to poke it out with his fingers, but his shivering frame made him poke too far and he disrupted the nucleus of the little fire, the burning grasses and tiny twigs separating and scattering. He tried to poke them together again, but in spite of the tenseness of the effort, his shivering got away with him, and the twigs were hopelessly scattered. Each twig gushed a puff of smoke and went out. The fire-provider had failed. As he looked apathetically about him, his eyes chanced on the dog, sitting across the ruins of the fire from him, in the snow, making restless, hunching movements, slightly lifting one forefoot and then the other, shifting its weight back and forth on them with wistful eagerness.

The sight of the dog put a wild idea into his head. He remembered the tale of the man, caught in a blizzard, who killed a steer and crawled inside the carcass, and so was saved. He would kill the dog and bury his hands in the warm body until the numbness went out of them. Then he could build another fire. He spoke to the dog, calling it to him; but in his voice was a strange note of fear that frightened the animal, who had never known the man to speak in such way before. Something was the matter, and its suspicious nature sensed danger—it knew not what danger, but somewhere, somehow, in its brain arose an apprehension of the man. It flattened its ears down at the sound of the man’s voice, and its restless, hunching movements and the liftings and shiftings of its fore feet became more pronounced; but it would not come to the man. He got on his hands and knees and crawled toward the dog. This unusual posture again excited suspicion, and the animal sidled mincingly away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The old-timer at Sulphur Creek was right, he thought in the moment of controlled despair that ensued: after fifty below, a man should travel with a partner. He beat his hands, but failed in exciting any sensation. Suddenly he bared both hands, removing the mittens with his teeth. He caught the whole bunch between the heels of his hands. His arm muscles not being frozen enabled him to press the hand-heels tightly against the matches. Then he scratched the bunch along his leg. It flared into flame, seventy sulphur matches at once! There was no wind to blow them out. He kept his head to one side to escape the strangling fumes, and held the blazing bunch to the birth bark. As he so held it, he became aware of sensation in his hand. His flesh was burning. He could smell it. Deep down below the surface he could feel it. The sensation developed into pain that grew acute. And still he endured, it holding the flame of the matches clumsily to the bark that would not light readily because his own burning hands were in the way, absorbing most of the flame. ในที่สุด เมื่อเขาสามารถทนไม่มาก เขาเครื่องรางมือของเขาออกจากกัน การแข่งขันเห็นได้ชัดตกหลุมดังในหิมะ แต่เปลือกเบิร์ชโชติช่วง เขาเริ่มวางหญ้าแห้งและกิ่งไม้เล็กบนเปลวไฟ เขาอาจไม่เลือก เขามียกเชื้อเพลิงระหว่างส้นเท้าของมือของเขา มอสไม้ และสีเขียวเน่าชิ้นเล็ก ๆ ยึดเศษกิ่งไม้ และเขาบิตพวกเขาปิดเช่นเดียวกับเขาอาจ ด้วยฟันของเขา เขาหวงแหนเปลวไฟอย่างระมัดระวัง และเก้ ๆ มันหมายถึง ชีวิต และต้องไม่พินาศ การถอนตัวของเลือดจากพื้นผิวของร่างกายของเขาตอนนี้ทำให้เขาเริ่มจะสั่น และเขาเติบโตอึดอัดมาก ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของมอเริ่มตกบนกองไฟเล็กน้อย เขาพยายามสะกิดมันออกมา ด้วยนิ้วมือของเขา แต่เฟรม shivering ของเขาทำให้เขาโผล่มากเกินไป และเขาหยุดชะงักนิวเคลียสน้อยไฟ เผาไหม้หญ้า และกิ่งไม้เล็ก ๆ แยก และโปรย เขาพยายามที่จะกระตุ้นพวกเขากันอีกครั้ง แต่แม้ tenseness ของความพยายาม การสั่นของเขาได้ไปกับเขา และกิ่งไม้ประดับประดากระจัดกระจาย แต่ละกิ่งไม้ gushed พัฟของควัน และออกไป ผู้ยิงให้ล้มเหลว ตามเขาดูเกี่ยวกับเขา apathetically ตา chanced ที่สุนัข นั่งอยู่ในซากปรักหักพังของไฟจากเขา หิมะ ทำ hunching เล็กน้อยยกหนึ่ง forefoot และอื่น ๆ ขยับน้ำหนักของพวกเขา ด้วยความกระตือรือร้น wistful มา เคลื่อนไหว กระสับกระส่าย The sight of the dog put a wild idea into his head. He remembered the tale of the man, caught in a blizzard, who killed a steer and crawled inside the carcass, and so was saved. He would kill the dog and bury his hands in the warm body until the numbness went out of them. Then he could build another fire. He spoke to the dog, calling it to him; but in his voice was a strange note of fear that frightened the animal, who had never known the man to speak in such way before. Something was the matter, and its suspicious nature sensed danger—it knew not what danger, but somewhere, somehow, in its brain arose an apprehension of the man. It flattened its ears down at the sound of the man’s voice, and its restless, hunching movements and the liftings and shiftings of its fore feet became more pronounced; but it would not come to the man. He got on his hands and knees and crawled toward the dog. This unusual posture again excited suspicion, and the animal sidled mincingly away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เก่าจับเวลาที่อ่าวกำมะถันเป็นสิทธิที่เขาคิดว่าในช่วงเวลาของความสิ้นหวังควบคุมที่เกิด: หลังจากห้าสิบด้านล่างชายคนหนึ่งควรเดินทางกับพันธมิตร เขาเอาชนะมือของเขา แต่ล้มเหลวในการที่น่าตื่นเต้นความรู้สึกใด ๆ ทันใดนั้นเขาแยกเขี้ยวมือทั้งสองถอดถุงมือกับฟันของเขา เขาจับมัดทั้งระหว่างส้นเท้าของมือของเขา กล้ามเนื้อแขนของเขาไม่ได้ถูกแช่แข็งทำให้เขาสามารถกดส้นเท้ามือแน่นกับการแข่งขัน จากนั้นเขาก็มีรอยขีดข่วนพวงพร้อมขาของเขา มันสว่างวาบเข้าไปในเปลวไฟเจ็ดสิบกำมะถันตรงกับในครั้งเดียว! มีลมพัดพวกเขาออกไม่ได้ เขาเก็บหัวของเขาไปอีกด้านหนึ่งที่จะหลบหนีควันบีบคอและจัดพวงที่เห็นได้ชัดเปลือกเกิด ในขณะที่เขาจัดขึ้นเพื่อให้มันเขาเริ่มตระหนักถึงความรู้สึกในมือของเขา เนื้อของเขาถูกเผาไหม้ เขาจะได้กลิ่นมัน ลึกลงไปใต้พื้นผิวที่เขาจะได้รู้สึกว่ามัน ความรู้สึกที่พัฒนาไปสู่อาการปวดเฉียบพลันที่ขยายตัว และเขายังทนก็ถือเปลวไฟของการแข่งขันที่งุ่มง่ามเปลือกที่จะไม่สว่างได้อย่างง่ายดายเพราะมือเผาไหม้ของตัวเองอยู่ในวิธีการดูดซับมากที่สุดของเปลวไฟ.

