Yun Che’s heart lurched. He hurried

Yun Che’s heart lurched. He hurriedly charged forward, and when he arrived by her side, he suddenly came to an astonished halt.

The clothes on her body were unbearably tattered now, but the veil that had always covered her face remained undamaged, thanks to the protection of the remnant frost. At some unknown point, however, it had drifted away, allowing Yun Che to completely see, quite clearly, her snowy complexion.

It was just as Yun Che had imagined. This was a very, very beautiful face. Her features were all absolutely exquisite. Her eyebrows were clear and slender, her skin was pearly, and although her lips and face were as white as paper, this was unable to cover up the cold, arrogant nobility which was bone-deep. This cold nobility seemed to make her transcend the dust of the world and made it so that anyone who faced her wouldn’t dare to profane her in the slightest, only feel ashamed of their own inferiority.

Yun Che’s dazed state lasted just a moment, and then he hurriedly bent down and stretched his hand out, pressing down against her snowy neck. In the instant his finger touched her skin, it trembled lightly, because her body temperature was frighteningly low, as though she had just bathed in a pool of icy water.

“Don’t…touch me…” Little Fairy, upon feeling Yun Che touch her neck, resisted feebly. Her voice was very faint and weak, but incomparably firm. Although she was badly injured and at the point of death, preventing men from touching her body was a bone-deep habit, and she reacted almost by instinct. On her pale face, the coldness that seemed to keep others at a distance of a thousand kilometers didn’t lessen at all.

“Fine, I won’t touch you…I won’t touch you.” Yun Che hurriedly took his hand back, but his heart sank.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หัวใจหยุนเจ๊ถลา เขารีบพุ่งและเมื่อเขามาถึงด้านข้างของเธอทันใดนั้นเขาก็มาถึงหยุดประหลาดใจ. เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอถูกขาดรุ่งริ่งเหลือทนในขณะนี้ แต่ม่านที่ปกคลุมใบหน้าของเธออยู่เสมอไม่เสียหายขอบคุณกับการคุ้มครองคนที่เหลืออยู่นั้น น้ำค้างแข็ง. เมื่อมาถึงจุดที่ไม่รู้จักบางอย่าง แต่มันก็ลอยห่างออกไปปล่อยให้ยุนเจ๊สมบูรณ์เห็นค่อนข้างชัดเจนผิวเต็มไปด้วยหิมะของเธอ. มันเป็นเช่นเดียวกับเจ๊ยุนได้คิด นี่เป็นมากใบหน้าที่สวยงามมาก คุณสมบัติของเธอทุกอย่างประณีต คิ้วของเธอเป็นที่ชัดเจนและเรียวผิวของเธอเป็นไข่มุกและแม้ว่าริมฝีปากและใบหน้าของเธอก็เป็นสีขาวเป็นกระดาษนี้ก็ไม่สามารถที่จะครอบคลุมถึงความหนาวเย็นขุนนางหยิ่งซึ่งเป็นกระดูกลึก นี้ไฮโซเย็นดูเหมือนจะทำให้เธอก้าวข้ามฝุ่นของโลกและทำให้มันเพื่อให้ทุกคนที่ต้องเผชิญกับของเธอจะไม่กล้าที่จะกระทำของเธอในน้อยเพียงรู้สึกละอายใจของปมด้อยของตัวเอง. รัฐมึนงง Yun เจ๊กินเวลาเพียงสักครู่ และแล้วเขาก็รีบก้มลงและยืดมือของเขาออกกดลงกับลำคอของเธอเต็มไปด้วยหิมะ ในทันทีนิ้วมือของเขาสัมผัสผิวของเธอก็กลัวจนตัวสั่นเบา ๆ เพราะอุณหภูมิของร่างกายของเธออยู่ในระดับต่ำตระหนกราวกับว่าเธอได้อาบน้ำในสระว่ายน้ำของน้ำเย็นได้. "อย่า ... สัมผัสฉัน ... " นางฟ้าน้อยเมื่อรู้สึก Yun Che สัมผัสคอของเธอต่อต้านอย่างอ่อนแรง เสียงของเธอเป็นอย่างมากและลมอ่อนแอ แต่ บริษัท เหลือใจ แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บสาหัสและเมื่อถึงจุดแห่งความตายเพื่อป้องกันไม่ให้คนจากการสัมผัสร่างกายของเธอเป็นนิสัยกระดูกลึกและเธอมีปฏิกิริยาตอบสนองเกือบสัญชาตญาณ บนใบหน้าขาวซีดของเธอความหนาวเย็นที่ดูเหมือนจะให้คนอื่น ๆ ที่ระยะทางนับพันกิโลเมตรไม่ได้ช่วยลด at all. "ดีฉันจะไม่สัมผัสคุณ ... ฉันจะไม่ได้สัมผัสคุณ." ยุนเจ๊รีบเอามือของเขา กลับ แต่หัวใจของเขาจมลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หัวใจของยุนเชร้อง . เขารีบคิดไปข้างหน้า และเมื่อมาถึงแล้ว จู่ๆ เขาก็มาด้วยอ่ะเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอ ทำให้ขาดรุ่งริ่ง แต่ม่านที่มักจะครอบคลุมใบหน้าของเธอยังคงไม่เสียหาย เพราะการป้องกันของเศษน้ำแข็ง ในบางจุดที่ไม่รู้จัก แต่มันก็ลอยไป ให้ยุนเช จะเห็นค่อนข้างชัดเจน ผิวหิมะของเธอมันเป็นเหมือนที่ยุนเช จะจินตนาการได้ นี้ คือ มาก หน้าสวยมาก คุณสมบัติของเธอทั้งหมดที่สวยงามอย่างแน่นอน คิ้วของเธอได้ชัดเจน และ ผอม ผิวของเธอคือ มุก และแม้ว่าริมฝีปากและใบหน้าเป็นสีขาวเหมือนกระดาษ นี้ไม่ครอบคลุมถึงเย็นชา หยิ่ง สูงส่ง ซึ่งกระดูกลึก ขุนนางเย็นนี้ดูเหมือนจะทำให้เธออยู่เหนือผงคลีดินของโลกและทำให้ทุกคนที่เจอเธอไม่กล้าดูหมิ่นเธอเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่รู้สึกอายปมด้อยของตัวเองยุนอึนมึนรัฐ lasted สักครู่ จากนั้นเขาก็รีบก้มหน้าลงและยืดออกมือของเขาออก กดลงกับลำคอหิมะของเธอ ใน ทันทีที่นิ้วสัมผัสผิวของเธอ มันสั่นเบาๆ เพราะร่างกายอุณหภูมิต่ำใจหาย ราวกับเธอเพิ่งอาบน้ำในสระว่ายน้ำของน้ำแข็งน้ำ" อย่า . . . แตะต้องฉัน . . . " นางฟ้าน้อยเมื่อรู้สึกว่ายุนเชจับคอ resisted อย่างง่ายๆ เสียงของเธอก็อ่อนมากและอ่อนแอ แต่หาบริษัท ถึงแม้ว่าเธอบาดเจ็บสาหัส และที่จุดของการเสียชีวิตที่ป้องกันคนจากสัมผัส ร่างกายของเธอเป็นกระลึก นิสัย และเธอก็ตอบเกือบโดยสัญชาตญาณ บนใบหน้าซีดเซียวของเธอ ความหนาวเย็นที่ดูเหมือนจะให้คนอื่น ๆที่ระยะทางนับพันกิโลเมตรไม่ได้เบาบางลงเลย" ก็ได้ ฉันจะไม่แตะต้องตัวเธอ . . . . . . . ผมจะไม่แตะต้องเจ้า " ยุนอึนรีบเอามือของเขากลับมา แต่หัวใจของเขาก็จมลง