A. INTRODUCTION Newcastle disease (

A. INTRODUCTION
Newcastle disease (ND) is caused by virulent strains of avian paramyxovirus type 1 (APMV-1) serotype of the genus Avulavirus belonging to the subfamily Paramyxovirinae, family Paramyxoviridae. The paramyxoviruses isolated from avian species have been classified by serological testing and phylogenetic analysis into ten subtypes designated APMV-1 to APMV-10 (Miller et al., 2010a); ND virus (NDV) has been designated APMV-1 (Alexander & Senne, 2008b).
Since its recognition in 1926, ND is regarded as being endemic in many countries. Prophylactic vaccination is practised in all but a few of the countries that produce poultry on a commercial scale.
One of the most characteristic properties of different strains of NDV has been their great variation in pathogenicity for chickens. Strains of NDV have been grouped into five pathotypes on the basis of the clinical signs seen in infected chickens (Alexander & Senne, 2008b). These are:
1. Viscerotropic velogenic: a highly pathogenic form in which haemorrhagic intestinal lesions are frequently seen;
2. Neurotropic velogenic: a form that presents with high mortality, usually following respiratory and nervous signs;
3. Mesogenic: a form that presents with respiratory signs, occasional nervous signs, but low mortality;
4. Lentogenic or respiratory: a form that presents with mild or subclinical respiratory infection;
5. Asymptomatic: a form that usually consists of a subclinical enteric infection.
Pathotype groupings are rarely clear-cut (Alexander & Allan, 1974) and even in infections of specific pathogen free (SPF) birds, considerable overlapping may be seen. In addition, exacerbation of the clinical signs induced by the milder strains may occur when infections by other organisms are superimposed or when adverse environmental conditions are present. As signs of clinical disease in chickens vary widely and diagnosis may be complicated further by the different responses to infection by different hosts, clinical signs alone do not present a reliable basis for diagnosis of ND. However, the characteristic signs and lesions associated with the virulent pathotypes will give rise to strong suspicion of the disease.
NDV is a human pathogen and the most common sign of infection in humans is conjunctivitis that develops within 24 hours of NDV exposure to the eye (Swayne & King, 2003). Reported infections have been non-life threatening and usually not debilitating for more than a day or two (Chang, 1981). The most frequently reported and best- substantiated clinical signs in human infections have been eye infections, usually consisting of unilateral or bilateral reddening, excessive lachrymation, oedema of the eyelids, conjunctivitis and sub-conjunctival haemorrhage. Although the effect on the eye may be quite severe, infections are usually transient and the cornea is not affected. There is no evidence of human-to-human spread. There is one report of the isolation of a pigeon- like APMV-1 from lung tissue, urine and faeces of an immunocompromised patient who died of pneumonia (Goebel et al., 2007).
ND, as defined in Section B.1.f of this chapter, is subject to official control in most countries and the virus has a high risk of spread from the laboratory; consequently, a risk assessment should be carried out to determine the level of biosafety and biosecurity needed for the diagnosis and characterisation of the virus. The facility should meet the requirements for the appropriate Containment Group as determined by the risk assessment and as outlined in Chapter 1.1.2 Biosafety and biosecurity in the veterinary microbiology laboratory and animal facilities. Within the facility, work should be carried out at biosafety level 2 or above. Countries lacking access to such a specialised national or regional laboratory should send specimens to an OIE Reference Laboratory.

Chapter 2.3.14. — Newcastle disease
OIE Terrestrial Manual 2012 3
B. DIAGNOSTIC TECHNIQUES
1. Identification of the agent
a) Samples for virus isolation When investigations of ND are the result of severe disease and high mortality in poultry flocks, it is usual to attempt virus isolation from recently dead birds or moribund birds that have been killed humanely. Samples from dead birds should consist of oro-nasal swabs, as well as samples collected from lung, kidneys, intestine (including contents), caecal tonsils, spleen, brain, liver and heart tissues. These may be collected separately or as a pool, although brain and intestinal samples are usually processed separately from other samples.
Samples from live birds should include both tracheal or oropharyngeal and cloacal swabs, the latter should be visibly coated with faecal material. Swabbing may harm small, delicate birds, but the collection of fresh faeces may serve as an adequate alternative.
Where opportunities for obtaining samples are limited, it is important that cloacal swabs (or faeces), tracheal (or oropharyngeal) swabs or tracheal tissue be examined as well as organs or tissues that are grossly affected or associated with the clinical disease. Samples should be taken in the early stages of the disease.
