Of the 527 players, 49 were goalkee

Of the 527 players, 49 were goalkeepers. Sixty-seven injuries occurred during 17.858 h of exposure. Goalkeepers had a lower total (p = 0.01) and training (p = 0.007) injury incidence than field players, while there was no injury difference during matches (p = 0.279). Moreover, goalkeepers presented a lower incidence of injuries that were: non contact (p = 0.002), traumatic (p < 0.001), strains (p < 0.001), thigh (p < 0.001), and hamstring (p = 0.038). Adductor strains were the most common subtype of injury for goalkeepers and this incidence was higher in goalkeepers than in field players (p = 0.045). In goalkeepers, mean lay off time for adductor strains was 2.5 times longer than for hamstring strains. More than one third of the overuse injuries were hip and groin injuries. While the overall and lower body injury incidence in goalkeepers was lesser than in field players, upper body incidence was higher.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เล่น 527, 49 ก็รักษา เกิดบาดเจ็บหกเจ็ดระหว่าง h 17.858 ของแสง รักษาได้ทั้งหมดลดลง (p = 0.01) และการฝึกอบรม (p = 0.007) อุบัติการณ์การบาดเจ็บมากกว่าผู้เล่นฟิลด์ ในขณะที่มีความแตกต่างไม่บาดเจ็บในระหว่างการแข่งขัน (p = 0.279) นอกจากนี้ รักษาแสดงอุบัติการณ์ต่ำกว่าของการบาดเจ็บที่ได้: ไม่ติดต่อ (p = 0.002), เจ็บปวด (p < 0.001), สายพันธุ์ (p < 0.001), สะโพก (p < 0.001), และ hamstring (p = 0.038) สายพันธุ์ adductor มีชนิดย่อยมากที่สุดของการบาดเจ็บการรักษา และอุบัติการณ์นี้ได้สูงในการรักษามากกว่าในเขตข้อมูลเล่น (p = 0.045) ในการรักษา วางหมายถึงปิดเวลาสายพันธุ์ adductor ถูก 2.5 ครั้งนานกว่าสำหรับสายพันธุ์ hamstring กว่าหนึ่งในสามของการบาดเจ็บ overuse ถูกบาดเจ็บสะโพกและ groin ในขณะที่อุบัติการณ์การบาดเจ็บร่างกายโดยรวม และต่ำกว่าในการรักษาน้อยกว่าในเขตข้อมูลเล่น อุบัติการณ์บนร่างกายสูงขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ของผู้เล่น 527, 49 เป็นผู้รักษาประตู หกสิบเจ็ดได้รับบาดเจ็บที่เกิดขึ้นในช่วง 17.858 ชั่วโมงของการเปิดรับ ผู้รักษาประตูได้รวมลดลง (p = 0.01) และการฝึกอบรม (p = 0.007) การเกิดการบาดเจ็บกว่าผู้เล่นในสนามในขณะที่ไม่มีความแตกต่างได้รับบาดเจ็บในระหว่างการแข่งขัน (p = 0.279) นอกจากนี้ผู้รักษาประตูที่นำเสนออัตราการเกิดที่ลดลงของการบาดเจ็บที่: ติดต่อไม่ (p = 0.002), บาดแผล (p <0.001) สายพันธุ์ (p <0.001), ต้นขา (p <0.001) และเอ็นร้อยหวาย (p = 0.038) สายพันธุ์ adductor เป็นชนิดย่อยที่พบมากที่สุดของการบาดเจ็บสำหรับผู้รักษาประตูและอุบัติการณ์นี้สูงกว่าในผู้รักษาประตูในการเล่นสนาม (p = 0.045) ในผู้รักษาประตู, หมายความว่าเลิกเวลาสำหรับสายพันธุ์ adductor 2.5 ครั้งนานกว่าสายพันธุ์เอ็นร้อยหวาย มากกว่าหนึ่งในสามของการบาดเจ็บมากเกินไปเป็นอาการบาดเจ็บที่สะโพกและขาหนีบ ในขณะที่ร่างกายเกิดการบาดเจ็บโดยรวมและลดลงในผู้รักษาประตูที่น้อยกว่าในการเล่นสนามอุบัติการณ์ร่างกายส่วนบนที่สูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของพ่อเล่น 49 เป็นผู้รักษาประตู . หกสิบเจ็ดการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นระหว่าง 17.858 H จากการสัมผัส ผู้รักษาประตูมีรวมลดลง ( p = 0.01 ) และการฝึกอบรม ( P = 0.007 ) การบาดเจ็บเกิดกว่าผู้เล่นสนามในขณะที่ไม่มีความแตกต่างกัน ( P = ได้รับบาดเจ็บในระหว่างการแข่งขัน 0.279 ) นอกจากนี้ ผู้รักษาประตูที่นำเสนอการลดการบาดเจ็บที่ : ไม่ติดต่อ ( p = 0.002 ) ผู้บาดเจ็บ ( p < 0.001 )สายพันธุ์ ( p < 0.001 ) ต้นขา ( p < 0.001 ) และเอ็นร้อยหวาย ( p = 0.038 ) adductor สายพันธุ์เป็นชนิดย่อยที่พบมากที่สุดของการบาดเจ็บสำหรับผู้รักษาประตูและอุบัติการณ์นี้สูงกว่าผู้รักษาประตูมากกว่าผู้เล่นสนาม ( P = 0.045 ) ในผู้รักษาประตู คือวางออกเวลาสำหรับ adductor สายพันธุ์ 2.5 ครั้งนานกว่าเพื่อขู่สายพันธุ์ มากกว่าหนึ่งในสามของ overuse มีอาการบาดเจ็บสะโพก และการบาดเจ็บที่ขาหนีบขณะที่ภาพรวมและบาดเจ็บร่างกายลดอุบัติการณ์ในผู้รักษาประตูเป็น น้อยกว่าในการเล่นสนาม ส่วนบนของร่างกายสูงขึ้น