In 1994, government and military of

In 1994, government and military officials in Rwanda orchestrated one of the twentieth century’s most extreme human rights crimes. During a three-month period, in the midst of a civil war that they were losing, Rwandan officials led an extermination campaign against the country’s minority Tutsi population that left some 500,000 civilians dead.1 At the time it occurred, despite the magnitude and character of the violence, the genocide in Rwanda received relatively little attention in the English-speaking developed world. Rwanda was a small, land- locked, coffee-and-tea-exporting, francophone, and strategically insignificant country. However, more than a decade later, interest in Rwanda has surged, as evidenced by a raft of major motion pictures, documentaries, and books (both scholarly and popular) about the country. Through these various media, Rwanda has emerged as one of the most recognizable contemporary cases of mass violence and as a textbook example of the international community’s inaction in the face of genocide.
A prominent theme running through the corpus of work on Rwanda is the pervasive and pernicious role that modern media, in particular “hate radio,” played in stoking the genocide.2 In popular settings, films on the Rwandan genocide invariably feature radio.3 In policy circles, debates on how to contain the genocide often focus on jamming the radio.4 For skeptics of rapid democratization, Rwandan private radio is a showcase example of the dangers of media liberalization.5 In addition, students of genocide,6 journalism,7 and international law8 all highlight Rwandan radio. And in a major decision in 2003, the United Nations International Criminal Tribunal for Rwanda (ICTR) found two radio journalists and a print journalist guilty of inciting genocide, the first international court to do so since the Nuremberg conviction of Julius Streicher.9 In short, radio has become a symbol of the genocide in Rwanda, and Rwanda has become a paradigmatic case of hate radio sparking genocide.10
However, despite the central role regularly attributed to radio, there has been little sustained social scientific analysis of radio media effects in the Rwandan genocide. Many of the standard methods and concepts of political communications empirical research—such as exposure, timing, frequency, reception, audience selectivity, and survey research—have found little to no application in the litera- ture on Rwanda. This is the case despite the presence of often quite strong claims about media effects, found especially in film and popular writings. Such claims often assert or imply undifferentiated, direct, and massive media effects— effects that, if true, would be at odds with decades of political communications empirical research. Scholarship on Rwanda shows greater differentiation, but many observers suggest large-scale media effects or employ somewhat vague terms, such as radio “fomenting” genocide.11
Given the importance of the Rwandan case and given the centrality of hate radio to the commentary on Rwanda, a better assessment of radio media effects in the genocide is needed. At stake is not only getting the Rwandan story right, which has implications for a series of related issue areas, including genocide studies, ethnic conflict, humanitarian intervention, and democratization. The issue also matters for the political communications field, for which the bulk of research focuses on voting behavior and electoral outcomes in Western countries. But perhaps most significantly, the Rwandan radio case raises the question of how outside observers conceptualize extreme behavior in poor, non-Western settings. The conventional wisdom on hate radio and massive media effects in Rwanda is undoubtedly an improvement on ahistorical and empirically untenable claims that “ancient tribal hatred” drove the violence—a view common to press commentary on Rwanda and ethnic conflict in general. Nonetheless, much of the conventional wisdom on hate radio reproduces simplistic models of political behavior that attribute little or no agency to Rwandans and that minimize the context in which extreme violence took place. Reexamining radio effects in Rwanda thus allows for a reintroduction of causal complexity to help explain what was a very complex and multidimensional outcome.
To gain analytical leverage on the issues at hand, the article focuses on two researchable questions: first, do radio broadcasts account for the onset of genocidal violence in Rwanda; second, is radio responsible for prompting ordinary citizens to become genocide perpetrators? I examine the questions using a series of methodologies and triangulating available data and original field research, including a survey of convicted perpetrators. On the whole, I conclude that radio alone cannot account for either the onset of most genocidal violence or the participation of most perpetrators. That said, I find some evidence of conditional media effects. Radio catalyzed a small number of individuals and incidents of violence, framed public choice, and reinforced messages that many individuals received during face-to-face mobilization. Situated in context—that is, seen alongside the primary dynamics of violence that drove the genocide—I hypothesize that the effects had a marginal impact on the outcome. To be clear, the overall point is not to exonerate, legally or morally, journalists found guilty of incitement; radio broadcasts were at times racist and openly inflammatory, and those responsible deserve punishment. Rather, the point is to evaluate systematically and empirically, using the tools of social science, the conventional wisdom about media effects for what has become a world-historical event.
