Frowning, Kuroko inhaled shakily be

Frowning, Kuroko inhaled shakily before shaking her head, "It's not."

"Well, there must be something we can do," Saten-san brows furrowed as she leaned forward on the table top, "is there any way we can help? I mean," Saten-san glanced over at Uiharu-san and nudged her a little, "I mean, I may not be able to do much but Uiharu can—"

"The doctors said there was nothing we could do," Mikoto mumbled as she sat rigid in her chair, her eyes trained on the table, "if it could be fixed I would have done something about it already."

"Senpai…"

"This is crazy," Uiharu-san sniffled before wiping at her eyes roughly, "we can't just give up. There has to be something we can do," Uiharu-san glanced over at Kuroko with sad, darkened eyes, "we were supposed to become full Judgment members together," tears slipped down her cheeks as she sniffled once more, "How can we do that if you don't even remember the promise we made to one another?"

A stab of guilt hit Kuroko in the chest and she felt herself draw further in herself. She closed her eyes, taking a deep breath before looking up and leaning across the table.

What she did next surprised everyone, even herself.

She took Uiharu-san's hands in her own and gazed into her eyes with a conviction they were all familiar with though to varying degrees.

"I may not have my memories anymore but I can say with one hundred percent certainty that you are someone who is very important to me. I will forever cherish the fact that you cared enough about me to cry, Uiharu-san, and I will do everything in my power to make sure our promise is realized."

Uiharu-san's eyes widened at her words and she stared at Kuroko with an expression that quickly morphed from shock to determination. She squeezed Kuroko's hands tightly before giving her a watery smile.

"It's Uiharu. You call me Uiharu."

A look of surprise crossed Kuroko's face before she smirked and nodded, "Alright, Uiharu."

As the two girls giggled softly at one another, Ruiko frowned as she stared at Mikoto, who had grown progressively quieter and gloomier as the minutes passed. She made a note to ask Mikoto how she was coping before she grinned and slung an arm around Uiharu's shoulders.

"On that note, you can just call me 'Ruiko' if you want, Shirai-san. You were always too polite to drop the honorific—"

"I think I'd be more comfortable with 'Saten-san'," Kuroko muttered importantly and giggling when Ruiko made a show of dropping her head on the table before sitting up and placing her cheek on her hand with a grin.

"Shot down completely, huh?"

The corners of Mikoto's lips curled up into a small smile at the banter even as her heart grew heavy. While she was glad everything had worked out but she couldn't lie and say that she was exactly happy now. After all, nothing could change the fact that her best friend was gone.

No, I have to stop thinking like that, Mikoto squeezed her eyes shut as she clenched her jaw, she needs me, I can't keep acting selfishly. With this thought in mind, Mikoto forcefully swallowed back her bitterness and smiled cheerfully at her friends.

"Now that that's all out in the open, how about we get some dinner? I'm starved!"

