The statistical approach is most he

The statistical approach is most helpful when we have large masses of data to analyze. The quantity of verbiage spoken daily by the average citizen is so great that detailed analysis of his every utterance is almost unthinkable. Nothing less powerful than the simplifying abstractions of statistics can deal with the data. What do people say? Even after we specify which people and under what conditions, the question is a hard one. It is not that we cannot record what they say, or that we cannot understand what they say, but that they say so much. Statistical simplification is imperative. We might make up a list that contained all the sentences we heard from the particular people under the given circumstances and check the appropriate sentence each time it occurred. If we did this for long, we should discover that some sentences occur relatively often, while others are rare, and some combinations of words do not occur at all. Before we begin to consider some of the particular restraints imposed upon what people say, however, we need a general statistical orientation to tell us what kinds of utterances are important to consider. One kind of constraint on the talker is the structure of the language he speaks. The successive words in an English sentence are not unrelated. Once a speaker has begun, 'She looked around the...,' he is not free to open the dictionary at random to select the next word. The next word is determined, at least in part, by the context of the words preceding it. It is this notion of context, of interdependencies among successive items in a message, that we must examine. Obviously we cannot study every verbal context that could conceivably occur. What we can do is draw a statistical map of our communicative behavior and ask why we permit ourselves so little freedom in the choice of what we say. (PsycINFO Database Record (c) 2012 APA, all rights reserved)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการทางสถิติจะเป็นประโยชน์อย่างมากเมื่อเรามีมวลขนาดใหญ่ของข้อมูลเพื่อวิเคราะห์ ปริมาณของการใช้คำฟุ่มเฟือยที่พูดทุกวัน โดยเฉลี่ยพลเมืองเป็นจึง unthinkable เกือบดีที่รายละเอียดการวิเคราะห์ของเขา utterance ไม่มีประสิทธิภาพน้อยกว่า abstractions simplifying สถิติสามารถจัดการกับข้อมูล ไม่พูดหรือไม่ แม้หลัง จากที่เราระบุคนใด และภาย ใต้เงื่อนไข คำถามคือ หนึ่งยาก มันไม่ใช่ว่า เราไม่สามารถบันทึกสิ่งที่เขาพูด หรือว่า เราไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่ที่จะพูดมาก รวบสถิติเป็นสิ่งจำเป็น เราอาจสร้างรายการที่ประกอบด้วยประโยคที่เราได้ยินจากคนเฉพาะในสถานการณ์ที่กำหนด และตรวจสอบประโยคที่เหมาะสมแต่ละครั้งที่มันเกิดขึ้น ถ้าเราสามารถทำได้ยาวนาน เราควรค้นพบว่า บางประโยคเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย ใน ขณะที่คนอื่นจะหายาก ชุดบางคำไม่เกิดขึ้นเลย ก่อนที่เราจะเริ่มพิจารณาบาง restraints เฉพาะที่กำหนดเมื่อมีคนพูดอะไร อย่างไรก็ตาม เราต้องปฐมนิเทศสถิติทั่วไปเพื่อบอกชนิดของ utterances มีความสำคัญในการพิจารณา ชนิดของข้อจำกัดบน talker ที่โครงสร้างของภาษาพูดได้ ต่อคำในประโยคภาษาอังกฤษไม่เกี่ยวข้องไม่ได้ เมื่อเริ่มพูด, ' เธอดูสถาน...,' เขาไม่ใช่การเปิดพจนานุกรมสุ่มให้เลือกคำต่อไป คำถัดไปเป็นไปตาม น้อย ในบริบทของคำที่อยู่ก่อนหน้า ความคิดนี้ของบริบท ความระหว่างรายการต่อ ๆ มาในข้อความ ที่เราต้องตรวจสอบได้ แน่นอนเราไม่สามารถศึกษาบริบททุกด้วยวาจาที่อาจเกิดขึ้นดักรอ เราสามารถทำอะไรได้วาดแผนที่สถิติของลักษณะการทำงานหลักของเรา และถามทำไมเราอนุญาตให้ตนเองเป็นอิสระน้อยมากในการเลือกสิ่งที่เราพูด (ระเบียนฐานข้อมูล PsycINFO (c) 2012 อาป้า