The article is laid out in four sections. In the first, I discuss the media environment in Rwanda as well as the main claims about radio media effects in the Rwandan genocide, isolating causal mechanisms in the literature. In the second, I underline a series of theoretical and empirical problems with the conventional wisdom. In the third, I test the hypotheses that radio drove the genocide and participation in violence against available evidence. In particular, drawing on methods and concepts from the political communications field, I examine broad- cast exposure, timing, content, and reception. I also discuss the results of a survey of perpetrators conducted in Rwanda. In the final section, I conclude by proposing an alternative model of conditional media effects, which take on significance only when embedded in an analysis of the principal dynamics of the genocide.he “radio dispatcher of murder,”23 “radio murder,”24 the “voice of genocide,”25 “a tool for mass murder,”26 and “call to genocide.”27 The most common sobriquet— Radio Machete28—directly equates RTLM with a violent weapon.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1994 รัฐบาลและเจ้าหน้าที่ทหารในรวันดากลั่นหนึ่งของอาชญากรรมสิทธิมนุษยชนมากที่สุดของศตวรรษที่ยี่สิบ ในช่วง 3 เดือน ท่ามกลางสงครามกลางเมืองที่พวกเขาได้สูญเสีย เจ้าหน้าที่ Rwandan นำแคมเปญการกำจัดกับชนกลุ่มน้อยของประเทศประชากร Tutsi ที่เหลือ 500000 บาง dead.1 พลเรือนในเวลาที่มันเกิดขึ้น แม้ มีขนาดและลักษณะของความรุนแรง พันธุฆาตในรวันดาได้รับค่อนข้างน้อยให้ความสนใจในการพูดภาษาอังกฤษได้รับการพัฒนาโลก รวันดาเป็นตัวเล็ก ที่ดิน-ล็อค กาแฟ และการ ส่งชา francophone และกลยุทธ์สำคัญประเทศ อย่างไรก็ตาม กว่าทศวรรษภายหลัง สนใจในรวันดาได้จากเพิ่มขึ้น เป็นเป็นหลักฐาน โดยแพใหญ่ภาพเคลื่อนไหว สารคดี และหนังสือ (scholarly และนิยม) เกี่ยวกับประเทศนั้น ผ่านสื่อต่าง ๆ เหล่านี้ รวันดาได้ผงาดขึ้น เป็นหนึ่งของความรุนแรงโดยรวมกรณีร่วมสมัยโด่งดังที่สุด และ เป็นตัวอย่างตำราของของประชาคม inaction หน้าพันธุฆาตA prominent theme running through the corpus of work on Rwanda is the pervasive and pernicious role that modern media, in particular “hate radio,” played in stoking the genocide.2 In popular settings, films on the Rwandan genocide invariably feature radio.3 In policy circles, debates on how to contain the genocide often focus on jamming the radio.4 For skeptics of rapid democratization, Rwandan private radio is a showcase example of the dangers of media liberalization.5 In addition, students of genocide,6 journalism,7 and international law8 all highlight Rwandan radio. And in a major decision in 2003, the United Nations International Criminal Tribunal for Rwanda (ICTR) found two radio journalists and a print journalist guilty of inciting genocide, the first international court to do so since the Nuremberg conviction of Julius Streicher.9 In short, radio has become a symbol of the genocide in Rwanda, and Rwanda has become a paradigmatic case of hate radio sparking genocide.10However, despite the central role regularly attributed to radio, there has been little sustained social scientific analysis of radio media effects in the Rwandan genocide. Many of the standard methods and concepts of political communications empirical research—such as exposure, timing, frequency, reception, audience selectivity, and survey research—have found little to no application in the litera- ture on Rwanda. This is the case despite the presence of often quite strong claims about media effects, found especially in film and popular writings. Such claims often assert or imply undifferentiated, direct, and massive media effects— effects that, if true, would be at odds with decades of political communications empirical research. Scholarship on Rwanda shows greater differentiation, but many observers suggest large-scale media effects or employ somewhat vague terms, such as radio “fomenting” genocide.11Given the importance of the Rwandan case and given the centrality of hate radio to the commentary on Rwanda, a better assessment of radio media effects in the genocide is needed. At stake is not only getting the Rwandan story right, which has implications for a series of related issue areas, including genocide studies, ethnic conflict, humanitarian intervention, and democratization. The issue also matters for the political communications field, for which the bulk of research focuses on voting behavior and electoral outcomes in Western countries. But perhaps most significantly, the Rwandan radio case raises the question of how outside observers conceptualize extreme behavior in poor, non-Western settings. The conventional wisdom on hate radio and massive media effects in Rwanda is undoubtedly an improvement on ahistorical and empirically untenable claims that “ancient tribal hatred” drove the violence—a view common to press commentary on Rwanda and ethnic conflict in general. Nonetheless, much of the conventional wisdom on hate radio reproduces simplistic models of political behavior that attribute little or no agency to Rwandans and that minimize the context in which extreme violence took place. Reexamining radio effects in Rwanda thus allows for a reintroduction of causal complexity to help explain what was a very complex and multidimensional outcome.
