Results A total of 22 states, inclu

Results
A total of 22 states, including D.C., do not reference substance use disorders in their statutory definitions of mental illness (Table 1). Of the 29 that do, eight explicitly include substance use disorders and 21 explicitly exclude them as qualifying mental illnesses for the purpose of commitment. Nine states have separate, additional inpatient commitment laws specifically permitting involuntary hospitalization for substance use disorders (two of which are states that otherwise exclude substance use disorders in their definitions of mental illness). In sum, 17 state statutes appear to explicitly permit involuntary hospitalization for substance use disorders either by inclusion of substance use disorders in definitions of mental illness or through separate inpatient commitment laws. An additional 15 state statutes do not reference substance use disorders such that, short of prevailing case law or administrative regulation, they appear to passively permit involuntary hospitalization. [A flow diagram and a U.S. map illustrating these findings are included in the online data supplement.] Definitional language varies greatly from state to state in terms of clarity and specificity. For instance, Washington State (x 71.05.020) defines a “mental disorder” vaguely as “any organic, mental, or emotional impairment which has substantial adverse effects on an individual’s cognitive or volitional functions.” In contrast, Oregon’s (ORS x 426.495) mental illness definition (“Chronic schizophrenia, a chronic major affective disorder, a chronic paranoid disorder or another chronic psychotic mental disorder”) is more specific. Some states clearly exclude or include substance use disorders in their mental illness definitions. Alabama’s statute [x 22–52–1.1 (1)] specifically excludes substance use disorders (“Mental illness, as used herein, specifically excludes the primary diagnosis of . . . substance abuse, including alcoholism”). Whereas Tennessee (x 33–1-101) specifically includes alcoholism or drug dependence (“Mentally ill individual means an individual who suffers from a psychiatric disorder, alcoholism, or drug dependence”). Among the ten states that have separate commitment laws for substance use disorders, language regarding substance use disorders varies even more than that defining mental illness. This may in part reflect the frequent conflation (for either medical or legal purposes) of intoxication, substance abuse, and addiction and a historical carryover of distinguishing alcohol dependence from other drug dependence.
Discussion We believe this compilation to be the first of its kind for at least the past two decades. Civil commitment statutes affect clinical practice because clinicians assess dangerousness and hospitalization criteria partly on their understanding of existing legal criteria (22).The ambiguity and inconsistency of statutory language may complicate such efforts. State statutes regarding the hospitalization of persons with substance use disorders have largely remained stagnant since the 1970s despite progress in understanding the etiology and neurobiological pathology of substance use disorders. An abundance of evidence now associates addiction with changes in brain structure and function that persist well beyond the cessation of drug use and detoxification (23–27). Unlike views prevalent in the 1970s, expert views on substance use disorders among addiction researchers and clinicians are now consistent in describing substance use disorders as chronic