The girls around the table quickly agreed to her words, picking up their menu's to order and spending the rest of their hour talking and laughing. So focused on acting normal, Mikoto didn't notice twin gazes full of worry watching her throughout the night.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Frowning, Kuroko สูดดม shakily ก่อนเขย่าหัวของเธอ "ไม่""ดี ต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่เราทำ งุ่นง่านเป็นเธอก็เอนไปข้างหน้าบนโต๊ะ คิ้ว Saten ซัง"จะมีวิธีที่เราสามารถช่วย ผมหมายถึง ซัง Saten พลุ่งพล่านซาน Uiharu และ nudged เธอเล็กน้อย, "ผมหมายถึง ฉันอาจไม่สามารถทำอะไรได้มาก แต่สามารถ Uiharu — ""แพทย์กล่าวเสร็จเราไม่ หล่อ mumbled ขณะที่เธอนั่งแข็งในเก้าอี้ของเธอ ดวงตาของเธอบนโต๊ะ การฝึกอบรม"ถ้าไม่ ฉันจะได้ทำอะไรกับมันแล้วกัน""Senpai...""เป็นบ้า sniffled Uiharu ซังก่อนเช็ดที่ดวงตาของเธอประมาณ "เราไม่เพียงให้เพิ่มขึ้น จะต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่เราทำ ซาน Uiharu พลุ่ง Kuroko ตาเศร้า มืด "เราก็ควรจะเป็น สมาชิกคำพิพากษาเต็ม," น้ำตาเล็ดรอดลงแก้มของเธอ ตามเธออีกที sniffled "สามารถเราอย่างไรว่า หากคุณยังจำสัญญาเราทำเพื่อคนอื่น"แทงความผิดตี Kuroko ในหน้าอก และเธอรู้สึกว่าตัวเองวาดไปในตัวเอง เธอปิดดวงตาของเธอ การหายใจลึก ๆ ก่อนขึ้น และเอียงอยู่โต๊ะสิ่งที่เธอไม่ถัดไปประหลาดใจทุกคน แม้แต่ตัวเองเธอเอามือ Uiharu-ซานในเธอเอง และจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยใจที่พวกเขาก็คุ้นเคยกับแม้จะแตกต่างกัน"ฉันอาจไม่มีความทรงจำของฉันอีกต่อไป แต่ฉันสามารถพูด ด้วยความมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า คุณเป็นคนที่สำคัญมาก ฉันตลอดไปจะหวงแหนความจริงที่ว่า คุณดูแลพอเกี่ยวกับฉันร้องไห้ ซาน Uiharu และฉันจะทำทุกอย่างในอำนาจของฉันให้แน่ใจว่า สัญญาของเราถูกรับรู้ "Uiharu-ซานตาถึงเวลาที่คำของเธอ และเธอจ้องที่ Kuroko กับนิพจน์ที่ปรับเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วจากช็อตเพื่อกำหนด เธอบีบมือของ Kuroko แน่นก่อนที่จะทำให้เธอยิ้มแฉะ"มันเป็น Uiharu คุณโทรกลับ Uiharu "ดูของแปลกใจข้ามหน้าของ Kuroko ก่อนเธอ smirked และเลย ต้อง "Alright, Uiharu"เป็นสองสาวกระดี๊กระด๊าไปเบา ๆ ที่อื่น Ruiko frowned ขณะที่เธอจ้องที่หล่อ ผู้ป่วยเงียบทุกที และ gloomier นาทีผ่านไป เธอทำหมายเหตุขอให้หล่ออย่างไรเธอก็รับมือก่อนเธอ grinned และสะพายแขนรอบไหล่ของ Uiharu"เมื่อทราบว่า คุณสามารถเพียงโทรหาฉัน 'Ruiko' ถ้าคุณต้องการ Shirai ซัง คุณสุภาพเสมอเกินไปปล่อยดำรงบรรดาศักดิ์ — ""ผมคิดว่า จะสะดวกสบายมากขึ้นกับ 'Saten ซัง' Kuroko ญี่ปุ่นสำคัญ และหัวเราะคิกคักเมื่อ Ruiko ทำโชว์ของปล่อยหัวของเธอบนโต๊ะก่อนนั่งอัพ และวางแก้มบนมือของเธอมีรอยยิ้มกว้าง"ยิงทั้งหมด ฮะ? "มุมของริมฝีปากของหล่อโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุขตลกแม้ในขณะที่หัวใจของเธอเติบโตหนัก ในขณะที่เธอยินดี ทุกอย่างได้ทำงานออก แต่เธอไม่ได้โกหก และบอกว่า เธอมีความสุขเหมือนตอนนี้ หลังจากที่ทุก ไม่อาจเปลี่ยนความจริงที่ว่า เพื่อนสนิทของเธอก็หายไปไม่ ฉันต้องหยุดคิดเช่นนั้น หล่อคั้นดวงตาของเธอปิดเธอกัดกรามของเธอ เธอต้องการฉัน ฉันไม่สามารถเก็บรักษาการ selfishly นี้คิดในใจ หล่อประกลับกลืนความขมขื่นของเธอ แล้วยิ้มงสดที่เพื่อนของเธอ"ตอนนี้ที่เป็นออกทั้งหมดในการเปิด วิธีการเกี่ยวกับเราได้อาหารบางอย่าง หิว"สาว ๆ ไปได้อย่างรวดเร็วยอมรับคำของเธอ รับสั่งของเมนู และการใช้จ่ายส่วนเหลือของชั่วโมงการพูดคุย และหัวเราะ ดังนั้น เน้นการทำหน้าที่ปกติ หล่อไม่ได้สังเกตเห็นทวิ gazes เต็มกังวลดูเธอตลอดทั้งคืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุ่ย, Kuroko สูดดมตัวสั่นก่อนที่จะสั่นหัวของเธอ "มันไม่ได้." "ดีต้องมีบางอย่างที่เราสามารถทำได้" คิ้ว