The alley looked very long now. He

The alley looked very long now. He could see people passing at the other end of it, and he wondered who the people were, and he wondered if he would ever get to know them, wondered who it was of the Guardians who had stabbed him, who had plunged the knife into his body.

"That's for you, Royal!" the voice had said. "That's for you, Royal!" Even in his pain, there had been some sort of pride in knowing he was a Royal. Now there was no pride at all. With the rain beginning to chill him, with the blood pouring steadily between his fingers, he knew only a sort of dizziness. He could only think: I want to be Andy.

It was not very much to ask of the world.

He watched the world passing at the other end of the alley. The world didn't know he was Andy. The world didn't know he was alive. He wanted to say, "Hey, I'm alive! Hey, look at me! I'm alive! Don't you know I'm alive? Don't you know I exist?"

He felt weak and very tired. He felt alone, and wet and feverish and chilled. He knew he was going to die now. That made him suddenly sad. He was filled with sadness that his life would be over at sixteen. He felt all at once as if he had never done anything, never seen anything, never been anywhere. There were so many things to do. He wondered why he'd never thought of them before, wondered why the rumbles and the jumps and the purple jackets had always seemed so important to him before. Now they seemed like such small things in a world he was missing, a world that was rushing past at the other end of the alley.

I don't want to die, he thought. I haven't lived yet. It seemed very important to him that he take off the purple jacket. He was very close to dying, and when they found him, he did not want them to say, "Oh, it's a Royal." With great effort, he rolled over onto his back. He felt the pain tearing at his stomach when he moved. If he never did another thing, he wanted to take off the jacket. The jacket had only one meaning now, and that was a very simple meaning.

If he had not been wearing the jacket, he wouldn't have been stabbed. The knife had not been plunged in hatred of Andy. The knife hated only the purple jacket. The jacket was as stupid meaningless thing that was robbing him of his life.

He lay struggling with the shiny wet jacket. His arms were heavy. Pain ripped fire across his body whenever he moved. But he squirmed and fought and twisted until one arm was free and then the other. He rolled away from the jacket and lay quite still, breathing heavily, listening to the sound of his breathing and the sounds of the rain and thinking: Rain is sweet, I'm Andy.

She found him in the doorway a minute past midnight. She left the dance to look for him, and when she found him, she knelt beside him and said, "Andy, it's me, Laura."

He did not answer her. She backed away from him, tears springing into her eyes, and then she ran from the alley. She did not stop running until she found a cop.

And now, standing with the cop, she looked down at him. The cop rose and said, "He's dead." All the crying was out of her now. She stood in the rain and said nothing, looking at the purple jacket that rested a foot away from his body.

The cop picked up the jacket and turned it over in his hands.

"A Royal, huh?" he said.

She looked at the cop and, very quietly, she said, "His name is Andy."

The cop slung the jacket over his arm. He took out his black pad, and he flipped it open to a blank page.

"A Royal, " he said. Then he began writing.

