Chapter NineTHE weather had changed

Chapter Nine
THE weather had changed during the night. Ransom sat looking out from the edge of the forest in which he had slept, on a flat sea where there were no other islands in view. He had waked a few minutes before
and found himself lying alone in a close thicket of stems that were rather reed-like in character but stout as those of birch trees and which carried an almost flat roof of thick foliage. From this there hung fruits as smooth and bright and round as holly-berries, some of which he ate. Then he found his way to opencountry near the skirts of the island and looked about him. Neither Weston nor the Lady was in sight, and he began walking in a leisurely fashion beside the sea. His bare feet sank a little into a carpet of saffron-coloured vegetation, which covered them with an aromatic dust. As he was looking down at this he suddenly noticed something else. At first he thought it was a creature of more fantastic shape than he had yet seen on Perelandra. Its shape was not only fantastic but hideous. Then he dropped on one knee to examine it. Finally he touched it, with reluctance. A moment later he drew back his hands like a man
who had touched a snake. It was a damaged animal. It was, or had been, one of the brightly coloured frogs. But some accident had happened to it. The whole back had been ripped open in a sort of V-shaped gash, the point of the V being a little behind the head. Something had torn a widening wound backward-as we do in opening an envelope-along the trunk and pulled it out so far behind the animal that the hoppers or hind legs had been almost torn off with it. They were so damaged that the frog could not leap. On earth it would have been merely a nasty sight, but up to this moment Ransom had as yet seen nothing dead or spoiled in Perelandra, and it was like a blow in the face. It was like the first spasm of well-remembered pain warning a man who had thought he was cured that his family have deceived him and he is dying after all. It was like the first lie from the mouth of a friend on whose truth one was willing to stake a thousand pounds. It was irrevocable. The milk-warm wind blowing over the golden sea, the blues and silvers and greens of the floating garden, the sky itself-all these had become, in one instant, merely the illuminated margin of a book whose text was the struggling little horror at his feet, and he himself, in that same instant, had passed into a state of emotion which he could neither control nor understand. He told himself that a creature of that kind probably had very little sensation. But it did not much mend matters. It was not merely pity for pain that had suddenly changed the rhythm of his heart-beats. The thing was an intolerable obscenity which afflicted him with shame. It would have been better, or so he thought at that moment, for the whole universe never to have existed than for this one thing to have happened.Then he decided, in spite of his theoretical belief that it was an organism too low for much pain, that it had better be killed. He had neither boots nor stone nor stick. The frog proved remarkably hard to kill.When it was far too late to desist he saw clearly that he had been a fool to make the attempt. Whatever its sufferings might be he had certainly increased and not diminished them. But he had to go through with it. The job seemed to take nearly an hour. And when at last the mangled result was quite still and he went down to the water's edge to wash, he was sick and shaken. It seems odd to say this of a man who
had been on the Somme; but the architects tell us that nothing is great or small save by position.At last he got up and resumed his walk. Next moment he started and looked at the ground again. Hequickened his pace, and then once more stopped and looked. He stood stock-still and covered his face.He called aloud upon heaven to break the nightmare or to let him understand what was happening. A trail of mutilated frogs lay along the edge of the island. Picking his footsteps with care, he followed it.He counted ten, fifteen, twenty: and the twenty-first brought him to a place where the wood came down to the water's edge. He went into the wood and came out on the other side. There he stopped dead and stared. Weston, still clothed but without his pith helmet, was standing about thirty feet away: and as Ransom watched he was tearing a frog-quietly and almost surgically inserting his forefinger, with its long sharp nail, under the skin behind the creature's head and ripping it open. Ransom had not noticed before that Weston had such remarkable nails. Then he finished the operation, threw the bleeding ruin away, and looked up. Their eyes met.If Ransom said nothing, it was because he could not speak. He saw a man who was certainly not ill, to judge from his easy stance and the powerful use he had just been making of his fingers. He saw a man who was certainly Weston, to judge from his height and build and colouring and features. In that sense he was quite recognisable. But the terror was that he was also unrecognisable. He did not look like a sick man: but he looked very like a dead one. The face which he raised from torturing the frog had that terrible power which the face of a corpse sometimes has of simply rebuffing every conceivable human attitude one can adopt towards it. The expressionless mouth, the unwinking stare of the eyes, something
heavy and inorganic in the very folds of the cheek, said clearly: 'I have features as you have, but there is nothing in common between you and me.' It was this that kept Ransom speechless. What could you saywhat appeal or threat could have any meaning -to that? And now, forcing its way up into consciousness,thrusting aside every mental habit and every longing not to believe, came the conviction that this, in fact,was not a man:
that Weston's body was kept, walking and undecaying, in Perelandra by some wholly different kind of life, and that Weston himself was gone.It looked at Ransom in silence and at last began to smile. We have all often spoken-Ransom himself had often spoken- of a devilish smile. Now he realised that he had never taken the words seriously. The smile was not bitter, nor raging, nor, in an ordinary sense, sinister; it was not even mocking. It seemed to summon Ransom, with a horrible naiveté of welcome, into the world of its own pleasures, as if all men were at one in those pleasures, as if they were the most natural thing in the world and no dispute could
ever have occurred about them. It was not furtive, nor ashamed, it had nothing of the conspirator in it. It did not defy goodness, it ignored it to the point of annihilation. Ransom perceived that he had never before seen anything but half-hearted and uneasy attempts at evil. This creature was whole-hearted. The extremity of its evil had passed beyond all struggle into some state which bore a horrible similarity to innocence. It was beyond vice as the Lady was beyond virtue. The stillness and the smiling lasted for perhaps two whole minutes: certainly not less. Then Ransom made to take a step towards the thing, with no very clear notion of what he would do when he reached it.
