The houses on my street are all the

The houses on my street are all the same size and shape. They are made of gray cement, with few windows, in economical, no-nonsense rectangles. Their lawns are crab grass and their mailboxes are dull metal. To some the sight might be gloomy, but to me their simplicity is comforting.

The reason for the simplicity isn’t disdain for unique-
ness, as the other factions have sometimes interpreted it.
Everything—our houses, our clothes, our hairstyles—is meant to help us forget ourselves and to protect us from vanity, greed, and envy, which are just forms of selfishness. If we have little, and want for little, and we are all equal, we envy no one.

I try to love it.

I sit on the front step and wait for Caleb to arrive. It doesn’t take long. After a minute I see gray-robed forms walking down the street. I hear laughter. At school we try not to draw attention to ourselves, but once we’re home, the games and jokes start. My natural tendency toward sarcasm is still not appreciated. Sarcasm is always at someone’s expense. Maybe it’s better that Abnegation wants me to suppress it. Maybe I don’t have to leave my family. Maybe if I fight to make Abnegation work, my act will turn into reality.

“Beatrice!” Caleb says. “What happened? Are you all right?”

“I’m fine.” He is with Susan and her brother, Robert, and Susan is giving me a strange look, like I am a different person than the one she knew this morning. I shrug. “When the test was over, I got sick. Must have been that liquid they gave us. I feel better now, though.”

I try to smile convincingly. I seem to have persuaded Susan and Robert, who no longer look concerned for my mental stability, but Caleb narrows his eyes at me, the way he does when he suspects someone of duplicity.

“Did you two take the bus today?” I ask. I don’t care how Susan and Robert got home from school, but I need to change the subject.

“Our father had to work late,” Susan says, “and he told us we should spend some time thinking before the ceremony tomorrow.”

My heart pounds at the mention of the ceremony.

“You’re welcome to come over later, if you’d like,” Caleb says politely.

“Thank you.” Susan smiles at Caleb.

Robert raises an eyebrow at me. He and I have been exchanging looks for the past year as Susan and Caleb flirt in the tentative way known only to the Abnegation. Caleb’s eyes follow Susan down the walk. I have to grab his arm to startle him from his daze. I lead him into the house and close the door behind us.

He turns to me. His dark, straight eyebrows draw together so that a crease appears between them. When he frowns, he looks more like my mother than my father. In an instant I can see him living the same kind of life my father did: staying in Abnegation, learning a trade, marrying Susan, and having a family. It will be wonderful

