Thomas had requested your presence

Thomas had requested your presence at Crimson Peak, sending you his hastily scribbled plea through letters that took more than a day's time to arrive to the area you inhabited.

You had attempted to arrive as soon as possible, the winter storms delaying your travels as you made your way through the brisk weather. Boarding a carriage, you had ridden off towards the beaten down mansion, your cloak fluttering out behind you in the snowy winds.

It had taken hours to finally arrive at Allerdale Hall but here you stood. With a pace faster than you thought you could muster, you led your steeds to the building, resting them just below the swing of the roof. A spot just below it seemed to be shielded away from the frosty chills and the pastey flakes of ice.

Rushing off to the front door, you let your knuckles tap against it. “Thomas! Thomas, I came as soon as I could! Is everything alright?”

No reply came to you, only the howling of the wind that surely swirled within the house.

Shivering, you pulled the fabric around your shoulders closer to your form, your body craving warmth. The machine Thomas had been working on was alive, creaking as it ran and all you could do was gaze over your shoulder at it. Why was it running? With no coal it should be as dead as the butterflies.

You could feel your frosted lips tremble as they most certainly began to fade into a deep purple. Wasting no more time in the stalled answer, you pulled the door open.

A shiver crawled up your spine when you were met with an ominous silence, it was too quiet. Though the fire still crackled in its place only meters in front of you, the house held an odd silence that made your gut churn with anxiety. Where was Edith? What about the Sharpes, where were they?

“Lucille? Thomas?” Something inside you almost whispered that you shouldn't waste your time and that you should get out as soon as you could but you just couldn't. Stepping inside, you reached around behind you towards the doors, pulling them closed after a small fight with the wind.

Hunching over and facing the room, you glanced up at the hole in the room, letting the storm in. After a moment you let your gaze fall down before hesitantly walking forwards, your feet seemingly sinking into the rotten floor.

You had been a good friend to Lucille, had grown close with both of the Sharpes actually. Not once did they ever leave the house unattended, not in a storm like this.

A shadow danced at the edge of your vision and you whipped your orbs over to follow it, just barely missing it. You didn't miss the scuffle of footsteps though.

“Edith?” You took another step closer as a sinister force called you forth. Whatever it was seemed to act as a magnet to your very body and your shivering soul.

There was a creak behind you before you spun on your heel, “who?!” Your hands were balled up into tiny fists, your breathing growing into a wild spur of gasps. It seemed like ages before you regained the will to calm your nerves to the point where your mind could think properly. “I think it's time to go..” Quickly marching off towards the front doors once more, you flung the entrance open, a jingling catching your ears...that and what seemed to be a scre-