The samples should be placed in isotonic phosphate buffered saline (PBS), pH 7.0–7.4, containing antibiotics. Protein-based media, e.g. brain–heart infusion (BHI) or tris-buffered tryptose broth (TBTB), have also been used and may give added stability to the virus, especially during shipping. The antibiotics can be varied according to local conditions, but could be, for example, penicillin (2000 units/ml); streptomycin (2 mg/ml); gentamycin (50 µg/ml); and mycostatin (1000 units/ml) for tissues and tracheal swabs, but at five- fold higher concentrations for faeces and cloacal swabs. It is important to readjust the concentrated stock solution to pH 7.0–7.4 before adding it to the sample. If control of Chlamydophila is desired, 0.05–0.1 mg/ml oxytetracycline should be included. Faeces and finely minced tissues should be prepared as 10–20% (w/v) suspensions in the antibiotic solution. Suspensions should be processed as soon as possible after incubation for 1–2 hours at room temperature. When immediate processing is impracticable, samples may be stored at 4°C for up to 4 days.
b) Virus isolation (the prescribed test for international trade) The supernatant fluids of faeces or tissue suspensions and swabs, obtained through clarification by centrifugation at 1000 g for about 10 minutes at a temperature not exceeding 25°C, are inoculated in 0.2 ml volumes into the allantoic cavity of each of at least five embryonated SPF fowl eggs of 9–11 days incubation. If SPF eggs are not available, at least NDV antibody negative eggs are required. After inoculation, these are incubated at 35–37°C for 4–7 days. To accelerate the final isolation, it is possible to carry out two passages at a 3-day interval, obtaining results comparable to two passages at 4–7-day intervals (Alexander & Senne, 2008a). Eggs containing dead or dying embryos as they arise, and all eggs remaining at the end of the incubation period, should first be chilled to 4°C for 4 hours or overnight and the allantoic fluids tested for haemagglutination (HA) activity. Fluids that give a negative reaction should be passed into at least one further batch of eggs. Routine checks for contamination should be conducted by streaking samples in Luria Broth agar plates and reading these at 24 and 48 hours of incubation against a light source. Contaminated samples can be treated by incubation with increased antibiotic concentrations for 2–4 hours (gentamicin, penicillin g, and amphotericin b solutions at final concentrations to a maximum of 1 mg/ml, 10,000 U/ml, and 20 µg/ml, respectively). Samples heavily contaminated by bacteria that cannot be removed by centrifugation or controlled by antibiotics can be filtrated through 0.45 and 0.2 micron sterile filters. Filtration should be used only when other methods fail because aggregation may significantly reduce virus titre. Suspension of homogenated organs, faeces or swabs prepared as for isolation in eggs may also be used for attempted isolation in cell cultures. APMV-1 strains can replicate in a variety of cell cultures of avian and non-avian origin, among which the most widely used are: chicken embryo liver (CEL) cells, chicken embryo kidney (CEK) cells, chicken embryo fibroblasts (CEF), African green monkey kidney (Vero) cells, avian myogenic (QM5) and chicken-embryo-related (CER) cells (Terregino & Capua, 2009). Primary cell cultures of avian origin are the most susceptible. In order to optimise the chances of viral recovery for isolates of low virulence, trypsin should be added to the culture medium. The concentration of trypsin will vary depending on the type of trypsin and the type of cells used. One example is to add 0.5 µg/ml of porcine trypsin to CEFs. Viral growth is usually accompanied by cytopathic effects typically represented by disruption of the monolayer and formation of syncytia.
The optimal culture system for the virus is to some extent strain-dependent. Some strains of APMV-1 grow poorly in cell culture and replicate to higher titre in embryonated eggs, whereas some strains of Pigeon
Chapter 2.3.14. — Newcastle disease
4 OIE Terrestrial Manual 2012
PMV-1 (PPMV-1) and of APMV-1, such as the apathogenic Ulster strain, can be isolated in chicken liver or chicken kidney cells but not in embryonated eggs (Kouwenhoven, 1993). If possible, mainly when dealing with samples suspected of being infected with PPMV-1, virus isolation should be attempted using both substrates (embryonated eggs and primary chicken embryo cells). As the viral titre obtained in cell culture is usually very low, additional replication steps in embryonated eggs should be performed prior to characterisation of the isolate by HI or other phenotypic methods.