brain diseases. Importantly, addiction is not simply a neurologic disease but a mental illness. It changes fundamental aspects of an individual’s personality—cognition, emotions, and behaviors—that implicate decision-making capacity and self-determination (28–30). Research on treatment effectiveness has also grown considerably. By 1990 several authoritative reviews emerged spanning tens of thousands of patients enrolled in federally funded studies demonstrating that treatment leads to significant and enduring declines in drug use (31,32).Subsequently,the1990s Drug

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์ A total of 22 states, including D.C., do not reference substance use disorders in their statutory definitions of mental illness (Table 1). Of the 29 that do, eight explicitly include substance use disorders and 21 explicitly exclude them as qualifying mental illnesses for the purpose of commitment. Nine states have separate, additional inpatient commitment laws specifically permitting involuntary hospitalization for substance use disorders (two of which are states that otherwise exclude substance use disorders in their definitions of mental illness). In sum, 17 state statutes appear to explicitly permit involuntary hospitalization for substance use disorders either by inclusion of substance use disorders in definitions of mental illness or through separate inpatient commitment laws. An additional 15 state statutes do not reference substance use disorders such that, short of prevailing case law or administrative regulation, they appear to passively permit involuntary hospitalization. [A flow diagram and a U.S. map illustrating these findings are included in the online data supplement.] Definitional language varies greatly from state to state in terms of clarity and specificity. For instance, Washington State (x 71.05.020) defines a “mental disorder” vaguely as “any organic, mental, or emotional impairment which has substantial adverse effects on an individual’s cognitive or volitional functions.” In contrast, Oregon’s (ORS x 426.495) mental illness definition (“Chronic schizophrenia, a chronic major affective disorder, a chronic paranoid disorder or another chronic psychotic mental disorder”) is more specific. Some states clearly exclude or include substance use disorders in their mental illness definitions. Alabama’s statute [x 22–52–1.1 (1)] specifically excludes substance use disorders (“Mental illness, as used herein, specifically excludes the primary diagnosis of . . . substance abuse, including alcoholism”). Whereas Tennessee (x 33–1-101) specifically includes alcoholism or drug dependence (“Mentally ill individual means an individual who suffers from a psychiatric disorder, alcoholism, or drug dependence”). Among the ten states that have separate commitment laws for substance use disorders, language regarding substance use disorders varies even more than that defining mental illness. This may in part reflect the frequent conflation (for either medical or legal purposes) of intoxication, substance abuse, and addiction and a historical carryover of distinguishing alcohol dependence from other drug dependence.เราเชื่อว่าการคอมไพล์เพื่อจะน้อยกว่าแบบแรกสำหรับสนทนาผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา คดีแพ่งมั่นผลคลินิกเนื่องจาก clinicians ประเมินเกณฑ์ dangerousness และโรงพยาบาลบางส่วนในความเข้าใจของเงื่อนไขทางกฎหมายที่มีอยู่ (22) ความคลุมเครือและความไม่สอดคล้องตามกฎหมายภาษาอาจ complicate ความพยายามดังกล่าว คดีรัฐเกี่ยวกับโรงพยาบาลของโรคใช้สารส่วนใหญ่ยังคงมีศิลปินตั้งแต่ทศวรรษ 1970 แม้มีความคืบหน้าในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับวิชาการและพยาธิ neurobiological ของสารใช้โรค ความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานนั้นเกี่ยวข้องยาเสพติด มีการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของสมองและการทำงานที่คงอยู่ด้วยนอกเหนือจากการยุติการใช้ยาเสพติดและการล้างพิษ (23-27) ตอนนี้ ซึ่งแตกต่างจากมุมมองที่แพร่หลายในทศวรรษ 1970 มุมมองที่ใช้ในสารใช้โรคระหว่างนักวิจัยยาเสพติด และ clinicians ก็สอดคล้องในการอธิบายความผิดปกติของการใช้สารเป็นโรคสมองเรื้อรัง สำคัญ ยาเสพติดได้เพียง neurologic โรคแต่โรคจิต เปลี่ยนด้านพื้นฐานของบุคลิกภาพของแต่ละตัวประชาน อารมณ์ และพฤติกรรม — ที่อ้างอิงตนเอง (28-30) และกำลังตัดสินใจ นอกจากนี้ยังมีการเติบโตขึ้นวิจัยประสิทธิผลการรักษามีมาก โดย 1990 รีวิวจากไทม์หลายชุมนุมรัฐนับหมื่นของผู้ป่วยลงทะเบียนผ่อนได้รับเงินทุนการศึกษาเห็นว่า การรักษาลูกค้าเป้าหมายเพื่อลดอัตราการใช้ยาเสพติด (31,32) อย่างมีนัยสำคัญ และยั่งยืน ในเวลาต่อมา the1990s ยา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลรวมของ 22 รัฐรวมทั้งซีไม่ได้อ้างอิงความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำนิยามตามกฎหมายของพวกเขาจากความเจ็บป่วยทางจิต (ตารางที่ 1)
ของวันที่ 29 ที่จะแปดอย่างชัดเจนรวมถึงความผิดปกติของการใช้สารเสพและ 21 อย่างชัดเจนไม่รวมพวกเขาเป็นอาการป่วยทางจิตที่มีคุณสมบัติเพื่อวัตถุประสงค์ในการมุ่งมั่น เก้ารัฐมีแยกกฎหมายความมุ่งมั่นของผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้นโดยเฉพาะการอนุญาตให้โรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจสำหรับความผิดปกติใช้สารเสพติด (สองซึ่งเป็นรัฐที่อื่นไม่รวมความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำจำกัดความของพวกเขาจากความเจ็บป่วยทางจิต) สรุป 17 กฎเกณฑ์รัฐปรากฏอย่างชัดเจนอนุญาตให้มีการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจสำหรับการใช้งานความผิดปกติของสารทั้งโดยรวมของความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำจำกัดความของความเจ็บป่วยทางจิตหรือผ่านกฎหมายความมุ่งมั่นของผู้ป่วยแยกต่างหาก เพิ่ม 15 กฎเกณฑ์ของรัฐไม่ได้อ้างอิงความผิดปกติของการใช้สารเสพดังกล่าวที่สั้นของการแลกเปลี่ยนกรณีที่กฎหมายหรือระเบียบบริหารพวกเขาดูเหมือนจะอดทนอนุญาตให้รักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจ [แผนภาพการไหลและแผนที่สหรัฐที่แสดงการค้นพบนี้จะรวมอยู่ในอาหารเสริมข้อมูลออนไลน์.] ภาษา definitional แตกต่างกันมากจากรัฐในแง่ของความคมชัดและความจำเพาะ ยกตัวอย่างเช่นรัฐวอชิงตัน (x 71.05.020) กำหนดเป็น "โรคทางจิต" คลุมเครือว่า "ใด ๆ อินทรีย์จิตหรือการด้อยค่าทางอารมณ์ที่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในแต่ละฟังก์ชั่นทางปัญญาหรือ volitional." ในทางตรงกันข้าม, โอเรกอน (ORS x 426.495 ) นิยามความเจ็บป่วยทางจิต ("จิตเภทเรื้อรังเป็นโรคอารมณ์เรื้อรังที่สำคัญโรคหวาดระแวงเรื้อรังหรืออื่นเรื้อรังโรคจิตโรคทางจิต") เป็นเฉพาะเจาะจงมากขึ้น บางรัฐอย่างชัดเจนยกเว้นหรือรวมถึงความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำจำกัดความของความเจ็บป่วยทางจิตของพวกเขา เทพอลาบามา [x 22-52-1.1 (1)] โดยเฉพาะไม่รวมความผิดปกติของการใช้สารเสพ ("จิตเภทที่ใช้ในที่นี้โดยเฉพาะไม่รวมการวินิจฉัยหลักของ... ใช้สารเสพติดรวมทั้งโรคพิษสุราเรื้อรัง") ในขณะที่รัฐเทนเนสซี (x 33-1-101) โดยเฉพาะรวมถึงโรคพิษสุราเรื้อรังหรือการพึ่งพายาเสพติด ("จิตใจของแต่ละบุคคลที่ไม่ดีหมายถึงบุคคลที่ทนทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของจิตเวชโรคพิษสุราเรื้อรังหรือการพึ่งพายาเสพติด") หนึ่งในสิบรัฐที่มีกฎหมายความมุ่งมั่นที่แยกต่างหากสำหรับความผิดปกติของการใช้สารเสพภาษาเกี่ยวกับความผิดปกติของการใช้สารเสพแตกต่างกันมากขึ้นกว่าที่กำหนดความเจ็บป่วยทางจิต นี้อาจเป็นส่วนหนึ่งสะท้อนให้เห็นถึง conflation บ่อย (ทั้งวัตถุประสงค์ทางการแพทย์หรือกฎหมาย) ของมึนเมาสารเสพติดและติดยาเสพติดและยกยอดทางประวัติศาสตร์ของความแตกต่างสุราจากการพึ่งพายาเสพติดอื่น ๆ .