To gain analytical leverage on the issues at hand, the article focuses on two researchable questions: first, do radio broadcasts account for the onset of genocidal violence in Rwanda; second, is radio responsible for prompting ordinary citizens to become genocide perpetrators? I examine the questions using a series of methodologies and triangulating available data and original field research, including a survey of convicted perpetrators. On the whole, I conclude that radio alone cannot account for either the onset of most genocidal violence or the participation of most perpetrators. That said, I find some evidence of conditional media effects. Radio catalyzed a small number of individuals and incidents of violence, framed public choice, and reinforced messages that many individuals received during face-to-face mobilization. Situated in context—that is, seen alongside the primary dynamics of violence that drove the genocide—I hypothesize that the effects had a marginal impact on the outcome. To be clear, the overall point is not to exonerate, legally or morally, journalists found guilty of incitement; radio broadcasts were at times racist and openly inflammatory, and those responsible deserve punishment. Rather, the point is to evaluate systematically and empirically, using the tools of social science, the conventional wisdom about media effects for what has become a world-historical event.
The article is laid out in four sections. In the first, I discuss the media environment in Rwanda as well as the main claims about radio media effects in the Rwandan genocide, isolating causal mechanisms in the literature. In the second, I underline a series of theoretical and empirical problems with the conventional wisdom. In the third, I test the hypotheses that radio drove the genocide and participation in violence against available evidence. In particular, drawing on methods and concepts from the political communications field, I examine broad- cast exposure, timing, content, and reception. I also discuss the results of a survey of perpetrators conducted in Rwanda. In the final section, I conclude by proposing an alternative model of conditional media effects, which take on significance only when embedded in an analysis of the principal dynamics of the genocide.he “radio dispatcher of murder,”23 “radio murder,”24 the “voice of genocide,”25 “a tool for mass murder,”26 and “call to genocide.”27 The most common sobriquet— Radio Machete28—directly equates RTLM with a violent weapon.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1994 เจ้าหน้าที่ของรัฐและการทหารในประเทศรวันดาบงการหนึ่งในศตวรรษที่ยี่สิบของสิทธิมนุษยชนมากที่สุดอาชญากรรม ในช่วงระยะเวลาสามเดือนในท่ามกลางสงครามกลางเมืองที่พวกเขากำลังจะสูญเสียเจ้าหน้าที่รวันดานำแคมเปญขุดรากถอนโคนกับชนกลุ่มน้อยของประเทศประชากร Tutsi ที่เหลือบาง 500,000 พลเรือน dead.1 ในเวลามันเกิดขึ้นแม้จะมีขนาดและตัวอักษร ความรุนแรงของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาได้รับความสนใจค่อนข้างน้อยในโลกที่พัฒนาแล้วที่พูดภาษาอังกฤษ รวันดาเป็นขนาดเล็ก Land- ล็อคเครื่องชงกาแฟและชาส่งออก, ฝรั่งเศสและประเทศที่ไม่มีนัยสำคัญเชิงกลยุทธ์ แต่กว่าทศวรรษที่ผ่านมาต่อมาที่น่าสนใจในประเทศรวันดาได้ปรับตัวขึ้นเป็นหลักฐานโดยแพของภาพเคลื่อนไหวที่สำคัญสารคดีและหนังสือ (ทั้งทางวิชาการและเป็นที่นิยม) เกี่ยวกับประเทศ ผ่านสื่อต่างๆเหล่านี้รวันดาได้กลายเป็นหนึ่งในกรณีที่ร่วมสมัยที่รู้จักมากที่สุดของความรุนแรงมวลและเป็นตัวอย่างในตำราของเฉยประชาคมระหว่างประเทศในการเผชิญกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์.