c) Virus identification HA activity detected in bacteriologically sterile fluids harvested

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อ.แนะนำ โรคนิวคาสเซิล (ND) เกิดจากสายพันธุ์ virulent paramyxovirus นกชนิด 1 serotype (APMV-1) ของพืชสกุล Avulavirus ของ subfamily Paramyxovirinae, family Paramyxoviridae Paramyxoviruses ที่แยกต่างหากจากนกพันธุ์ได้ถูกจัดประเภท โดยทดสอบสภาวะ และวิเคราะห์ phylogenetic เป็นสิบ subtypes กำหนด 1 APMV APMV-10 (มิลเลอร์ et al., 2010a); ไวรัส ND (NDV) มีการกำหนด APMV-1 (อเล็กซานเดอร์และ Senne, 2008b) ตั้งแต่ความรู้ใน 1926, ND จะถือว่าเป็นยุงในหลายประเทศ วัคซีนทานคือปฏิบัติทั้งหมดแต่บางประเทศที่ผลิตสัตว์ปีกในระดับเชิงพาณิชย์ หนึ่งคุณสมบัติลักษณะส่วนใหญ่ของสายพันธุ์ต่าง ๆ ของ NDV ได้รับการเปลี่ยนแปลงมากใน pathogenicity สำหรับไก่ สายพันธุ์ของ NDV ได้ถูกจัดกลุ่มเป็น pathotypes ห้าโดยใช้อาการทางคลินิกที่เห็นในไก่ที่ติดไวรัส (อเล็กซานเดอร์ และ Senne, 2008b) ได้แก่: 1. Viscerotropic velogenic: ฟอร์มสูง pathogenic ที่ลำไส้ได้ haemorrhagic บ่อยเห็น 2. neurotropic velogenic: แบบฟอร์มที่มีการตายสูง มักจะต่อสัญญาณประสาท และทางเดินหายใจ 3. Mesogenic: แบบฟอร์มที่มีอาการทางเดินหายใจ อาการประสาทเป็นครั้งคราว แต่การ ตายต่ำ 4. Lentogenic หรือทางเดินหายใจ: ฟอร์มที่แสดงอ่อน หรือ subclinical หายใจติดเชื้อ 5. แสดงอาการ: ฟอร์มที่โดยปกติประกอบด้วยการติดเชื้อ enteric subclinical การจัดกลุ่มของ Pathotype จะไม่ค่อยที่แน่ชัด (อเล็กซานเดอร์และ Allan, 1974) และแม้แต่ในการติดเชื้อเฉพาะศึกษาฟรี (SPF) นก ทับซ้อนมากอาจเห็น นอกจากนี้ exacerbation ของอาการทางคลินิกที่เกิดจากสายพันธุ์พะแนงอาจเกิดขึ้น เมื่อติดเชื้อจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ จะวางซ้อนอยู่ หรือ เมื่อสภาพแวดล้อมที่ร้ายอยู่ อาการของโรคในไก่ทางคลินิกแตกต่างกัน และการวินิจฉัยอาจซับซ้อนเพิ่มเติม โดยการตอบสนองแตกต่างกันการติดเชื้อโดยโฮสต์ต่าง ๆ อาการแสดงทางคลินิกเพียงอย่างเดียวไม่นำเสนอพื้นฐานความน่าเชื่อถือในการวินิจฉัยของ ND อย่างไรก็ตาม ลักษณะสัญญาณและได้เกี่ยวข้องกับ virulent pathotypes จะปรากฏความสงสัยแรงของโรค NDV เป็นการศึกษามนุษย์ และเครื่องหมายทั่วไปของการติดเชื้อในมนุษย์เป็นโรคตาแดงที่พัฒนาภายใน 24 ชั่วโมงของการสัมผัส NDV ตา (Swayne & คิง 2003) รายงานการติดเชื้อได้รับการคุกคามไม่ใช่ชีวิตและมักจะไม่ debilitating สำหรับเกินกว่าหนึ่งวันหรือสองวัน (ช้าง 1981) มักรายงานมากสุด และดีที่สุด - substantiated คลินิกอาการในการติดเชื้อในมนุษย์มีตาเชื้อ มักจะประกอบด้วยฝ่าย หรือทวิภาคี reddening, lachrymation มากเกินไป เปลือกตา โรคตาแดง และย่อย conjunctival haemorrhage oedema แม้ว่าผลในตาอาจจะค่อนข้างรุนแรง ติดเชื้อเป็นแบบฉับพลันมักจะ และไม่มีผลต่อกระจกตา ไม่ปรากฏหลักฐานของการแพร่กระจายของมนุษย์ต่อมนุษย์ได้ มีรายงานหนึ่งของแยกของ APMV-1 