Oh god.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โทมัสได้รับสถานะของจุดสูงสุดของเรน ส่งให้คุณอ้อนวอนแบบรีบผ่านตัวอักษรที่ใช้เวลามากกว่าหนึ่งวันถึงไปยังพื้นที่ที่คุณอาศัยอยู่ คุณได้พยายามที่จะมาถึงเร็วที่สุด พายุฤดูหนาวที่ชะลอการเดินทางที่คุณทำวิธีของคุณผ่านอากาศเร็ว ขึ้นการขนส่ง คุณขี่ออกไปทางแมนชั่นตีลง ของคุณเสื้อคลุมกระพือออกหลังลมหิมะมันได้นำชั่วโมงสุดท้าย ที่จะมาถึงอยู่หอ แต่คุณยืนอยู่ที่นี่ ด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น กว่าที่คุณคิดว่า คุณสามารถรวบ คุณนำของ steeds อาคาร พักผ่อนพวกเขาอยู่ด้านล่างของหลังคา จุดด้านล่างที่ดูเหมือนจะได้รับการป้องกันหนาวสั่นหนาวและเกล็ด pastey น้ำแข็งคุณวิ่งออกไปประตูด้านหน้า ให้นิ้วของคุณแตะกับมัน "โทมัส โทมัส มาเร็วที่สุดเท่าที่เคยทำ คือทุกอย่างไรไม่ตอบมายังคุณ เท่านั้น ยิ่งใหญ่ของลมที่ตแม่แน่นอน ภายในบ้าน คุณสั่น ดึงผ้ารอบไหล่ใกล้ชิดให้ฟอร์มของคุณ ร่างกายอยากอบอุ่น โทมัสทำงานบนเครื่องมีชีวิต creaking มันวิ่ง และทั้งหมดคุณสามารถทำเป็นมองข้ามไหล่ของคุณได้ ทำไมมันผิด ด้วยถ่านหินไม่ มันควรจะตายเป็นผีเสื้อเป็นคุณอาจรู้สึกว่าริมฝีปากของคุณฝ้าสั่นขณะที่พวกเขาแน่นอนที่สุดเริ่มจางลงเป็นสีม่วงเข้ม คุณเสียเวลาไม่มากในคำตอบหยุด ดึงประตูเปิดตัวสั่นค่อย ๆ เคลื่อนกระดูกสันหลังของคุณเมื่อคุณได้พบกับความเงียบที่เป็นลางไม่ดี ก็เงียบเกินไป แม้ไฟยังแตกพร่าในสถานที่เพียงเมตรด้านหน้าของคุณ บ้านจัดเงียบผิดแปลกที่ทำให้ลำไส้ของคุณปั่นกับความวิตกกังวล อีดิธที่ไหน สิ่งที่เกี่ยวกับ Sharpes มาที่พวกเขา"Lucille โทมัส" บางสิ่งบางอย่างในตัวคุณเกือบกระซิบบอกว่า คุณไม่ควรเสียเวลาคุณ และว่า คุณควรได้ออกเร็วที่สุดเท่าที่คุณสามารถ แต่คุณเพียงไม่สามารถ ก้าวภายใน คุณถึงรอบหลังไปทางประตู ดึงพวกเขาปิดหลังจากการต่อสู้ขนาดเล็ก ด้วยลมคร่อม และหันหน้าไปทางห้อง คุณ glanced ค่าที่รูในห้องพัก ปล่อยให้พายุ หลังจากครู่ คุณให้สายตาของคุณลดลงก่อนวัยเดินไปข้างหน้า เท้าของคุณดูเหมือนจมลงบนพื้นเน่าคุณได้รับดีเพื่อนลูซิลล์ เติบโตใกล้ชิดกับทั้งสองของ Sharpes จริง ไม่เคยทำพวกเขาเคยออกจากบ้านแบบอัตโนมัติ ไม่อยู่ในพายุเช่นนี้เงาเต้นของวิสัยทัศน์ของคุณและคุณวิปเทวทูตของคุณมากกว่าว่าจะปฏิบัติตาม เพิ่งจะขาดหายไป แม้ว่าคุณไม่ได้พลาดยังของรอยเท้า"อีดิธ" คุณเอาขั้นตอนใกล้เป็นอุบาทว์กำลังเรียกคุณไว้ สิ่งที่ดูเหมือนจะ ทำหน้าที่เป็นแม่เหล็กของร่างกายมากและจิตวิญญาณของคุณ shiveringมี creak หลังก่อนคุณปั่นบนส้นเท้าของคุณ "ใคร?" มือของคุณถูกไม้ขุดขึ้นเป็นกำปั้นเล็ก ๆ หายใจเติบโตกระตุ้นการป่าของ gasps มันเหมือนยุคก่อนคุณชัวจะสงบประสาทของคุณไปยังจุดที่คุณอาจคิดว่า ถูกต้อง "ผมคิดว่า ถึงเวลาไป..." ได้อย่างรวดเร็วการสวนสนามปิดประตูด้านหน้าอีกครั้ง คุณโยนออกทางเข้าเปิด การจับหู... jingling ที่และสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็น scre -โอ้ พระเจ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โทมัสได้รับการร้องขอสถานะของคุณที่เป็นสีแดงเข้มยอดส่งคุณข้ออ้างเขียนอย่างเร่งรีบของเขาผ่านตัวอักษรที่ใช้เวลาวันมากกว่าที่จะมาถึงยังพื้นที่ที่คุณอาศัยอยู่.

คุณมีความพยายามที่จะมาถึงเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ที่พายุฤดูหนาวล่าช้าในการเดินทางของคุณในขณะที่คุณ ทำทางของคุณผ่านทางอากาศเร็ว Boarding สายการบินที่คุณขี่ม้าออกไปคฤหาสน์ตีล้มลงเสื้อคลุมของคุณกระพือออกมาอยู่ข้างหลังคุณในลมหิมะตก.

มันได้ยึดชั่วโมงไปจนมาถึงที่ Allerdale ฮอลล์ แต่ที่นี่คุณยืนอยู่ กับการก้าวเร็วกว่าที่คุณคิดว่าคุณสามารถรวบรวมคุณนำม้าของคุณไปยังอาคารที่วางอยู่ด้านล่างพวกเขาเพียงแค่การแกว่งของหลังคา จุดที่อยู่ด้านล่างของมันดูเหมือนจะป้องกันห่างจากหนาวหนาวจัดและเกล็ดน้ำแข็ง pastey.

