Happiness ( narrative essay )The mo

Happiness ( narrative essay )
The most important part of life is happiness, it is the main goal everyone strives to achieve. For me i use friendship as a tool of happiness, surrounding yourself with positive people and love guarantees a recipe for happiness.
Since I was young, I have been very good at making friends. But my family was moving from cities to cities constantly, it was hard to keep my friends. Slowly all my childhood friends turned from best friends into faded memories in the back of my head. I still see faces i can still barely remember, and memories I wish I could relive. But that is how life is, friends come and go and you make new ones. It is a bittersweet reality. But I will be forever grateful for all my best friends that i have ever had in my life. Their names and faces already carved on the inside of my brain making it impossible for me to forget. The nameless preschool buddy, my best friend from Foster City Chris, friends that have came and left but left an important impact on my life. Although we might not be friends any more. I will never forget the happiness they brought to me. Ten years ago I made my first best friend. His name I cannot remember, but his face and cheerful smile is well familiar to me. Every day I looked forward to preschool, even though it had cracks in the walls, and classrooms that could barely fit the kids, like an overflowing water bucket. It was a small poor school that was not very attractive but my best friend made coming to school every day worth it. We would exchange power ranger action figures, harass girls on the play structure, and laughed and laughed together. He brought me true happiness. He was my best friend of preschool and source of happiness during my early ages of life.
But then the time came when preschool was finally over, and we had to move on to bigger and better things, like elementary school. Our family had to move to another city where i attended kindergarten, then in the middle of kindergarten i moved again, and then again. It was a chaotic time in my life, It was as if i was a on a never ending roller coaster. apartments after apartments, schools after schools. It was very hard for me to make friends. I felt lonely and missed my best friend. I had many grievances at the time, but after a period of moving everywhere, my parents jobs have finally settled down. I ended up in a little city called Foster City. It was beautiful. We had a nice neighborhood and a great school. I thought we have finally found a place to stay for a while.
It wasn't long before I got to know the people in my school. I became fond with a kid named Chris. We were in the same class, and same soccer team. He was a shy, and nervous boy. Once we were at a basketball camp,
and one of the coaches asked “ what’s your name? “
Chris suddenly burst in tears. But when i was alone with him, i could see he wasn't really that shy boy i saw at basketball camp, he was energetic and fun. We got to hang out a lot, because our family have gotten close ever since we moved to Foster City.
I would go to his house everyday after school, and he’d show me his lightsaber collection, we’d play with his hamster, watch tv together, and then we would go to soccer practice. Every year we would go trick or treat, and have dinner together on holidays. Life in Foster City was luxuriating.
Chris wasn’t just a best friend to me. He was an important teacher. I learned lot of important things from him, like how to shoot a basketball. One day we went to the park like we usually did, it was a cool day, perfect weather to play basketball. The sky was pale and the trees whistled in the wind. I was never too good at shooting, but chris seemed to make it in the basket every time. I decided to ask him.
“How do you always get the ball into the basket?” I complained to him.
“Its easy,” Chris bragged, “just shoot the ball towards the red box on the back board.”
I looked at him strangely, I have never heard of such a method before in my life. But i trusted Chris. I got ready my shooting position and flinged the ball as hard as i can at the red box.
The ball bounced in the center of the box and rebounded right into the basket just like chris has said. My eyes shined like the sun; I couldn’t believe it actually worked. It was as if I have discovered a treasure.
Chris was the smartest kid i knew at the time. He taught me how to shoot a ball, and he was a math genius. He always helped me with my homework and he even explained to me how to tie my shoe. But i was far too simple minded and callow to understand anything he said. I had a great two years with him, from first grade to second grade i was the happiest i have ever been. But sadly it was time to move again. My sister was going into highschool, and Foster City did not have a high school. So we had to move to a new city. But this time for good.
I was sad i had to leave another best friend once again. I had so many great memories in Foster City. I

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสุข (เรียงความเรื่องเล่า)
ส่วนที่สำคัญที่สุดของชีวิตคือความสุขมันเป็นเป้าหมายหลักที่ทุกคนมุ่งมั่นที่จะประสบความสำเร็จ สำหรับผมผมใช้เป็นเครื่องมือในมิตรภาพของความสุขรอบตัวเองกับคนในเชิงบวกและการค้ำประกันความรักสูตรสำหรับความสุข.
ตั้งแต่ผมเป็นเด็กผมได้รับสิ่งที่ดีมากที่จะทำให้เพื่อน ๆ แต่ครอบครัวของฉันกำลังจะย้ายจากเมืองไปยังเมืองอย่างต่อเนื่องมันเป็นเรื่องยากที่จะให้เพื่อนของฉัน ช้าเพื่อนวัยเด็กของฉันหันกลับมาจากเพื่อนที่ดีที่สุดเป็นความทรงจำจางหายไปในด้านหลังของหัวของฉัน ฉันยังคงเห็นใบหน้าของผมยังจำแทบไม่ได้และความทรงจำที่ฉันหวังว่าฉันจะมีชีวิตอีก แต่นั่นเป็นวิธีชีวิตคือเพื่อนมาและไปและคุณทำให้คนใหม่ มันเป็นความจริงที่หวานอมขมกลืน แต่ฉันจะเป็นตลอดไปขอบคุณสำหรับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันทั้งหมดที่ฉันเคยมีในชีวิตของฉัน ชื่อและใบหน้าของพวกเขาแล้วแกะสลักบนด้านในของสมองของฉันทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะลืม บัดดี้ก่อนวัยเรียน Nameless, เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจากฟอสเตอร์ซิตี้คริสเพื่อนที่ได้มาและทิ้งเหลือ แต่ผลกระทบที่สำคัญในชีวิตของฉัน ถึงแม้ว่าเราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนใด ๆ เพิ่มเติม ฉันจะไม่ลืมความสุขที่พวกเขานำมาให้ฉัน สิบปีที่ผ่านมาผมทำเพื่อนที่ดีที่สุดครั้งแรกของฉัน ชื่อของเขาผมจำไม่ได้ แต่ใบหน้าและรอยยิ้มร่าเริงของเขาเป็นอย่างดีคุ้นเคยกับผม ทุกวันผมมองไปข้างหน้าเพื่อเด็กก่อนวัยเรียนถึงแม้จะมีรอยแตกในผนังและห้องเรียนที่แทบจะไม่สามารถให้พอดีกับเด็กเช่นถังน้ำล้น มันเป็นโรงเรียนขนาดเล็กที่ไม่ดีที่ไม่ได้เป็นที่น่าสนใจมาก แต่เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันทำมาไปโรงเรียนทุกวันมูลค่ามัน เราจะแลกเปลี่ยนแอ็คชั่น Power Ranger ก่อกวนสาว ๆ ในโครงสร้างการเล่นและหัวเราะและหัวเราะด้วยกัน พระองค์ทรงนำข้าพเจ้าความสุขที่แท้จริง เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันก่อนวัยเรียนและแหล่งที่มาของความสุขในช่วงวัยต้นของชีวิตของฉัน.
แต่แล้วเวลานั้นมาถึงเมื่อก่อนวัยเรียนในที่สุดก็จบไปแล้วและเราต้องย้ายไปยังสิ่งที่ใหญ่กว่าและดีกว่าเช่นโรงเรียนประถมศึกษา ครอบครัวของเรามีการย้ายไปยังเมืองที่ฉันเข้าร่วมอนุบาลอีกแล้วในช่วงกลางของโรงเรียนอนุบาลที่ผมย้ายอีกครั้งและอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายในชีวิตของฉันมันเป็นเหมือนกับว่าผมเป็นบนรถไฟเหาะที่ไม่สิ้นสุด พาร์ทเมนท์อพาร์ทเมนหลังจากที่โรงเรียนหลังจากที่โรงเรียน มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับผมที่จะทำให้เพื่อน ๆ ฉันรู้สึกเหงาและคิดถึงเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ผมมีความคับข้องใจหลายครั้ง แต่หลังจากช่วงระยะเวลาในการเคลื่อนย้ายทุกที่งานพ่อแม่ของฉันได้ตัดสินลงในที่สุด ฉันสิ้นสุดขึ้นในเมืองเล็ก ๆ ที่เรียกฟอสเตอร์ซิตี มันเป็นภาพที่สวยงาม เรามีพื้นที่ใกล้เคียงที่ดีและเป็นโรงเรียนที่ดี ผมคิดว่าเราได้พบในที่สุดที่จะเข้าพักในขณะที่.
