Kouzes and Posner (1988) have repor

Kouzes and Posner (1988) have reported that managers in business organizations
rate Enabling Others to Act as the leadership practice used most frequently and Inspiring
a Shared Vision as the practice they demonstrate the least. Similar findings have been
reported in the nursing literature where nurse leaders in a variety of formal leadership
positions within healthcare organizations rate themselves highest in the use of Enabling
Others to Act and lowest in Inspiring a Shared Vision (Chiok Foong Long, 2001; McKay,
2002; McNeese-Smith, 1995, 1996). These findings may be helpful in supporting
nursing leadership development programs where the individual leadership practices can
be learned and practiced to improve the frequency of use of all five of the leadership
practices. Most recently a pre-test, post-test study involving established and aspiring
nurse leaders who received a leadership intervention program based on Kouzes and
Posner's leadership model, showed a statistically significant increase in the use of all five
leadership practices after participating in the intervention (Tourangeau et al., 2003). This
finding is significant in the context of leadership development for nurses in healthcare
Demographic variables such as age and education along with organizational size
have generally been unrelated to the use of leadership practices (Kouzes & Posner, 2002).
However, Manning (2002) reported in a study involving a management team of a large
American social services agency that age was a significant predictor of agreement
between self and observer scores. Results from this study suggested that younger
managers were more likely to score themselves lower then their observers in the use of
leadership practices while older managers were more likely to score themselves higher.
An explanation for these results may be that younger managers are less confident in their
leadership abilities and may view themselves as novices and so score themselves lower
then their observers in the use of leadership practices. While the findings between the
LPI-Self and LPI-Observer scores have varied across studies in terms of statistically
significant differences, Kouzes and Posner (2002) suggest these differences do not
challenge the validity of the model.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Kouzes และ Posner (1988) ได้รายงานว่า ผู้จัดการในองค์กรธุรกิจอัตราการเปิดใช้งานให้ผู้อื่นกระทำเป็นการฝึกความเป็นผู้นำที่ใช้บ่อยที่สุดและ Inspiringวิสัยทัศน์ร่วมเป็นการปฏิบัติ ที่แสดงให้เห็นน้อยที่สุด ผลการวิจัยที่คล้ายกันได้รายงานในเอกสารข้อมูลทางการพยาบาลที่พยาบาลผู้นำของผู้นำทางตำแหน่งภายในองค์กรสุขภาพอัตราค่าตัวสูงที่สุดในการใช้ของ Enablingผู้อื่นในการกระทำและต่ำสุดในสร้างแรงบันดาลใจร่วมวิสัยทัศน์ (Chiok Foong ยาว 2001 McKay2002 McNeese-Smith, 1995, 