เหมือนนกพิราบจากปอด ปัสสาวะ และ faeces ผู้ป่วยมีภูมิคุ้มกันที่เสียชีวิตของโรค (Goebel et al., 2007) ND ได้ตามที่กำหนดไว้ใน B.1.f ในส่วนของบทนี้ ภายใต้การควบคุมอย่างเป็นทางการในประเทศส่วนใหญ่ และไวรัสมีความเสี่ยงสูงของการแพร่กระจายจากห้องปฏิบัติการ ดังนั้น มีการประเมินความเสี่ยงควรทำเพื่อกำหนดระดับของ biosafety และ biosecurity ที่จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยและตรวจลักษณะเฉพาะของของไวรัส สิ่งอำนวยความสะดวกที่ควรตามข้อกำหนดใน กลุ่มการบรรจุที่เหมาะสม ตามที่กำหนด โดยการประเมินความเสี่ยง และระบุไว้ในบท 1.1.2 Biosafety และ biosecurity ในจุลชีววิทยาสัตวแพทย์สัตว์และห้องปฏิบัติการอำนวยความสะดวก ภายในสิ่งอำนวยความสะดวก ทำงานควรจะดำเนินการ biosafety ระดับ 2 หรือสูงกว่า ประเทศที่ขาดการเข้าถึงดังกล่าวพิเศษชาติ หรือภูมิภาคห้องปฏิบัติควรส่งไว้เป็นตัวอย่างไปห้องปฏิบัติการอ้างอิงสัตว์ระหว่างประเทศ บท 2.3.14 – โรคนิวคาสเซิล สัตว์ระหว่างประเทศภาคพื้นคู่มือ 2012 3 B. วิเคราะห์เทคนิค 1. รหัสของตัวแทน ) ตัวอย่างการแยกไวรัสเมื่อของ ND ผลของโรคที่รุนแรงและการตายสูงในสัตว์ปีกจำนวนเกือบเท่าเดิม เป็นปกติพยายามแยกไวรัสจากนกที่เพิ่งตายหรือ moribund นกที่ถูกฆ่าไป humanely ตัวอย่างจากนกตายควรประกอบด้วยของ swabs oro-นาสิก เป็นตัวอย่างที่เก็บรวบรวมจากปอด ไต ลำไส้ (รวมเนื้อหา), ทอนซิล caecal ม้าม สมอง ตับ และเนื้อเยื่อหัวใจ เหล่านี้อาจถูกรวบรวมแยกต่างหาก หรือ เป็น กลุ่ม ถึงแม้ว่าสมองและตัวอย่างลำไส้มักจะประมวลผลแยกต่างหากจากตัวอย่างอื่น ๆ ตัวอย่างจากนกสดควรรวมทั้งการใส่ หรือ oropharyngeal และหยอดทวารร่วม swabs หลังควรจะมองเห็นเคลือบ ด้วยวัสดุ faecal Swabbing อาจเป็นอันตรายต่อนกเล็ก ละเอียดอ่อน แต่ชุดของ faeces สดอาจทำหน้าที่เป็นทางเลือกเพียงพอ ซึ่งโอกาสในการได้รับตัวอย่างมีจำนวนจำกัด มีความสำคัญที่หยอดทวารร่วม swabs (หรือ faeces), การใส่ (หรือ oropharyngeal) swabs หรือตรวจการใส่เนื้อเยื่อและอวัยวะหรือเนื้อเยื่อที่ grossly ได้รับผลกระทบ หรือเกี่ยวข้องกับโรคทางคลินิก ตัวอย่างที่ควรจะดำเนินในระยะแรก ๆ ของโรค ตัวอย่างควรถูกวางลงในน้ำเกลือฟอสเฟต isotonic buffered (PBS), pH 7.0-7.4 ประกอบด้วยยาปฏิชีวนะ โปรตีนตามสื่อ เช่นคอนกรีตสมองหัวใจ (BHI) หรือซุป buffered ตรี tryptose (TBTB), มีการใช้ และอาจให้ความมั่นคงเพิ่มไวรัส โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างการจัดส่ง ยาปฏิชีวนะสามารถแตกต่างกันตามสภาพท้องถิ่น แต่อาจ จะ เช่น ยาเพนนิซิลลิน (2000 หน่วย/มล); streptomycin (2 mg/ml); gentamycin (50 ไมโครกรัมเป็นเครื่อง/มล.); และ mycostatin (หน่วย 1000 ml) สำหรับเนื้อเยื่อและการใส่ swabs แต่ ที่ความเข้มข้นสูง 5 พับ faeces และ swabs หยอดทวารร่วม จึงเป็นสิ่งสำคัญในการปรับเปลี่ยน pH 7.0-7.4 โซลูชันหุ้นเข้มข้นก่อนที่จะเพิ่มตัวอย่าง ถ้าต้องการควบคุมของ Chlamydophila, 0.05 – 0.1 mg/ml ออกซิเตตราไซคลีนควรรวมการ ควรเตรียม faeces