He stumbled and fell. He had a curious difficulty in getting to his feet again, and when he got to them he overbalanced and fell for the second time. Then there was a moment of darkness filled with a noise of roaring express trains. After that the golden sky and coloured waves returned and he knew he was alone and recovering from a faint. As he lay there, still unable and perhaps unwilling to rise, it came into hismind that in certain old philosophers and poets he had read that the mere sight of the devils was one of
the greatest among the torments of Hell. It had seemed to him till now merely a quaint fancy. And yet (as he now saw) even the children know better:
no child would have any difficulty in understanding that there might be a face the mere beholding of which was final calamity. The children, the poets, and the philosophers were right. As there is one Face above all worlds merely to see which is irrevocable joy, so at the bottom of all worlds that face is waiting whose sight alone is the misery from which none who beholds it can recover. And though there seemed to be, and indeed were, a thousand roads by which a man could walk through the world, there
was not a single one which did not lead sooner or later either to the Beatific or the Miserific Vision. He himself had, of course, seen only a mask or faint adumbration of it; even so, he was not quite sure that he would live.
When he was able, he got up and set out to search for the thing. He must either try to prevent it from meeting the Lady or at least be present when they met. What he could do, he did not know; but it was clear beyond all evasion that this was what he had been sent for. Weston's body, travelling in a spaceship, had been the bridge by which something else had invaded Perelandra-whether that supreme and original evil whom in Mars they call The Bent One, or one of his lesser followers, made no difference.
Ransom was all goose flesh, and his knees kept getting in each other's way. It surprised him that he could experience so extreme a terror and yet be walking and thinking-as men in war or sickness are surprised to find how much can be borne. 'It will drive us mad,' It will kill us outright,' we say; and then it happens and we find ourselves neither mad nor dead, still held to the task.The weather changed. The plain on which he was walking swelled to a wave of land. The sky grew paler: it was soon rather primrose than gold. The sea grew darker, almost the colour of bronze. Soon the island was climbing considerable hills of water. One or twice he had to sit down and rest. After several hours (for his progress was very slow) he suddenly saw two human figures on what was for the moment a skyline. Next moment they were out of sight as the country heaved up between them and him. It took about

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่เก้าอากาศมีการเปลี่ยนแปลงในตอนกลางคืน ไถ่นั่งมองออกจากขอบของป่าซึ่งเขาได้นอนหลับ บนซีแบนซึ่งในมุมมองมีเกาะไม่ เขามี waked กี่นาทีก่อนและพบว่าตัวเองนอนคนเดียวในลำต้นที่ค่อนข้างลิ้นเหมือนในอักขระแต่สเตาท์เป็นของต้นเบิร์ช พงปิด และที่ทำเป็นหลังคาแบนเกือบใบหนา จากนี้ มีแขวนผลไม้เรียบ และสว่าง และกลมเป็นฮอลลีครบ ซึ่งเขากิน จากนั้นเขาพบเขาเพื่อ opencountry ใกล้กระโปรงของเกาะ และดูเกี่ยวกับเขา ใช่ Weston หรือผู้หญิงอยู่ในตา และเขาเริ่มเดินในแฟชั่นสบาย ๆ ริมทะเล เท้าเปลือยจมเล็กน้อยเป็นพรมสีหญ้าฝรั่นพืช ซึ่งปกคลุมไป ด้วยฝุ่นหอม ขณะที่เขาถูกมองลง ที่นี้ เขาก็สังเกตเห็นสิ่งอื่น ที่แรกเขาคิดว่า มันเป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างยอดเยี่ยมยิ่งกว่าเขายังเห็นใน Perelandra รูปไม่เพียงแต่สวย แต่ hideous แล้ว เขาทิ้งบนเข่าเพื่อทำการตรวจสอบ สุดท้าย แตะ ด้วยความไม่เต็มใจ ครู่ต่อมาเขาดึงกลับมือของเขาเช่นคนที่ได้สัมผัสงู สัตว์เสียหายได้ มันถูก หรือ ได้ กบสีสันอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เกิดอุบัติเหตุบางอย่างได้ ด้านหลังทั้งหมดได้ถูกคัดลอกเปิดในการเรียงลำดับของรูป V gash จุด V กำลังน้อยหลังศีรษะ บางสิ่งบางอย่างได้ขาดการขยับขยายใจย้อนกลับ-กับเราในการเปิดซอง-ตามลำต้น และดึงมันออกมาจนหลังสัตว์ที่กรวยหรือขาหลังมีแล้วเกือบหลุดออกด้วย พวกเขาจึงเสียหายที่ไม่สามารถกระโดดกบ บนโลก ก็จะได้รับเพียงน่ารังเกียจเห็น แต่จนถึงขณะนี้ กักที่ยังเห็นไม่ตาย หรือบูดใน Perelandra และมันเป็นเหมือนระเบิดที่หน้า มันเป็นเหมือนอาการกระตุกแรกแห่งจดปวดเตือนคนที่มีความคิดของเขาได้หายว่า ครอบครัวของเขาได้หลอกลวงเขา และเขาได้ตายจาก ก็เหมือนโกหกครั้งแรกจากปากของเพื่อนบนความจริงที่มีคนยินดีที่จะเดิมพันพันปอนด์ ก็เพิกถอนไม่ได้ อุ่นนมลมพัดผ่านทะเลทอง บลูส์ และ silvers และสีเขียวของสวนลอย ฟ้าเองทั้งหมดเหล่านี้ได้กลายเป็น ในทันทีหนึ่ง เพียงขอบด้านสว่างของหนังสือมีข้อความมีการดิ้นรนน่ากลัวเล็กน้อยที่เท้าของเขา และเขาเอง ในที่เดียวกันทันที ได้ผ่านเป็นอารมณ์ที่เขาอาจไม่ควบคุม หรือเข้าใจ เขาบอกตัวเองว่า สิ่งมีชีวิตชนิดนั้นอาจมีความรู้สึกน้อยมาก แต่มันก็ไม่มากซ่อมเรื่อง มันไม่ใช่แค่สงสารในความเจ็บปวดที่มีก็เปลี่ยนจังหวะของหัวใจของเขาเต้น สิ่งถูก obscenity ที่นำมารวมที่ afflicted เขา ด้วยความอัปยศ ก็จะได้รับดี หรือให้ เขาคิดว่า ในขณะที่ ในจักรวาลทั้งหมดจะมีอยู่มากกว่านี้สิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นจากนั้น เขาตัดสินใจ แม้ความเชื่อทฤษฎีของเขาว่า มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำเกินไปสำหรับอาการปวดมาก ว่า มันดีกว่าจะฆ่า เขาไม่มีรองเท้า หรือหิน หรือไม้ กบพิสูจน์ยากอย่างยิ่งที่จะฆ่าเมื่อมันสายเกินไปเพื่อหยุดยั้ง เขาเห็นอย่างชัดเจนว่า เขาได้คนโง่จะทำให้ความพยายาม สิ่งที่เป็นทุกข์อาจจะเขามีเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน และไม่ลดลงไป แต่เขาก็ผ่านมันไป งานดูเหมือนจะ ใช้เวลาเกือบชั่วโมง และในที่สุด ผล mangled ที่ยังค่อนข้าง และเขาก็ลงน้ำขอบสระ กำลังป่วย และหวั่นไหว น่าแปลกที่ว่านี้เป็นคนที่ได้บน Somme แต่สถาปนิกบอกเราว่า ไม่มีอะไรมาก หรือขนาดเล็กบันทึก โดยตำแหน่งในที่สุดเขาได้ค่า และดำเนินต่อการเดินของเขา ช่วงเวลาถัดไปเขาเริ่ม และมองดูที่พื้นดินอีกครั้ง Hequickened เขา ก้าว และอีกครั้งหยุด แล้วมอง เขายืน stock-still และครอบคลุมใบหน้าของเขาเขาเรียกเสียงสวรรค์แบ่งฝันร้าย หรือให้เขาเข้าใจสิ่งเกิดขึ้น เกิดกบ mutilated วางตามแนวขอบของเกาะ เขารับเท้าของเขา ด้วยการดูแล ตามนั้นเขานับสิบ fifteen ยี่สิบ: และยี่สิบแรกนำเขาไปยังตำแหน่งที่ไม้มาลงน้ำ เขาเดินเข้าไปในไม้ และออกมาในด้านอื่น ๆ มีเขาหยุดตาย และเริ่ม Weston ยุทโธปกรณ์ แต่ไม่ มีหมวกกันน็อคของเขาขุด ยืนประมาณสามสิบฟุตไปยัง: เป็นกักดูเขาถูกฉีกขาดกบเงียบ ๆ และเกือบผ่าใส่นิ้วชี้ของเขา มีเล็บยาวคม ใต้ผิวหนังหลังใหญ่ของสิ่งมีชีวิตและคัดลอกเปิด ไถ่ไม่ได้สังเกตเห็นก่อน Weston ที่มีเล็บโดดเด่นดังกล่าว เขาเสร็จสิ้นการดำเนินการ โยนทำลายมีเลือดออกไป แล้วค้นหา ตาของพวกเขาได้พบถ้าไถ่ว่า อะไร เป็น เพราะไม่สามารถพูด เขาเห็นชายคนหนึ่งที่ไม่แน่นอนป่วย วิพากษ์จากท่าทางของเขาอย่างง่าย ๆ และการใช้มีประสิทธิภาพเขาได้เพียงทำให้ของนิ้วมือของเขา เขาเห็นคนถูก Weston วิพากษ์ของเขาสูง และสร้างให้สี และลักษณะการทำงานแน่นอน ในความรู้สึกที่ เขาได้รู้จักค่อนข้าง แต่ความหวาดกลัวถูกว่า เป็นยัง unrecognisable เขาไม่ได้ดูเหมือนเป็นคนป่วย: แต่เขาดูเหมือนการตาย หน้าที่เขาฟื้นจากทรมานกบมีอำนาจน่ากลัวซึ่งใบหน้าของศพบางครั้งมีของ rebuffing ทุกทัศนคติมนุษย์หลากหลายซึ่งหนึ่งสามารถนำมาใช้ต่อก็เพียงแค่ ปาก expressionless จ้อง unwinking ตา บางสิ่งบางอย่างหนัก และอนินทรีย์ในพับมากของแก้ม กล่าวชัดเจน: 'มีคุณลักษณะ ตามที่คุณมี แต่ไม่มีอะไรที่เหมือนกันระหว่างคุณและฉัน ' มันเป็นที่เก็บกักพูดนี้ อะไรคุณ saywhat อุทธรณ์หรือคุกคามไม่ได้มีความหมาย - ที่ และบังคับทางขึ้นเป็นสติ thrusting เฉยทุกนิสัยจิตใจและทุกลิ้นไม่ให้เชื่อ ตอนนี้ มาที่นี้ ในความเป็นจริง