Saten ซังรอยย่นขณะที่เธอโน้มตัวไปข้างหน้าบนโต๊ะ "จะมีวิธีใด ๆ ที่เราสามารถช่วยเหลือหรือไม่ ผมหมายถึง "Saten ซังชำเลืองมองไปที่ Uiharu ซังและสะกิดเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ " ฉันหมายความว่าฉันอาจจะไม่สามารถที่จะทำมาก แต่ Uiharu can- " " หมอบอกว่าไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้ "Mikoto พึมพำ ขณะที่เธอนั่งแข็งในเก้าอี้ของเธอดวงตาของเธอได้รับการฝึกฝนบนโต๊ะ "ถ้ามันจะได้รับการแก้ไขผมจะทำอะไรกับมันอยู่แล้ว." "Senpai ... " "นี่คือบ้า" Uiharu ซัง sniffled ก่อนที่จะเช็ดที่ตาของเธอ ประมาณว่า "เราไม่สามารถเพียงแค่ให้ขึ้น. จะต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่เราสามารถทำได้มี" Uiharu ซังชำเลืองมองไปที่ Kuroko กับเศร้าดวงตามืด "เราควรจะกลายเป็นสมาชิกคำพิพากษาเต็มรูปแบบด้วยกัน" น้ำตาเล็ดรอดเธอลง แก้มขณะที่เธอ sniffled อีกครั้ง "วิธีที่เราสามารถทำอย่างนั้นถ้าคุณจำไม่ได้ว่าสัญญาที่เราทำกับคนอื่น?" แทงผิดตี Kuroko ในหน้าอกและเธอรู้สึกว่าตัวเองวาดต่อไปในตัวเอง เธอปิดตาของเธอ, การหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะมองขึ้นและพิงบนโต๊ะ. สิ่งที่เธอทำประหลาดใจต่อไปทุกคนแม้ตัวเอง. เธอเอามือ Uiharu ซังในของเธอเองและจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอกับความเชื่อมั่นที่พวกเขาทุกคนคุ้นเคยกับ แต่ที่แตกต่างองศา. "ผมอาจจะไม่ได้มีความทรงจำของฉันอีกต่อไป แต่ผมสามารถพูดด้วยความมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าคุณเป็นคนที่มีความสำคัญมากกับผม. ฉันตลอดไปจะหวงแหนความจริงที่ว่าคุณได้รับการดูแลเพียงพอเกี่ยวกับฉันจะร้องไห้ Uiharu- SAN และฉันจะทำทุกอย่างในอำนาจของฉันเพื่อให้แน่ใจว่าสัญญาของเราจะรู้. " ตา Uiharu ซังกว้างที่คำพูดของเธอและเธอจ้องที่ Kuroko กับการแสดงออกที่ได้อย่างรวดเร็วปรับเปลี่ยนจากการกระแทกกับการกำหนด เธอบีบมือ Kuroko ของแน่นก่อนที่จะให้เธอมีรอยยิ้มแหยะ. "มัน Uiharu. คุณโทรหาฉัน Uiharu." มองของความประหลาดใจข้ามใบหน้า Kuroko ของก่อนที่เธอ smirked และพยักหน้า "เอาล่ะ Uiharu." ขณะที่ทั้งสองสาวหัวเราะคิกคักเบา ๆ ที่อีกคนหนึ่ง , Ruiko ขมวดคิ้วขณะที่เธอจ้องมองมาที่ Mikoto ที่เติบโตก้าวหน้าที่เงียบสงบและ gloomier นาทีที่ผ่านมา เธอทำบันทึกที่จะถาม Mikoto วิธีการที่เธอได้รับการรับมือก่อนที่เธอจะยิ้มและคล้องแขนรอบไหล่ Uiharu 's. "เมื่อทราบว่าคุณก็สามารถโทรหาฉัน' Ruiko 'ถ้าคุณต้องการ Shirai ซัง. คุณได้เสมอสุภาพเกินไปที่จะลดลง honorific- " " ผมคิดว่าผมจะสะดวกสบายมากขึ้นด้วย 'Saten ซัง' "Kuroko พึมพำสำคัญและหัวเราะคิกคักเมื่อ Ruiko ทำให้การแสดงของการวางหัวของเธอบนโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งและวางแก้มของเธออยู่ในมือของเธอกับ รอยยิ้ม. "ยิงลงอย่างสมบูรณ์ฮะ?" มุมริมฝีปากของ Mikoto ขดเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ล้อเล่นแม้ในขณะที่หัวใจของเธอเติบโตหนัก ขณะที่เธอกำลังทุกอย่างดีใจที่ได้ทำงานออก แต่เธอไม่สามารถโกหกและบอกว่าเธอมีความสุขในขณะนี้ว่า หลังจากที่ทุกคนไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอก็หายไป. ไม่ฉันต้องหยุดคิดเช่นนั้น Mikoto บีบปิดตาของเธอขณะที่เธอกำแน่นขากรรไกรของเธอที่เธอต้องการฉันฉันไม่สามารถให้ทำหน้าที่อย่างเห็นแก่ตัว ด้วยความคิดนี้ในใจ Mikoto กลืนกินอย่างแข็งขันกลับขมขื่นของเธอและยิ้มอย่างมีความสุขที่เพื่อน ๆ ของเธอ. "ตอนนี้นั่นคือทั้งหมดที่ออกในการเปิดวิธีการเกี่ยวกับที่เราได้รับอาหารเย็นบางหรือไม่ฉันหิวโหย!" หญิงรอบโต๊ะได้อย่างรวดเร็วตกลงที่จะ คำพูดของเธอยกขึ้นเมนูของพวกเขาในการสั่งซื้อและการใช้จ่ายส่วนที่เหลือของการพูดคุยชั่วโมงของพวกเขาและหัวเราะ ดังนั้นมุ่งเน้นไปที่การทำหน้าที่ปกติ Mikoto ไม่ได้สังเกตแฝดจ้องเต็มไปด้วยความกังวลดูเธอตลอดทั้งคืน