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บ้านบนถนนของฉันมีทั้งหมดขนาดและรูปร่าง พวกเขาจะทำปูนซีเมนต์สีเทา มีหน้าต่างน้อย ในสี่เหลี่ยมเศรษฐกิจ เสริม ปูหญ้าสนามหญ้าของพวกเขา และกล่องจดหมายของพวกเขาเป็นโลหะด้าน บางภาพอาจจะมืดมน แต่ผม ความเรียบง่ายของพวกเขาได้พบเหตุผลสำหรับความเรียบง่ายไม่ disdain สำหรับเฉพาะ -สบาย ๆ เป็นฝ่ายอื่น ๆ ได้บางครั้งแปลมันทุกอย่าง — บ้าน ชุด ทรงผมของเราซึ่งตั้งใจ จะช่วยให้เราลืมตัวเอง และปกป้องเรา จากโต๊ะเครื่องแป้ง ความโลภ envy ซึ่งเป็นเพียงรูปแบบของความ ถ้าเรามีน้อย ต้องการน้อย และเราทั้งหมดเท่ากัน เราอิจฉาใครพยายามจะรักมันฉันนั่งบนขั้นตอนหน้า และรอ Caleb ถึง มันไม่ใช้เวลานาน หลังจากนาทีเห็นฟอร์ม robed สีเทาเดินไปตามถนน ฉันได้ยินเสียงหัวเราะ โรงเรียน เราพยายามไม่ให้ดึงความสนใจให้ตัวเอง แต่เมื่อเราเริ่มต้นที่บ้าน เกมส์ และเรื่องตลก ยังไม่นิยมแนวโน้มทางธรรมชาติของฉันไปทางประชดประชัน ประชดประชันอยู่เสมอที่ค่าใช้จ่ายของคน บางทีมันดีกว่าที่ Abnegation ต้องกำราบมัน บางทีผมไม่ต้องออกจากครอบครัว บางทีถ้าฉันต่อสู้เพื่อให้ Abnegation ที่ทำงาน กระทำของฉันจะกลายเป็นความจริง"เบียทริ" Caleb กล่าวว่า "เกิดอะไรขึ้น รึต้องทั้งหมด""ฉันดี" เขาคือซูซานและพี่ชายของเธอ โรเบิร์ต และซูซานจะให้ฉันดูแปลก เหมือนฉันคนอื่นมากกว่าหนึ่งรู้เช้านี้ ฉัน shrug "เมื่อได้ทดสอบ ผมป่วย ต้องการที่ของเหลวก็ให้เรา รู้สึกดีกว่าตอนนี้ แต่"พยายามยิ้ม convincingly ฉันดูเหมือนจะได้เกลี้ยกล่อมศิริรัตน์และโรเบิร์ต ที่ไม่มองความกังวลสำหรับความมั่นคงทางจิตใจของฉัน แต่จำกัด Caleb ตาที วิธีเขาทำเมื่อเขาสงสัยคน duplicity"ก็คุณสองขึ้นรถวันนี้" ผมถาม ไม่สนใจว่าซูซานและโรเบิร์ตได้บ้านจากโรงเรียน แต่ต้องเปลี่ยนชื่อเรื่อง"พ่อของเรามีการทำงานสาย ศิริรัตน์กล่าวว่า "และเขาบอกเราเราควรใช้ความคิดบางครั้งก่อนพิธีวันพรุ่งนี้"ปอนด์ หัวใจของฉันที่กล่าวถึงพิธี"คุณยินดีที่ได้มาภายหลัง ถ้าคุณต้องการ Caleb ว่า สุภาพ"ขอบคุณ" ศิริรัตน์ยิ้มที่ Calebโรเบิร์ตยกคิ้วผิดที่ฉัน เขาและมีการแลกเปลี่ยนลักษณะสำหรับปีผ่านมาเป็นซูซานและ Caleb ที่จีบกันแบบแน่นอนรู้จักกันเท่านั้นที่ Abnegation ตาของ Caleb ตามซูซานลงเดิน แล้วคว้าแขนของเขาหลอกเขาจากดึกของเขา นำเขาเข้าบ้าน และปิดประตูหลังเราเขาจะให้ฉัน คิ้วเข้ม ตรงเขาวาดกันให้รอยที่ปรากฏระหว่าง เมื่อเขา frowns เขามองมากกว่าเช่นแม่พ่อ ในทันที สามารถเห็นเขาอยู่ชนิดเดียวกันของชีวิตไม่ได้พ่อ: อยู่ใน Abnegation เรียนรู้การค้า แต่งซูซาน และมีครอบครัวได้ มันจะยอดเยี่ยม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บ้านบนถนนของฉันมีทุกขนาดเดียวกันและรูปร่าง พวกเขาจะทำจากซีเมนต์สีเทาที่มีหน้าต่างไม่กี่ในประหยัดสี่เหลี่ยมขรึม สนามหญ้าของพวกเขาจะปูหญ้าและกล่องจดหมายของพวกเขามีโลหะหมองคล้ำ บางภาพอาจจะมืดมน แต่ฉันความเรียบง่ายของพวกเขาปลอบโยน. เหตุผลสำหรับความเรียบง่ายไม่เหยียดหยาม unique- ภาวะขณะที่กลุ่มอื่น ๆ ได้บางครั้งก็ตีความ. บ้านทุกอย่างของเรา, เสื้อผ้าของเรา hairstyles- ของเรา จะหมายถึงการช่วยให้เราลืมที่ตัวเองและเพื่อปกป้องเราจากโต๊ะเครื่องแป้ง, ความโลภและความอิจฉาซึ่งเป็นเพียงรูปแบบของความเห็นแก่ตัว ถ้าเรามีเล็ก ๆ น้อย ๆ และต้องการเพียงเล็กน้อยและเรามีความเท่าเทียมกันทั้งหมดเราอิจฉาไม่มีใคร. ฉันพยายามที่จะรักมัน. ฉันนั่งอยู่ในขั้นตอนที่ด้านหน้าและรอให้คาเลบที่จะมาถึง มันไม่ได้ใช้เวลานาน หลังจากนาทีที่ฉันเห็นรูปแบบสีเทาเสื้อคลุมเดินไปตามถนน ฉันได้ยินเสียงหัวเราะ ที่โรงเรียนเราพยายามที่จะไม่ดึงดูดความสนใจให้ตัวเอง แต่เมื่อเราอยู่บ้านเกมและเรื่องตลกเริ่มต้น แนวโน้มตามธรรมชาติของฉันที่มีต่อการเสียดสียังคงไม่ได้รับการชื่นชม ถากถางอยู่เสมอที่ค่าใช้จ่ายของใครบางคน บางทีมันอาจจะดีกว่าที่ละทิ้งอยากให้ผมระงับมัน บางทีฉันอาจจะไม่ได้ที่จะปล่อยให้ครอบครัวของฉัน บางทีถ้าผมต่อสู้เพื่อให้การทำงานละทิ้งการกระทำของฉันจะกลายเป็นความจริง. "เบียทริ!" คาเลบกล่าวว่า "เกิดอะไรขึ้น? คุณทั้งหมดใช่มั้ย? "" ผมสบายดี. "เขาอยู่กับซูซานและพี่ชายของเธอโรเบิร์ตและซูซานจะให้ฉันดูแปลก ๆ เหมือนฉันเป็นคนที่แตกต่างกันมากกว่าหนึ่งเธอรู้ว่าเช้านี้ ฉันยัก "เมื่อการทดสอบถูกกว่าผมได้ป่วย จะต้องได้รับของเหลวที่พวกเขาให้เรา ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่ในเวลานี้. "ฉันพยายามที่จะยิ้มประทับใจ ฉันดูเหมือนจะมีการชักชวนให้ซูซานและโรเบิร์ตที่ไม่มองความกังวลสำหรับความมั่นคงทางจิตใจของฉัน แต่คาเลบแคบดวงตาของเขาที่ผมวิธีที่เขาทำเมื่อเขาสงสัยว่าคนของการตีสองหน้า. "คุณสองคนขึ้นรถบัสวันนี้?" ผมถาม . ฉันไม่สนใจว่าซูซานและโรเบิร์ตกลับมาถึงบ้านจากโรงเรียน แต่ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่อง. "พ่อของเรามีการทำงานในช่วงปลาย" ซูซานกล่าวว่า "และเขาบอกกับเราว่าเราควรจะใช้เวลาในการคิดก่อนที่จะทำพิธีในวันพรุ่งนี้ "หัวใจของฉันปอนด์ที่กล่าวถึงพิธี." คุณยินดีที่จะมาในภายหลังหากคุณต้องการ "คาเลบกล่าวว่าสุภาพ." ขอบคุณ. "ซูซานรอยยิ้มที่คาเลบ. โรเบิร์ตยกคิ้วที่ผม เขาและฉันได้รับการแลกเปลี่ยนรูปลักษณ์สำหรับปีที่ผ่านมาขณะที่ซูซานและคาเลบเจ้าชู้ในเบื้องต้นวิธีที่รู้จักกันเฉพาะละทิ้ง สายตาของคาเลบตามซูซานลงเดิน ผมต้องคว้าแขนของเขาตกใจเขาจากความงุนงงของเขา ผมนำเขาเข้าไปในบ้านและปิดประตูหลังเรา. เขาหันมาให้ฉัน มืดของเขาตรงคิ้ววาดร่วมกันเพื่อให้รอยพับปรากฏขึ้นระหว่างพวกเขา เมื่อเขา frowns เขามีลักษณะเหมือนแม่ของฉันกว่าพ่อของฉัน ในทันทีที่ฉันสามารถเห็นเขามีชีวิตชนิดเดียวกันในชีวิตของคุณพ่อของผม: อยู่ในการละทิ้งการเรียนรู้การค้าการแต่งงานกับซูซานและมีครอบครัว มันจะเป็นที่ยอดเยี่ยม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บ้านบนถนนของฉันทั้งหมดมีขนาดเดียวกันและรูปร่าง พวกเขาจะทำจากซีเมนต์สีเทาที่มีหน้าต่างน้อย ประหยัด ไม่มีสี่เหลี่ยม ไร้สาระ หญ้าเป็นหญ้าปูและกล่องจดหมายของพวกเขาจะทึบ โลหะ บางภาพอาจจะมืด แต่ฉัน ความเรียบง่ายของพวกเขาคือคำปลอบใจ