ไม่เป็นคนเชื่อมั่น:บริษัทเวสตันที่ร่างกายถูกเก็บไว้ เดิน และ undecaying, Perelandra โดยชนิดอื่นบางทั้งหมดของชีวิต และ Weston นั้น เองหายไปมันมองดูที่กักในความเงียบ และเริ่มยิ้มในที่สุด เรามีทั้งหมดมักมักจะได้พูดพูดกักตัวเอง - ยิ้มแสงแวววับ ตอนนี้ เขาเองก็ยังคิดที่เขาไม่เคยได้รับคำอย่างจริงจัง ยิ้มไม่ ขม ไม่โกรธ ไม่ ในความสามัญ รู้สึก อนาจาร มันถูกไม่ได้เสียดสี เหมือนเรียกไถ่ กับ naiveté น่ากลัวของยินดีต้อนรับ เข้าสู่โลกของความสุขของตนเอง เป็น ถ้าทุกคนเป็นหนึ่งในความสุขเหล่านั้น ว่าพวกเขาสิ่งธรรมชาติมากที่สุดในโลก และไม่มีข้อโต้แย้งได้เคยมีเกิดขึ้นบ้าง ไม่ลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่ละอายใจ มันมีอะไรที่ conspirator ใน มันไม่ได้ท้าทายความดี จะละเว้นไปทำลายล้าง ไถ่รับรู้ว่า เขาเคยมีมาก่อนเห็น half-hearted และไม่สบายใจอะไรแต่ความพยายามที่ชั่วร้าย สิ่งมีชีวิตนี้ถูก whole-hearted ที่สุดของความชั่วร้ายของมันได้ผ่านนอกเหนือจากการต่อสู้ทั้งหมดในบางรัฐที่แบกความคล้ายคลึงกันน่ากลัวเพื่อความบริสุทธิ์ ก็เลยรองเป็นผู้หญิงเหนือคุณธรรม ที่ความนิ่งและยิ้มกินเวลาสำหรับบางทีทั้งสองนาที: น้อยแน่นอนไม่ แล้ว กักทำก้าวต่อสิ่ง ด้วยความไม่ชัดเจนมากของเขาจะทำอะไรเมื่อเขามาถึงเขา stumbled และตก เขามีปัญหาอยากรู้อยากเห็นในการทำเท้าของเขาอีกครั้ง และเมื่อเขาไป เขา overbalanced และลดลงเป็นครั้งที่สอง แล้ว มีช่วงเวลาแห่งความมืดที่เต็มไป ด้วยเสียงของคำรามรถไฟด่วน หลังจากที่ ท้องฟ้าสีทอง และสีคลื่นกลับ และเขารู้ว่า เขาคนเดียว และเริ่มฟื้นตัวจากการสลบที่คล้าย ขณะที่เขาวาง จำยอมอาจจะเพิ่มขึ้น และยังคงไม่สามารถ มาเป็น hismind ที่ว่า ในบางเก่านักปรัชญาและกวี ได้อ่านว่า นักท่องเที่ยวของปีศาจเป็นหนึ่งที่นี่ทรมานนรก ก็เหมือนกับเขาจนถึงขณะนี้เพียงความนึกคิดที่แปลกตา และยัง (เป็นเขาตอนนี้เห็น) แม้แต่เด็กรู้ดี:เด็กไม่ต้องมีความยากในการเข้าใจว่า อาจมีหน้า beholding เพียงที่ที่ถูกภัยพิบัติสุดท้าย เด็ก กวี และปรัชญาที่ได้เหมาะสม ที่มีใบหน้าหนึ่งข้างบน โลกทั้งหมดแค่ไปดูซึ่งเป็นความสุขที่เพิกถอนไม่ได้ ดังนั้นที่ด้านล่างของโลกทั้งหมด หน้าจะรอเห็นมีคนเดียวคือ ทุกข์จากการไม่มีใครเพราะมันสามารถกู้คืน และแม้ ว่าดูเหมือนจะมีได้ และแน่นอน มี ถนนพันที่คนสามารถเดินผ่านโลก มีไม่เป็นหนึ่งเดียวซึ่งไม่ได้นำช้า Beatific การหรือวิสัยทัศน์ Miserific เขาเองได้ แน่นอน เห็นเฉพาะรูปแบบหรือ adumbration ลมของมัน ถึงกระนั้น เขาไม่ค่อนข้างแน่ใจว่า เขาจะอยู่เมื่อเขา เขามีค่า และตั้งค่าออกเพื่อค้นหาสิ่ง เขาต้องพยายามที่จะป้องกันจากการประชุมผู้หญิง หรือน้อย มีอยู่เมื่อพวกเขาได้พบ เขาสามารถทำอะไร เขาไม่รู้จัก แต่เป็นชัดเจนนอกเหนือจากหลบหลีกทั้งหมดที่นี้ได้ว่าเขาถูกส่งมาใน ร่างกายของ Weston การเดินทางอยู่ในยานอวกาศ ได้สะพานที่สิ่งอื่นได้บุก Perelandra-ว่า ชั่วที่สูงสุด และเป็นต้นฉบับซึ่งในดาวอังคารพวกเขาเรียกโค้งหนึ่ง หรือหนึ่งในลูกศิษย์ของเขาน้อยกว่า ทำให้ไม่แตกต่างกันกักเนื้อห่านทั้งหมด และหัวเข่าของเขาเก็บได้รับในลักษณะของผู้อื่น มันประหลาดใจเขาว่า เขาสามารถสัมผัสมากดังนั้นการก่อการร้าย และยังสามารถเดิน และคิด-เป็นผู้ชายในสงครามหรือโรคประหลาดใจที่พบว่า สามารถจะแบกรับได้ 'มันจะบ้าเรา มันจะฆ่าเราทันที เราว่า แล้วก็เกิดขึ้น และเราค้นหาตัวเองไม่บ้า ไม่ ตาย ยังคง จัดงานอากาศเปลี่ยนแปลง ราบซึ่งเขาได้เดิน swelled ไปคลื่นของแผ่นดิน ฟากฟ้าเติบโตจาง: ถูกเร็ว primrose ค่อนข้างมากกว่าทอง ทะเลเติบโตเข้ม สีทองแดงเกือบ เร็ว ๆ นี้ เกาะถูกปีนภูเขามากน้ำ หนึ่งหรือสองเขาก็จะนั่งลง และพักผ่อน หลังจากหลายชั่วโมง (สำหรับความคืบหน้าของเขาไม่ช้ามาก) ก็เห็นเลขสองมนุษย์ในสิ่งที่ในขณะเส้นขอบฟ้า ขณะที่พวกตาเป็นประเทศถัดไป heaved ขึ้นระหว่างพวกเขาและเขา ใช้เกี่ยวกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่เก้า
สภาพอากาศที่มีการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลากลางคืน ไถ่นั่งมองออกไปจากขอบของป่าที่เขาเคยนอนบนทะเลแบนที่ไม่มีเกาะอื่น ๆ ในมุมมอง เขาได้ปลุกไม่กี่นาทีก่อน
และพบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียวในพุ่มไม้ใกล้ของลำต้นที่ค่อนข้างกกเหมือนในตัวละคร แต่อ้วนเป็นที่ของต้นเบิร์ชและที่ดำเนินหลังคาแบนเกือบใบหนา จากนี้มีแขวนผลไม้เป็นไปอย่างราบรื่นและสดใสและรอบเป็นฮอลลี่เบอร์รี่-บางแห่งที่เขากิน แล้วเขาก็พบวิธีของเขาที่จะ opencountry ใกล้กระโปรงของเกาะและมองเกี่ยวกับเขา ทั้งเวสตันหรือเลดี้อยู่ในสายตาและเขาก็เริ่มเดินในแฟชั่นสบาย ๆ ริมทะเล เท้าเปล่าของเขาจมลงน้อยลงในพรมของพืชสีส้มซึ่งครอบคลุมพวกเขาด้วยฝุ่นละอองที่มีกลิ่นหอม ขณะที่เขากำลังมองลงมาที่นี้เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างที่ยอดเยี่ยมมากกว่าที่เขายังไม่เคยเห็นใน Perelandra รูปร่างของมันไม่ได้เป็นเพียงที่ยอดเยี่ยม แต่น่าเกลียด จากนั้นเขาก็หล่นลงบนเข่าข้างหนึ่งเพื่อตรวจสอบมัน ในที่สุดเขาก็สัมผัสมันด้วยความไม่เต็มใจ ช่วงเวลาต่อมาเขากลับดึงมือของเขาเหมือนคน
ที่ได้สัมผัสงู มันเป็นสัตว์ที่ได้รับความเสียหาย มันเป็นหรือเคยเป็นหนึ่งในกบที่มีสีสันสดใส แต่เกิดอุบัติเหตุบางอย่างที่เกิดขึ้นกับมัน กลับทั้งได้รับการฉีกเปิดในการเรียงลำดับของแผลรูปตัว V จุด V เป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้านหลังศีรษะ บางสิ่งบางอย่างได้ฉีกขยายแผลย้อนหลังที่เราทำในการเปิดซองจดหมายพร้อมลำต้นและดึงมันออกมาเพื่อให้ห่างไกลที่อยู่เบื้องหลังสัตว์ที่ขาหรือขาหลังได้รับการฉีกขาดเกือบออกไปพร้อมกับมัน พวกเขาได้รับความเสียหายเพื่อให้กบไม่สามารถกระโดด บนโลกก็จะได้รับเพียงสายตาที่น่ารังเกียจ แต่ขึ้นอยู่กับค่าไถ่ในขณะนี้ได้เป็นยังเห็นอะไรตายหรือเสียใน Perelandra และมันเป็นเหมือนระเบิดที่ใบหน้า มันเป็นเหมือนกล้ามเนื้อกระตุกเป็นครั้งแรกของความเจ็บปวดที่ดีจำได้เตือนคนที่เคยคิดว่าเขาได้รับการรักษาให้หายได้ว่าครอบครัวของเขาได้หลอกเขาและเขากำลังจะตายหลังจากทั้งหมด มันเป็นเหมือนโกหกครั้งแรกจากปากของเพื่อนที่มีในความจริงหนึ่งก็เต็มใจที่จะถือหุ้นพันปอนด์ มันก็ไม่สามารถเพิกถอนได้ ลมนมอุ่นพัดปกคลุมทะเลทอง, บลูส์และซิลเวอร์และสีเขียวของสวนลอยบนท้องฟ้าของตัวเองทั้งหมดเหล่านี้ได้กลายเป็นหนึ่งในทันทีเพียงอัตรากำไรสว่างของหนังสือที่มีข้อความเป็นสยองขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดิ้นรน เท้าของเขาและตัวเขาเองในทันทีเดียวกันนั้นได้ผ่านเข้าสู่สภาวะของอารมณ์ความรู้สึกที่เขาไม่สามารถควบคุมไม่เข้าใจ เขาบอกตัวเองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดที่อาจจะมีความรู้สึกน้อยมาก แต่มันไม่ได้มากแก้ไขเรื่อง มันไม่ได้เป็นเพียงความสงสารความเจ็บปวดที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันจังหวะของการเต้นหัวใจของเขา สิ่งที่เป็นลามกอนาจารมากเกินไปซึ่งทรมานเขาด้วยความอับอาย ก็จะได้รับดีขึ้นหรือเพื่อให้เขาคิดว่าในขณะที่สำหรับทั้งจักรวาลไม่เคยที่จะมีชีวิตอยู่มากกว่านี้สิ่งหนึ่งที่จะมี happened.Then เขาตัดสินใจทั้งๆที่มีความเชื่อทฤษฎีของเขาว่ามันเป็นชีวิตที่ต่ำเกินไปมาก ความเจ็บปวดที่มันได้ดีกว่าถูกฆ่าตาย เขามีรองเท้ามิได้หินหรือติด กบได้รับการพิสูจน์อย่างน่าทึ่งยากที่จะ kill.When มันก็สายเกินไปที่จะหยุดยั้งเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาได้รับคนโง่ที่จะทำให้ความพยายาม ไม่ว่าทุกข์ของเขาอาจจะมีการเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอนและพวกเขาไม่ได้ลดลง แต่เขาจะต้องผ่านมันไป งานดูเหมือนจะใช้เวลาเกือบชั่วโมง และเมื่อที่ผ่านมาผล mangled ค่อนข้างนิ่งและเขาก็ลงไปที่ขอบของน้ำที่จะล้างเขาป่วยและเขย่า ดูเหมือนว่าแปลกที่จะพูดแบบนี้ของคนที่
ได้รับในซอมม์; แต่สถาปนิกบอกเราว่าไม่มีอะไรจะดีหรือเล็กโดน position.At สุดท้ายที่เขาลุกขึ้นและเดินกลับมาของเขา ช่วงเวลาต่อมาเขาเริ่มต้นและมองไปที่พื้นดินอีกครั้ง Hequickened ก้าวของเขาและแล้วเมื่อหยุดมากขึ้นและมอง เขายืนนิ่งและปกคลุม face.He ของเขาที่เรียกว่าดังมาทางฟ้าสวรรค์ที่จะทำลายฝันร้ายหรือจะปล่อยให้เขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เส้นทางของกบทำลายวางตามขอบของเกาะ หยิบรอยเท้าของเขากับการดูแลเขาตาม it.He นับสิบสิบห้ายี่สิบและยี่สิบแรกที่นำเขาไปยังสถานที่ที่ไม้ลงมาถึงขอบของน้ำ เขาเดินเข้าไปในป่าและออกมาในด้านอื่น ๆ ที่นั่นเขาได้หยุดการตายและจ้อง เวสตันสวมยังคง แต่ไม่มีหมวกกันน็อกแก่นของเขากำลังยืนอยู่ประมาณสามสิบฟุตห่างและเป็นค่าไถ่ดูเขาถูกฉีกกบเงียบ ๆ และเกือบจะผ่าตัดใส่นิ้วชี้ของเขาด้วยเล็บคมยาวภายใต้ผิวด้านหลังศีรษะของสิ่งมีชีวิตและริป มันเปิด ไถ่ไม่ได้สังเกตเห็นก่อนที่เวสตันมีเล็บที่โดดเด่นดังกล่าว จากนั้นเขาก็เสร็จสิ้นการดำเนินการโยนทำลายเลือดออกไปและเงยหน้าขึ้นมอง สายตาของพวกเขา met.If ไถ่พูดอะไรมันเป็นเพราะเขาไม่สามารถพูด เขาเห็นชายคนหนึ่งที่ได้อย่างแน่นอนไม่ป่วยจะตัดสินจากท่าทางง่ายของเขาและการใช้งานที่มีประสิทธิภาพที่เขาเพิ่งได้รับการทำของนิ้วมือของเขา เขาเห็นชายคนหนึ่งที่ได้อย่างแน่นอนเวสตันที่จะตัดสินจากความสูงของเขาและสร้างและสีและคุณสมบัติ ในความรู้สึกว่าเขาเป็นที่รู้จักค่อนข้าง แต่ที่น่ากลัวคือการที่เขายังไม่รู้จัก เขาดูไม่เหมือนคนป่วย แต่เขามองมากเหมือนคนที่ตายแล้ว ใบหน้าที่เขายกขึ้นมาจากการทรมานกบมีอำนาจที่น่ากลัวที่ใบหน้าของศพบางครั้งได้แค่บอกปัดทัศนคติที่มนุษย์ทุกคนเท่าที่จะนึกออกหนึ่งที่สามารถนำมาใช้ต่อมัน ปากอารมณ์จ้อง unwinking ตาบางสิ่งบางอย่าง
หนักและนินทรีย์ในการพับกระดาษมากแก้มกล่าวอย่างชัดเจนว่าฉันมีคุณสมบัติที่คุณมี แต่มีอะไรที่เหมือนกันระหว่างคุณและฉัน. ' มันเป็นที่เก็บไว้ไถ่พูด จะมีอะไรที่คุณ saywhat อุทธรณ์หรือภัยคุกคามที่อาจจะมีความหมาย -to ที่ใด? และตอนนี้การบังคับทางขึ้นเข้ามาในจิตสำนึกยื่นกันทุกนิสัยจิตใจและความปรารถนาที่จะไม่เชื่อว่าทุกมาความเชื่อมั่นที่ว่านี้ในความเป็นจริงไม่ได้เป็นคนที่:
ว่าร่างกายของเวสตันก็ยังคงเดินและ undecaying ใน Perelandra โดยบาง ชนิดที่แตกต่างกันในเครือของชีวิตและที่เวสตันเองก็ gone.It มองที่ไถ่อยู่ในความเงียบและสุดท้ายเริ่มที่จะยิ้ม เรามักจะพูดทั้งหมดไถ่ตัวเองมักจะมี spoken- ของรอยยิ้มอย่างยิ่งยวด ตอนนี้เขารู้ว่าเขาไม่เคยนำคำพูดอย่างจริงจัง รอยยิ้มก็ไม่ขมหรือโกรธหรือในความรู้สึกธรรมดาที่น่ากลัว; มันก็ไม่ได้เยาะเย้ย มันดูเหมือนจะเรียกค่าไถ่ด้วยความไร้เดียงสาที่น่ากลัวของการต้อนรับเข้าสู่โลกของความสุขของตัวเองเช่นถ้าทุกคนเป็นที่หนึ่งในความสุขเหล่านั้นราวกับว่าพวกเขาเป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติมากที่สุดในโลกและข้อพิพาทไม่สามารถ
ที่เคยเกิดขึ้น เกี่ยวกับพวกเขา มันก็ไม่มีอะไรแอบแฝงหรือละอายใจมันก็ไม่มีอะไรที่สมรู้ร่วมคิดในนั้น มันไม่ได้ต่อต้านความดีก็ไม่สนใจมันไปยังจุดของการทำลายล้าง ไถ่การรับรู้ว่าเขาไม่เคยเห็นมาก่อนอะไร แต่เต็มใจและความพยายามที่ไม่สบายใจที่ชั่วร้าย สิ่งมีชีวิตนี้เป็นทั้งใจ ปลายสุดของความชั่วร้ายของมันได้ผ่านเกินกว่าการต่อสู้ทั้งหมดที่เข้าสู่สภาวะบางอย่างที่เบื่อความคล้ายคลึงกันที่น่ากลัวที่จะไร้เดียงสา มันเกินกว่าที่รองเป็นเลดี้เกินกว่าคุณธรรม ความนิ่งและยิ้มกินเวลานานบางทีอาจจะทั้งสองนาที: แน่นอนไม่น้อย จากนั้นไถ่ทำจะใช้ขั้นตอนต่อสิ่งที่ไม่มีความคิดที่ชัดเจนของสิ่งที่เขาจะทำอย่างไรเมื่อเขาไปถึงมัน.
เขาสะดุดและล้มลง เขามีความอยากรู้อยากเห็นความยากลำบากในการเดินทางไปยังเท้าของเขาอีกครั้งและเมื่อเขาได้ให้แก่พวกเขาเขา overbalanced และลดลงเป็นครั้งที่สอง จากนั้นก็เป็นช่วงเวลาแห่งความมืดที่เต็มไปด้วยเสียงคำรามรถไฟด่วน หลังจากนั้นท้องฟ้าสีทองและสีคลื่นกลับมาและเขารู้ว่าเขาเป็นคนเดียวและฟื้นตัวจากลม ขณะที่เขานอนอยู่ที่นั่นยังไม่สามารถและบางทีอาจจะไม่เต็มใจที่จะเพิ่มขึ้นมาเป็น hismind ว่าในปรัชญาเก่าบางและกวีที่เขาได้อ่านที่สายตาของปีศาจเพียงเป็นหนึ่งใน
ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่ทรมานของนรก มันดูเหมือนกับเขาจนถึงขณะนี้เพียงแฟนซีแปลกตา และยัง (เป็นตอนที่เขาเห็น) แม้แต่เด็กรู้ดี:
ไม่มีบุตรจะมีปัญหาใด ๆ ในการทำความเข้าใจว่าอาจจะมีใบหน้าเพียง beholding ซึ่งเป็นภัยพิบัติครั้งสุดท้าย เด็กกวีและนักปรัชญามีสิทธิ์ ในฐานะที่มีหนึ่งใบหน้าด้านบนโลกทั้งหมดเพียงเพื่อดูว่าเป็นความสุขที่ไม่สามารถยกเลิกได้ดังนั้นที่ด้านล่างของโลกทั้งหมดที่ต้องเผชิญคือการรอคอยที่มีสายตาเพียงอย่างเดียวคือความทุกข์ยากจากการที่ไม่มีใครได้เห็นมันสามารถกู้คืน และแม้ว่าดูเหมือนจะมีและแน่นอนเขาพันถนนโดยที่คนสามารถเดินผ่านโลกมี
ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวที่ไม่ได้นำไม่ช้าก็เร็วทั้งที่เป็นสุขหรือ Miserific วิสัยทัศน์ ตัวเขาเองมีแน่นอนเห็นเพียงหน้ากากหรือแลเงาลมของมัน แม้ดังนั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะมีชีวิตอยู่.