The End

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซอยมองนานมากตอนนี้ เขาได้เห็นรรที่ส่วนอื่น ๆ ของมัน และเขาสงสัยว่า ผู้คนได้ และเขาสงสัยว่า เขาจะเคยรับรู้ว่าพวกเขา สงสัยว่า ที่มันเป็นของผู้ปกครองที่ได้แทงพระองค์ ที่ได้กระโจนเข้ามีดเข้าไปในร่างกายของเขาเสียง "ที่เหมาะสำหรับคุณ รอยัล" ได้กล่าวว่า "ที่เหมาะสำหรับคุณ รอยัล" แม้ในความเจ็บปวดของเขา มีบางจัดเรียงของความภาคภูมิใจในรู้ว่า พระองค์เป็นราชา ตอนนี้ ได้ความภาคภูมิใจไม่ได้ มีฝนตกเริ่มเย็นเขา กับเลือดที่หลั่งไหลอย่างต่อเนื่องระหว่างนิ้วมือของเขา เขารู้เฉพาะการเรียงลำดับของมึน เขาสามารถคิด: อยากให้ Andyมันไม่มากขอโลกเขาดูโลกผ่านอีกด้านของซอย โลกไม่ได้รู้ว่า เขาเป็น Andy โลกไม่ได้รู้ว่า เขายังมีชีวิต เขาอยากจะพูดว่า "เฮ้ ฉันมีชีวิตอยู่ เฮ้ ดูฉัน ฉันมีชีวิตอยู่ คุณไม่รู้ว่า ฉันมีชีวิตอยู่หรือไม่ คุณไม่รู้ฉันอยู่"เขารู้สึกอ่อนแอ และเหนื่อยมาก เขารู้สึกเพียงอย่าง เดียว และที่เปียก และเย็นไข้ เขารู้ว่า เขาจะตายทันที ที่เขาทำก็เศร้า เขาก็เต็มไป ด้วยความโศกเศร้าที่ชีวิตของเขาจะผ่านที่สิบหก เขารู้สึกกันว่าเขาไม่เคยทำอะไร ไม่เห็นอะไร ไม่เคยทำได้ทุกที่ มีกิจกรรมมากมาย เขาสงสัยว่า ทำไมเขามีไม่เคยคิดว่า ของพวกเขาก่อน สงสัยว่า ทำไมการ rumbles และกระโดด และแจ็คเก็ตสีม่วงได้เสมอประจักษ์ดังนั้นสิ่งที่สำคัญก่อน ตอนนี้พวกเขาดูเหมือนสิ่งเล็ก ๆ ต่าง ๆ ในโลก เขาขาด โลกที่วิ่งผ่านไปอีกด้านของซอยเขาคิดว่า ไม่อยากตาย ผมไม่ได้อยู่ได้ มันดูสำคัญสำหรับเขาที่เขาถอดเสื้อสีม่วง เขามากใกล้ตาย และเมื่อพวกเขาพบเขา เขาไม่ชอบให้พูด "โอ้ มันเป็นการรอยัล" พยายามอย่างมาก เขากลิ้งไปมาบนหลังของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดที่ฉีกขาดที่ท้องของเขาเมื่อเขาย้าย หากเขาไม่ได้อีกสิ่งหนึ่ง เขาต้องถอดแจ็คเก็ต แจ็คเก็ตมีความหมายเดียวเท่านั้นในขณะนี้ และที่มีความหมายง่ายมากถ้าเขามีไม่ได้ใส่เสื้อแจ็คเก็ต เขาจะไม่ได้รับแทง มีดไม่มีการลดลงในความเกลียดชังของ Andy มีดเกลียดเฉพาะเสื้อสีม่วง เสื้อถูกเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายโง่ที่ถูกบีบเขาชีวิตของเขาเขาวางดิ้นรนกับเสื้อเปียกเงา แขนของเขาหนักขึ้น ความเจ็บปวดที่ฉีกไฟทั่วร่างกายของเขาเมื่อเขาย้าย แต่เขา squirmed และต่อสู้ และบิดจนแขนข้างหนึ่งเป็นฟรี และอื่น ๆ แล้ว เขารีดเสื้อและวางค่อนข้างนิ่ง หายใจหนัก ฟังเสียงหายใจของเขาและเสียงฝนและคิด: ฝนหวาน : Andyเธอพบเขาในประตูนาทีหลังเที่ยงคืน เธอซ้ายเต้นหาเขา และเมื่อเธอพบเขา