ชุดรูปแบบที่โดดเด่นวิ่งผ่านคลังของการทำงานในประเทศรวันดาเป็นที่แพร่หลายและ บทบาทอันตรายว่าสื่อที่ทันสมัยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "วิทยุเกลียดชัง" เล่นในคุ้ย genocide.2 ในการตั้งค่านิยมภาพยนตร์ในรวันดาเผ่าพันธุ์อย่างสม่ำเสมอมี radio.3 ในวงการนโยบายอภิปรายเกี่ยวกับวิธีการที่จะมีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มักจะมุ่งเน้นไปที่ติดขัด radio.4 สำหรับคลางแคลงของประชาธิปไตยอย่างรวดเร็ววิทยุส่วนตัวรวันดาเป็นตัวอย่างการแสดงถึงอันตรายของสื่อ liberalization.5 นอกจากนี้นักเรียนของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์, 6 สื่อสารมวลชน, 7 และ law8 ไฮไลท์จากต่างประเทศวิทยุรวันดา และในการตัดสินใจที่สำคัญในปี 2003 ที่ยูเอ็นศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับรวันดา (ICTR) พบว่าทั้งสองนักข่าววิทยุและนักข่าวพิมพ์ผิดของการเอาตัวรอดจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ศาลระหว่างประเทศแรกที่จะทำเช่นนั้นเนื่องจากความเชื่อมั่นของจูเลียสนูเรมเบิร์ก Streicher.9 ในระยะสั้น วิทยุได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาและรวันดาได้กลายเป็นกรณีตัวอย่างของความเกลียดชังเกิดประกายไฟวิทยุ genocide.10
อย่างไรก็ตามแม้จะมีบทบาทสำคัญอย่างสม่ำเสมอเพื่อประกอบวิทยุได้มีการวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างต่อเนื่องของผลกระทบทางสังคมสื่อวิทยุใน การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา หลายวิธีการมาตรฐานและแนวความคิดของการสื่อสารทางการเมืองเชิงประจักษ์วิจัยเช่นการสัมผัสระยะเวลาความถี่รับการเลือกผู้ชมและการวิจัยได้สำรวจพบเพียงเล็กน้อยที่จะไม่มีการประยุกต์ใช้ใน ture litera- ในประเทศรวันดา เป็นกรณีนี้แม้จะมีการปรากฏตัวของการเรียกร้องมักจะแข็งแกร่งมากเกี่ยวกับผลกระทบของสื่อที่พบโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาพยนตร์และงานเขียนที่เป็นที่นิยม การเรียกร้องดังกล่าวมักจะยืนยันหรือบ่งบอกถึงความแตกต่างผลกระทบโดยตรงและสื่อใหญ่ effects- ว่าถ้าเป็นจริงจะเป็นที่ขัดแย้งกับทศวรรษที่ผ่านมาของการสื่อสารทางการเมืองการวิจัยเชิงประจักษ์ ทุนการศึกษาในประเทศรวันดาแสดงให้เห็นความแตกต่างมากขึ้น แต่ผู้สังเกตการณ์หลายคนแนะนำให้สื่อผลกระทบขนาดใหญ่หรือจ้างแง่ค่อนข้างคลุมเครือเช่นวิทยุ "เสี้ยม" genocide.11
ให้ความสำคัญของคดีรวันดาและได้รับวิทยุศูนย์กลางของความเกลียดชังความเห็นในประเทศรวันดา , การประเมินผลกระทบที่ดีขึ้นของสื่อวิทยุในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็นสิ่งจำเป็น ที่ถือหุ้นไม่ได้เป็นเพียงการได้รับสิทธิในเรื่องรวันดาซึ่งมีความหมายสำหรับชุดของพื้นที่ปัญหาที่เกี่ยวข้องรวมทั้งการศึกษาการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ความขัดแย้งทางเชื้อชาติแทรกแซงด้านมนุษยธรรมและความเป็นประชาธิปไตย