1. The Importance of the ProblemNo

1. The Importance of the Problem

No great philosopher has espoused solipsism. As a theory, if indeed it can be termed such, it is clearly very far removed from common sense. In view of this, it might reasonably be asked why the problem of solipsism should receive any philosophical attention. There are two answers to this question. First, while no great philosopher has explicitly espoused solipsism, this can be attributed to the inconsistency of much philosophical reasoning. Many philosophers have failed to accept the logical consequences of their own most fundamental commitments and preconceptions. The foundations of solipsism lie at the heart of the view that the individual gets his own psychological concepts (thinking, willing, perceiving, and so forth.) from "his own cases," that is by abstraction from "inner experience."

This view, or some variant of it, has been held by a great many, if not the majority of philosophers since Descartes made the egocentric search for truth the primary goal of the critical study of the nature and limits of knowledge.

In this sense, solipsism is implicit in many philosophies of knowledge and mind since Descartes and any theory of knowledge that adopts the Cartesian egocentric approach as its basic frame of reference is inherently solipsistic.

Second, solipsism merits close examination because it is based upon three widely entertained philosophical presuppositions, which are themselves of fundamental and wide-ranging importance. These are: (a) What I know most certainly are the contents of my own mind - my thoughts, experiences, affective states, and so forth.; (b) There is no conceptual or logically necessary link between the mental and the physical. For example, there is no necessary link between the occurrence of certain conscious experiences or mental states and the "possession" and behavioral dispositions of a body of a particular kind; and (c) The experiences of a given person are necessarily private to that person.

These presuppositions are of unmistakable Cartesian origin, and are widely accepted by philosophers and non-philosophers alike. In tackling the problem of solipsism, one immediately grapples with fundamental issues in the philosophy of mind. However spurious the problem of solipsism per se may strike one, these latter issues are unquestionably important. Indeed, one of the merits of the entire enterprise is the extent that it reveals a direct connection between apparently unexceptionable and certainly widely-held common sense beliefs and the acceptance of solipsistic conclusions. If this connection exists and we wish to avoid those solipsistic conclusions, we shall have no option but to revise, or at least to critically review, the beliefs from which they derive logical sustenance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ความสำคัญของปัญหาการ

solipsism นักปรัชญาที่ดีไม่ได้ดำเนินการ ในฐานะที่เป็นทฤษฎีถ้าแน่นอนมันสามารถเรียกว่าดังกล่าวก็เป็นที่ชัดเจนไกลมากลบออกจากความรู้สึกร่วมกัน ในมุมมองนี้ก็อาจพอจะถามว่าทำไมปัญหาของการ solipsism ควรได้รับความสนใจปรัชญาใด ๆ มีสองคำตอบของคำถามนี้ ครั้งแรกในขณะที่ไม่มีนักปรัชญาที่ยิ่งใหญ่ได้ดำเนินการอย่างชัดเจน solipsism นี้สามารถนำมาประกอบกับความไม่สอดคล้องกันของเหตุผลปรัชญามาก นักปรัชญาหลายคนจะยังไม่ได้รับผลกระทบเชิงตรรกะของภาระผูกพันของตัวเองพื้นฐานที่สุดและอคติ รากฐานของ solipsism โกหกหัวใจของมุมมองว่าบุคคลที่ได้รับแนวความคิดของตัวเองทางจิตวิทยา (คิดเต็มใจรับรู้และอื่น ๆ .) จาก "กรณีของตัวเอง" ที่อยู่โดยนามธรรมจาก "ประสบการณ์ด้าน."

มุมมองนี้ หรือแตกต่างจากบางส่วนได้ถูกจัดขึ้นโดยจำนวนมากหากไม่ได้ส่วนใหญ่ของนักปรัชญาตั้งแต่ Descartes ทำให้การค้นหาเห็นแก่ตัวความจริงเป้าหมายหลักของการศึกษาที่สำคัญของธรรมชาติและข้อ จำกัด ของความรู้.

ในแง่นี้ solipsism คือ โดยปริยายในหลายปรัชญาของความรู้และจิตใจตั้งแต่ Descartes และทฤษฎีใด ๆ ของความรู้ที่ adopts วิธีการเห็นแก่ตัวคาร์ทีเซียนเป็นกรอบพื้นฐานของการอ้างอิงเป็น solipsistic โดยเนื้อแท้.

สอง solipsism คุณธรรมการตรวจสอบปิดเพราะมันจะขึ้นอยู่กับสามความบันเทิงกันอย่างแพร่หลาย presuppositions ปรัชญาซึ่งเป็น ของตัวเองและความสำคัญพื้นฐานที่หลากหลาย เหล่านี้คือ: (ก) สิ่งที่ผมรู้แน่นอนที่สุดมีเนื้อหาใจของฉันเอง - ความคิดของฉันประสบการณ์รัฐอารมณ์และอื่น ๆ .; (ข) ไม่มีการเชื่อมโยงความคิดหรือเหตุผลที่จำเป็นระหว่างจิตและทางกายภาพ ยกตัวอย่างเช่นไม่มีการเชื่อมโยงที่จำเป็นระหว่างการเกิดขึ้นของประสบการณ์ที่ใส่ใจบางอย่างหรือทางสหรัฐฯและ "ครอบครอง" และการแสดงออกของพฤติกรรมของร่างกายชนิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งนั้น และ (ค) ประสบการณ์ของคนที่ได้รับมีความจำเป็นส่วนตัวถึงคนคนนั้น.

