Argument techniques[edit]Because no

Argument techniques[edit]
Because non-formal argument is concerned with the adherence of an audience – rather than the mere demonstration of propositions proper to formal logic – the orator must ensure that the audience adheres to each successive element of an argument. Perelman outlines two ways the orator may achieve this acceptance or adherence: the first involves associations according to quasi-logical arguments, appeals to reality, and arguments that establish the real; the second approach responds to incompatible opinions through the dissociation of concepts.

Quasi-logical arguments, Perelman explains, are "similar to the formal structures of logic and mathematics" (2001, p. 1396). Definition is a common quasi-logical approach that is used not only for establishing the meaning of a term but also for emphasizing certain features of an object for persuasive purposes. Other quasi-logical arguments include relations of division, arguments of reciprocity, and arguments of probability. While these techniques appear to share the qualities of formal demonstrations, Perelman notes that for all quasi-logical approaches, "complementary, nonformal hypotheses are necessary to render the argument compelling" (2001, p. 1398).

The remaining associative techniques involve appealing to reality and establishing the real. Arguments of the former category can be further divided into those conveying succession and those dealing with coexistence. Relations of succession include causes and effects, such as the consequences of a particular action, or means and ends, such as the projected outcome of an event or process. Relations of coexistence, on the other hand, associate a person or essence to a specific act, and include arguments from authority. Like appeals to the real, arguments that establish the structure of reality can be divided into two categories: arguments from example or model, and arguments by analogy. The former rely on generalizations derived from a single situation, in the case of example, or on the conformation of a single situation to an accepted practice or ethos, in the case of models. Appeals to the real that rely on analogy are common and, according to Perelman, are "typical to Plato, Plotinus, and all those who establish hierarchies within reality" (2001, p. 1399). These appeals establish the relation between two terms by noting their similarity to another, more familiar set of terms; for example, "truth is to Socrates what gold is to a miser. " Metaphor, another common aspect of argumentation, is a form of condensed analogy.

When orators seek to reconcile incompatible opinions, they may gain adherence by a dissociation of concepts. The final technique discussed by Perelman and Olbrechts-Tyteca is a common approach in metaphysics that opposes appearances to reality. As Perelman explains, reality is normally perceived "through appearances that are taken as signs referring to it. When, however, appearances are incompatible – an oar in water looks broken but feels straight to the touch – we must admit...that some appearances are illusory and may lead us to error regarding the real" (2001, p. 1400). This recognition in turn fosters a conception of reality by which appearances may be judged; those aspects conforming to the real are considered valuable, while those not consistent with reality are dismissed as illusive. The dissociation of ideas can be extended to any realm where the tenets of an argument are incompatible with accepted opinion; "real democracy, " for instance, can be opposed to "apparent democracy, or formal or nominal democracy, or quasi-democracy" (ibid. ). In the process of this opposition, adherence to "real democracy" is achieved not on the basis of its merit as an idea, but rather through the devaluation of opposing terms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทคนิคการโต้แย้ง [แก้ไข]
เพราะอาร์กิวเมนต์นอกระบบที่เกี่ยวข้องกับการยึดมั่นของผู้ชม - มากกว่าสาธิตเพียงข้อเสนอที่เหมาะสมในการตรรกะที่เป็นทางการ - โจทก์ต้องให้แน่ใจว่าผู้ชมที่เป็นไปตามองค์ประกอบของการโต้แย้งต่อเนื่องในแต่ละ Perelman แสดงสองวิธีโจทก์อาจบรรลุได้รับการยอมรับหรือการยึดมั่น: ครั้งแรกที่เกี่ยวข้องกับสมาคมตามข้อโต้แย้งกึ่งตรรกะดึงดูดความสนใจกับความเป็นจริงและข้อโต้แย้งที่สร้างจริง วิธีที่สองตอบสนองต่อความคิดเห็นร่วมกันไม่ได้ผ่านการแยกตัวออกแนวคิด.