ปัญหายังเรื่องสำหรับเขตการสื่อสารทางการเมืองซึ่งเป็นกลุ่มของการวิจัยมุ่งเน้นไปที่การลงคะแนนเลือกตั้งและผลการเลือกตั้งในประเทศตะวันตก แต่บางทีอาจจะมากที่สุดอย่างมีนัยสำคัญกรณีวิทยุรวันดาทำให้เกิดคำถามของวิธีการสังเกตการณ์นอกกรอบความคิดพฤติกรรมที่ไม่ดีมากในการตั้งค่าที่ไม่ใช่ตะวันตก ภูมิปัญญาดั้งเดิมในรายการวิทยุความเกลียดชังและผลกระทบที่สื่อใหญ่ในประเทศรวันดาคือไม่ต้องสงสัยการปรับปรุงในการเรียกร้องและไม่สามารถป้องกันได้ ahistorical สังเกตุว่า "ความเกลียดชังของชนเผ่าโบราณ" ขับรถความรุนแรงมุมมองเรื่องธรรมดาที่จะกดความเห็นในรวันดาและความขัดแย้งทางชาติพันธุ์ในทั่วไป อย่างไรก็ตามมากของภูมิปัญญาดั้งเดิมวิทยุเกลียดพันธุ์แบบเรียบง่ายของพฤติกรรมทางการเมืองที่แอตทริบิวต์หน่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือไม่มีการ Rwandans และลดบริบทที่รุนแรงที่สุดที่เกิดขึ้น . Reexamining
ผลกระทบวิทยุในประเทศรวันดาจึงช่วยให้การประกอบของความซับซ้อนเชิงสาเหตุที่จะช่วยอธิบายสิ่งที่เป็นผลที่ซับซ้อนมากและหลายมิติเพื่อให้ได้รับการใช้ประโยชน์จากการวิเคราะห์ในประเด็นที่อยู่ในมือบทความมุ่งเน้นไปที่สองคำถามresearchable แรกทำบัญชีรายการวิทยุสำหรับ เริ่มมีอาการของความรุนแรงการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา; สองคือวิทยุที่รับผิดชอบในการกระตุ้นให้ประชาชนคนธรรมดาที่จะกลายเป็นผู้กระทำการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์? ผมตรวจสอบคำถามโดยใช้ชุดของวิธีการและการวิเคราะห์ข้อมูลที่มีอยู่และการวิจัยภาคสนามเดิมรวมถึงการสำรวจความคิดเห็นของผู้กระทำตัดสิน ในทั้งที่ผมสรุปได้ว่าวิทยุเพียงอย่างเดียวไม่สามารถบัญชีสำหรับทั้งการโจมตีของความรุนแรงการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่สุดหรือมีส่วนร่วมของการกระทำผิดมากที่สุด ที่กล่าวว่าฉันพบหลักฐานของผลกระทบที่สื่อบางเงื่อนไข วิทยุเร่งจำนวนเล็ก ๆ ของบุคคลและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของความรุนแรงในกรอบทางเลือกของประชาชนและเสริมข้อความที่ประชาชนจำนวนมากได้รับในระหว่างการระดมใบหน้าเพื่อใบหน้า โรงแรมตั้งอยู่ในบริบทที่มีความเห็นร่วมกับการเปลี่ยนแปลงหลักของการใช้ความรุนแรงที่ขับรถการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ผมตั้งสมมติฐานว่าผลกระทบที่มีผลกระทบเล็กน้อยในผล ต้องมีความชัดเจนจุดโดยรวมไม่ได้ที่จะพ้นจากความผิดถูกต้องตามกฎหมายหรือศีลธรรมนักข่าวพบความผิดของการยั่วยุ; รายการวิทยุอยู่ในช่วงเวลาที่ชนชั้นและการอักเสบอย่างเปิดเผยและผู้ที่รับผิดชอบสมควรได้รับการลงโทษ แต่ประเด็นก็คือการประเมินระบบและสังเกตุการใช้เครื่องมือวิทยาศาสตร์สังคมภูมิปัญญาดั้งเดิมเกี่ยวกับผลกระทบของสื่อสำหรับสิ่งที่ได้กลายเป็นเหตุการณ์ประวัติศาสตร์โลก.