เมื่อเขาก็สามารถที่เขาลุกขึ้นและออกไปค้นหาสิ่งที่ เขาจะต้องพยายามที่จะป้องกันไม่ให้มันจากการประชุมเลดี้หรืออย่างน้อยก็จะนำเสนอเมื่อพวกเขาพบ สิ่งที่เขาจะทำเขาไม่ได้รู้ แต่มันก็เป็นที่ชัดเจนเกินกว่าการหลีกเลี่ยงที่ตอบว่านี่คือสิ่งที่เขาได้รับการส่ง ร่างกายของเวสตันเดินทางในยานอวกาศได้รับสะพานโดยที่อย่างอื่นได้บุก Perelandra-ไม่ว่าจะเป็นความชั่วร้ายสูงสุดและเป็นต้นฉบับซึ่งในดาวอังคารที่พวกเขาเรียกก้มหนึ่งหรือหนึ่งในสาวกน้อยของเขาทำไม่แตกต่างกัน.
ไถ่เป็นห่านทั้งหมด เนื้อและหัวเข่าของเขาเก็บไว้ได้รับในทางของแต่ละคน มันทำให้เขาประหลาดใจที่เขาจะได้สัมผัสกับความหวาดกลัวให้มากและยังจะเดินและความคิดเป็นคนที่อยู่ในสงครามหรือเจ็บป่วยจะประหลาดใจที่พบว่ามากสามารถเป็นพาหะ 'มันจะขับรถเราบ้า' มันจะฆ่าเราทันที 'เราพูด; แล้วมันเกิดขึ้นและเราพบตัวเองไม่บ้าหรือตายที่จัดขึ้นยังคงมีสภาพอากาศ task.The เปลี่ยนแปลง ธรรมดาที่เขากำลังเดินพองคลื่นของที่ดิน ท้องฟ้าเติบโตซีด: มันก็ค่อนข้างเร็ว ๆ นี้สีเหลืองอ่อนกว่าทอง ทะเลเติบโตเข้มเกือบสีบรอนซ์ เร็ว ๆ นี้เกาะกำลังปีนขึ้นเนินเขามากของน้ำ หนึ่งหรือสองครั้งที่เขาจะต้องนั่งลงและส่วนที่เหลือ หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง (สำหรับความคืบหน้าของเขาได้ช้ามาก) เขาก็เห็นสองร่างมนุษย์ในสิ่งที่เป็นช่วงเวลาที่เส้นขอบฟ้า ช่วงเวลาถัดไปที่พวกเขาออกไปจากสายตาเป็นประเทศ heaved ขึ้นระหว่างพวกเขาและเขา มันใช้เวลาประมาณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 9
สภาพอากาศได้เปลี่ยนไปในตอนกลางคืน ค่าไถ่นั่งมองออกมาจากขอบของป่าที่เขาเคยนอน บนแบน ทะเลที่ไม่มีเกาะอื่น ๆในมุมมอง เขาปลุกไม่กี่นาทีก่อน
และพบว่าตัวเองนอนคนเดียวในพุ่มไม้ใกล้ต้นไม้ที่ค่อนข้างชอบในตัวละคร แต่อ้วนเป็นคนต้นเบิร์ชและที่ดำเนินการเป็นหลังคาเกือบแบนของใบหนา จากเรื่องนี้มีแขวนผลไม้ที่เรียบเนียนและสดใส กลมเป็นฮอลลี่เบอร์รี่ , บางอย่างที่เขาได้กิน แล้วเขาพบวิธีที่จะ opencountry ใกล้กระโปรงของเกาะและมองเขาหรือ เวสตัน หรือผู้หญิงอยู่ในสายตา และเขาเริ่มเดินในแฟชั่นสบาย ๆริมทะเล เท้าเปล่าของเขาจมเล็กน้อยลงในพรมของสีเหลืองสีพืชซึ่งปกคลุมด้วยผงหอม ขณะที่เขากำลังมองเขาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมมากขึ้นกว่าที่เขาเคยเห็นในรูป ยัง perelandra .รูปร่างของมันคือไม่เพียง แต่ที่ยอดเยี่ยม แต่น่ากลัว แล้วเขาลดลงบนหัวเข่าเพื่อตรวจสอบ ในที่สุด เขาก็จับมันด้วยความไม่เต็มใจ ครู่ต่อมาเขาก็ดึงมือของเขากลับเหมือนผู้ชาย
ใครได้สัมผัสงู มันเป็นความเสียหายของสัตว์ เป็น หรือเคยเป็นหนึ่งของกบสีเจิดจ้า แต่อุบัติเหตุบางอย่างเกิดขึ้นกับมัน หลังทั้งหมดได้รับ ripped เปิดเป็นแผลรูปตัววี ,จุดที่ 5 เป็นเพียงเล็กน้อยที่หลังศีรษะ มีบางอย่างขาดไป เช่น แผลเราขยับขยายเปิดซองจดหมายตามลำต้น และดึงมันออกมาเพื่อให้ห่างไกลที่อยู่เบื้องหลังสัตว์ที่กรวย หรือขาหลังเคยเกือบถูกฉีกออกด้วย พวกเขาได้รับความเสียหายเพื่อที่กบไม่กระโดด บนโลกนี้ก็จะได้รับเพียงสายตาที่น่ารังเกียจแต่ถึงเวลานี้ เรียกค่าไถ่ได้ยังเห็นอะไรตาย หรือเสียใน perelandra มันเหมือนระเบิดในใบหน้า มันเหมือนกระตุกก่อนดีจำปวดเตือนผู้ชายที่คิดว่าเขารักษาครอบครัวของเขาได้หลอกเขา และเขาจะตายหลังจากทั้งหมด มันเหมือนโกหกคำแรกจากปากเพื่อนใคร ความจริงก็เต็มใจที่จะเดิมพันหนึ่งพันปอนด์มันเป็นอย่างไร นมอุ่นพัดผ่านทะเลสีทอง สีฟ้า และ ซิลเวอร์ และสีเขียวของลอยสวน ท้องฟ้าเองทั้งหมดเหล่านี้ได้กลายเป็น ในตอนนั้น แค่สว่างขอบของหนังสือที่มีข้อความเป็นดิ้นรนเล็กน้อยสยองขวัญที่เท้าของเขา และตัวเขาเอง ในที่เดียวกันทันที ที่ผ่านมาเป็น สภาวะของอารมณ์ที่เขาไม่สามารถควบคุม หรือเข้าใจเขา บอกตัวเองว่าเป็นสัตว์ชนิดนั้นอาจจะมีน้อยมาก เพทนา แต่มันไม่ได้ครับแก้ไขเรื่อง มันไม่ได้เป็นเพียงเวทนาความเจ็บปวดที่มีก็เปลี่ยนจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาเต้น สิ่งที่เป็นเหลือทน อนาจาร ซึ่งทรมานเขาด้วยความอาย มันคงจะดีขึ้น หรือเพื่อให้เขาคิดว่าตอนนั้นสำหรับจักรวาลที่ไม่เคยมีตัวตน มากกว่านี้ สิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้น แล้วเขาก็ตัดสินใจ แม้ว่าของเขาทฤษฎีความเชื่อที่ว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำเกินไป เจ็บปวดมาก มันก็ต้องถูกฆ่า เขามีทั้งรองเท้า หรือหิน หรือไม้ กบพิสูจน์อย่างยากที่จะฆ่า เมื่อมันสายเกินไปที่จะหยุดยั้ง เขาเห็นชัดว่าเขาโง่ ให้พยายามอะไรก็ตามของทุกข์อาจเป็นเขาแน่นอนเพิ่มขึ้น และไม่ลดลงเลย แต่เขาต้องเผชิญกับมัน งานดูเหมือนจะใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง และเมื่อในที่สุด จนผลที่ได้ค่อนข้างนิ่ง และเขาลงไปที่ขอบของน้ำล้าง เขาป่วย และหวั่นไหว ดูเหมือนว่าแปลกที่จะพูดของคนที่
ได้รับที่ซอมม์ ;แต่สถาปนิกบอกเราว่าไม่มีอะไรที่ดีหรือขนาดเล็กบันทึกโดยตำแหน่ง ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นและเดินของเขาต่อ ต่อมาเขาเริ่มมองพื้นอีกครั้ง hequickened ก้าวของเขาและจากนั้นอีกครั้งหยุดและมอง เขายืนหุ้นยังปิดหน้าของเขา เขาเรียกเสียงดัง เมื่อสวรรค์ทำลายฝันร้าย หรือเพื่อให้เขาเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเส้นทางที่เสียหาย กบวางไข่ตามขอบเกาะ เก็บรอยเท้าของเขากับการดูแล เขาก็ทำตาม เขานับ สิบ สิบห้า ยี่สิบและยี่สิบเอ็ด พาเขาไปที่ไม้ลงมาถึงขอบของน้ำ เขาเดินเข้าไปในป่า และออกมาด้านอื่น ๆ เขาหยุดและจ้องมองที่ตายแล้ว . เวสตัน ยังคงสวม แต่ไม่มีของเขาแก่นหมวกกันน็อกไปยืนประมาณ 30 ฟุต และเป็นค่าไถ่เฝ้าดูเขาฉีกกบอย่างเงียบ ๆและเกือบจะผ่าตัดใส่นิ้วชี้ของเขา ด้วยเล็บที่คมยาวของ ใต้ผิวหลังของสัตว์ประหลาดหัวและฉีกมัน ไถ่ไม่ได้สังเกตก่อนว่า เวสตันได้โดดเด่นเล็บ แล้วเขาผ่าตัดเสร็จสิ้น โยนเลือดทำลายทันทีและเงยหน้าขึ้นมอง สายตาของพวกเขาได้พบกับถ้าเรียกค่าไถ่ กล่าวว่า ไม่มีอะไร เพราะเขาไม่สามารถพูด เขาเห็นคนที่ไม่ป่วย จะตัดสินจากท่าทางง่าย และประสิทธิภาพการใช้งานที่เขาเพิ่งทำของนิ้วมือของเขา เขาเห็นผู้ชายแน่นอน เวสตัน ตัดสินจากความสูงของเขาและสร้างและคุณลักษณะสีและ . ในแง่ที่เขาค่อนข้างรู้จัก . แต่ความหวาดกลัวนั่น เค้าก็จำไม่ได้เขาดูไม่เหมือนคนไม่สบาย แต่เขาก็ดูเหมือนเป็นคนที่ตายไปแล้ว ใบหน้าที่เขายกจากทรมานกบมีอำนาจน่ากลัว ซึ่งใบหน้าของศพ บางครั้งมีเพียง rebuffing ทุกทัศนคติของมนุษย์เป็นไปได้หนึ่งสามารถนำมาใช้ต่อได้ ปาก ไม่แสดงออก มอง unwinking ของตา อะไร
หนักและอนินทรีย์ในพับของแก้ม กล่าวว่า :' ฉันมีคุณสมบัติตามที่คุณมี แต่ไม่มีอะไรกัน ระหว่างฉันกับนาย มันเป็นที่เก็บค่าไถ่พูดไม่ออก ทำไมคุณสามารถอุทธรณ์หรือคุกคาม SayWhat มีความหมายว่า ? และตอนนี้ บังคับให้มาเป็นสติ แทงกันทุกจิตใจ นิสัย และทุกปรารถนาที่จะไม่เชื่อมา ความเชื่อที่ว่านี้ ในความเป็นจริง ไม่ได้เป็นมนุษย์ :
ร่างกายเวสตันที่ถูกเก็บไว้