เหตุผลที่เรียบง่าย ไม่เหยียดหยามกัน -
เนสเป็นฝ่ายอื่น ๆมีบางครั้งตีความมัน
ทุกอย่าง บ้าน ของเรา เสื้อผ้า ทรงผม ของเราจะช่วยให้เราลืมเรื่องตัวเอง และปกป้องเราจากโต๊ะเครื่องแป้ง ความโลภ และริษยา ซึ่งเป็นเพียงรูปแบบของความเห็นแก่ตัว ถ้าเราได้น้อย และต้องการให้น้อยและเราทุกคนเท่าเทียมกัน เราอิจฉาใคร ฉันพยายามจะรัก

.

ฉันนั่งที่ก้าวหน้าและคอยเคเลปที่จะมาถึงมันไม่ใช้เวลานาน หลังจากนาทีที่ผมเห็นสีเทา robed รูปแบบเดินลงบนถนน ผมได้ยินเสียงหัวเราะ ที่โรงเรียน เราพยายามที่จะไม่ดึงดูดความสนใจในตัวเรา แต่พอเรากลับมาบ้าน เกม และ มุขเริ่ม ผมธรรมชาติแนวโน้มไปทางประชดยังไม่นิยม ถากถางอยู่เสมอที่คนค่าใช้จ่าย บางทีมันอาจจะดีกว่าที่ละทิ้งฉันต้องการเก็บมันไว้แล้วบางทีฉันอาจจะไม่ต้องทิ้งครอบครัวของฉัน บางทีถ้าฉันต่อสู้เพื่อให้ละทิ้งงาน การกระทำของฉันจะกลายเป็นความจริง

" บริทริซ " เขากล่าวว่า . " เกิดอะไรขึ้น ? คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ? "

" ผมไม่เป็นไร " เขาอยู่กับซูซานและพี่ชายของเธอ โรเบิร์ต และ ซูซาน ก็มองฉันแปลกๆ เหมือนฉันเป็นคนที่แตกต่างกันกว่าหนึ่งเธอรู้เมื่อเช้านี้ ฉันยักไหล่ " เมื่อทดสอบเสร็จ ฉันป่วยจะได้ของเหลวที่พวกเขาให้เรา ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วนะ "

ฉันพยายามฝืนยิ้มออกไป . ดูเหมือนผมจะชักชวน ซูซาน และ โรเบิร์ต ที่ไม่มีลักษณะที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงทางใจ แต่เคเลบแคบ ดวงตาของเขามองฉัน เหมือนที่เขาทำเมื่อเขาสงสัยใครเหมือนกัน

" คุณสองรถเมล์วันนี้ " ฉันถาม ผมไม่สนใจว่า ซูซาน และ โรเบิร์ต กลับจากโรงเรียนแต่ผมต้องเปลี่ยนเรื่อง

" พ่อเราต้องทำงานดึก " ซูซานกล่าวว่า " และเขาจะบอกเราว่าเราต้องใช้เวลาคิด ก่อนเริ่มพิธีในวันพรุ่งนี้ . "

ใจปอนด์ที่กล่าวถึงพิธี

" ยินดีต้อนรับคุณเข้ามาทีหลัง ถ้าคุณ ชอบ " เขากล่าวอย่างสุภาพ

" ขอบคุณ " ซูซานยิ้มให้เคเลบ

โรเบิร์ต ยกคิ้ว มองที่ฉันเขาและฉันได้รับการดูสำหรับปีที่ผ่านมาเป็นซูซานและคาเลบ เจ้าชู้ ในเบื้องต้นทางรู้จักกับการละทิ้ง เคเลบสายตาตามซูซานลงเดิน ฉันต้องคว้าแขนของเขา เขาสะดุ้งจากภวังค์ ผมพาเขาเข้าไปในบ้านและปิดประตูเรา

แล้วเขาก็หันมามองฉัน ของเขาเข้ม คิ้วตรงวาดด้วยกันเพื่อให้รอยพับปรากฏขึ้นระหว่างพวกเขา เขาขมวดคิ้วเมื่อ ,เขาเหมือนแม่มากกว่าพ่อ ทันใดนั้นผมก็เห็นเขามีชีวิตชนิดเดียวกันของชีวิตพ่อ : พักอยู่ในการละทิ้ง เรียนรู้การค้า แต่งงานกับซูซาน และการมีครอบครัว มันจะยอดเยี่ยม