The second generation Second genera

The second generation

Second generation apex locators were of the single frequency
impedance type which used impedance
measurements instead of resistance to measure location
within the canal. Impedance is comprised of resistance
and capacitance and has a sinusoidal amplitude trace.
The property is utilized to measure distance in different
canal conditions by using different frequencies.

The change in frequency method of measuring was
developed by Inoue in 1971 as the Sono-Explorer
(Hayashi Dental Supply, Tokyo, Japan) which calibrated
at the periodontal pocket of each tooth and
measured by the feedback of the oscillator loop (Inoue
1972). The beeping of the device indicated when the
apex was reached, so some clinicians erroneously
thought that it measured by using sound waves (Inoue
1973). A later model, the Sono-Explorer Mk III uses a
meter to indicate distance to apex (Inoue & Skinner
1985).

A high frequency (400 kHz) wave measuring device,
the Endocater (Yamaura Seisokushu, Tokyo, Japan)
was introduced by Hasegawa et al. (1986). With an
electrode connected to the dental chair and a sheath
over the probe it was able to make measurements in
canals even with conductive fluids present. The sheath
caused problems because it would not enter narrow
canals, could be rubbed off and was affected by
autoclaving (Fouad et al. 1990, Himel & Schott 1993).
Ushiyama (1983) suggested using a concentric
bipolar electrode that measured the current density
evoked in a limited area of the canal, the maximum
potential of which is obtained when the electrode meets
a constriction. The voltage gradient method could
measure with conductive fluids present but was limited
by the presence, absence and location of a constriction
and the electrode would not fit in a narrow canal
(Ushiyama et al. 1988).

Some reported accuracy studies for the second
generation apex locators are detailed in Table 1.

An increasing number of second generation apex
locators were designed and marketed but all suffered
similar problems of incorrect readings with electrolytes
in the canals and also in dry canals.

The Apex Finder and the combined pulp tester and
apex locator the Endo Analyzer (Analytic/Endo,
Orange, CA, USA) are self-calibrating with a visual
indicator but have had variable reports of accuracy.
Fouad’s group used radiographic length determination
and found the accuracy at 67% ± 0.5 mm from the
radiographic apex (Fouad et al. 1990). Czerw et al.
(1995) noted that the unit overestimated length by
more than 0.5 mm 16.6% of the time in an in vitro
evaluation. De Moor et al. (1999) found in an in vitro
experiment using gelatine that most measurements
resulted in perforation through the apex.

The Digipex I, II and III (Mada Equipment Co.,
Carlstadt, NJ, USA) also combined a pulp vitality tester
with apex locator. Czerw et al. (1995) found the
Digipex II to be as reliable as the Root ZX in an in vitro
study.

The Exact-A-Pex (Ellmann International, Hewlett,
NY, USA) uses an audio and a light emitting diode
(LED) display. It was found that the Exact-A-Pex always
duplicated the canal length as determined by visualizing
the tip of a file at the foramen of extracted teeth
(Czerw et al. 1994). Hu¨lsmann & Pieper (1989) found
the Exact-A-Pex measured consistently short in
immature teeth requiring apexification, but was able
to give correct results at the time of obturation,
comparing results with radiographs.