สงวนลิขสิทธิ์)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการทางสถิติที่เป็นประโยชน์มากที่สุดเมื่อเรามีมวลชนขนาดใหญ่ของข้อมูลในการวิเคราะห์ ปริมาณการใช้คำฟุ่มเฟือยพูดทุกวันโดยประชาชนโดยเฉลี่ยที่ดีเพื่อให้เป็นวิเคราะห์รายละเอียดของคำพูดของเขาทุกคนจะคิดไม่ถึงเกือบ ไม่มีอะไรที่มีประสิทธิภาพน้อยกว่า abstractions ลดความซับซ้อนของสถ​​ิติสามารถจัดการกับข้อมูล คนจะพูดอะไร? แม้หลังจากที่เราได้ระบุว่าผู้คนและภายใต้เงื่อนไขว่าคำถามคือหนึ่งยาก มันไม่ได้เป็นที่เราไม่สามารถบันทึกสิ่งที่เขาพูดหรือว่าเราไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า แต่ที่พวกเขาพูดมาก สถิติเข้าใจง่ายมีความจำเป็น เราอาจจะทำรายการที่มีประโยคที่เราได้ยินมาจากคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้สถานการณ์ที่กำหนดและตรวจสอบประโยคที่เหมาะสมในแต่ละครั้งที่มันเกิดขึ้น ถ้าเราทำอย่างนี้มานานเราควรจะพบว่าบางประโยคเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อยครั้งขณะที่คนอื่นจะหายากและชุดคำบางคำไม่ได้เกิดขึ้นในทุก ก่อนที่เราจะเริ่มต้นที่จะต้องพิจารณาบางส่วนของหมอนรองโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่กำหนดกับสิ่งที่ผู้คนพูด แต่เราจำเป็นต้องมีการวางแนวทางสถิติทั่วไปที่จะบอกเราว่าชนิดของคำพูดที่มีความสำคัญที่จะต้องพิจารณา หนึ่งในชนิดของข้อ จำกัด เกี่ยวกับการพูดเป็นโครงสร้างของภาษาที่เขาพูด คำต่อเนื่องในประโยคภาษาอังกฤษไม่ได้ที่ไม่เกี่ยวข้อง เมื่อลำโพงได้เริ่ม 'เธอมองไปรอบ ๆ ... "เขาไม่ได้เป็นอิสระที่จะเปิดพจนานุกรมที่สุ่มเพื่อเลือกคำถัดไป คำต่อไปคือการกำหนดอย่างน้อยในส่วนโดยบริบทของคำก่อนหน้านั้น มันเป็นความคิดของบริบทนี้การประมูลในรายการต่อเนื่องในข้อความที่เราจะต้องตรวจสอบ เห็นได้ชัดว่าเราไม่สามารถเรียนได้ทุกบริบททางวาจาที่น่ากลัวที่อาจเกิดขึ้น สิ่งที่เราสามารถทำได้คือการวาดแผนที่ทางสถิติของพฤติกรรมการสื่อสารของเราและถามว่าทำไมเราจะยอมให้ตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้มีเสรีภาพในการเลือกสิ่งที่เราพูด (PsycINFO บันทึกฐานข้อมูล (c) 2012 APA, สงวนลิขสิทธิ์)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีการทางสถิติที่เป็นประโยชน์มากที่สุดเมื่อเรามีฝูงขนาดใหญ่ของข้อมูลการวิเคราะห์ ปริมาณของการใช้คำ พูดทุกวัน โดยคนทั่วไปเป็นอย่างดีว่า การวิเคราะห์รายละเอียดของทุกคําพูดของเขาเกือบจะไม่ออก ไม่มีอะไรที่มีประสิทธิภาพน้อยกว่าระบบนามธรรมสถิติสามารถจัดการกับข้อมูล อะไรที่คนอื่นพูดเลยหลังจากที่เรากำหนด ซึ่งประชาชน และภายใต้เงื่อนไขใด คำถามจะยาก มันไม่ใช่ว่าเราไม่สามารถบันทึกสิ่งที่พวกเขาพูดหรือที่เราไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่เขาพูดเหลือเกิน สถิติการขวางเราอาจจะให้ขึ้นรายการที่ประกอบด้วยประโยคทั้งหมดที่เราได้ยินจากเฉพาะบุคคลภายใต้สถานการณ์และตรวจสอบประโยคที่เหมาะสมในแต่ละครั้งที่มันเกิดขึ้น ถ้าเราทำแบบนี้มานาน เราก็พบว่าบางประโยคเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย ในขณะที่คนอื่นจะหายาก และบางชุดของคำที่ไม่เกิดขึ้นเลยก่อนที่เราจะเริ่มต้นที่จะต้องพิจารณาบางส่วนของเฉพาะพันธนาการบังคับสิ่งที่คนอื่นพูด แต่เราต้องหาทางสถิติทั่วไปการบอกเราว่าสิ่งที่ชนิดของคำพูดเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องพิจารณา หนึ่งชนิดของข้อจำกัดที่พูดคือ โครงสร้างของภาษาที่เขาพูด คำพูดต่อเนื่องในประโยคภาษาอังกฤษจะไม่เกี่ยวข้องกัน เมื่อพิธีกรได้เริ่มขึ้นแล้วเธอมองไปรอบ ๆ . . . . . . . ' เขาไม่ได้ฟรีเพื่อเปิดพจนานุกรมที่สุ่มเลือกคำถัดไป คำต่อไปคือว่า อย่างน้อยในส่วนโดยบริบทของคำก่อนหน้านี้ก็ มันคือความคิดของบริบทของ interdependencies ระหว่างรายการต่อเนื่องในข้อความที่เราต้องตรวจสอบ แน่นอนเราไม่สามารถเรียนได้ทุกบริบทคำพูดที่น่ากลัวจะเกิดขึ้นสิ่งที่เราทำได้คือ วาดแผนที่สถิติพฤติกรรมการสื่อสารของเราและถามว่าทำไมเราอนุญาตให้ตัวเราเพื่อให้เสรีภาพในการเลือก สิ่งที่เราพูด ( psycinfo บันทึกฐานข้อมูล ( C ) 2012 อาภาทั้งหมดสงวนสิทธิ์ )