และประณีตสับเนื้อเยื่อเป็นพัก 10-20% (w/v) ในการแก้ปัญหายาปฏิชีวนะ บริการควรจะประมวลผลเร็วที่สุดหลังจากฟักตัว 1-2 ชั่วโมงที่อุณหภูมิห้อง เมื่อประมวลผลทันที impracticable อาจมีเก็บตัวอย่างที่ 4° C ถึง 4 วัน b) Virus isolation (the prescribed test for international trade) The supernatant fluids of faeces or tissue suspensions and swabs, obtained through clarification by centrifugation at 1000 g for about 10 minutes at a temperature not exceeding 25°C, are inoculated in 0.2 ml volumes into the allantoic cavity of each of at least five embryonated SPF fowl eggs of 9–11 days incubation. If SPF eggs are not available, at least NDV antibody negative eggs are required. After inoculation, these are incubated at 35–37°C for 4–7 days. To accelerate the final isolation, it is possible to carry out two passages at a 3-day interval, obtaining results comparable to two passages at 4–7-day intervals (Alexander & Senne, 2008a). Eggs containing dead or dying embryos as they arise, and all eggs remaining at the end of the incubation period, should first be chilled to 4°C for 4 hours or overnight and the allantoic fluids tested for haemagglutination (HA) activity. Fluids that give a negative reaction should be passed into at least one further batch of eggs. Routine checks for contamination should be conducted by streaking samples in Luria Broth agar plates and reading these at 24 and 48 hours of incubation against a light source. Contaminated samples can be treated by incubation with increased antibiotic concentrations for 2–4 hours (gentamicin, penicillin g, and amphotericin b solutions at final concentrations to a maximum of 1 mg/ml, 10,000 U/ml, and 20 µg/ml, respectively). Samples heavily contaminated by bacteria that cannot be removed by centrifugation or controlled by antibiotics can be filtrated through 0.45 and 0.2 micron sterile filters. Filtration should be used only when other methods fail because aggregation may significantly reduce virus titre. Suspension of homogenated organs, faeces or swabs prepared as for isolation in eggs may also be used for attempted isolation in cell cultures. APMV-1 strains can replicate in a variety of cell cultures of avian and non-avian origin, among which the most widely used are: chicken embryo liver (CEL) cells, chicken embryo kidney (CEK) cells, chicken embryo fibroblasts (CEF), African green monkey kidney (Vero) cells, avian myogenic (QM5) and chicken-embryo-related (CER) cells (Terregino & Capua, 2009). Primary cell cultures of avian origin are the most susceptible. In order to optimise the chances