คำอธิบายเราเชื่อว่าการรวบรวมนี้จะเป็นครั้งแรกของชนิดสำหรับ อย่างน้อยที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา กฎเกณฑ์ความมุ่งมั่นโยธาส่งผลกระทบต่อการปฏิบัติทางคลินิกเพราะแพทย์ประเมินอันตรายและเกณฑ์การรักษาในโรงพยาบาลส่วนหนึ่งในความเข้าใจของหลักเกณฑ์ทางกฎหมายที่มีอยู่ (22) ได้โดยเริ่มต้นความคลุมเครือและความไม่สอดคล้องกันของภาษาตามกฎหมายอาจซับซ้อนความพยายามดังกล่าว กฎเกณฑ์เกี่ยวกับการรักษาในโรงพยาบาลรัฐของบุคคลที่มีความผิดปกติใช้สารเสพติดยังคงนิ่งส่วนใหญ่ตั้งแต่ปี 1970 แม้จะมีความคืบหน้าในการทำความเข้าใจสาเหตุและพยาธิวิทยา neurobiological ความผิดปกติของการใช้สารเสพ ความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานในขณะนี้ยาเสพติดร่วมกับการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของสมองและฟังก์ชั่นที่ยังคงดีกว่าการหยุดชะงักของการใช้ยาและการล้างพิษ (23-27) ซึ่งแตกต่างจากมุมมองที่แพร่หลายในปี 1970 มุมมองความผิดปกติของผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับการใช้สารเสพติดยาเสพติดในหมู่นักวิจัยและแพทย์ที่สอดคล้องกันอยู่ในขณะนี้ในการอธิบายความผิดปกติของการใช้สารเสพเป็นโรคเรื้อรังสมอง ที่สำคัญการติดยาเสพติดไม่ได้เป็นเพียงแค่โรคทางระบบประสาท แต่ความเจ็บป่วยทางจิต มันเปลี่ยนแปลงด้านพื้นฐานของความรู้ความเข้าใจบุคลิกภาพของแต่ละบุคคลอารมณ์และพฤติกรรมที่มีส่วนความสามารถในการตัดสินใจและความมุ่งมั่นในตนเอง (28-30) งานวิจัยเกี่ยวกับการรักษาที่มีประสิทธิภาพนอกจากนี้ยังมีการเติบโตอย่างมาก 1990 โดยการแสดงความคิดเห็นที่มีสิทธิ์โผล่ออกมาหลายทอดนับหมื่นของผู้ป่วยที่ลงทะเบียนเรียนในการศึกษาได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลกลางแสดงให้เห็นถึงการรักษาที่จะนำไปสู่การลดลงอย่างมีนัยสำคัญและยั่งยืนในการใช้ยาเสพติด (31,32) .Subsequently ยา the1990s

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลลัพธ์
ทั้งหมด 22 รัฐ รวมถึง ดีซี ไม่อ้างอิงการใช้สารเสพติดความผิดปกติในคำนิยามของกฎหมายของการเจ็บป่วยทางจิต ( ตารางที่ 1 ) ของที่ทำ แปดอย่างชัดเจนรวมถึงการใช้สารเสพติดความผิดปกติและ 21 อย่างชัดเจน แยกเป็น การเจ็บป่วย สำหรับวัตถุประสงค์ของความมุ่งมั่นที่มีคุณสมบัติเหมาะสม เก้ารัฐแยกเพิ่มเติมกฎหมายอนุญาตให้โรงพยาบาลต่างๆ โดยเฉพาะผู้ป่วยในต่อความผิดปกติของการใช้สาร ( สองซึ่งเป็นรัฐอื่นยกเว้นความผิดปกติของการใช้สารเสพติด ในความหมายของการเจ็บป่วยทางจิต ) ในผลรวม17 รัฐกฎเกณฑ์ปรากฏอย่างชัดเจนในการรักษาความผิดปกติของอนุญาตให้ใช้สารโดยการใช้สารเสพติด ในคำนิยามของความผิดปกติทางจิต หรือ ผ่านแยกผู้ป่วยในต่อกฎหมาย เพิ่มอีก 15 รัฐไม่ยินอ้างอิงการใช้สารเสพติดความผิดปกติดังกล่าวที่สั้น มีกฎหมายหรือระเบียบของการบริหารพวกเขาดูเหมือนจะอยู่เฉยๆให้โดยไม่สมัครใจ เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล . [ แผนภาพการไหลและสหรัฐอเมริกาแผนที่ที่แสดงผลนี้ จะรวมอยู่ในข้อมูลออนไลน์เสริม ] คำนิยามภาษาแตกต่างกันมากจากรัฐในแง่ของความชัดเจนและเฉพาะเจาะจง . ตัวอย่าง รัฐวอชิงตัน ( X 71.05.020 ) กำหนดเป็น " โรคจิต " ฉงน " ใด ๆอินทรีย์ จิตใจหรืออารมณ์ความบกพร่องที่มีผลกระทบอย่างมากต่อการทำงานการคิดหรือความปรารถนาของแต่ละบุคคล . " ในทางตรงกันข้าม โอเรกอน ( ORS x 426.495 ) นิยามความเจ็บป่วยทางจิต ( " โรคจิตเภทเรื้อรัง ผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่สำคัญอารมณ์ , โรคหวาดระแวงหรืออื่นเรื้อรังโรคจิต โรคจิต " ) เป็นเฉพาะเจาะจงมากขึ้นบางรัฐอย่างชัดเจนแยกหรือรวมการใช้สารเสพติดในความหมายของการเจ็บป่วยทางจิตของพวกเขา อลาบาม่าธรรมนูญ [ x 22 – 52 – 1.1 ( 1 ) ] โดยเฉพาะแยกความผิดปกติสารเสพติด ( " โรคจิต ที่ใช้ในที่นี้ โดยเฉพาะไม่รวมการวินิจฉัยของ . . . . . . . การใช้สารเสพติด รวมทั้งสุรา " )ในขณะที่เทนเนสซี ( x 33 – 1-101 ) โดยเฉพาะรวมถึงโรคพิษสุราเรื้อรังหรือยาเสพติดการพึ่งพา ( " ป่วยทางจิต บุคคล หมายถึง บุคคลที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติทางจิต โรคพิษสุราเรื้อรัง หรือยาเสพติดการพึ่งพา " ) ในสหรัฐอเมริกามีกฎหมายต่อสิบที่แยกต่างหากสำหรับความผิดปกติของการใช้สาร ภาษาความผิดปกติเกี่ยวกับการใช้สารเคมีที่แตกต่างกันมากขึ้นกว่าการเจ็บป่วยทางจิตในส่วนนี้อาจสะท้อนให้เห็นถึง conflation บ่อย ๆ ( เพื่อให้แพทย์หรือวัตถุประสงค์ของกฎหมาย ) ของแอลกอฮอล์ การใช้สารเสพติด และการติดยาเสพติดและติดสุราคงไปทางประวัติศาสตร์ที่แตกต่างจากยาเสพติดอื่น ๆ การรวบรวมนี้
เราเชื่อว่าเป็นครั้งแรกของชนิดของมัน อย่างน้อยในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาแพ่ง ความมุ่งมั่นต่อการปฏิบัติทางคลินิก เพราะกฎเกณฑ์ dangerousness แพทย์ประเมินและเกณฑ์การรักษาบางส่วนในความเข้าใจหลักเกณฑ์ทางกฎหมายที่มีอยู่ ( 22 ) ความคลุมเครือและความไม่สอดคล้องกันของกฎหมายภาษาอาจความพยายามที่ซับซ้อนเช่นกฎเกณฑ์เกี่ยวกับการรักษาสภาพของผู้ที่มีความผิดปกติสารเสพติดส่วนใหญ่ยังคงซบเซาตั้งแต่ปี 1970 แม้จะมีความคืบหน้าในความเข้าใจสาเหตุและพยาธิวิทยาของโรค neurobiological ใช้สารความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานตอนนี้สมาคมติดยาเสพติดกับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างสมองและการทำงานที่ยังคงอยู่ดีนอกเหนือจากการใช้ยาและสารพิษ ( 23 – 27 ) ซึ่งแตกต่างจากมุมมองที่แพร่หลายในยุคนั้น ผู้เชี่ยวชาญ ในมุมมองของการใช้สารเสพติดของนักวิจัยและแพทย์มีความสอดคล้องในการอธิบายถึงความผิดปกติสารเสพติดเป็นโรคสมองเรื้อรัง ที่สำคัญยาเสพติดไม่ได้เป็นเพียงโรคทางประสาท แต่โรคจิต มันเปลี่ยนแปลงลักษณะพื้นฐานของการรับรู้ บุคลิกภาพของบุคคล อารมณ์ และพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการตัดสินใจและการตัดสินใจของตนเอง ( 28 – 30 ) งานวิจัยเกี่ยวกับประสิทธิผลของการรักษายังได้พัฒนาขึ้นโดย 1990 หลายเผด็จการครอบคลุมรีวิวออกมานับพันของผู้ป่วยที่ลงทะเบียนเรียนในการศึกษากองทุนสหรัฐให้การรักษาที่สำคัญและยั่งยืนนำไปสู่การลดลงในการใช้ยา ( 31,32 ) ต่อมา the1990s ยา