Lefille’s brief confirmation allowe

Lefille’s brief confirmation allowed the adventurer to cut short his explanation, and jump straight to the main topic.
“—Alright, that’s good. The magicians tell us we have monsters headed this way. Galeo-san’s decision is to meet them here.”
…It seemed that unlike Lefille, the others thought the approaching presences were but monsters.
Whichever they were, the truth would soon become apparent once they arrived.
Other adventurers, however, posed a question in response.
“We’re meeting the attack here?”
“Yes. Bodyguards are to participate in the battle as well. Is there a problem?”
“No, that’s fine with us, but what about the merchants?”
Just as the surprised adventurers asked, this was a concern.
As bodyguards, they, of course, had the resolve to take part in battle.
But what would happen to the merchants they had been hired to protect?
Generally speaking, in order to avoid having non-combat personnel drawn into the fight, it would be best to have them hide somewhere safe. Although this was the appropriate thought, but in the current situation, just where in their proximity was the best place to go?
They’d left the foothills and just entered the forest. The terrain here was flat, but desolate. There wasn’t anywhere nearby that would make for a good hiding spot.
Taking their current location into consideration, what should they do? In answering this question, Lefille responded with a question of her own.
“What if we seized the initiative by taking the fight to them?”
“No, that’s not an option.”
“Then, what about sending the merchants deeper into the forest?”
“That’s no good either.”
“…?”
All suggestions were shot down by the other adventurers.
As a countermeasure, Lefille’s suggestion to prevent the enemy’s advance by lying in wait and intercepting them early was likely the best plan for the given situation.
“…It looks like there are monsters ahead of us as well. Since there are also monsters coming from the side, it’s highly likely there are more coming from behind us as well. If worst comes to worst, we’ll find ourselves surrounded. In that case, rather than having the merchants move carelessly, it’s best if we keep them somewhere we can keep an eye on them while we fight. …That’s our judgment,” the stiff-faced adventurer replied.
So that was it. If there was nowhere to run, then they’d just have to defend this spot. That decision was reasonable enough.
“Who will be responsible for attacking?” Lefille asked.
“Hmm? There shouldn’t be a need for that…?”
“And why not? You just pointed out the possibility that we might get surrounded. If this were indeed to occur, then wouldn’t we need someone to break the siege?”
“Huh? W-we don’t have any plans to break through the enemy’s attack or anything. As long as we defend carefully, then it’s not like monsters can really do anything, right?”
“…I see.”
Faced with resistance from the adventurer, Lefille didn’t continue. Her willingness to give up seemed to arise out of a desire to avoid a pointless debate. Nevertheless, Suimei could tell from her tone that she was frustrated.
“Breaking the siege, is it…?”
Silently, Suimei began to play out the upcoming battle in his mind. The most effective way to break a siege would be a focused offensive concentrated on a single point. When besieged, passively focusing on defense was something your enemies wanted to happen. Regardless of how effective or ineffective it might eventually prove to be, it was nonetheless an absolute necessity.
This time, there wasn’t a real need to forcibly break a “siege” per se; rather, by separating, and devoting a portion of their forces to freely attack the enemies surrounding them, they should be able to easily throw the enemy formation into disarray.
Lefille had clearly thought things through, else she wouldn’t have raised the point.
…That said, even if it was the most effective plan of action, it also required a certain degree of manpower.
As the saying goes, a bird in the hand is worth two in the bush. If they were to attempt an attack in a situation where they couldn’t even necessarily guarantee they had enough people to defend, that’d be putting the cart before the horse.
“We’ll end the conversation here. I need to get back to my position. I leave the cargo in your care.”
With that, the adventurer prepared to leave.
Lefille, however, called out, stopping him.
“Can I say something else?”
“…What?”
“What’s coming at us from the front is still unclear, but what’s coming at us from the side are definitely not monsters, but Mazoku. Please inform Galeo-san of this detail.”
“Huh? W-why do you know something like that?”
“Experience. This presence doesn’t belong to any monster.”
Lefille’s declaration elicited a doubting groan from the adventurer.
He stared at Lefille for a moment.
“…I understand. I’ll let him know that that’s a possibility.”
The adventurer gave a faultless reply before leaving in a hurry.
Watching him leave, Suimei sighed, and mumbled to himself.