of viral recovery for isolates of low virulence, trypsin should be added to the culture medium. The concentration of trypsin will vary depending on the type of trypsin and the type of cells used. One example is to add 0.5 µg/ml of porcine trypsin to CEFs. Viral growth is usually accompanied by cytopathic effects typically represented by disruption of the monolayer and formation of syncytia. ระบบวัฒนธรรมที่เหมาะสมที่สุดสำหรับไวรัสบ้างขึ้นอยู่กับการต้องใช้ได้ บางสายพันธุ์ 1 APMV เติบโตไม่ดีในการเพาะเลี้ยงเซลล์ และจำลอง titre สูงใน embryonated ไข่ ในขณะที่บางสายพันธุ์ของนกพิราบ บท 2.3.14 – โรคนิวคาสเซิล สัตว์ระหว่างประเทศ 4 2012 ภาคพื้นด้วยตนเอง PMV 1 (PPMV-1) และ APMV-1 เช่น apathogenic จะ ต้องใช้อัลสเตอร์ สามารถจะแยกต่างหากในตับ หรือไตไก่เซลล์ แต่ไม่ใน embryonated ไข่ (Kouwenhoven, 1993) ถ้าเป็นไปได้ ส่วนใหญ่เมื่อทำงานกับตัวอย่างที่สงสัยว่าการติดเชื้อกับ PPMV แยกไวรัสควรจะพยายามใช้ทั้งพื้นผิว (embryonated ไข่และเซลล์ตัวอ่อนไก่หลัก) เป็น titre ไวรัสที่ได้รับในงานเพาะเลี้ยงเซลล์ปกติต่ำมาก จำลองแบบเพิ่มเติมขั้นตอนใน embryonated ควรจะทำก่อนการตรวจลักษณะเฉพาะของของการแยกไข่ โดย HI หรือวิธีอื่น ๆ ไทป์ c) รหัสไวรัสกิจกรรม HA ที่ตรวจพบในของเหลวฆ่าเชื้อ bacteriologically ที่เก็บเกี่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
โรคนิวคาสเซิล ( ND ) เกิดจากสายพันธุ์รุนแรงชนิดพารามิกโซไวรัสไข้หวัดนก 1 ( apmv-1 ) หรือในจีนัส avulavirus เป็นของ subfamily paramyxovirinae paramyxoviridae , ครอบครัว การ paramyxoviruses แยกจากสัตว์ปีกชนิดได้รับการทดสอบและการวิเคราะห์จำแนกตามระบบต่างๆใน 10 ชนิดย่อยเขต apmv-1 เพื่อ apmv-10 ( มิลเลอร์ et al . , 2010a )และไวรัส ( ndv ) ได้รับการแต่งตั้ง apmv-1 ( อเล็กซานเดอร์ & senne 2008b , )
ตั้งแต่การรับรู้ใน 1926 ครั้งถือเป็นการระบาดในหลายประเทศ วัคซีนป้องกันโรค คือ ฝึกทั้งหมด แต่ไม่กี่ของประเทศที่ผลิตสัตว์ปีกในระดับเชิงพาณิชย์
หนึ่งในคุณสมบัติลักษณะส่วนใหญ่ของสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของ ndv ได้รับการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาในการทำให้เกิดโรคกับไก่ สายพันธุ์ของ ndv ได้ถูกแบ่งออกเป็นห้า pathotypes บนพื้นฐานของคลินิกป้ายเห็นไก่ติดเชื้อ ( อเล็กซานเดอร์ & senne 2008b , ) เหล่านี้คือ :
1 viscerotropic velogenic :ขอแบบฟอร์มที่ตกเลือดในลำไส้โรคแผลจะเห็นบ่อย ;
2 neurotropic velogenic : แบบฟอร์มที่แสดงกับอัตราการตายสูง ปกติตามการหายใจและประสาทสัญญาณ ;
3 mesogenic : แบบฟอร์มที่แสดงด้วยอาการทางเดินหายใจ อาการตื่นเต้นเป็นครั้งคราว แต่อัตราการตายต่ำ ;
4 lentogenic หรือระบบทางเดินหายใจแบบฟอร์มที่แสดงด้วย อ่อน หรือ การติดเชื้อทางเดินหายใจ ซับคลินิเคิล ;
5 อาการ : แบบฟอร์มที่มักจะประกอบด้วยซับคลินิเคิลที่มีการติดเชื้อ