เธอทำอยู่ข้างเขา และกล่าว ว่า "Andy เป็นฉัน ลอร่า"เขาไม่ได้ตอบเธอ เธอได้รับการสนับสนุนจากเขา เพิ่มเข้าไปในดวงตาของเธอ น้ำตาแล้ว เธอวิ่งจากซอย นอกจากนี้เธอไม่ได้หยุดการทำงานจนกระทั่งเธอพบตำรวจและตอนนี้ มีตำรวจยืน เธอมองลงไปที่เขา Cop กุหลาบ และกล่าว ว่า "เขาจะตาย" ทั้งหมดร้องไห้ไม่ออกจากเธอตอนนี้ เธอยืนอยู่ในสายฝน และกล่าวว่า ไม่มีอะไร กำลังดูเสื้อสีม่วงที่วางเท้าออกไปจากร่างกายของเขาCop รับแจ็คเก็ต และหันในมือของเขา"รอยัล ฮะ? " เขากล่าวว่าเธอมองที่ cop และ มากเงียบ ๆ เธอบอก "ชื่อของเขาคือ Andy"Cop ทรงเสื้อตัวบนแขนของเขา เขาเอาออกแผ่นสีดำของเขา และเขาพลิกมันเปิดหน้าเปล่า"เป็นราชา เขากล่าวว่า แล้ว เขาเริ่มเขียนตอนจบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซอยมองนานมากในขณะนี้ เขาจะได้เห็นผู้คนที่ผ่านไปที่ส่วนอื่น ๆ ของมันและเขาสงสัยที่คนเป็นและเขาสงสัยว่าถ้าเขาไม่เคยจะได้รับรู้ว่าพวกเขาสงสัยว่าใครเป็นของผู้ปกครองที่ได้แทงเขาที่เคยลดลงมีดลง ร่างกายของเขา. "นั่นคือสำหรับคุณหลวง!" เสียงได้กล่าวว่า "นั่นคือสำหรับคุณหลวง!" แม้จะอยู่ในความเจ็บปวดของเขาได้มีการเรียงลำดับของความภาคภูมิใจในบางรู้ว่าเขาเป็นพระราช ตอนนี้มีความภาคภูมิใจที่ทุกคน กับมีฝนตกจุดเริ่มต้นที่จะทำใจให้สบายเขามีเลือดไหลอย่างต่อเนื่องระหว่างนิ้วมือของเขาเขารู้ แต่เพียงการเรียงลำดับของอาการวิงเวียนศีรษะ เขาอาจคิดว่า:. ฉันต้องการที่จะเป็นแอนดี้. มันไม่ได้เป็นอย่างมากที่จะถามของโลกเขาเฝ้ามองโลกผ่านที่ปลายอีกด้านของซอย โลกไม่ได้รู้ว่าเขาเป็นแอนดี้ โลกไม่ได้รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เขาอยากจะพูดว่า "เฮ้ฉันมีชีวิตอยู่! Hey, มองมาที่ฉัน! ฉันมีชีวิตอยู่! คุณไม่รู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ไม่คุณรู้ว่าฉันอยู่?" เขารู้สึกอ่อนแอและเหนื่อยมาก เขารู้สึกว่าอยู่คนเดียวและเปียกและไข้และแช่เย็น เขารู้ว่าเขากำลังจะตายในขณะนี้ ที่ทำให้เขาเศร้าอย่างกระทันหัน เขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าว่าชีวิตของเขาจะเป็นมากกว่าที่สิบหก เขารู้สึกทั้งหมดในครั้งเดียวเช่นถ้าเขาไม่เคยทำอะไรที่ไม่เคยเห็นอะไรที่ไม่เคยมีที่ใดก็ได้ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ เขาสงสัยว่าทำไมเขาไม่เคยคิดว่าพวกเขาก่อนที่สงสัยว่าทำไม rumbles และกระโดดและแจ็คเก็ตสีม่วงได้เสมอดูเหมือนให้ความสำคัญกับเขาก่อน ตอนนี้พวกเขาดูเหมือนจะเป็นสิ่งเล็ก ๆ เช่นในโลกเขาได้รับการหายไปของโลกที่วิ่งผ่านมาในส่วนอื่น ๆ ของซอย. ฉันไม่ต้องการที่จะตายเขาคิดว่า ฉันไม่ได้อาศัยอยู่เลย มันดูเหมือนสิ่งที่สำคัญมากกับเขาว่าเขาถอดเสื้อสีม่วง เขาเป็นมากใกล้ตายและเมื่อพวกเขาพบว่าเขาเขาไม่ได้ต้องการให้พวกเขาพูดว่า "โอ้มันรอยัล." ด้วยความพยายามที่ดีเขากลิ้งไปมาบนหลังของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดฉีกขาดที่ท้องของเขาเมื่อเขาย้าย ถ้าเขาไม่เคยทำสิ่งอื่นที่เขาอยากจะถอดแจ็คเก็ต แจ็คเก็ตมีเพียงหนึ่งความหมายในขณะนี้และนั่นก็คือความหมายที่ง่ายมาก. ถ้าเขาไม่ได้รับการสวมใส่แจ็คเก็ตที่เขาจะไม่ได้รับแทง มีดไม่ได้รับการลดลงในความเกลียดชังของแอนดี้ มีดเกลียดเพียงแจ็คเก็ตสีม่วง แจ็คเก็ตเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายโง่ที่ถูกปล้นเขาชีวิตของเขา. เขานอนดิ้นรนกับแจ็คเก็ตเปียกเงา อ้อมแขนของเขาหนัก ปวดฉีกไฟไหม้ทั่วร่างกายของเขาเมื่อใดก็ตามที่เขาย้าย แต่เขาก็ดิ้นและต่อสู้และบิดจนแขนข้างหนึ่งเป็นอิสระแล้วอื่น ๆ เขากลิ้งออกจากแจ็คเก็ตและวางค่อนข้างยังคงหายใจหนักฟังเสียงหายใจของเขาและเสียงของฝนและความคิดที่:. ฝนหวานผมแอนดี้เธอพบเขาในทางเข้าประตูนาทีหลังเที่ยงคืน เธอออกจากการเต้นรำที่จะมองหาเขาและเมื่อเธอพบเขาเธอคุกเข่าข้างเขาและกล่าวว่า "แอนดี้ก็ฉันลอร่า." เขาไม่ตอบเธอ เธอถอยห่างจากเขาน้ำตาผุดเข้าไปในดวงตาของเธอและแล้วเธอก็วิ่งออกมาจากซอย เธอไม่ได้หยุดทำงานจนกว่าเธอพบตำรวจ. และตอนนี้ยืนอยู่กับตำรวจที่เธอมองลงไปที่เขา ตำรวจเพิ่มขึ้นและกล่าวว่า "เขาตาย." ทั้งหมดร้องไห้ออกจากเธอตอนนี้ เธอยืนอยู่ในสายฝนและกล่าวว่าไม่มีอะไรที่กำลังมองหาที่แจ็คเก็ตสีม่วงที่วางเท้าออกไปจากร่างกายของเขา. ตำรวจหยิบแจ็คเก็ตและหันไปอยู่ในมือของเขา. "รอยัลฮะ?" เขากล่าวว่า. เธอมองที่ตำรวจและอย่างเงียบ ๆ เธอกล่าวว่า "ชื่อของเขาคือแอนดี้." ตำรวจสะพายแจ็คเก็ตกว่าแขนของเขา เขาก็เอาแผ่นสีดำของเขาและเขาก็พลิกเปิดหน้าว่าง. "รอยัล" เขากล่าว จากนั้นเขาก็เริ่มเขียน. ปลาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซอยดูมานานมากแล้ว เขาเห็นคนผ่านที่ส่วนอื่น ๆของมัน และเขาสงสัยว่าใครเป็นคนถูก และสงสัยว่า เขาจะได้รู้ว่าพวกเขาก็สงสัยว่าใครเป็นผู้ปกครองที่ได้แทงเขา ที่แทงมีดเข้าไปในร่างกายของเขา" นั่นคือ คุณพระ ! เสียงบอกว่า " . นั่นคือ คุณพระ ! แม้ในความเจ็บปวดของเขา มีบางจัดเรียงของความภาคภูมิใจในการรู้ว่าเขาเป็นพระ ตอนนี้ ไม่มีศักดิ์ศรีเลย กับฝนเริ่มหนาวสั่น เขามีเลือดไหลอย่างต่อเนื่องระหว่างนิ้วมือของเขา เขารู้เพียงว่าเป็น อาการ เขาอาจจะคิดว่า ฉันอยากเป็นแอนดี้มันไม่ได้มากที่จะถาม ของโลกเขามองดูโลกผ่านที่ท้ายซอย โลกไม่รู้ว่าเขาเป็น แอนดี้ โลกไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เขาอยากจะพูดว่า " เฮ้ , ฉันยังมีชีวิตอยู่ เฮ้ , ดูนี่สิ ฉันยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่รู้หรอกว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยู่ ?