ที่ผ่านมาเมื่อเขาสามารถทนไม่มากเขากระชากของเขา มือออกจากกัน ตรงที่เห็นได้ชัดลดลงร้อนลงไปในหิมะ แต่เปลือกต้นเบิร์ชเป็นลง เขาเริ่มวางหญ้าแห้งและกิ่งไม้น้อยที่สุดในเปลวไฟ เขาไม่สามารถเลือกและเลือกสำหรับเขาที่จะยกเชื้อเพลิงระหว่างส้นเท้าของมือของเขา ชิ้นเล็ก ๆ ของไม้เน่าเสียและมอสสีเขียวยังยึดติดกับกิ่งไม้และเขากัดพวกเขาออกเช่นเดียวกับที่เขาสามารถทำได้กับฟันของเขา เขาหวงแหนเปลวไฟอย่างระมัดระวังและเชื่องช้า มันหมายถึงชีวิตและจะต้องไม่พินาศ ถอนตัวของเลือดจากพื้นผิวของร่างกายของเขาตอนนี้ทำให้เขาเริ่มที่จะสั่นและเขาเติบโตที่น่าอึดอัดใจมากขึ้น ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของมอสสีเขียวลดลงเรียบร้อยบนกองไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาพยายามที่จะโผล่ออกมาด้วยมือของเขา แต่สั่นกรอบของเขาทำให้เขาโผล่ไกลเกินไปและเขากระจัดกระจายนิวเคลียสของไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เผาไหม้และหญ้ากิ่งไม้เล็ก ๆ และแยกกระเจิง เขาพยายามที่จะกระตุ้นพวกเขาร่วมกันอีกครั้ง แต่ทั้งๆที่มีความตึงของความพยายามที่สั่นของเขาได้ไปกับเขาและกิ่งไม้กระจัดกระจายอยู่อย่างไร้ความหวัง แต่ละกิ่งทะลักควันบุหรี่และเดินออกไป ที่ผู้ให้บริการไฟล้มเหลว ขณะที่เขามอง apathetically เกี่ยวกับเขาดวงตาของเขาบังเอิญในสุนัขนั่งอยู่ตรงข้ามซากปรักหักพังของไฟจากเขาในหิมะทำให้กระสับกระส่าย hunching เคลื่อนไหวเล็กน้อยยกหนึ่งเท้าแล้วอื่น ๆ ขยับน้ำหนักของมันไปมาบน พวกเขามีความกระตือรือร้นที่โหยหา.

สายตาของสุนัขใส่ความคิดที่เข้าไปในป่าหัวของเขา เขาจำเรื่องของคนที่ติดอยู่ในพายุหิมะใครฆ่ายืดและคลานเข้าไปในซากและเพื่อให้ได้รับการบันทึกไว้ เขาจะฆ่าสุนัขและฝังอยู่ในมือของเขาในการอบอุ่นร่างกายจนมึนงงเดินออกไปจากพวกเขา จากนั้นเขาก็สามารถสร้างไฟอีก เขาพูดกับสุนัขเรียกมันว่าพระองค์ แต่ในเสียงของเขาเป็นที่แปลกประหลาดของโน้ตกลัวว่ากลัวสัตว์ที่ไม่เคยรู้จักคนที่จะพูดในลักษณะดังกล่าวมาก่อน บางสิ่งบางอย่างเป็นเรื่องที่น่าสงสัยและธรรมชาติของมันรู้สึกอันตรายมันรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่อันตราย แต่บางแห่งอย่างใดในสมองของมันเกิดขึ้นความเข้าใจของมนุษย์ มันแบนหูลงที่เสียงของชายคนนั้นและกระสับกระส่ายตน hunching เคลื่อนไหวและการขนส่งตู้สินค้าและ shiftings ของเท้าก่อนกลายเป็นเด่นชัดมากขึ้น; แต่มันจะไม่มากับผู้ชายคนหนึ่ง เขาได้รับในมือและหัวเข่าของเขาและรวบรวมข้อมูลที่มีต่อสุนัข ท่าที่ผิดปกตินี้ตื่นเต้นอีกครั้งสงสัยและสัตว์ sidled ห่าง mincingly