SUSTAINABLE TOURISM, SUSTAINABLE TO

SUSTAINABLE TOURISM, SUSTAINABLE TOURISM DEVELOPMENT,
AND SUSTAINABLE PRINCIPLES
Sustainable tourism (ST) is a result of sustainable tourism development (STD), a development
phase, and a process. ST is not in itself a unique form of tourism as is for example adventure
tourism, but a philosophy and a set of guidelines (principles) which can be used as a framework
when developing all types of tourism, independent of scale and type, towards sustainability
(Butler, 1993). Curtin and Busby (1999, p. 137) conclude that
”the term sustainable tourism has come to represent and encompass a set of principles,
policy prescriptions, and management methods which chart a path for tourism development
so that a destination area’s environmental resource base is protected for further
development”.
The history of ST can be traced back to the report entitled Our Common Future, published by
the World Commission on Environment and Development in 1987, in which sustainable development
was defined as ”meeting the needs of the present without compromising the ability
of future generations to meet their own needs”. With this definition as a basis, the 1990s has
been the decade of ST, which on a philosophical level implies to ”maximise the benefits from
tourism whilst the disbenefits or costs should be minimised” (Bramwell et al., 1996, p. 35).
This means that all resources (environmental, cultural, economic, social and political) should
be considered in a tourism assessment process and that the interests of all actors should be
taken into account on an operational level.
In addition, it is important to recognize that STD must be a part of a more embracing
sustainable development (Hunter, 1995a), i.e. a development which has a focus on long-term
economic and ecological sustainability, and an equitable distribution of the costs and benefits
of development (Woodley, 1993).
The philosophy of sustainable development sets the framework for STD, which in turn is
the means to ST – tourism defined by the FNNPE working group as ”all forms of tourism development,
management and activity, which maintain the environmental, social and economic
integrity and well-being of natural, built and cultural resources in perpetuity” (Heukemes, 1993,
p. 5). ST is not alternative tourism, interpreted as an alternative to mass tourism (Hunter, 1995b;
Pearce, 1994), but tourism managed ”in such a way that all tourism activity – which in some
way focuses on a heritage resource (be it natural or cultural) – can continue indefinitely” (Ceballos-
Lascuráin, 1996, p. 20; see also Butler, 1993, p. 29)
What can be seen in Figure 1 is that ST, which on a philosophical level seems to be quite
simple, is on an operational level very complex. The two-dimensional structure presented

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์พัฒนาและหลักการอย่างยั่งยืนท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (ST) เป็นผลของพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (STD), การพัฒนาระยะ และกระบวนการ ST ไม่อยู่ในตัวเองแบบที่ไม่ซ้ำของการท่องเที่ยวเป็นตัวอย่างผจญภัยท่อง เที่ยว แต่ปรัชญา และชุดของแนวทาง (หลัก) ซึ่งสามารถใช้เป็นกรอบเมื่อพัฒนาทุกประเภทของการท่องเที่ยว ขึ้นอยู่กับขนาดและชนิด สู่ความยั่งยืน(คน 1993) Curtin และบัส (1999, p. 137) สรุปที่"การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนระยะเวลามาเป็นตัวแทน และรอบชุดหลักนโยบายแผน และวิธีการจัดการที่แผนภูมิเส้นทางสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ตั้งปลายทางของสิ่งแวดล้อม ฐานทรัพยากรได้รับการป้องกันสำหรับเพิ่มเติมการพัฒนา"สามารถติดตามประวัติของเซนต์กลับไปรายงานในอนาคตทั่วไปของเรา เผยแพร่โดยโลกกรรมาธิการสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาใน 1987 ในการพัฒนาที่ยั่งยืนถูกกำหนดเป็น "ประชุมความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถในของคนรุ่นอนาคตเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง" คำนิยามนี้เป็นพื้นฐาน ปี 1990 มีทศวรรษของ ST ซึ่งในระดับปรัชญาหมายถึง "การเพิ่มผลประโยชน์จาก การท่องเที่ยวในขณะที่ disbenefits หรือต้นทุนควรกระบวน" (Bramwell et al., 1996, p. 35)หมายความ ว่า ทรัพยากรทั้งหมด (สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม เศรษฐกิจ สังคม และการเมือง) ควรเป็นการท่องเที่ยวประเมินกระบวนการและผลประโยชน์ของนักแสดงทั้งหมดควรจะนำมาพิจารณาในระดับปฏิบัติการนอกจากนี้ จะต้องรู้จักว่า STD ต้องเป็นส่วนหนึ่งของการเพิ่มเติมไพบูลย์การพัฒนาที่ยั่งยืน (Hunter, 1995a), เช่นการพัฒนาซึ่งโฟกัสในระยะยาวความยั่งยืนของระบบนิเวศ และทางเศรษฐกิจ และการกระจายต้นทุนและผลประโยชน์ที่เป็นธรรมของการพัฒนา (Woodley, 1993)ปรัชญาของการพัฒนาที่ยั่งยืนตั้งค่ากรอบงานสำหรับมาตรฐาน ซึ่งเป็นหมายถึง ST – กำหนด โดยคณะทำงาน FNNPE เป็น "ทุกรูปแบบของการพัฒนาการท่องเที่ยว ท่องเที่ยวการจัดการและกิจกรรม ที่ที่สิ่งแวดล้อม สังคม และเศรษฐกิจความซื่อสัตย์และความเป็นอยู่ของทรัพยากรธรรมชาติ สร้าง และทางวัฒนธรรมใน perpetuity" (Heukemes, 1993p. 5) ST ไม่ท่องเที่ยวอื่น แปลความหมายเป็นทางเลือกในการท่องเที่ยวโดยรวม (Hunter, 1995bPearce, 1994) แต่มีจัดการท่องเที่ยว "ในลักษณะที่กิจกรรมท่องเที่ยวทั้งหมดซึ่งในบางวิธีเน้นทรัพยากรเฮอริเทจ (ไม่ว่าจะเป็นธรรมชาติ หรือวัฒนธรรม) – สามารถดำเนินการต่อไปอย่างไม่มีกำหนด" (Ceballos-Lascuráin, 1996, p. 20 ดูเลอร์ 1993, p. 29)สิ่งที่สามารถเห็นได้ในรูปที่ 1 เป็นที่ ST ซึ่งในระดับปรัชญาน่าจะค่อนข้างง่าย ในระดับการดำเนินงานที่ซับซ้อนมากขึ้น โครงสร้างสองมิติแสดง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน , การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน และหลักการ

เพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ( ST ) เป็นผลของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ( STD ) , การพัฒนา
ขั้นตอนและกระบวนการ เซนต์ไม่ได้อยู่ในตัวเองเป็นรูปแบบของการท่องเที่ยวที่เป็นเอกลักษณ์ เช่น การท่องเที่ยวผจญภัย
แต่ปรัชญาและชุดของแนวทาง ( หลักการ ) ซึ่งสามารถใช้เป็นกรอบ
เมื่อพัฒนาทุกประเภทของการท่องเที่ยว อิสระของขนาดและชนิด ไปสู่ความยั่งยืน
( พ่อบ้าน , 1993 ) เคอร์ติน และ บัสบี ( 2542 , หน้า 137 ) สรุปว่า
" ระยะเวลาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนมาแทน และความชุดของหลักการ
นโยบายใบสั่งยา , และวิธีการจัดการที่แผนภูมิเส้นทางเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวดังนั้น ปลายทาง พื้นที่ของฐานทรัพยากรสิ่งแวดล้อมถูกพัฒนาต่อไป
.
ประวัติศาสตร์ของเซนต์สามารถ traced กลับไปรายงานเรื่องอนาคตร่วมกันของเรา , เผยแพร่ โดย
คณะกรรมาธิการโลกว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา ในปี 1987 ซึ่งในการพัฒนายั่งยืนถูกกำหนดไว้เป็น " ที่ตอบสนองความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถ
ของคนรุ่นต่อไปเพื่อตอบสนองความต้องการ " ของตัวเอง ด้วยคำนิยามนี้เป็นพื้นฐาน ปี 1990 มี
เป็นทศวรรษแห่งเซนต์ ซึ่งในระดับปรัชญาบาง " เพิ่มประโยชน์จาก
การท่องเที่ยวในขณะที่ disbenefits หรือต้นทุนน่าจะลดลง " ( บรามเวล et al . , 2539 , หน้า 35 ) .
ซึ่งหมายความ ว่า ทรัพยากรทั้งหมด ( สิ่งแวดล้อม , วัฒนธรรม , เศรษฐกิจ สังคมและการเมือง ) ควร
ได้รับการพิจารณาในการท่องเที่ยว การประเมินกระบวนการและผลประโยชน์ของนักแสดงทุกคนควร
เข้าบัญชีในระดับปฏิบัติการ .
นอกจากนี้มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำว่า STD จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของมากกว่ากอด
การพัฒนาอย่างยั่งยืน ( ฮันเตอร์ 1995a ) นั่นคือ การพัฒนาที่มุ่งเน้นความยั่งยืนทางเศรษฐกิจและ นิเวศวิทยาระยะยาว
,และการกระจายเท่าเทียมกันของต้นทุนและผลประโยชน์
พัฒนา ( Woodley , 1993 ) .
ปรัชญาของการพัฒนาอย่างยั่งยืน กำหนดกรอบมาตรฐาน ซึ่งจะเป็น
หมายถึงเซนต์–การท่องเที่ยวที่กำหนด โดยกลุ่มงาน fnnpe เป็น " ทุกรูปแบบของการพัฒนาการท่องเที่ยว
กิจกรรมการจัดการและรักษาสิ่งแวดล้อม ซึ่ง สังคมและเศรษฐกิจ
ความสมบูรณ์และความเป็นอยู่ที่ดีของธรรมชาติสร้างและทรัพยากรทางวัฒนธรรมในความเป็นอมตะ " ( heukemes 1993
, หน้า 5 ) เซนต์ไม่ใช่การท่องเที่ยวทางเลือก ตีความเป็นทางเลือกเพื่อการท่องเที่ยว ( ฮันเตอร์ 1995b ;
Pearce , 1994 ) แต่การท่องเที่ยวการจัดการ " ในลักษณะทั้งหมดกิจกรรมท่องเที่ยว–ซึ่งในบางวิธีที่มุ่งเน้นทรัพยากรมรดก
( ไม่ว่าจะธรรมชาติหรือวัฒนธรรม ) และสามารถต่อไปเรื่อยๆ " ( ceballos -
lascur . kgm ใน 2539 , หน้า 20 ;ดูพ่อบ้าน , 2536 , หน้า 29 )
สิ่งที่สามารถเห็นได้ในรูปที่ 1 คือ เซนต์ ซึ่งในระดับปรัชญา ดูท่าทาง
ง่ายๆ , ในระดับปฏิบัติการที่ซับซ้อนมาก โครงสร้างสองมิตินำเสนอ