เขารู้สึกอ่อนแอและเหนื่อย เขารู้สึกเดียวดาย และเปียก และเป็นไข้ และเย็น เขารู้ว่าเขากำลังจะตาย มันทำให้เขาเศร้าทันที เขาเต็มไปด้วยความเศร้าที่ชีวิตของเขาจะอยู่ที่ 16 เขารู้สึกทันทีราวกับว่าเขาไม่เคยทำอะไรเลย ไม่เคยเห็นอะไรเลย ไม่เคยเลย มีหลายอย่างที่ต้องทำ เขาสงสัยว่าทำไม เขาถึงไม่เคยคิดไว้ก่อน สงสัยว่าทำไม rumbles และกระโดดและเสื้อสีม่วงได้ประจักษ์เสมอสำคัญกับเขามาก่อน ตอนนี้มันก็ดูเหมือนเรื่องเล็กๆ ในโลกที่เขาหายตัวไป โลกที่กำลังวิ่งผ่านมาที่ท้ายซอยฉันยังไม่อยากตาย เขาคิด ฉันยังไม่ได้ใช้ชีวิตเลย มันสำคัญมากที่เขาถอดแจ็คเก็ตสีม่วง เขาใกล้จะตาย และเมื่อพวกเขาพบเขา เขาไม่ได้ต้องการให้พวกเขาว่า " โอ้ มันเป็นพระ " กับความพยายามที่ยิ่งใหญ่ เขารีดลงบนหลังของเขา เขารู้สึกเจ็บที่ท้องฉีกขาดของเขาเมื่อเขาย้ายไป ถ้าเขาไม่ทำอย่างอื่น เขาอยากจะถอดแจ็คเก็ต เสื้อแจ็คเก็ตมีเพียงหนึ่งความหมาย และนั่นคือความหมายธรรมดามากถ้าเขาไม่ใส่เสื้อ เขาคงไม่แทง มีดไม่ได้ตกอยู่ในความเกลียดชังของแอนดี้ มีดเกลียดเท่านั้น เสื้อสีม่วง แจ็คเก็ตเป็นบ้าๆที่ปล้นเขาในชีวิตของเขาเขานอนดิ้นรนกับเสื้อมันเปียก แขนของเขาหนัก ความเจ็บปวดกระชากไฟทั่วทั้งร่างกายของเขาเมื่อเขาย้ายไป แต่เขา squirmed และต่อสู้และบิดจนแขนข้างหนึ่งเป็นอิสระ และอื่น ๆ เขารีดออกไปจากเสื้อนอนนิ่ง หายใจหนัก ฟังเสียงหายใจและเสียงของสายฝนและคิดว่าฝนหวาน พี่แอนดี้เธอพบเขาในประตูนาทีเที่ยงคืน . เธอออกไปเต้นเพื่อตามหาเขา และเมื่อเธอเจอเขา เธอคุกเข่าอยู่ข้างๆ เขา และ กล่าวว่า " แอนดี้ ฉันเอง ลอร่า . . . "เขาไม่ตอบเธอ เธอถอยหนีจากเขา น้ำตาผุดในสายตาของเธอ แล้วเธอก็วิ่งออกมาจากตรอก เธอจะไม่หยุดจนกว่าเธอพบตำรวจและตอนนี้ยืนอยู่กับตำรวจ เธอก้มลงมองเขา ตำรวจ โรส และ กล่าวว่า " เขาตายแล้ว " ทั้งหมดร้องออกมาเธอได้แล้ว เธอยืนอยู่ในฝนและกล่าวว่าไม่มีอะไร มองเสื้อสีม่วงที่พักเท้าห่างจากร่างกายของเขาตำรวจหยิบเสื้อและหันไปในมือของเขา" หือหลวง” เขากล่าวว่าเธอมองไปที่ตำรวจและเงียบที่สุด เธอกล่าวว่า " เขาชื่อแอนดี้ .ตำรวจสะพายเสื้อตรงแขน เขาเอาแผ่นสีดำของเขา เขาพลิกมันเปิดหน้าว่าง" พระ " เขากล่าว แล้วเขาก็เริ่มเขียนจบ