ข้อโต้แย้งเสมือนตรรกะ Perelman อธิบายเป็น "คล้ายกับโครงสร้างอย่างเป็นทางการของตรรกะและคณิตศาสตร์" (2001, น. 1396) ความหมายเป็นวิธีกึ่งตรรกะทั่วไปที่ใช้ไม่เพียง แต่สำหรับการสร้างความหมายของคำที่ แต่ยังเน้นคุณสมบัติบางอย่างของวัตถุสำหรับวัตถุประสงค์ในการโน้มน้าวใจ ข้อโต้แย้งกึ่งตรรกะอื่น ๆ ได้แก่ ความสัมพันธ์ของการแบ่งข้อโต้แย้งของการแลกเปลี่ยนและการขัดแย้งของความน่าจะเป็น ในขณะที่เทคนิคเหล่านี้จะปรากฏในการแบ่งปันคุณภาพของการประท้วงอย่างเป็นทางการ Perelman ข้อสังเกตว่าทุกวิธีกึ่งตรรกะ "เสริมสมมติฐานนอกระบบมีความจำเป็นที่จะทำให้การโต้แย้งที่น่าสนใจ" (2001, น. 1398).

ส่วนที่เหลืออีกเทคนิคการเชื่อมโยงเกี่ยวข้องกับน่าสนใจให้กับ ความเป็นจริงและการสร้างจริง การขัดแย้งของประเภทเดิมสามารถแบ่งออกเป็นผู้สืบทอดการนำพาและผู้ที่เกี่ยวข้องกับการอยู่ร่วมกัน ความสัมพันธ์ของความสำเร็จรวมถึงสาเหตุและผลกระทบเช่นผลกระทบของการดำเนินการใดหรือวิธีการและปลายเช่นผลที่คาดการณ์เหตุการณ์หรือกระบวนการ ความสัมพันธ์ของการอยู่ร่วมกันบนมืออื่น ๆ ที่เชื่อมโยงบุคคลหรือสาระสำคัญในการกระทำที่เฉพาะเจาะจงและรวมถึงข้อโต้แย้งจากผู้มีอำนาจ เช่นเดียวกับที่จะดึงดูดความสนใจจริงข้อโต้แย้งว่าการสร้างโครงสร้างของความเป็นจริงสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท: ข้อโต้แย้งจากตัวอย่างหรือรูปแบบและการขัดแย้งโดยการเปรียบเทียบ อดีตพึ่งพาภาพรวมที่ได้มาจากสถานการณ์ที่เดียวในกรณีของตัวอย่างหรือในรูปแบบของสถานการณ์เดียวเพื่อการปฏิบัติที่ได้รับการยอมรับหรือร๊อคในกรณีของรุ่น ดึงดูดความสนใจของจริงที่ต้องพึ่งพาการเปรียบเทียบเป็นเรื่องปกติและเป็นไปตาม Perelman เป็น "แบบอย่างเพลโตนุสและทุกคนที่สร้างลำดับชั้นภายในความจริง" (2001, น. 1399) ดึงดูดความสนใจเหล่านี้สร้างความสัมพันธ์ระหว่างสองเงื่อนไขโดยสังเกตความคล้ายคลึงกันของพวกเขาไปยังอีกชุดที่คุ้นเคยมากขึ้นของคำ; ตัวอย่างเช่น "ความจริงก็คือสิ่งที่โสกราตีสทองคือคนขี้เหนียว." อุปมาอีกด้านที่พบบ่อยของการอภิปรายเป็นรูปแบบของการเปรียบเทียบข้น.