กลุ่ม pathotype ไม่ค่อยชัดเจน ( อเล็กซานเดอร์ & Allan , 1974 ) และแม้กระทั่งการติดเชื้อเฉพาะปลอดโรค ( SPF ) นกมาก ซ้อนกัน อาจจะเห็น นอกจากนี้อาการกำเริบของอาการทางคลินิกที่เกิดจากสายพันธุ์ที่รุนแรงอาจเกิดขึ้นเมื่อเชื้อโดยสิ่งมีชีวิตอื่นทับ หรือเมื่อสภาพสิ่งแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์อยู่ เป็นสัญญาณของโรคแตกต่างกันไปอย่างกว้างขวาง และการวินิจฉัยทางคลินิกในไก่อาจจะซับซ้อน เพิ่มเติม โดยการตอบสนองที่แตกต่างกันการติดเชื้อโดยโฮสต์ที่แตกต่างกันคลินิกป้ายคนเดียวไม่ได้ ปัจจุบันพื้นฐานที่เชื่อถือได้สำหรับการวินิจฉัยของตนเอง อย่างไรก็ตาม ลักษณะอาการและรอยโรคที่เกี่ยวข้องกับ pathotypes รุนแรงจะก่อให้เกิดความสงสัยที่แข็งแกร่งของโรค
ndv เป็นเชื้อโรคของมนุษย์และที่พบมากที่สุดสัญญาณของการติดเชื้อในมนุษย์เป็นตาแดงที่พัฒนาภายใน 24 ชั่วโมงของ ndv แสงตา ( สเวน&กษัตริย์ , 2003 )รายงานการติดเชื้อได้ไม่คุกคามชีวิตและมักจะไม่ debilitating มากกว่าหนึ่งหรือสองวัน ( ช้าง , 1981 ) รายงานบ่อยที่สุดและดีที่สุด - พิสูจน์ทางคลินิกในมนุษย์ที่ได้รับเชื้ออาการตาติดเชื้อมักจะประกอบด้วยฝ่ายเดียวหรือทวิภาคีแดงมากเกินไปเกี่ยวกับน้ำตา , , อาการบวมน้ำของเปลือกตา โรคตาแดงและย่อยการตกเลือด .แม้ว่าผลกระทบต่อสายตา อาจจะค่อนข้างรุนแรง เชื้อมักจะเป็นชั่วคราวและกระจกตาจะไม่ได้รับผลกระทบ ไม่มีหลักฐานของมนุษย์ที่จะแพร่กระจายของมนุษย์ มีรายงานของการแยกของนกพิราบ - apmv-1 จากเนื้อเยื่อปอด ตรวจปัสสาวะ และอุจจาระของผู้ป่วยที่มีภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่องที่เสียชีวิตจากโรคปอดบวม ( โกเบิล et al . , 2007 )
และตามที่กำหนดไว้ในมาตรา B.1 F ของบทนี้เรื่องการควบคุมอย่างเป็นทางการในประเทศส่วนใหญ่และไวรัสที่มีความเสี่ยงสูงในการแพร่กระจายจากห้องปฏิบัติการ ; ดังนั้นการประเมินความเสี่ยงควรดำเนินการเพื่อกำหนดระดับของความปลอดภัยทางชีวภาพและเวชภัณฑ์ที่จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยและการวิเคราะห์ไวรัสสถานที่ควรตอบสนองความต้องการสำหรับกลุ่มควบคุมที่เหมาะสมตามที่กำหนดโดยการประเมินความเสี่ยง และความปลอดภัยตามที่อธิบายไว้ในบทที่ 1.1.2 เวชภัณฑ์ในสัตวแพทย์จุลชีววิทยาในห้องปฏิบัติการ และเลี้ยงสัตว์ สิ่งอำนวยความสะดวกภายในงาน ควรดำเนินการในระดับความปลอดภัยทางชีวภาพที่ 2 ขึ้นไปประเทศขาดการเข้าถึงเฉพาะประเทศหรือภูมิภาคเช่นห้องปฏิบัติการควรส่งชิ้นงานไปยังองค์กรที่อ้างอิงทางห้องปฏิบัติการ

บท 2.3.14 . - นิวคาสเซิ่ล โรค
3
b OIE บกคู่มือ 2012 เทคนิคการวินิจฉัยโรค
1 รหัสของตัวแทน
) ตัวอย่างไวรัสที่แยกได้เมื่อการสืบสวนและเป็นผลของโรคที่รุนแรงและอัตราการตายสูงในฝูงแพะแกะสัตว์ปีกมันเป็นปกติที่จะพยายามแยกเชื้อไวรัสจากนกนกเพิ่งตายหรือร่อแร่ที่ถูกฆ่าอย่างปราณี ตัวอย่างจากนกที่ตายควรประกอบด้วย Oro ช่องจมูก swabs เช่นเดียวกับการเก็บตัวอย่างจากปอด ไต ลำไส้ ( รวมเนื้อหา ) , caecal ต่อมทอนซิล , ม้าม , สมอง , เนื้อเยื่อตับและหัวใจ เหล่านี้อาจจะเก็บแยกต่างหากหรือเป็นสระ