“…I didn’t go with Reiji and the others pr

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักผจญภัยต้องตัดสั้นคำอธิบายของเขา และข้ามไปหัวข้อหลักการยืนยันโดยย่อของ Lefille ได้" — ไม่เป็นไร ก็ดี มายากลที่บอกเรามีมอนสเตอร์ที่หัวด้วยวิธีนี้ Galeo-ซานตัดสินใจคือจะ พบพวกเขาที่นี่"… ดูเหมือนว่า แตกต่างจาก Lefille คนอื่นคิดว่า เป็นใกล้แต่มอนสเตอร์แล้วก็ จริงเร็ว ๆ นี้เป็นชัดเจนเมื่อพวกเขามาถึงนั้นเกมส์ อย่างไรก็ตาม เกิดคำถามในการตอบสนอง"เรากำลังเผชิญการโจมตีอย่างไร""ใช่ บอดี้การ์ดจะเข้าร่วมรบด้วย คือมีปัญหา"ไม่มี ที่เป็นดีกับเรา แต่อะไรเกี่ยวกับพ่อค้า"เหมือนว่านักผจญภัยแปลกใจถาม นี้เป็นความกังวลเป็นบอดี้การ์ด พวกเขา แน่นอน มีการแก้ปัญหาการมีส่วนร่วมในการรบแต่อะไรจะเกิดขึ้นกับพ่อค้าได้ถูกจ้างมาเพื่อปกป้องโดยทั่วไป เพื่อหลีกเลี่ยงการมีบุคลากรไม่ดึงเข้าไปในการต่อสู้ มันจะดีที่สุดเพื่อให้ซ่อนปลอดภัย แม้ว่าความคิดที่เหมาะสม แต่ ในสถานการณ์ปัจจุบัน เพียงในใกล้ชิดของพวกเขาที่ไหนดีสุดที่จะไปพวกเขามีซ้ายบริเวณเชิงเขา และใส่ป่า ภูมิประเทศที่นี่ถูกแบน แต่อ้างว้าง ไม่มีที่ใดก็ได้ใกล้เคียงที่จะทำให้ตัวซ่อนจุดการพิจารณาตำแหน่ง ควรทำอะไร ในการตอบคำถามนี้ Lefille ตอบคำถามของเธอเอง“What if we seized the initiative by taking the fight to them?”“No, that’s not an option.”“Then, what about sending the merchants deeper into the forest?”“That’s no good either.”“…?”All suggestions were shot down by the other adventurers.As a countermeasure, Lefille’s suggestion to prevent the enemy’s advance by lying in wait and intercepting them early was likely the best plan for the given situation.“…It looks like there are monsters ahead of us as well. Since there are also monsters coming from the side, it’s highly likely there are more coming from behind us as well. If worst comes to worst, we’ll find ourselves surrounded. In that case, rather than having the merchants move carelessly, it’s best if we keep them somewhere we can keep an eye on them while we fight. …That’s our judgment,” the stiff-faced adventurer replied.So that was it. If there was nowhere to run, then they’d just have to defend this spot. That decision was reasonable enough.“Who will be responsible for attacking?” Lefille asked.“Hmm? There shouldn’t be a need for that…?”“And why not? You just pointed out the possibility that we might get surrounded. If this were indeed to occur, then wouldn’t we need someone to break the siege?”“Huh? W-we don’t have any plans to break through the enemy’s attack or anything. As long as we defend carefully, then it’s not like monsters can really do anything, right?”“…I see.”
Faced with resistance from the adventurer, Lefille didn’t continue. Her willingness to give up seemed to arise out of a desire to avoid a pointless debate. Nevertheless, Suimei could tell from her tone that she was frustrated.
“Breaking the siege, is it…?”
Silently, Suimei began to play out the upcoming battle in his mind. The most effective way to break a siege would be a focused offensive concentrated on a single point. When besieged, passively focusing on defense was something your enemies wanted to happen. Regardless of how effective or ineffective it might eventually prove to be, it was nonetheless an absolute necessity.
This time, there wasn’t a real need to forcibly break a “siege” per se; rather, by separating, and devoting a portion of their forces to freely attack the enemies surrounding them, they should be able to easily throw the enemy formation into disarray.
Lefille had clearly thought things through, else she wouldn’t have raised the point.
…That said, even if it was the most effective plan of action, it also required a certain degree of manpower.
As the saying goes, a bird in the hand is worth two in the bush. If they were to attempt an attack in a situation where they couldn’t even necessarily guarantee they had enough people to defend, that’d be putting the cart before the horse.
“We’ll end the conversation here. I need to get back to my position. I leave the cargo in your care.”
With that, the adventurer prepared to leave.
Lefille, however, called out, stopping him.
“Can I say something else?”
“…What?”
“What’s coming at us from the front is still unclear, but what’s coming at us from the side are definitely not monsters, but Mazoku. Please inform Galeo-san of this detail.”
“Huh? W-why do you know something like that?”
“Experience. This presence doesn’t belong to any monster.”
Lefille’s declaration elicited a doubting groan from the adventurer.
He stared at Lefille for a moment.
“…I understand. I’ll let him know that that’s a possibility.”
The adventurer gave a faultless reply before leaving in a hurry.
Watching him leave, Suimei sighed, and mumbled to himself.
“…I didn’t go with Reiji and the others pr

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยืนยันสั้น ๆ Lefille อนุญาตให้นักผจญภัยที่จะตัดสั้นคำอธิบายของเขาและกระโดดตรงไปที่หัวข้อหลัก.
"-Alright ที่ดี ผู้วิเศษบอกเราเราได้มุ่งหน้าไปยังมอนสเตอร์ด้วยวิธีนี้ ตัดสินใจ GALEO ซังคือการตอบสนองพวกเขาที่นี่. "
... มันดูเหมือนว่าแตกต่างจาก Lefille คนอื่น ๆ คิดว่าการแสดงใกล้มี แต่มอนสเตอร์.
ใดก็ตามที่พวกเขาเป็นความจริงเร็ว ๆ นี้จะกลายเป็นที่ชัดเจนเมื่อพวกเขามาถึง.
ผจญภัยอื่น ๆ แต่เกิดคำถาม ในการตอบสนอง.
"เรากำลังประชุมการโจมตีที่นี่?"
"ใช่ บอดี้การ์ดจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ได้เป็นอย่างดี จะมีปัญหาหรือไม่ "
" ไม่มีที่ดีกับเรา แต่สิ่งที่เกี่ยวกับร้านค้าได้หรือไม่ "
เช่นเดียวกับนักผจญภัยที่แปลกใจถามว่าเรื่องนี้เป็นความกังวล.
ในฐานะที่เป็นบอดี้การ์ดของพวกเขาแน่นอนมีการแก้ปัญหาที่จะมีส่วนในการต่อสู้
แต่สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับร้านค้าที่พวกเขาได้รับการว่าจ้างในการปกป้อง?
พูดโดยทั่วไปในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงการบุคลากรที่ไม่ใช่การต่อสู้ดึงเข้าสู่การต่อสู้ก็จะดีที่สุดเพื่อให้พวกเขาซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัย แม้ว่านี่จะเป็นความคิดที่เหมาะสม แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันที่เพียงแค่ในความใกล้ชิดของพวกเขาเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดไป?
พวกเขาต้องการทิ้งไว้บริเวณเชิงเขาและเพียงแค่เข้าไปในป่า ภูมิประเทศที่นี่ถูกแบน แต่รกร้าง ไม่มีที่ใดก็ได้ที่อยู่ใกล้เคียงที่จะทำให้จุดซ่อนที่ดี.
สละตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาเข้าสู่การพิจารณาสิ่งที่พวกเขาควรทำอย่างไร? ในการตอบคำถามนี้ Lefille ตอบด้วยคำถามของเธอเอง.
"เกิดอะไรขึ้นถ้าเรายึดความคิดริเริ่มโดยการต่อสู้กับพวกเขา?"
"ไม่มีที่ไม่ได้ตัวเลือก."
"แล้วสิ่งที่เกี่ยวกับการส่งพ่อค้าลึกเข้าไปในป่า ? "
" นั่นคือไม่ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง. "
" ... ? "
ข้อเสนอแนะทั้งหมดถูกยิงลงโดยนักผจญภัยอื่น ๆ .
ในฐานะที่เป็นตอบโต้ข้อเสนอแนะ Lefille เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูล่วงหน้าโดยนอนรอและสกัดกั้นพวกเขาในช่วงต้นก็น่าจะเป็นแผนการที่ดีที่สุดสำหรับการที่ได้รับ สถานการณ์.
" ... ดูเหมือนว่ามีมอนสเตอร์ไปข้างหน้าของเราเป็นอย่างดี เนื่องจากยังมีมอนสเตอร์ที่มาจากด้านข้างก็มีแนวโน้มสูงที่มีมากขึ้นมาจากข้างหลังเราเป็นอย่างดี ถ้าเลวร้ายที่สุดมาถึงที่เลวร้ายที่สุดเราจะพบว่าตัวเองล้อมรอบ ในกรณีที่มากกว่าที่มีพ่อค้าย้ายลวกจะดีที่สุดถ้าเราเก็บไว้ที่ใดที่หนึ่งที่เราสามารถเก็บตาบนพวกเขาในขณะที่เราต่อสู้ ... นั่นคือการตัดสินของเรา "นักผจญภัยแข็งเผือดตอบ.
เพื่อให้เป็นมัน ถ้ามีที่ไหนเลยที่จะเรียกใช้จากนั้นพวกเขาก็จะต้องปกป้องจุดนี้ นั่นคือการตัดสินใจที่เหมาะสมพอ.
"ใครจะเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการโจมตี?" ถาม Lefille.
