Adding the control for depression r

Adding the control for depression reduces the coefficient on leisure spending very little (from 0.170 to 0.157), though it is no longer statistically significant at conventional levels in this model. Adding the control for loneliness reduces the association between leisure consumption and happiness lightly more, by about 19% (from 0.170 to 0.138), and it loses even more statistical significance. Adding the control for embeddedness in social networks reduces the association between leisure consumption and happiness by 5% (from 0.170 to 0.161). Adding all three reduces the association between leisure consumption and happiness by 25% (from 0.170 to 0.127). These results are all evidence of the “social” value of leisure consumption.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเพิ่มการควบคุมภาวะซึมเศร้าจะช่วยลดค่าสัมประสิทธิ์การใช้จ่ายเพื่อการพักผ่อนเพียงเล็กน้อย (จาก 0.170 เป็น 0.157) แม้ว่าจะไม่มีนัยสำคัญทางสถิติอีกต่อไปในระดับปกติในแบบจำลองนี้ การเพิ่มการควบคุมความเหงาจะช่วยลดความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนและความสุขมากขึ้นเล็กน้อยประมาณ 19% (จาก 0.170 เป็น 0.138) และสูญเสียนัยสำคัญทางสถิติมากยิ่งขึ้น การเพิ่มการควบคุมการฝังตัวในเครือข่ายสังคมจะช่วยลดความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนและความสุขลง 5% (จาก 0.170 เป็น 0.161) การเพิ่มทั้งสามจะช่วยลดความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนและความสุขลง 25% (จาก 0.170 เป็น 0.127) ผลลัพธ์เหล่านี้ล้วนเป็นข้อพิสูจน์ถึงคุณค่า "ทางสังคม" ของการบริโภคเพื่อการพักผ่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเพิ่มการควบคุมภาวะซึมเศร้าทำให้ค่าสัมประสิทธิ์การใช้จ่ายเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจลดลงเล็กน้อย (จาก 0.170 เป็น 0.157) แม้ว่าในแบบจำลองนี้จะไม่มีนัยสำคัญทางสถิติในระดับดั้งเดิมอีกต่อไป เมื่อรวมกับการควบคุมความเหงา ความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนและความสุขลดลงประมาณ 19% (จาก 0.170 ถึง 0.138) และสูญเสียความสําคัญทางสถิติมากขึ้น เมื่อรวมกับการควบคุมการฝังตัวของเครือข่ายทางสังคมความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนและความสุขลดลง 5% (จาก 0.170 ถึง 0.161) เมื่อรวมกับทั้งสามความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนและความสุขลดลง 25% (จาก 0.17 ถึง 0.127) ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นถึงคุณค่า "สังคม" ของการบริโภคเพื่อการพักผ่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเพิ่มการควบคุมภาวะซึมเศร้าค่าสัมประสิทธิ์ของการบริโภคเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจจะลดลงเล็กน้อย(จาก0.170ถึง0.157 )แม้ว่าจะไม่มีความหมายทางสถิติในรูปแบบนี้ในระดับดั้งเดิม เมื่อเพิ่มการควบคุมความเหงาความเชื่อมโยงระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจและความสุขลดลงประมาณ19 % (จาก0.170ถึง0.138 )และสูญเสียความสําคัญทางสถิติมากขึ้น เมื่อเพิ่มการควบคุมการฝังตัวของเครือข่ายสังคมการเชื่อมโยงระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจและความสุขลดลง5 % (จาก0.170เป็น0.161 ) เมื่อรวมกันแล้วความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจและความเป็นอยู่ที่ดีลดลง25 % (จาก0.170ถึง0.127 ) ผลลัพธ์เหล่านี้พิสูจน์คุณค่า"สังคม"ของการบริโภคเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจ