I wasn’t sure what she was getting

I wasn’t sure what she was getting at, and I told her that I couldn’t be certain, but probably, yes, I would. She snorted at this and said it was my leaving home that had once so troubled our relationship. “Remember how I had so much difficulty talking to you? Remember?”
She believed back then that I had found her more and more ignorant each time I came home. She said she never blamed me, for this was the way she knew it would be with my wonderful new education. Nothing I could say seemed to quell the notion. But I knew that the problem wasn’t simply the education; the first time I saw her again after starting school, barely six weeks later, when she and my father visited me on Parents Day, she had already grown nervous and distant. After the usual campus events, we had gone to the motel where they were staying in a nearby town and sat on the beds in our room. She seemed to sneak looks at me, as though I might discover a horrible new truth if our eyes should meet.
My own secret feeling was that I had missed my parents greatly, my mother especially, and much more than I had anticipated. I couldn’t tell them that these first weeks were a mere blur to me, that I felt completely overwhelmed by all the studies and my much brighter friends and the thousand irritating details of living alone, and that I had really learned nothing, save perhaps how to put on a necktie while sprinting to class. I felt as if I had plunged too deep into the world, which, to my great horror, was much larger than I had ever imagined.
I welcomed the lull of the motel room. My father and I had nearly dozed off when my mother jumped up excitedly, murmured how stupid she was, and hurried to the closet by the door. She pulled out our old metal cooler and dragged it between the beds. She lifted the top and began unpacking plastic containers, and I thought she would never stop. One after the other they came out, each with a dish that traveled well—a salted stewed meat, rolls of Korean–style sushi. I opened a container of radish kimchi and suddenly the room bloomed with its odor, and I reveled in the very peculiar sensation (which perhaps only true kimchi lovers know) of simultaneously drooling and gagging as I breathed it all in. For the next few minutes, they watched me eat. I’m not certain that I was even hungry. But after weeks of pork parmigiana and chicken patties and wax beans, I suddenly realized that I had lost all the savor in my life. And it seemed I couldn’t get enough of it back. I ate and I ate, so much and so fast that I actually went to the bathroom and vomited. I came out dizzy and sated with the phantom warmth of my binge.
And beneath the face of her worry, I thought, my mother was smiling.
From that day, my mother prepared a certain meal to welcome me home. It was always the same. Even as I rode the school’s shuttle bus from Exeter to Logan airport, I could already see the exact arrangement of my mother’s table.
I knew that we would eat in the kitchen, the table brimming with plates. There was the kalbi, of course, broiled or grilled depending on the season. Leaf lettuce, to wrap the meat with. Bowls of garlicky clam broth with miso and tofu and fresh spinach. Shavings of cod dusted in flour and then dipped in egg wash and fried. Glass noodles with onions and shiitake. Scallion-and-hot-pepper pancakes. Chilled steamed shrimp. Seasoned salads of bean sprouts, spinach, and white radish. Crispy squares of seaweed. Steamed rice with barley and red beans. Homemade kimchi. It was all there—the old flavors I knew, the beautiful salt, the sweet, the excellent taste.