1996) ผลการวิจัยเหล่านี้อาจจะมีประโยชน์ในการสนับสนุนพยาบาลเป็นผู้นำการพัฒนาโปรแกรมที่สามารถปฏิบัติการเป็นผู้นำแต่ละสามารถเรียนรู้ และฝึกฝนเพื่อปรับปรุงความถี่ของการใช้ 5 ทั้งหมดของการเป็นผู้นำปฏิบัติการ ล่าสุด ก่อนการทดสอบ ทดสอบหลังเรียนสร้าง และธีมผู้นำการพยาบาลที่ได้รับโปรแกรมแทรกแซงเป็นผู้นำตาม Kouzes และรูปแบบภาวะผู้นำของ Posner พบการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในการใช้ทั้งหมด 5เป็นผู้นำปฏิบัติหลังจากการเข้าร่วมในการแทรกแซง (Tourangeau et al., 2003) นี้ค้นหามีความสำคัญในบริบทของการพัฒนาภาวะผู้นำสำหรับพยาบาลในการดูแลสุขภาพตัวแปรทางประชากรเช่นอายุและการศึกษาพร้อมกับขนาดขององค์กรโดยทั่วไปแล้วไม่เกี่ยวข้องกับการใช้การปฏิบัติเป็นผู้นำ (Kouzes และ Posner, 2002)อย่างไรก็ตาม ธุระ (2002) รายงานการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับการจัดการทีมงานขนาดใหญ่หน่วยบริการสังคมอเมริกันอายุที่มีจำนวนประตูสำคัญของข้อตกลงระหว่างตนเองและนักการคะแนน ผลจากการศึกษานี้แนะนำที่อายุน้อยกว่าผู้จัดการมีแนวโน้มที่จะให้คะแนนตัวเองต่ำกว่านั้นของผู้สังเกตการณ์ในการใช้ปฏิบัติเป็นผู้นำในขณะที่ผู้จัดการเก่าได้ยิ่งให้คะแนนตัวเองสูงอธิบายผลลัพธ์เหล่านี้อาจเป็นผู้จัดการที่อายุน้อยมีความมั่นใจในการความสามารถในการเป็นผู้นำ และอาจมองตัวเองเป็นสามเณร และให้ คะแนนตัวเองต่ำแล้วของผู้สังเกตการณ์ในการใช้ปฏิบัติการเป็นผู้นำ ในขณะที่พบระหว่างการคะแนนตนเอง LPI และนักการ LPI มีให้เลือกทั้งในแง่ของการศึกษาทางสถิติความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ Kouzes และ Posner (2002) แนะนำไม่มีความแตกต่างเหล่านี้ท้าทายความของแบบจำลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Kouzes และ Posner (1988)
มีรายงานว่าผู้บริหารในองค์กรธุรกิจประเมินการเปิดใช้งานอื่นๆ
เพื่อทำหน้าที่เป็นผู้นำการปฏิบัติที่ใช้บ่อยที่สุดและสร้างแรงบันดาลใจวิสัยทัศน์ร่วมกันการปฏิบัติที่พวกเขาแสดงให้เห็นถึงน้อย ผลการวิจัยที่คล้ายกันได้รับรายงานในวรรณคดีพยาบาลที่ผู้นำทางการพยาบาลในความหลากหลายของการเป็นผู้นำอย่างเป็นทางการตำแหน่งภายในองค์กรด้านการดูแลสุขภาพประเมินตัวเองสูงที่สุดในการใช้งานของการเปิดใช้งานอื่นๆ ที่จะทำหน้าที่และต่ำสุดในการสร้างแรงบันดาลใจวิสัยทัศน์ร่วมกัน (Chiok Foong ยาว 2001 แม็คเคย์, 2002 ; McNeese สมิ ธ , 1995, 1996) การค้นพบนี้อาจจะเป็นประโยชน์ในการสนับสนุนโปรแกรมการพัฒนาความเป็นผู้นำทางการพยาบาลที่เป็นผู้นำการปฏิบัติแต่ละคนสามารถเรียนรู้และมีประสบการณ์ในการปรับปรุงความถี่ของการใช้ทั้งห้าของการเป็นผู้นำในการปฏิบัติ ส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆนี้การทดสอบก่อนการศึกษาหลังการทดสอบที่เกี่ยวข้องกับการจัดตั้งและต้องการผู้นำทางการพยาบาลที่ได้รับโปรแกรมการแทรกแซงความเป็นผู้นำอยู่บนพื้นฐานของ Kouzes และรูปแบบการเป็นผู้นำPosner ของพบว่าเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในการใช้งานของทุกห้าปฏิบัติที่เป็นผู้นำหลังจากที่มีส่วนร่วมในการแทรกแซง( Tourangeau et al., 2003) ซึ่งการค้นพบที่มีความสำคัญในบริบทของการพัฒนาความเป็นผู้นำสำหรับพยาบาลในการดูแลสุขภาพตัวแปรประชากรเช่นอายุและการศึกษาพร้อมกับขนาดขององค์กรที่ได้รับโดยทั่วไปที่ไม่เกี่ยวข้องกับการใช้งานของการปฏิบัติที่เป็นผู้นำ(Kouzes & Posner, 2002). อย่างไรก็ตามแมนนิ่ง (2002) รายงาน ในการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับทีมผู้บริหารที่มีขนาดใหญ่ของการบริการทางสังคมอเมริกันหน่วยงานว่าอายุเป็นปัจจัยบ่งชี้ที่สำคัญของข้อตกลงระหว่างคะแนนตนเองและผู้สังเกตการณ์ ผลลัพธ์ที่ได้จากการศึกษาครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่าอายุน้อยกว่าผู้บริหารมีแนวโน้มที่จะทำคะแนนให้ตัวเองลดลงแล้วผู้สังเกตการณ์ของพวกเขาในการใช้งานของการปฏิบัติที่เป็นผู้นำในขณะที่ผู้บริหารที่มีอายุมากกว่ามีแนวโน้มที่จะทำคะแนนให้ตัวเองที่สูงขึ้น. คำอธิบายเพื่อให้ได้ผลลัพธ์เหล่านี้อาจเป็นไปได้ว่าผู้บริหารที่อายุน้อยกว่ามีความมั่นใจน้อยลงในของพวกเขาความสามารถในการเป็นผู้นำและสามารถดูตัวเองว่าเป็นสามเณรและเพื่อให้คะแนนตัวเองลดลงแล้วผู้สังเกตการณ์ของพวกเขาในการใช้งานของการปฏิบัติที่เป็นผู้นำ ในขณะที่ผลการวิจัยระหว่างตัวเองและคะแนน LPI LPI-สังเกตการณ์มีความหลากหลายทั่วศึกษาในแง่ของสถิติความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญและKouzes Posner (2002) ชี้ให้เห็นความแตกต่างเหล่านี้ไม่ได้ท้าทายความถูกต้องของรูปแบบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ kouzes พอสเนอร์ ( 1988 ) ได้รายงานว่า ผู้บริหารในองค์กรธุรกิจให้ผู้อื่น
อัตราเป็นแบบฝึกที่ใช้บ่อยที่สุด และประทับใจ
วิสัยทัศน์ร่วมกันเป็นหลักปฏิบัติ พวกเขาแสดงให้เห็นแม้แต่น้อย ผลที่คล้ายกันได้รับ
รายงานในวรรณคดี พยาบาลที่พยาบาลผู้นำในหลากหลาย
ผู้นำอย่างเป็นทางการตำแหน่งภายในองค์กรตัวเองสูงสุดในอัตราการใช้ให้ผู้อื่นกระทำ
น้อยที่สุดในแรงบันดาลใจในการมีวิสัยทัศน์ร่วมกัน ( chiok Foong ยาว , 2001 ; แม็คเคย์ ,
2002 ; McNeese สมิธ , 1995 , 1996 ) ข้อมูลเหล่านี้อาจเป็นประโยชน์ในการสนับสนุน
โปรแกรมการพัฒนาภาวะผู้นำทางการพยาบาลที่ผู้นำแต่ละคนปฏิบัติสามารถ
จะเรียนรู้และฝึกฝนเพื่อเพิ่มความถี่ของการใช้ของทั้งห้าของภาวะผู้นำ
) มากที่สุดเมื่อเร็ว ๆ นี้ ก่อนโพสต์ทดสอบการศึกษาเกี่ยวข้องกับก่อตั้งและธีม
พยาบาลผู้นำที่ได้รับการแทรกแซงของโปรแกรมขึ้นอยู่กับผู้นำและรูปแบบภาวะผู้นำของ kouzes
พอสเนอร์ พบการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการใช้ทั้งหมด 5
ผู้นำการปฏิบัติหลังเข้าร่วมในการแทรกแซง ( tourangeau et al . , 2003 ) นี้
หาสำคัญในบริบทของการพัฒนาภาวะผู้นำสำหรับพยาบาลในการดูแลสุขภาพ
ประชากร เช่น อายุ การศึกษา พร้อมกับ
ขนาดองค์การ โดยทั่วไปแล้ว จะไม่เกี่ยวข้องกับการใช้ภาวะผู้นำภาคปฏิบัติ ( kouzes &พอสเนอร์ , 2002 ) .
อย่างไรก็ตามแมนนิง ( 2002 ) รายงานในการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับการจัดการทีมของหน่วยงานบริการสังคมอเมริกันขนาดใหญ่
อายุเป็นตัวสำคัญของข้อตกลง
ระหว่างตนเองและคะแนนผู้สังเกตการณ์ ผลจากการศึกษานี้พบว่า น้อง
ผู้จัดการมีแนวโน้มที่จะคะแนนตัวเองแล้วลดของผู้สังเกตการณ์ในการใช้
ภาวะผู้นำภาคปฏิบัติในขณะที่ผู้จัดการเก่ามีแนวโน้มที่จะคะแนนตัวเองสูง
คำอธิบายสำหรับผลลัพธ์เหล่านี้อาจเป็นว่า น้องผู้จัดการมั่นใจน้อยลงในการเป็นผู้นำของพวกเขา และอาจจะดูว่าตัวเองเป็นสามเณร

แล้วลดคะแนนตัวเองและผู้สังเกตการณ์ในการฝึกความเป็นผู้นำ ในขณะที่ผลระหว่าง
ตนเองและสังเกตคะแนน LPI มีหลากหลายผ่าน LPI การศึกษาในแง่ของความแตกต่างทางสถิติ
, และ kouzes พอสเนอร์ ( 2002 ) ชี้ให้เห็นความแตกต่างเหล่านี้ไม่ได้
ท้าทายความถูกต้องของแบบจำลอง