"อืม? ไม่ควรมีความจำเป็นในการที่ ... ? "
" และทำไมไม่? คุณเพียงแค่ชี้ให้เห็นความเป็นไปได้ว่าเราอาจได้รับล้อมรอบ หากครั้งนี้มีแน่นอนที่จะเกิดขึ้นแล้วจะไม่เราต้องการใครสักคนที่จะทำลายล้อม? "
" หือ? W-เราไม่ได้มีแผนการที่จะตัดผ่านการโจมตีของศัตรูหรืออะไร ตราบใดที่เราปกป้องอย่างรอบคอบแล้วก็ไม่ชอบจริงๆมอนสเตอร์สามารถทำอะไรใช่มั้ย? "
" ... ฉันเห็น. "
ต้องเผชิญกับการต่อต้านจากนักผจญภัย, Lefille ไม่ได้ดำเนินการต่อไป เธอเต็มใจที่จะให้ขึ้นดูเหมือนจะเกิดขึ้นจากความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงการอภิปรายไม่มีจุดหมาย อย่างไรก็ตาม Suimei สามารถบอกได้จากน้ำเสียงของเธอว่าเธอรู้สึกผิดหวัง.
"ทำลายล้อมก็คือ ... ?"
เงียบ Suimei เริ่มที่จะเล่นออกรบที่จะเกิดขึ้นในใจของเขา วิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการทำลายล้อมจะเป็นที่น่ารังเกียจที่มุ่งเน้นความเข้มข้นในจุดเดียว เมื่อปิดล้อมอดทนมุ่งเน้นไปที่การป้องกันเป็นสิ่งที่ศัตรูของคุณต้องการที่จะเกิดขึ้น โดยไม่คำนึงถึงวิธีการที่มีประสิทธิภาพหรือไม่ได้ผลที่สุดก็อาจพิสูจน์ให้เป็นมันก็ยังคงเป็นความจำเป็นแน่นอน.
เวลานี้มีไม่จริงต้องบังคับให้ทำลาย "ล้อม" ต่อ se; แต่โดยการแยกและการอุทิศส่วนหนึ่งของกองกำลังของพวกเขาเพื่อโจมตีศัตรูรอบพวกเขาได้อย่างอิสระที่พวกเขาควรจะสามารถได้อย่างง่ายดายโยนสร้างศัตรูเข้าไปในระบบ.
Lefille มีความคิดอย่างชัดเจนสิ่งที่ผ่านอื่นเธอจะไม่ได้ยกประเด็น
... ที่กล่าวว่าแม้ว่ามันจะเป็นแผนมีประสิทธิภาพมากที่สุดของการกระทำก็ยังจำเป็นต้องมีในระดับหนึ่งของกำลังคน.
เป็นว่าไปเป็นนกในมือที่มีมูลค่าสองในพุ่มไม้ หากพวกเขาพยายามที่จะโจมตีในสถานการณ์ที่พวกเขาไม่สามารถที่จะรับประกันว่าพวกเขาจำเป็นต้องมีคนพอที่จะปกป้องที่ต้องการจะใส่รถเข็นก่อนที่ม้า.
"เราจะจบการสนทนาที่นี่ ฉันต้องการที่จะได้รับกลับไปที่ตำแหน่งของฉัน ผมปล่อยให้สินค้าอยู่ในความดูแลของคุณ. "
กับที่นักผจญภัยเตรียมที่จะออก.
Lefille แต่เรียกว่าออกมาหยุดเขา.
" ผมสามารถพูดได้อย่างอื่น? "
" ... อะไร? "
" มีอะไรมาที่เราจากด้านหน้าเป็น ยังไม่ชัดเจน แต่สิ่งที่พวกเรามาจากด้านข้างไม่แน่นอนมอนสเตอร์ แต่ Mazoku กรุณาแจ้ง Galeo ซังของรายละเอียดนี้. "
" หือ? W-ทำไมคุณรู้ว่าสิ่งที่ต้องการที่? "
" ประสบการณ์ การปรากฏตัวนี้ไม่ได้อยู่ในมอนสเตอร์ใด ๆ . "
ประกาศ Lefille ของออกมาคร่ำครวญสงสัยจากนักผจญภัย.
เขาจ้องที่ Lefille สักครู่.
" ... ฉันเข้าใจ ฉันจะบอกให้เขารู้ว่าที่เป็นไปได้. "
นักผจญภัยให้การตอบถูกต้องก่อนที่จะออกในรีบ.
เฝ้าดูเขาออก Suimei ถอนหายใจและพึมพำกับตัวเอง.
" ... ผมไม่ได้ไปกับ Reiji และคนอื่น ๆ ประชาสัมพันธ์