After the meal, my father and I talked about school, but of course I could never say enough for it to make any sense. My father would often recall his high-school principal, who had gone to England to study the methods and traditions of the public schools, and regaled students with stories of the great Eton man. My mother sat with us, paring fruit, not saying a word but taking everything in. When it was time to go to bed, my father said good night first. I usually watched television until the early morning. My mother would sit with me for an hour or two, perhaps until she was accustomed to me again, and only then would she kiss me and head upstairs to sleep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ค่อยแน่ใจว่าเธอคือการที่ และฉันบอกเธอว่า ฉันไม่ได้บางอย่าง แต่คง ใช่ ฉัน เธอ snorted นี้ และกล่าวว่า ฉันออกจากบ้านที่มีปัญหาครั้งเดียวดังนั้นความสัมพันธ์ของเรา "จำได้ว่า มีความยากมากที่พูดกับคุณ จำได้ไหม"
เธอเชื่อไป แล้ว ว่าฉันได้พบเธอซะมากทุกครั้งที่ฉันมา บ้าน เธอกล่าวว่า เธอไม่เคยตำหนิฉัน สำหรับการนี้เป็นวิธีเธอรู้ว่า มันจะ มีการศึกษาใหม่ของฉันดี ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถกล่าวว่า ดูเหมือนจะ quell ความ แต่ผมรู้ว่า ปัญหาไม่ได้เพียงแค่การศึกษา ครั้งแรกที่ผมเห็นเธออีกครั้งหลังจากเริ่มต้นโรงเรียน แทบหกสัปดาห์ต่อมา เมื่อเธอและพ่อฉันในวันพ่อแม่ เธอได้แล้วโตประสาท และไกล หลังจากเหตุการณ์ปกติวิทยาเขต เราก็ไปโรงแรมที่พวกเขาได้อยู่ในเมืองใกล้เคียง และนั่งบนเตียงในห้องของเรา เธอดูเหมือนจะแอบดูที่ ฉันเหมือนว่าฉันอาจค้นพบความจริงใหม่น่ากลัวถ้าตาของเราควรตอบสนองการ
ลับข้าพเจ้ารู้สึกได้ว่า ฉันได้พลาดพ่อมาก แม่ของฉันโดยเฉพาะอย่างยิ่ง และที่ผมได้คาดการณ์ไว้ ฉันไม่สามารถบอกพวกเขาว่า ก่อนสัปดาห์มีเบลอเพียงให้ฉัน ว่า ฉันรู้สึกจมอย่างสมบูรณ์ โดยศึกษาทั้งหมด และเพื่อนของฉันสว่างมาก และรายละเอียดเคืองพันของอยู่คนเดียว และที่ฉันได้จริง ๆ ได้เรียนรู้อะไร บันทึกวิธีอาจสวมเนคไทขณะ sprinting คลาส ฉันรู้สึกว่าฉันได้ลดลงไปลึกเข้าไปในโลก ซึ่ง จะสยองขวัญของฉันมาก มีขนาดใหญ่กว่าเคยคิด
ฉันยินดี lull ห้องโรงแรม พ่อของฉันและฉันมีเกือบ dozed ปิดเมื่อแม่ไปขึ้ง murmured วิธีโง่เธอถูก และรีบไปตู้เสื้อผ้า ด้วยประตู เธอดึงโลหะเก่าของเราเย็น และลากระหว่างห้องพัก เธอยกขึ้นด้านบน และเริ่มแยกบรรจุภัณฑ์พลาสติก และฉันคิดว่า เธอจะไม่หยุด หนึ่งหลังจากอื่น ๆ จะออกมา แต่ละจานที่เดินทางด้วยซึ่งความเค็มเลือกเนื้อ ม้วนซูชิ Korean–style เปิดคอนเทนเนอร์ของกิมจิหัวผักกาดก็ห้องบัวบานกับกลิ่นของ และฉัน reveled ในรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก (ซึ่งอาจเป็นเฉพาะคนรักกิมจิจริงรู้) พร้อมน้ำลายยืด และ gagging เป็นฉันหายใจทั้งหมด ไม่กี่นาทีถัดไป พวกเขาเห็นฉันกิน ผมไม่แน่นอนว่า ผมยังหิว แต่หลังจากสัปดาห์หมู parmigiana patties ไก่ และถั่วขี้ผึ้ง ฉันก็รู้ว่า มีหายไปได้แก่ทั้งหมดในชีวิตของฉัน และเหมือนว่าฉันไม่สามารถรับเพียงพอของมันกลับ ฉันกิน และฉัน กิน มาก และมากอย่างรวดเร็วที่จริงก็เข้าห้องน้ำ และอาเจียน ฉันออกมาเวียนหัว และเปี่ยม ด้วยความอบอุ่นแฝงของฉันดื่มสุรา
และภาย ใต้ใบหน้าของเธอกังวล คิด แม่ได้ยิ้ม
จากวันนั้น คุณแม่เตรียมอาหารต้อนรับฉันบ้าน ได้เสมอเหมือนกัน แม้ในขณะที่ผมขี่รถของโรงเรียนจากเอ็กเซเตอร์สนามบินโลแกน ฉันได้เห็นแล้วจัดที่แน่นอนของแม่ตาราง
ฉันรู้ว่า เราจะกินในห้องครัว ตารางที่ brimming กับแผ่นได้ มี kalbi แน่นอน broiled หรือย่างขึ้นอยู่กับฤดูกาล สลัดใบ การตัดเนื้อด้วย ชาม garlicky หอยซุปมิโซะเต้าหู้ และผักโขมสด กบของ cod dusted ในแป้งแล้วจุ่มลงในไข่ล้าง และทอด วุ้นกับหัวหอมและเห็ดหอม แพนเค้ก scallion- และร้อนพริกไทย แช่กุ้งนึ่ง สลัดรส ของถั่วงอก ผักขม หัวผักกาดขาว สี่เหลี่ยมกรอบของสาหร่าย ข้าวข้าวบาร์เลย์และถั่วแดง กิมจิโฮมเมด ก็ทั้งหมดมี — รสเก่าฉันรู้ เกลือสวย หวานการ เลิศรส.