เมื่อทั้งนั้นพยายามที่จะคืนดีกันไม่ได้ความคิดเห็นของพวกเขาอาจได้รับการยึดมั่นโดยการแยกตัวออกจากแนวความคิด เทคนิคสุดท้ายหารือ Perelman และ Olbrechts-Tyteca เป็นวิธีการที่ใช้กันทั่วไปในอภิธรรมที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ปรากฏกับความเป็นจริง ในฐานะที่เป็น Perelman อธิบายความเป็นจริงเป็นที่รับรู้ได้ตามปกติ "ผ่านการปรากฏตัวที่ถูกนำมาเป็นสัญญาณหมายถึงว่ามันเมื่อ แต่การปรากฏตัวเข้ากันไม่ได้. - พายในน้ำมีลักษณะหัก แต่รู้สึกตรงไปสัมผัส - เราต้องยอมรับ ... ว่าบางส่วนที่ปรากฏ เป็นภาพลวงตาและอาจนำเราไปสู่ข้อผิดพลาดเกี่ยวกับความเป็นจริง "(2001, น. 1400) ได้รับการยอมรับในทางกลับกันนี้ส่งเสริมความคิดของความเป็นจริงที่ปรากฏอาจจะตัดสิน; ด้านที่สอดคล้องกับความเป็นจริงจะถือว่ามีคุณค่าในขณะที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงจะมีการออกเป็นเหลวไหล ร้าวฉานของความคิดที่สามารถขยายไปยังดินแดนใด ๆ ที่หลักคำสอนของอาร์กิวเมนต์เข้ากันไม่ได้กับความเห็นที่ยอมรับ; "ประชาธิปไตยที่แท้จริง" ตัวอย่างเช่นสามารถเทียบกับ "ประชาธิปไตยชัดเจนหรือประชาธิปไตยที่เป็นทางการหรือน้อยหรือกึ่งประชาธิปไตย" (อ้างแล้ว.) ในกระบวนการของความขัดแย้งนี้, การยึดมั่นกับ "ประชาธิปไตยที่แท้จริง" จะประสบความสำเร็จไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของบุญของมันเป็นความคิด แต่ผ่านการลดค่าเงินของข้อตกลงของฝ่ายตรงข้าม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาร์กิวเมนต์เทคนิค [ แก้ไข ]เพราะนอกจะเกี่ยวข้องกับการโต้แย้งของผู้ชม–มากกว่าสาธิตเพียงของข้อเสนอที่เหมาะสมรูปแบบตรรกะและนักพูดต้องมั่นใจว่าผู้ชมปฏิบัติตามแต่ละองค์ประกอบต่อเนื่องแห่งการโต้เถียง เพเรลมานแสดงสองวิธีเป็นนักพูดจะบรรลุการยอมรับหรือการยึดมั่น : แรกเกี่ยวข้องกับสมาคม ตามค่าอาร์กิวเมนต์ตรรกะ , ดึงดูดใจความเป็นจริง และการสร้างจริง วิธีที่สองตอบความคิดเห็นผ่านการเข้ากันไม่ได้ของแนวคิดโดยตรรกะอาร์กิวเมนต์เพเรลแมน อธิบายว่า เป็น " คล้ายกับโครงสร้างอย่างเป็นทางการของตรรกะและคณิตศาสตร์ " ( 2544 , หน้า 1396 ) ความหมายคือตรรกะวิธีการที่ใช้ทั่วไปและไม่เพียง แต่สำหรับการสร้างความหมายของศัพท์ แต่ยังเน้นคุณลักษณะบางอย่างของวัตถุเพื่อวัตถุประสงค์ที่ประทับ อื่น ๆเหตุผลข้อโต้แย้งรวมถึงความสัมพันธ์ของตน ส่วนข้อโต้แย้งของการพึ่งพาอาศัยกันและข้อโต้แย้งของความน่าจะเป็น ในขณะที่เทคนิคเหล่านี้ปรากฏร่วมกัน คุณภาพของการบันทึกที่เป็นทางการ เพเรลแมนทั้งหมดโดยตรรกะวิธี " ประกอบนอกและจำเป็นให้อาร์กิวเมนต์ที่น่าสนใจ " ( 2544 , หน้า 1398 )ที่เหลือเชื่อมโยงเทคนิคเกี่ยวข้องกับดึงดูดใจความเป็นจริงและการสร้างจริง ข้อโต้แย้งของหมวดอดีตสามารถแบ่งเป็นผู้ถ่ายทอด สืบทอด และผู้ที่เกี่ยวข้องกับการอยู่ร่วมกัน ความสัมพันธ์ของความสำเร็จ รวมถึงสาเหตุและผล เช่น ผลของการกระทำที่เฉพาะเจาะจง หรือแปลว่า ลงท้าย เช่น คาดการณ์ผลของกิจกรรมหรือกระบวนการ ความสัมพันธ์ของการอยู่ร่วมกัน บนมืออื่น ๆที่เชื่อมโยงกับบุคคลหรือสาระให้กระทำที่เฉพาะเจาะจง และมีข้อโต้แย้งจากผู้มีอำนาจ อย่างดึงดูดใจที่แท้จริง การสร้างโครงสร้างของความเป็นจริงสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท : ข้อคิดจากแบบตัวอย่างหรือ และข้อโต้แย้ง โดยเปรียบเทียบแล้ว อดีตพึ่งพาทั่วไปได้มาจากสถานการณ์เดียว ในกรณีของตัวอย่าง หรือโครงสร้างของสถานการณ์เดียวเพื่อฝึกการยอมรับหรือ ethos ในกรณีของโมเดล ดึงดูดใจจริงที่อาศัยคล้ายคลึงกันและตามเพเรลมานมี " โดยทั่วไปเพลโต plotinus และผู้สร้างลำดับชั้นภายในความเป็นจริง " ( 2544 , หน้า 607 ) ฎีกาเหล่านี้สร้างความสัมพันธ์ระหว่างสองแง่ โดยสังเกตความเหมือนของพวกเขาไปอีกชุดของเงื่อนไขที่คุ้นเคยมากขึ้น ตัวอย่างเช่น " ความจริงคือโสเครติสแล้วทองจะเป็นคนขี้เหนียว " เปรียบเทียบลักษณะทั่วไปของการโต้แย้ง , เป็นรูปแบบของการบีบ .เมื่อนักพูดแสวงหาคืนดีความคิดเห็นเข้ากันไม่ได้ พวกเขาอาจได้รับความร่วมมือจากการเอารัดเอาเปรียบของแนวคิด สุดท้ายกล่าวถึงเทคนิคและ tyteca เพเรลมาน olbrechts เป็นวิธีการทั่วไปในลักษณะอภิปรัชญาที่ตรงข้ามกับความเป็นจริง ขณะที่ เพเรลแมน อธิบายว่า ความจริงการเป็นปกติ " ผ่านนัดที่ถูกนำมาเป็นสัญลักษณ์หมายถึงมัน ถ้า , อย่างไรก็ตาม , ที่ปรากฏจะเข้ากันไม่ได้–การพายเรือในน้ำลักษณะแตกแต่รู้สึกไปสัมผัส และเราต้องยอมรับ . . . . . . . ที่บางนัดจะไม่จริงและอาจนำไปสู่ข้อผิดพลาดเกี่ยวกับจริง " ( 2544 , หน้า 1 ) การรับรู้นี้จะปลูกฝังความคิดของความเป็นจริงที่ปรากฏอาจจะถูกตัดสิน ; เหล่านั้นในลักษณะที่สอดคล้องกับชีวิตจริง ถือว่ามีคุณค่า ในขณะที่ผู้ที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง ไล่เป็นภาพลวงตา . การแยกออกจากกันของความคิดที่สามารถขยายไปยังดินแดนที่ tenets ของอาร์กิวเมนต์ไม่เข้ากันกับการยอมรับความเห็น ; " ประชาธิปไตยที่แท้จริง " สำหรับอินสแตนซ์ สามารถเทียบกับ " ประชาธิปไตยที่ชัดเจน หรือเป็นทางการ หรือประชาธิปไตย ระบุ หรือกึ่งประชาธิปไตย " ( อ้างแล้ว ) ในกระบวนการของการต่อสู้นี้ ยึดมั่นใน " ประชาธิปไตยที่แท้จริง " คือ บนพื้นฐานของความดีของความคิด แต่ผ่านการคัดค้านข้อตกลง