The Formatron IV (Parkell Dental, Farmingdale, NY,
USA) is a small simple device with an LED display. It
uses an AC current and measures impedance to
measure the distance of the file tip to the apex. It has
also had variable results in terms of accuracy. Himel
(1993) found it to be accurate to ±0.5 mm from the
radiographic apex 65% of the time and within 1 mm
83% of the time. The manufacturer stated in the
instructions that it would not work with sodium
hypochlorite or other conductive irrigants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รุ่นที่สอง รุ่นที่สองที่เอเพ็กซ์ locators ได้ความถี่เดียวชนิดความต้านทานที่ใช้ความต้านทานวัดแทนที่จะต้านทานการวัดตำแหน่งภายในคลองนั้น ประกอบด้วยความต้านทานความต้านทานและค่าความจุและรอยคลื่น sinusoidalคุณสมบัติคือใช้วัดระยะในแตกต่างกันสภาพคลอง โดยใช้ความถี่แตกต่างกันการเปลี่ยนความถี่วิธีการวัดได้พัฒนา โดยโนะอุเอะในปี 1971 เป็น Explorer โรงแรมโซ(จัดฟันฮายาชิ โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น) ซึ่งปรับเทียบกระเป๋าโรคเหงือกของฟันแต่ละที่ และวัด โดยผลป้อนกลับของลูป oscillator (โนะอุเอะ1972) . beeping อุปกรณ์ระบุเมื่อการเอเพ็กซ์ครบ clinicians ดังนั้นบางอย่างตั้งใจคิดว่าจะวัด โดยใช้คลื่นเสียง (โนะอุเอะ1973) การใช้ Explorer โรงแรมโซเอ็มเค III รูปแบบ การเมตรเพื่อระบุระยะการใช้งาน apex (โนะอุเอะและสกินเนอร์1985)คลื่นความถี่สูง (400 kHz) วัดEndocater (Yamaura Seisokushu โตเกียว ญี่ปุ่น)ถูกนำมาใช้โดย Hasegawa และ al. (1986) ด้วยการเชื่อมต่อกับเก้าอี้ทันตกรรมและ sheath เป็นอิเล็กโทรดไปโพรบ ก็สามารถทำการวัดในคลองแม้จะ มีของเหลวเป็นสื่อกระแสไฟฟ้าอยู่ Sheathเกิดปัญหาเนื่องจากมันไม่ใส่แคบคลอง สามารถ rubbed ปิด และได้รับผลจากautoclaving (Fouad et al. 1990, Himel และ Schott 1993)Ushiyama (1983) แนะนำใช้แบบ concentricไฟฟ้าไฟที่ไบโพลาร์ที่วัดความหนาแน่นของกระแสevoked จำกัดบริเวณคลอง สูงสุดศักยภาพที่ได้รับเมื่อตรงกับการไฟฟ้าเชื่อม วิธีการไล่ระดับแรงดันไฟฟ้าได้วัดกับไฟฟ้าของเหลวอยู่แต่ถูกจำกัดสถานะ การขาดงาน และตำแหน่งของการเชื่อมและอิเล็กโทรดจะใส่ลงในคลองแคบไม่(Ushiyama et al. 1988)บางรายงานการศึกษาความถูกต้องสำหรับสองรุ่นเอเพ็กซ์ locators มีรายละเอียดในตารางที่ 1เพิ่มจำนวนเอเพ็กซ์รุ่นสองlocators ถูกออกแบบ และทำตลาด แต่รับความเดือดร้อนทั้งหมดอ่านไม่ถูกต้องกับไลต์ปัญหาคล้ายกันในการคลอง และคลองแห้งในการค้นหา Apex และทดสอบรวมเยื่อ และเอเพ็กซ์ตำแหน่งวิเคราะห์วงจร (วงจรวิเคราะห์สีส้ม CA, USA) จะปรับเทียบตนเองกับภาพตัวบ่งชี้ แต่มีรายงานการผันแปรของความถูกต้องกลุ่มของ Fouad ใช้กำหนดความยาวเจริญเต็มขั้นและความถูกต้องแห่ง 67% ± 0.5 มม.