มันไม่นานก่อนที่ผมจะได้รู้ว่าคนที่อยู่ในโรงเรียนของฉัน ฉันกลายเป็นรักกับเด็กที่ชื่อคริส เราอยู่ในระดับเดียวกันและฟุตบอลทีมเดียวกัน เขาเป็นคนขี้อายและประสาทเด็ก เมื่อเราอยู่ในค่ายบาสเกตบอล
และเป็นหนึ่งในโค้ชถามว่า "คุณชื่ออะไร? "
คริสออกมาก็น้ำตา แต่เมื่อผมเป็นคนเดียวกับเขาฉันจะได้เห็นเขาไม่ได้จริงๆว่าเด็กขี้อายที่ผมเห็นที่ค่ายบาสเกตบอลเขาก็มีพลังและความสนุกสนาน เราได้ออกไปเที่ยวมากเพราะครอบครัวของเรามีอากาศอย่างใกล้ชิดนับตั้งแต่เราย้ายไปฟอสเตอร์ซิตี.
ฉันจะไปที่บ้านของเขาในชีวิตประจำวันหลังเลิกเรียนและเขาต้องการแสดงให้ฉันดูคอลเลกชันกระบี่ของเขาที่เราต้องการเล่นกับหนูแฮมสเตอร์ของเขา ดูทีวีด้วยกันและจากนั้นเราจะไปฝึกฟุตบอล ทุกปีเราจะไปเคล็ดลับหรือรักษาและรับประทานอาหารเย็นร่วมกันในวันหยุด ชีวิตในฟอสเตอร์ซิตี luxuriating.
คริสก็ไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนที่ดีที่สุดมาให้ฉัน เขาเป็นครูที่มีความสำคัญ ผมได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายที่สำคัญจากเขาเช่นวิธีการยิงบาสเกตบอล วันหนึ่งเราก็ไปที่สวนสาธารณะเหมือนที่เรามักจะทำมันเป็นวันที่อากาศเย็นและสภาพอากาศที่สมบูรณ์แบบในการเล่นบาสเกตบอล ท้องฟ้าเป็นสีซีดและต้นไม้ผิวปากในลม ผมไม่เคยดีเกินไปในการถ่ายภาพคริส แต่ดูเหมือนจะทำให้มันอยู่ในตะกร้าทุกครั้ง ฉันตัดสินใจที่จะขอให้เขา.
"คุณจะทำอย่างไรมักจะได้รับลูกลงในตะกร้า?" ฉันบ่นกับเขา.
"มันง่ายที่" คริสก้อ "เพียงแค่ยิงลูกบอลไปยังกล่องสีแดงบนกระดานหลัง."
ผมมองไปที่ เขาแปลกฉันไม่เคยได้ยินของวิธีการดังกล่าวมาก่อนในชีวิตของฉัน แต่ฉันเชื่อถือได้คริส ผมได้รับตำแหน่งพร้อมการถ่ายภาพของฉันและ flinged ลูกยากอย่างที่ฉันสามารถที่กล่องสีแดง.
ลูกเด้งในใจกลางของกล่องและดีดตัวขึ้นลงในตะกร้าเช่นเดียวกับคริสได้กล่าวว่า ตาของฉันส่องสว่างเหมือนดวงอาทิตย์; ฉันไม่สามารถเชื่อว่ามันทำงานจริง มันเป็นเหมือนกับว่าฉันได้ค้นพบสมบัติ.
คริสเป็นเด็กที่ฉลาดผมรู้ว่าในช่วงเวลานั้น เขาสอนฉันวิธีการยิงลูกและเขาเป็นอัจฉริยะทางคณิตศาสตร์ เขามักจะช่วยให้ฉันมีบ้านของฉันและเขาก็อธิบายให้ฉันวิธีการผูกรองเท้าของฉัน แต่ฉันก็ยังห่างไกลง่ายเกินไปใจกว้างและหนุ่มที่จะเข้าใจสิ่งที่เขากล่าวว่า ฉันมีสองปีที่ดีกับเขาจากชั้นแรกถึงชั้นที่สองผมก็มีความสุขที่สุดที่ฉันเคย แต่น่าเศร้าที่มันเป็นเวลาที่จะย้ายอีกครั้ง น้องสาวของฉันกำลังจะเข้าไปในโรงเรียนมัธยมและฟอสเตอร์ซิตี้ไม่ได้มีโรงเรียนมัธยม ดังนั้นเราจึงต้องย้ายไปเมืองใหม่ แต่เวลานี้ให้ดี.