วิ่งออกไปที่ประตูหน้าคุณให้นิ้วแตะของคุณกับมัน "โทมัส! โทมัสผมมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้! เป็นทุกอย่างครับ? "

ไม่มีการตอบกลับมาให้คุณเพียงเสียงหอนของลมหมุนวนที่แน่นอนภายในบ้าน.

สั่นคุณดึงผ้ารอบไหล่ของคุณใกล้ชิดกับแบบฟอร์มของคุณร่างกายของคุณอยากอบอุ่น เครื่องโทมัสได้รับการทำงานเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่เอี๊ยดในขณะที่มันวิ่งและสิ่งที่คุณทำได้ก็คือจ้องมองข้ามไหล่ของคุณที่มัน ทำไมมันทำงานอยู่หรือไม่ ไม่มีถ่านหินที่มันควรจะเป็นตายเป็นผีเสื้อ.

คุณอาจจะรู้สึกว่าริมฝีปากของคุณน้ำค้างแข็งสั่นสะเทือนขณะที่พวกเขามากที่สุดอย่างแน่นอนเริ่มจะจางหายไปเป็นสีม่วงลึก เสียไม่มีเวลามากขึ้นในคำตอบจนตรอกคุณดึงเปิดประตู.

ตัวสั่นคลานขึ้นกระดูกสันหลังของคุณเมื่อคุณได้พบกับความเงียบเป็นลางไม่ดีมันก็เงียบเกินไป แม้ว่าไฟยังคง crackled ในสถานที่เพียงไม่กี่เมตรในหน้าของคุณบ้านจัดเงียบแปลกที่ทำปั่นลำไส้ของคุณมีความวิตกกังวล ที่เป็นอีดิ ธ ? สิ่งที่เกี่ยวกับ Sharpes ที่พวกเขา?

"ลูซิลล์? โทมัส? "สิ่งที่อยู่ภายในคุณเกือบจะกระซิบว่าคุณไม่ควรเสียเวลาของคุณและที่คุณควรจะได้รับออกมาเร็วที่สุดเท่าที่คุณสามารถ แต่คุณก็ไม่สามารถ Stepping ภายในคุณมาถึงรอบที่อยู่เบื้องหลังคุณไปสู่ประตูดึงพวกเขาปิดหลังจากการต่อสู้ขนาดเล็กที่มีลม.

hunching กว่าและหันหน้าไปทางห้องที่คุณมองขึ้นที่หลุมในห้องพักให้พายุใน. หลังจากช่วงเวลาที่คุณให้ สายตาของคุณล้มลงก่อนที่จะส่งต่อลังเลเดินเท้าของคุณดูเหมือนจะจมลงไปในพื้นเน่าเสีย.

คุณเคยเป็นเพื่อนที่ดีของลูซิลล์ได้เติบโตขึ้นอย่างใกล้ชิดกับทั้งสอง Sharpes จริง ไม่เคยไม่พวกเขาไม่เคยออกจากบ้านไม่ต้องใส่ไม่ได้อยู่ในพายุเช่นนี้.

เงาเต้นที่ขอบของวิสัยทัศน์ของคุณและคุณวิปปิ้งลูกกลมของคุณมากกว่าที่จะปฏิบัติตามมันเพิ่งมันหายไป คุณไม่พลาดการต่อสู้ของรอยเท้าแม้ว่า.

"อีดิ ธ ?" คุณเอาขั้นตอนอื่นที่ใกล้ชิดเป็นแรงน่ากลัวเรียกว่าท่านออกมา มันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนจะทำหน้าที่เป็นแม่เหล็กกับร่างกายของคุณมากและจิตวิญญาณสั่นของคุณ.

มีเสียงดังเอี๊ยดที่อยู่เบื้องหลังคุณเป็นก่อนที่คุณจะหมุนส้นเท้าของคุณ "ที่ ?!" มือของท่านก็ขึ้นไปกำกำปั้นเล็ก ๆ หายใจของคุณเจริญเติบโตเป็น เดือยป่าอ้าปากค้าง มันดูเหมือนว่าทุกเพศทุกวัยก่อนที่คุณจะกลับมาเพื่อความสงบประสาทของคุณไปยังจุดที่ใจของคุณอาจจะคิดว่าถูกต้อง "ผมคิดว่ามันเป็นเวลาที่จะไป .. " ได้อย่างรวดเร็วเดินออกไปทางประตูด้านหน้าอีกครั้งคุณโยนเข้าเปิดเป็น Jingling จับหูของคุณ ... ที่และสิ่งที่ดูเหมือนจะ scre-

โอ้พระเจ้า