หลังอาหาร พ่อและพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียน แต่แน่นอนผมอาจไม่เคยบอกว่า พอมันจะทำให้รู้สึกใด ๆ พ่อมักจะเรียกคืนครูใหญ่โรงเรียนมัธยมของเขา ที่มีไปประเทศอังกฤษเพื่อศึกษาวิธีการและประเพณีของโรงเรียนรัฐ และนักเรียนการเพลิดเพลินไปกับเรื่องราวของมนุษย์ดิอีตันดี แม่นั่งกับเรา paring ผลไม้ ไม่พูดคำ แต่มีทุกอย่างใน เมื่อเวลาเข้านอน พ่อกล่าวดี หลับ ก่อน ผมมักจะดูโทรทัศน์จนถึงช่วงเช้า แม่จะนั่งกับผมสำหรับชั่วโมงหรือสอง ทีจนเธอคุ้นเคยกับฉันอีกครั้ง และจะต้อง เธอจูบฉันและชั้นบนหัวนอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันไม่แน่ใจว่าเธออยู่ และฉันบอกเธอว่าฉันไม่ได้แน่นอน แต่อาจจะ ใช่ ผมจะทำ เธอได้กลิ่นนี้ และกล่าวว่า ผมออกจากบ้านที่เคยทุกข์มาก ความสัมพันธ์ของเรา " จำได้ว่า ฉันมีมากยากคุยกับคุณ จำได้มั้ย ? "
เธอเชื่อว่าตอนนั้น ที่ฉันได้เจอเธอมากขึ้นไม่รู้ ทุกครั้งที่ผมกลับมาบ้าน เธอบอกว่าเธอไม่โทษฉันนี้เป็นวิธีที่เธอรู้ว่ามันจะต้องมีการศึกษาใหม่ที่ยอดเยี่ยม ไม่มีอะไรที่ผมพูดดูเหมือนจะระงับความคิด . แต่ฉันรู้ว่าปัญหาไม่ใช่เพียงการศึกษา ครั้งแรกที่ผมเห็นเธออีกครั้ง หลังจากเริ่มเรียนแทบหกสัปดาห์ต่อมา เมื่อเธอและพ่อชมฉันในวันครอบครัว เธอได้เติบโตขึ้น ตื่นเต้น และไกล หลังจากเหตุการณ์ที่มหาวิทยาลัยตามปกติเราต้องไปที่โรงแรมที่พวกเขาอยู่ในเมืองใกล้เคียง และนั่งอยู่บนเตียงในห้องของเรา ดูเหมือนเธอจะแอบมองฉันเหมือนที่ฉันอาจจะค้นพบความจริงที่น่ากลัวใหม่ถ้าตาของเราควรตอบสนอง ความรู้สึกของผมคือความลับ
ที่ฉันพลาดคุณพ่อคุณแม่มาก คุณแม่ของฉันโดยเฉพาะอย่างยิ่งและมากขึ้นกว่าที่ฉันคิดไว้ ผมไม่สามารถบอกพวกเขาว่าสัปดาห์แรกเหล่านี้เป็นเบลอเพียงฉันที่ผมรู้สึกว่าสนิทจมโดยทั้งหมดศึกษา และสว่างมากเพื่อนของฉันและพันารายละเอียดของอยู่คนเดียว และผมได้เรียนรู้อะไร บันทึกบางทีวิธีใส่เนคไทขณะวิ่งเข้าชั้นเรียน ผมรู้สึกราวกับว่าผมได้ลดลงลึกเกินไป ใน โลก ซึ่งจะสยองขวัญที่ดีของฉัน มีขนาดใหญ่กว่าที่ผมเคยคิด . . .