ฉันเสียใจผมต้องออกจากอีกเพื่อนที่ดีที่สุดอีกครั้ง ผมมีความทรงจำที่ดีมากมายในฟอสเตอร์ซิตี ผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสุข ( เรียงความเรื่องเล่า )ส่วนที่สำคัญที่สุดของชีวิต คือความสุข มันคือเป้าหมายหลักที่ทุกคนมุ่งมั่นที่จะบรรลุ สำหรับผม ผมใช้มิตรภาพเป็นเครื่องมือของความสุข ล้อมรอบตัวเองกับคนที่เป็นบวก และรัก รับประกัน สูตรสุขตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันได้รับที่ดีมาก ที่ทำให้เพื่อน แต่ครอบครัวของฉันย้ายจากเมืองไปยังเมือง อยู่ตลอดเวลา มันก็ยากที่จะให้เพื่อนๆ ช้าฉันเพื่อนในวัยเด็กทำให้เพื่อนรักเป็นสีจางในความทรงจำในด้านหลังของหัวของฉัน ฉันก็ยังเห็นหน้าฉันก็แทบจะจดจำและความทรงจำที่ฉันต้องการฉันสามารถมีชีวิตอยู่ แต่นั่นคือ ชีวิตยังไง เพื่อน ๆมาและไปและคุณให้ใหม่ มันหอมหวานจริง แต่ผมจะรู้สึกขอบคุณสำหรับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันทั้งหมดที่ฉันได้เคยมีในชีวิตของฉัน ชื่อและใบหน้าได้แกะสลักบนภายในสมองของฉันทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะลืม เพื่อนอนุบาลชื่อเพื่อนสนิทของฉันที่ดูแลเมืองคริส เพื่อนที่ออกไปเหลือแต่ผลกระทบที่สำคัญต่อชีวิต แม้ว่าเราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีก ฉันจะไม่ลืมความสุขที่พวกเขานำมาให้ฉัน สิบปีที่แล้ว ผมทำให้เพื่อนแรกที่ดีที่สุด ชื่อผมจำไม่ได้ แต่ใบหน้าและรอยยิ้มที่ร่าเริงจะคุ้นเคยกับผม ทุกๆวัน ฉันมองไปข้างหน้าเพื่ออนุบาล แม้ว่ามันมีรอยแตกในผนัง และห้องเรียนที่แทบจะพอดีกับเด็ก เหมือนน้ำล้นถัง มันเป็นโรงเรียนที่เล็กจนไม่น่าสนใจ แต่เพื่อนให้มาโรงเรียนทุกวัน มันคุ้มค่า เราจะเปลี่ยนพาวเวอร์ เรนเจอร์ตัวเลขการกระทํา กวน สาวบนโครงสร้างเล่น และหัวเราะ และหัวเราะด้วยกัน เขาเอาความสุขที่แท้จริง เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอนุบาลและแหล่งที่มาของความสุขในช่วงวัยของฉันในช่วงต้นของชีวิตแต่เวลามาเมื่อปฐมวัยได้ในที่สุด และเราต้องย้ายไปยังสิ่งที่ใหญ่กว่าและดีกว่า เหมือนโรงเรียนประถม ครอบครัวของเราต้องย้ายไปเมืองอื่น ที่ผมเรียนอนุบาล แล้วในช่วงกลางของโรงเรียนฉันย้ายอีกครั้ง และอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายในชีวิตของฉัน มันเป็นถ้าฉันได้ในไม่เคยสิ้นสุดรถไฟเหาะ อพาร์ทเมนท์อพาร์ทเมนท์หลังโรงเรียน หลังโรงเรียน มันยากสำหรับฉันที่จะให้เพื่อน ผมรู้สึกเหงา และก็คิดถึงเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ผมมีข้อข้องใจในเวลา แต่หลังจากช่วงระยะเวลาของการย้ายทุกงาน