จากการเจริญเต็มขั้นเอเพ็กซ์ (Fouad et al. 1990) Czerw et al(1995) กล่าวว่า หน่วย overestimated ความยาวโดยมากกว่า 0.5 mm 16.6% ของเวลาในการเพาะเลี้ยงการประเมินผล เดอมัวร์ et al. (1999) พบในการเพาะเลี้ยงทดลองใช้ gelatine ที่วัดมากที่สุดส่งผลให้ perforation ผ่านสุดยอดDigipex I, II และ III (มาดาอุปกรณ์ Co.Carlstadt, NJ สหรัฐอเมริกา) ยังรวมเครื่องวัดพลังแบบเยื่อกระดาษมีครอบตำแหน่ง Czerw et al. (1995) พบDigipex II การเชื่อถือที่ ZX รากในการเพาะเลี้ยงได้ศึกษาแน่นอน-A-Pex (อินเตอร์เนชั่นแนล Ellmann, HewlettNY, USA) ใช้ไดโอดเปล่งแสงและเสียง(LED) แสดงการ ก็พบว่า Exact-A-Pex เสมอความยาวคลองตามที่กำหนดไว้ โดยแสดงผลการทำซ้ำคำแนะนำของไฟล์ในช่องแยกฟัน(Czerw et al. 1994) Hu¨lsmann และ Pieper (1989) พบExact-A-Pex วัดในระยะสั้นอย่างต่อเนื่องฟัน immature ต้อง apexification แต่ก็สามารถให้ผลลัพธ์ที่ถูกต้องใน obturationเปรียบเทียบผลลัพธ์กับ radiographsIV Formatron (Parkell ทันตกรรม Farmingdale, NYสหรัฐอเมริกา) เป็นอุปกรณ์อย่างง่ายขนาดเล็ก ด้วยจอภาพ LED มันใช้ปัจจุบันเป็น AC และวัดความต้านทานการวัดระยะห่างของแนะนำแฟ้มไปสุดยอด มีนอกจากนี้ยัง มีตัวแปรผลในแง่ของความถูกต้อง Himel(1993) พบว่ามีความถูกต้อง± 0.5 มม.จากการเอเพ็กซ์เจริญเต็มขั้น 65% ของเวลา และภาย ใน 1 มิลลิเมตร83% ของเวลา ผู้ผลิตที่ระบุไว้ในการคำแนะนำที่จะทำงานกับโซเดียมไฮโปหรือ irrigants อื่น ๆ ไฟฟ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สองรุ่นสองรุ่นที่ระบุตำแหน่งของปลายมีความถี่เดียวชนิดที่ใช้ความต้านทานความต้านทานวัดแทนของความต้านทานในการวัดที่ตั้งอยู่ภายในคลอง ความต้านทานประกอบด้วยต้านทานและความจุและมีความกว้างซายน์ร่องรอย. สถานที่ให้บริการที่ใช้ในการวัดระยะทางที่แตกต่างกันในสภาพคลองโดยใช้ความถี่ที่แตกต่างกัน. เปลี่ยนแปลงวิธีการวัดความถี่ของการได้รับการพัฒนาโดยอิโนอุเอะในปี 1971 เป็น Sono-เอ็กซ์พลอเรอร์(ฮายาชิ ทันตกรรมซัพพลายกรุงโตเกียวประเทศญี่ปุ่น) ซึ่งการสอบเทียบที่กระเป๋าปริทันต์ฟันแต่ละคนและวัดจากข้อเสนอแนะของวงออสซิล (อิโนอุเอะ1972) beeping ของอุปกรณ์ที่ระบุเมื่อปลายก็มาถึงดังนั้นแพทย์บางคนเข้าใจผิดคิดว่ามันวัดโดยใช้คลื่นเสียง (อิโนอุเอะ1973) รุ่นต่อมา Sono-Explorer ที่ Mk III ใช้เมตรเพื่อแสดงระยะทางไปยังปลาย (อิโนอุเอะและสกินเนอร์1985). ความถี่สูง (400 เฮิร์ทซ์) คลื่นอุปกรณ์วัดEndocater (Yamaura Seisokushu โตเกียวประเทศญี่ปุ่น) ได้รับการแนะนำโดยเซกาวา et al, (1986) กับขั้วไฟฟ้าที่เชื่อมต่อกับเก้าอี้ทันตกรรมและเปลือกมากกว่าการสอบสวนมันก็สามารถที่จะทำให้การวัดในคลองแม้จะมีของเหลวเป็นสื่อกระแสไฟฟ้าในปัจจุบัน ปลอกก่อให้เกิดปัญหาเพราะมันจะไม่เข้าไปในที่แคบคลองอาจจะถูไปและได้รับผลกระทบจากการนึ่ง (Fouad et al. 1990 Himel และชอตต์ 1993). Ushiyama (1983) แนะนำให้ใช้ศูนย์กลางขั้วไฟฟ้าสองขั้วที่วัดความหนาแน่นกระแสปรากฏ ในพื้นที่ที่ จำกัด ของคลองสูงสุดที่อาจเกิดขึ้นจากการที่จะได้รับเมื่ออิเล็กโทรดที่เป็นไปตามการหดตัว วิธีการไล่ระดับแรงดันไฟฟ้าที่สามารถวัดของเหลวเป็นสื่อกระแสไฟฟ้าที่มีอยู่ แต่ถูก จำกัดด้วยการปรากฏตัวตนและสถานที่ของการรัดและอิเล็กโทรดจะไม่เหมาะสมในคลองแคบ(Ushiyama et al. 1988). บางรายงานการศึกษาความถูกต้องเป็นครั้งที่สองปลายยุค ชี้มีรายละเอียดในตารางที่ 1 จำนวนที่เพิ่มขึ้นของยอดรุ่นที่สองระบุตำแหน่งได้รับการออกแบบและทำการตลาด แต่ทั้งหมดที่ได้รับความเดือดร้อนปัญหาที่คล้ายกันไม่ถูกต้องของการอ่านที่มีอิเล็กโทรไลในคลองและยังอยู่ในคลองแห้ง. Finder เอเพ็กซ์และทดสอบการผลิตเยื่อกระดาษรวมและยอดที่ตั้ง Endo วิเคราะห์ (Analytic / Endo, Orange, CA, USA) จะมีการสอบเทียบตัวเองกับภาพตัวบ่งชี้ แต่มีรายงานตัวแปรของความถูกต้อง. กลุ่ม Fouad ที่ใช้การกำหนดระยะเวลาในการถ่ายภาพรังสีและพบว่ามีความถูกต้องที่ 67% ± 0.5 มมจากปลายเอ็กซ์เรย์ ( Fouad et al. 1990) Czerw et al. (1995) ตั้งข้อสังเกตว่าหน่วยเกินไปยาวเกิน 0.5 มม 16.6% ของเวลาในการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อในการประเมินผล เดอมัวร์ตอัล (1999) ที่พบในในหลอดทดลองโดยใช้เจลาตินที่วัดส่วนใหญ่มีผลในการทะลุผ่านปลาย. Digipex I, II และ III (Mada Equipment Co. , Carlstadt, NJ, USA) รวมยังทดสอบพลังการผลิตเยื่อกระดาษที่มีที่ตั้งยอด Czerw et al, (1995) พบDigipex ครั้งที่สองที่จะเป็นที่เชื่อถือได้เป็น ZX รากในหลอดทดลองในการศึกษา. แน่นอน-A-Pex (Ellmann นานาชาติฮิวเลตต์, นิวยอร์ก, สหรัฐอเมริกา) ใช้เสียงและไดโอดเปล่งแสง(LED) จอแสดงผล พบว่าที่แน่นอน-A-Pex เสมอซ้ำระยะเวลาในคลองตามที่กำหนดโดยการแสดงปลายของไฟล์ที่ foramen ของฟันสกัด(Czerw et al. 1994) Hu¨lsmannและ Pieper (1989) พบแน่นอน-A-Pex วัดอย่างต่อเนื่องในระยะสั้นฟันที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะต้อง apexification แต่ก็ยังสามารถที่จะให้ผลลัพธ์ที่ถูกต้องในเวลาที่ obturation, การเปรียบเทียบผลกับภาพรังสี. Formatron iv (Parkell ทันตกรรม, Farmingdale , นิวยอร์ก, สหรัฐอเมริกา) เป็นอุปกรณ์ที่เรียบง่ายขนาดเล็กที่มีจอแสดงผล LED มันใช้ AC ปัจจุบันและมาตรการความต้านทานในการวัดระยะทางของปลายไฟล์เพื่อปลาย มันได้ยังมีตัวแปรผลในแง่ของความถูกต้อง Himel (1993) พบว่ามันจะถูกต้อง± 0.5 มมจากปลายเอ็กซ์เรย์ 65% ของเวลาและภายใน 1 มิลลิเมตร83% ของเวลา ผู้ผลิตที่ระบุไว้ในคำสั่งที่มันจะไม่ทำงานร่วมกับโซเดียมไฮโปคลอไรต์หรือ irrigants นำไฟฟ้าอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รุ่นที่สอง