ผมต้อนรับกล่อมของห้องโรงแรมพ่อและฉันเกือบจะเผลอหลับไปตอนที่แม่กระโดดขึ้นเร้าใจ , บ่นว่าโง่เธอ และรีบเก็บของข้างประตู เธอดึงออกมาโลหะเก่าของเราเย็นลงและลากมันระหว่างเตียง เธอยกด้านบนและเริ่มรื้อของภาชนะพลาสติก และฉันคิดว่า เธอจะไม่มีวันหยุด หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ พวกเขาออกมาแต่ละจานที่เดินทาง well-a เค็มตุ๋นเนื้อม้วนซูชิสไตล์–เกาหลี ฉันเปิดกล่องกิมจิและก็ห้องบานกับกลิ่นของมัน และฉัน reveled ในความรู้สึกประหลาดมาก ( ซึ่งอาจจะเพียงจริงกิมจิคนรักรู้ ) และพร้อมกันน้ำลายไหล gagging เป็นลมหายใจฉันมันทั้งหมด สำหรับถัดไปไม่กี่นาที พวกเขามองดูผมกิน ฉันไม่แน่ใจว่า ฉันก็หิวแต่หลังจากสัปดาห์ของพาร์มิจาน่าหมู และ ไก่ ถั่ว และไส้เทียน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าฉันได้สูญเสียทั้งหมดขมในชีวิตของฉัน และมันดูเหมือนว่าฉันไม่สามารถรับเพียงพอของกลับ ฉันกินและกินมาก และเร็วมาก จนฉันไปห้องน้ำและอาเจียน ฉันมาเวียนหัว และอิ่มกับไอปีศาจของการดื่มสุราของฉัน .
และภายใต้ใบหน้ากังวลของเธอ ฉันคิดว่าแม่ยิ้ม
วันนั้น แม่เตรียมอาหารบางอย่างเพื่อต้อนรับฉันกลับบ้าน มันเป็นแบบนี้เสมอ แม้ขณะที่ผมขี่รถรับส่งของโรงเรียนจากเอ็กซีเตอร์สนามบินโลแกน ฉันอาจจะได้เห็นการจัดโต๊ะที่แม่ของฉัน
ฉันรู้ว่าเราจะกิน ในครัว บนโต๊ะเต็มไปด้วยจาน มีคาลบี้แน่นอนต้มหรือย่างจะขึ้นอยู่กับฤดูกาล ใบผักกาดหอม ห่อเนื้อด้วย ชามซุปมิโสะ เต้าหู้กระเทียม หอยกับผักโขมสด กบ COD โรยแป้งแล้วจุ่มล้างไข่และทอด วุ้นเส้นกับหัวหอมและเห็ดหอม ใส่แพนเค้กพริกไทยร้อน แช่เย็น กุ้งนึ่ง . สลัดปรุงรสถั่วงอก ผักโขม และผักกาดขาวกรอบสี่เหลี่ยมของสาหร่าย ข้าวข้าวบาร์เลย์และเมล็ดสีแดง โฮมเมด กิมจิ มันมีทั้งหมดเก่า รสชาติก็ สวย หวาน เค็ม รสชาติเยี่ยม
หลังจากทานข้าว พ่อและฉันพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียน แต่แน่นอน ผมไม่เคยพูดว่า พอที่จะทำให้รู้สึกใด ๆ พ่อฉันมักจะนึกถึงเขาโรงเรียนมัธยมหลักที่ได้ไปอังกฤษเพื่อศึกษาวิธีการและประเพณีของโรงเรียน และนักเรียนชาย regaled กับเรื่องราวของอีตันมาก แม่นั่งกับเราปอกผลไม้ไม่พูดอะไรแต่ใช้ทุกอย่างใน . เมื่อถึงเวลาเข้านอน พ่อผมบอกว่า ราตรีสวัสดิ์ก่อน ฉันมักจะดูทีวีจนถึงเช้า แม่จะนั่งกับผมสำหรับหนึ่งหรือสองชั่วโมงบางที จนคุ้นเคยกับผมอีกแล้ว เธอจะจูบฉัน และขึ้นไปบนห้องนอน