พ่อแม่ก็จัดการเรียบร้อย ฉันสิ้นสุดขึ้นในเมืองเล็กๆ ชื่อ ฟอสเตอร์ ซิตี้ มันสวยงามมาก เรามีเพื่อนบ้านที่ดีและเป็นโรงเรียนที่ยอดเยี่ยม ฉันคิดว่าในที่สุดเราก็หาที่พัก สักพักมันไม่นานก่อนที่ผมจะได้รู้จักผู้คนในโรงเรียนของฉัน ผมก็ชื่นชอบกับเด็กที่ชื่อ คริส เราอยู่ห้องเดียวกัน และฟุตบอลทีมเดียวกัน เขาเป็นขี้อายและประสาท บอย เมื่อเราอยู่ในบาสเกตบอลค่ายและหนึ่งในโค้ชถามว่า " เจ้าชื่ออะไร ? "คริส ออกมาก็น้ำตานองหน้า แต่เมื่อฉันอยู่ตามลำพังกับเขา ผมเห็นเขาไม่ได้จริงๆที่เด็กหนุ่มขี้อายที่ผมเห็นที่ค่ายบาสเกตบอล เขากระตือรือร้น และสนุกสนาน เราต้องเจอกันบ่อย เพราะครอบครัวเราก็สนิทกันตั้งแต่เราย้ายไปสร้างเมืองฉันต้องการไปที่บ้านทุกวันหลังเลิกเรียนของเขา และเขาจะให้ฉันเก็บกระบี่แสงของเขา เราก็จะเล่นกับหนูแฮมสเตอร์ของเขา ดูทีวีด้วยกัน แล้วเราต้องไปซ้อมฟุตบอล ทุกๆปีเราจะไปหลอกลวงหรือรักษา และทานข้าวด้วยกันในวันหยุด ชีวิตใน Foster City เป็น luxuriating .คริสไม่ได้เป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทฉัน เขาเคยเป็นครูที่สำคัญ ผมได้เรียนรู้หลายอย่างที่สำคัญจากเขา ชอบวิธีการยิงบาสเก็ต วันนึง เราจะไปที่สวน อย่างที่เรามักจะทำ มันเป็นวันที่เย็นสภาพอากาศที่สมบูรณ์แบบในการเล่นบาสเกตบอล ฟ้าอ่อน และต้นไม้ที่ผิวปากในลม ผมไม่เคยเก่ง ยิง แต่ คริส ดูเหมือนจะทำให้มันอยู่ในตะกร้าทุกครั้ง ฉันตัดสินใจถามเขา" ทำไมคุณมักจะได้รับลูกบอลลงในตะกร้า " ฉันต่อว่าเขา" ความง่าย " คริสพูด " แค่ยิงลูกบอลในกล่องสีแดงบนกระดานหลัง " .ฉันมองเขาแปลกๆ ผมไม่เคยได้ยินวิธีนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่ฉันเชื่อใจว่าคริส ฉันได้เตรียมยิงตำแหน่งและ flinged บอลหนักเท่าที่ฉันสามารถอยู่ในกล่องสีแดงลูกบอลเด้ง อยู่ตรงกลางของกล่องและกระดอนเข้าไปในตะกร้าเหมือนคริสได้กล่าวว่า ดวงตาสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ ผมไม่เชื่อว่ามันได้ผล มันเป็นถ้าฉันได้ค้นพบสมบัติคริสเป็นเด็กฉลาด ผมรู้ในตอนนั้น เขาสอนฉันวิธีการยิงลูก และเขาเป็นอัจฉริยะด้านคณิตศาสตร์ เขามักจะช่วยฉันทำการบ้านของฉัน และเขาอธิบายให้ฉันวิธีที่จะผูกรองเท้า แต่ผมอยู่ไกลเกินไปที่จะเข้าใจอะไรง่ายใจ และอ่อนหัด เขากล่าวว่า ผมมี 2 ปี กับ เขา จาก ป. 1 ถึงป. 2 ฉันมีความสุขมากที่สุดที่ผมเคยได้รับ แต่น่าเศร้า มันเป็นเวลาที่จะย้ายอีกครั้ง น้องสาวผมเข้ามัธยม และดูแลเมืองไม่ได้มีโรงเรียนมัธยม ดังนั้น เราต้องย้ายไปเมืองใหม่ แต่นี่เป็นเวลาที่ดีฉันเสียใจฉันต้องจากไปอีกเพื่อนรักอีกครั้ง ฉันมีความทรงจำที่ดีมากมาย