รุ่นที่สองปลาย locators ของอิมพีแดนซ์ชนิดที่ใช้ความถี่เดียว

การวัดอิมพีแดนซ์แทนความต้านทานวัดที่ตั้ง
ภายในคลอง ซึ่งประกอบด้วยความต้านทาน
และความจุและมีร่องรอยคลื่นไซน์ .
คุณสมบัติใช้วัดระยะทางในเงื่อนไขที่แตกต่างกันโดยใช้คลอง

ความถี่ที่แตกต่างกันการเปลี่ยนแปลงในวิธีความถี่ของการวัดคือ
พัฒนาโดยอิโนะอุเอะใน 1971 เป็น Sono Explorer
( ฮายาชิ ทันตกรรม อุปทาน ที่กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ซึ่งทำการ
ในร่องลึกปริทันต์ของฟันแต่ละซี่และ
วัดโดยข้อเสนอแนะของ oscillator ห่วง ( อิโนะอุเอะ
1972 ) ส่วนเสียงของอุปกรณ์ที่ระบุเมื่อ
ปลายได้ถึงบางส่วน ดังนั้น แพทย์ผล
คิดว่ามันวัดโดยการใช้คลื่นเสียง ( อิโนะอุเอะ
1973 ) รูปแบบต่อมา Sono Explorer เอ็มเค III ใช้เครื่องวัดเพื่อบ่งชี้ระยะปลาย
( เ&สกินเนอร์
1985 )

ความถี่สูง ( 400 kHz ) อุปกรณ์ตรวจวัดคลื่น
endocater ( ญี่ปุ่นยามาอุระ seisokushu , โตเกียว , )
แนะนำฮาเซกาว่า et al . ( 1986 ) โดย
ขั้วเชื่อมต่อกับเก้าอี้ทันตกรรมและปลอก
ผ่านวัดมันก็สามารถที่จะทำให้การวัดในคลองกับของเหลวเป็นสื่อกระแสไฟฟ้า
แม้ปัจจุบัน ปลอก
ที่เกิดปัญหาเพราะมันคงไม่เข้าคลองแคบ
อาจจะขัดใจและผลกระทบ โดยอัตราส่วนโฟกัส (
fouad et al . 1990 himel & Schott 1993 ) .
ยูชิยาม่า ( 1983 ) แนะนำให้ใช้แบบสองขั้ว ขั้วไฟฟ้าที่วัด

ความหนาแน่นกระแสที่เกิดในพื้นที่ที่ จำกัด ของคลองสูงสุด
ศักยภาพที่ได้รับเมื่อขั้วตรง
มีการรัด แรงดันไฟฟ้าลาดวิธี
วัดกับของเหลวนำในปัจจุบัน แต่ถูก จำกัด โดยตน
ขาดและสถานที่ของการรัด
และขั้วจะไม่เหมาะใน
คลองแคบ ( ยูชิยาม่า et al . 1988 ) .

บางการศึกษารายงานความถูกต้องสำหรับวินาที