บทความจะวางในสี่ส่วน ในครั้งแรกที่ผมหารือเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่สื่อในประเทศรวันดาเช่นเดียวกับการเรียกร้องหลักเกี่ยวกับสื่อวิทยุมีผลกระทบในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาแยกกลไกสาเหตุในวรรณคดี ในครั้งที่สองที่ผมขีดเส้นใต้ชุดของปัญหาทางทฤษฎีและการทดลองกับภูมิปัญญาดั้งเดิม ในไตรมาสที่สามผมทดสอบสมมติฐานที่ขับรถวิทยุการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และส่วนร่วมในการใช้ความรุนแรงกับหลักฐานที่มี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการวาดภาพเกี่ยวกับวิธีการและแนวคิดจากสนามการสื่อสารทางการเมืองที่ผมตรวจสอบแบบครอบคลุมโยนแสงระยะเวลาเนื้อหาและแผนกต้อนรับส่วนหน้า ฉันยังหารือเกี่ยวกับผลการสำรวจของการกระทำผิดที่ดำเนินการในรวันดา ในส่วนสุดท้ายผมขอสรุปโดยการเสนอรูปแบบทางเลือกของการสื่อผลกระทบตามเงื่อนไขที่จะใช้ในความสำคัญเฉพาะเมื่อฝังตัวอยู่ในการวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงหลักของ genocide.he "รีบวิทยุของการฆาตกรรม" 23 "ฆาตกรรมวิทยุ" 24 "เสียงของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์" 25 "เครื่องมือสำหรับการฆาตกรรมหมู่ที่" 26 และ "การเรียกร้องให้การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์". 27 ที่พบมากที่สุด sobriquet- วิทยุ Machete28 โดยตรงเท่ากับ RTLM ด้วยอาวุธที่มีความรุนแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน 1994 รัฐบาลและเจ้าหน้าที่ทหารในรวันดาบงการคนหนึ่งของศตวรรษที่ 20 มากที่สุด สิทธิมนุษยชน การก่ออาชญากรรม ในช่วงระยะเวลา 3 เดือน ท่ามกลางสงครามกลางเมืองที่พวกเขาสูญเสียเจ้าหน้าที่รวันดาทำให้การทำลายของการรณรงค์ต่อต้านประเทศของชนกลุ่มน้อยทุตซีประชากรที่เหลือบาง 500000 พลเรือนตาย 1 ที่เวลามันเกิดขึ้นแม้จะมีขนาดและลักษณะของความรุนแรง การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาได้รับความสนใจค่อนข้างน้อยในการพูดภาษาอังกฤษพัฒนาโลก รวันดาเป็นขนาดเล็ก , ที่ดินถูก , กาแฟและชาส่งออก ฝรั่งเศส และกลยุทธ์สำคัญของประเทศ แต่กว่าทศวรรษที่ผ่านมาในภายหลังความสนใจในรวันดาได้เพิ่มขึ้นเป็น evidenced โดยแพของภาพเคลื่อนไหว สาขาสารคดีและหนังสือ ( ทั้งวิชาการและเป็นที่นิยม ) เกี่ยวกับประเทศ ผ่านสื่อต่าง ๆเหล่านี้ รวันดามีชุมนุมเป็นหนึ่งในกรณีที่รู้จักมากที่สุดของมวลความร่วมสมัยและหนังสือตัวอย่างของความเฉื่อยชาชุมชนระหว่างประเทศของในหน้าของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ .
โดดเด่นกระทู้วิ่งผ่านคลังข้อมูลงานในรวันดาเป็นแพร่หลายและเป็นอันตรายบทบาทสื่อที่ทันสมัยโดยเฉพาะ " เกลียดวิทยุ " เล่นในเร่งการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ . 2 ในการตั้งค่าที่นิยมภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวรวันดาทุกเมื่อเชื่อวันคุณลักษณะวิทยุ 3 นโยบายวงกลม การอภิปรายเกี่ยวกับวิธีการประกอบด้วยการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มักจะมุ่งเน้นไปที่สัญญาณวิทยุ 4 สำหรับ Skeptics อย่างรวดเร็วของความเป็นประชาธิปไตย วิทยุเอกชน รวันดาเป็นตู้โชว์ตัวอย่างอันตรายจาก สื่อเสรี 5 นอกจากนี้นักศึกษาของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์6 สาขาวารสารศาสตร์ , 7 law8 ทั้งหมดเน้นรวันดาและวิทยุนานาชาติ และในการตัดสินใจหลักใน 2003 สหประชาชาติศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับรวันดา ( ictr ) พบสองนักข่าววิทยุและพิมพ์ข่าวผิดของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ศาลระหว่างประเทศเป็นครั้งแรกที่จะทำเช่นนั้นเนื่องจาก เนิร์นแบร์ก ความเชื่อมั่นของ จูเลียส สไตเคอร์ 9 ในสั้นวิทยุได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา และรวันดา กลายเป็นคดี paradigmatic เกลียดวิทยุ sparking การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ . 10
อย่างไรก็ตาม แม้บทบาทศูนย์กลางเป็นประจำ ประกอบกับ วิทยุ มีเล็ก ๆน้อย ๆจากสังคมการวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์ของวิทยุสื่อผลในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวรวันดา .หลายวิธีการมาตรฐานและแนวคิดของการสื่อสารทางการเมืองเชิงประจักษ์ งานวิจัย เช่น การเปิดรับ ระยะเวลา ความถี่ การต้อนรับ การชม และการวิจัยเชิงสำรวจพบน้อยไม่มีโปรแกรมใน litera - ture ในรวันดา เป็นกรณีนี้แม้จะมีการแสดงตนของมักจะค่อนข้างแรงเรียกร้องเกี่ยวกับสื่อผลพบโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฟิล์มและงานเขียนที่ได้รับความนิยมการเรียกร้องดังกล่าวมักจะอ้างหรือบ่งบอกถึง undifferentiated โดยตรงและผลกระทบ - สื่อขนาดใหญ่ ผลที่ได้ ถ้าจริง จะอยู่ที่อัตราต่อรองกับทศวรรษของการสื่อสารทางการเมืองเชิงประจักษ์ งานวิจัย ทุนการศึกษาในรวันดา แสดง มากกว่าความแตกต่าง แต่ผู้สังเกตการณ์หลายคนแนะนำผลสื่อขนาดใหญ่ หรือใช้คำที่ค่อนข้างคลุมเครือ เช่น วิทยุ " คิดจะทำบางอย่างที่ 11
" การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ให้ความสำคัญของกรณีรวันดาและให้ความสำคัญของเกลียดวิทยุให้ความเห็นในรวันดา , การประเมินที่ดีของวิทยุสื่อผลในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็นสิ่งจำเป็น เดิมพันไม่เพียงได้ข่าว ชาวรวันดาถูก ซึ่งมีผลกระทบต่อชุดของปัญหาที่เกี่ยวข้องในพื้นที่ รวมถึงการศึกษาการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์การแทรกแซงและความขัดแย้ง มนุษยธรรมประชาธิปไตยชาติพันธุ์ปัญหาก็เรื่องการสื่อสารข้อมูลทางการเมือง ซึ่งเป็นกลุ่มของงานวิจัยมุ่งเน้นไปที่พฤติกรรมการลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง และผลการเลือกตั้งในประเทศตะวันตก แต่บางทีอาจจะมากที่สุดอย่างมีนัยสำคัญ , วิทยุรวันดากรณีเพิ่มคําถามว่าผู้สังเกตการณ์ภายนอกมองพฤติกรรมรุนแรงในยากจน , การตั้งค่าตะวันตกไม่ปัญญาปกติวิทยุเกลียดและผลสื่อใหญ่ในรวันดาคือไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับการปรับปรุงและ ahistorical สังเกตุไม่ได้อ้างว่า " ชนเผ่าโบราณความเกลียดชัง " ขับรถ violence-a มุมมองทั่วไปกดความเห็นในรวันดา และความขัดแย้งในชาติทั่วไป อย่างไรก็ตามมากของภูมิปัญญาดั้งเดิมที่เกลียดวิทยุ reproduces ง่ายรุ่นของพฤติกรรมทางการเมืองที่คุณลักษณะเพียงเล็กน้อย หรือไม่มีหน่วยงานรวันดาและลดความรุนแรงในบริบทที่รุนแรงเกิดขึ้น reexamining วิทยุผลในรวันดา จึงช่วยให้ เพื่อช่วยอธิบายสาเหตุการคืนของความซับซ้อนเป็นสิ่งที่ซับซ้อนมากและหลายมิติผล .
ที่จะได้รับประโยชน์จากการวิเคราะห์ในประเด็นที่อยู่ในมือ บทความเน้น 2 คำถาม researchable : แรก , ทำรายการวิทยุบัญชี onset ของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา ความรุนแรง ประการที่สอง คือ วิทยุ ที่รับผิดชอบแจ้งประชาชนคนธรรมดาให้กลายเป็นผู้กระทำผิดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ? ฉันตรวจสอบคำถามที่ใช้เป็นชุดของวิธีการ และส่งสัญญานข้อมูลและการวิจัยสนามเดิมรวมทั้งการสำรวจลงโทษคนทำผิด โดยรวมแล้ว ผมสรุปได้ว่า วิทยุเพียงอย่างเดียวไม่สามารถบัญชีสำหรับการโจมตีของความรุนแรงหรือการมีส่วนร่วมของผู้ genocidal มากที่สุด ที่กล่าวว่าฉันพบหลักฐานของผลกระทบของสื่อ ที่มีเงื่อนไข วิทยุเร่งจำนวนน้อยของแต่ละบุคคลและเหตุการณ์ความรุนแรง , กรอบทางเลือกสาธารณะและเสริมข้อความที่บุคคลจำนวนมากที่ได้รับในระหว่างการหันหน้าเข้าหากัน . ตั้งอยู่ในบริบทที่ปรากฏควบคู่ไปกับพลวัตหลักของความรุนแรงที่ทำให้ genocide-i พบว่ามีผลกระทบต่อผลในผล . ให้ชัดเจน ประเด็นโดยรวมจะไม่ทำให้พ้นจากความผิด ตามกฎหมายหรือศีลธรรม ผู้สื่อข่าวพบความผิดของการยั่วยุ ;วิทยุที่ออกอากาศอยู่ในชนชั้นและเปิดเผยครั้ง อักเสบ และผู้ที่รับผิดชอบควรได้รับการลงโทษ แต่ประเด็นคือเพื่อประเมินอย่างเป็นระบบและสังเกตุ การใช้เครื่องมือวิทยาศาสตร์ สังคม ปัญญาปกติเกี่ยวกับสื่อผลในสิ่งที่ได้กลายเป็นโลกประวัติศาสตร์เหตุการณ์
บทความออกมาวางใน 4 ส่วน ในตอนแรกผมจะหารือเกี่ยวกับสื่อสิ่งแวดล้อมใน รวันดา เช่นเดียวกับการเรียกร้องหลักเกี่ยวกับวิทยุสื่อผลในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวรวันดาแยกกลไกเชิงสาเหตุในวรรณคดี ในประการที่สอง ที่ผมขีดเส้นใต้ชุดของปัญหาเชิงทฤษฎีและเชิงประจักษ์ด้วยปัญญาธรรมดา ในประการที่สาม ผมทดสอบสมมติฐานว่า วิทยุ ทำให้การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และการมีส่วนร่วมในการใช้ความรุนแรงกับหลักฐานที่มีอยู่โดยเฉพาะการวาดภาพบนวิธีการและแนวคิดจากสาขาสื่อสารการเมือง ผมตรวจสอบคร่าว ๆ หล่อแสง เวลา เนื้อหา และแผนกต้อนรับส่วนหน้า ฉันยังกล่าวถึงผลการสำรวจของผู้ปฏิบัติในรวันดา ในส่วนสุดท้าย ผมสรุปโดยเสนอรูปแบบทางเลือกของสื่อที่มีเงื่อนไขซึ่งใช้ในความสำคัญเฉพาะเมื่ออยู่ในการวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงหลักของ genocide.he " วิทยุส่งไปฆ่า , วิทยุ " 23 " ฆาตกรรม " 24 " เสียงของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ " 25 " เป็นเครื่องมือในการฆ่ามวล " และ " เรียกการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ " 27 ส่วนใหญ่สมญานาม - วิทยุ machete28 โดยตรง เป็น rtlm ด้วยอาวุธร้ายแรง