สมมติฐานเหล่านี้เป็นแหล่งกำเนิดของคาร์ทีเซียนแน่แท้และได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางจากนักปรัชญาและนักปรัชญาที่ไม่เหมือนกัน ในการแก้ปัญหาปัญหาของการ solipsism หนึ่งทันทีไขว่คว้าปัญหาพื้นฐานในปรัชญาของจิตใจ อย่างไรก็ตามปัญหาของการปลอม solipsism ต่อ se อาจตีหนึ่งประเด็นหลังนี้มีความสำคัญเด็ด แท้จริงหนึ่งของประโยชน์ของทั้งองค์กรเป็นขอบเขตที่มันแสดงให้เห็นการเชื่อมต่อโดยตรงระหว่างเห็นได้ชัดว่าไม่มีข้อยกเว้นและแน่นอนอย่างกว้างขวางถือความเชื่อความรู้สึกร่วมกันและการยอมรับของข้อสรุป solipsistic หากการเชื่อมต่อนี้มีอยู่และเราต้องการที่จะหลีกเลี่ยงข้อสรุป solipsistic เหล่านั้นเราจะไม่มีทางเลือกที่จะแก้ไขหรืออย่างน้อยติการตรวจสอบความเชื่อจากที่พวกเขาได้รับมายังชีพตรรกะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . ความสำคัญของปัญหาไม่เยี่ยมปราชญ์ได้ยอมรับในความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเอง . เป็นทฤษฎี ถ้ามันสามารถ termed ดังกล่าวจะชัดเจนมากห่างไกลจากสามัญสำนึก ในมุมมองของนี้มันอาจจะเหมาะสมที่จะถามว่าทำไมปัญหาของความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองควรได้รับการใด ๆที่มีความสนใจ มี 2 คำตอบนี้ แรก ในขณะที่ไม่มีนักปรัชญาที่ดีอย่างชัดเจน espoused มีความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเอง นี้สามารถนำมาประกอบกับลักษณะการใช้เหตุผลเชิงปรัชญามาก นักปรัชญาหลายคนล้มเหลวที่จะยอมรับผลตรรกะของภาระผูกพันของพวกเขาเองพื้นฐานที่สุดและความคิดอคติ รากฐานของความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองอยู่ที่หัวใจของมุมมองที่แต่ละคนได้รับแนวความคิดของเขาเอง จิต ( ความคิด , ความตั้งใจ , การรับรู้ , และอื่น ๆ . ) จาก " กรณีของเขาเอง " ที่เป็นนามธรรมจากประสบการณ์ " ภายใน "มุมมอง หรือตัวแปรบางอย่าง มันได้ถูกจัดขึ้นโดย หลาย ดี ถ้า ไม่ ส่วนใหญ่ของนักปรัชญา Descartes ได้ตั้งแต่ค้นหาเห็นแก่ตัวจริง เป้าหมายหลักของการศึกษาที่สำคัญของธรรมชาติและขอบเขตของความรู้ในความรู้สึกนี้ ความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองคือความนัยหลายปรัชญาความรู้และจิตใจเนื่องจากเดส์การตส์และทฤษฎีของความรู้ที่ adopts ของธราธิบดีแนวทางเป็นกรอบพื้นฐานของการอ้างอิงเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ solipsistic .ประการที่สองความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองบุญใกล้สอบ เพราะมันขึ้นอยู่กับสามความบันเทิงกันอย่างแพร่หลายปรัชญา presuppositions ซึ่งตัวเองของพื้นฐานและระดับความสำคัญ เหล่านี้คือ : ( 1 ) สิ่งที่ผมรู้แน่นอนที่สุดคือเนื้อหาของจิตใจตัวเอง ความคิด ประสบการณ์ อารมณ์ รัฐและอื่น ๆ ; ( b ) ไม่มีความคิดหรือเหตุผลจำเป็นที่เชื่อมโยงระหว่างจิตใจและร่างกาย ตัวอย่างเช่น มีความเชื่อมโยงระหว่างการเกิดประสบการณ์จิตสำนึกบางอย่าง หรือสภาพจิตใจ และ " ครอบครอง " และพฤติกรรมการแสดงออกของร่างกายของชนิดเฉพาะ และ ( ค ) ของบุคคลจะต้องได้รับประสบการณ์ส่วนตัวกับบุคคลนั้นpresuppositions เหล่านี้แน่แท้ของประเทศและได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางโดยนักปรัชญาและนักปรัชญาไม่เหมือนกัน ในการแก้ปัญหาของความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองหนึ่งทันที grapples กับปัญหาพื้นฐานในปรัชญาของจิตใจ แต่ทำให้ปัญหาของความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองต่อ SE อาจตีหนึ่ง ประเด็นหลังนี่เด็ดที่สำคัญ แน่นอนหนึ่งในประโยชน์ขององค์กรทั้งหมดเป็นขอบเขตที่ให้การเชื่อมต่อโดยตรงระหว่างเห็นได้ชัดว่าไม่มีที่ติ และแน่นอนอย่างกว้างขวางในสามัญสำนึกความเชื่อและการยอมรับของ solipsistic บทสรุป ถ้าการเชื่อมต่อนี้มีอยู่จริง และเราต้องการหลีกเลี่ยงการเหล่านั้น solipsistic ข้อสรุป เราจะมีตัวเลือกไม่มี แต่เพื่อแก้ไข หรืออย่างน้อยให้วิพากษ์วิจารณ์ตรวจสอบความเชื่อจากที่พวกเขาได้รับอาหารทางตรรกะ