In Hinduism, Bhakti refers to relig

In Hinduism, Bhakti refers to religious devotion of a devotee in the worship of the divine. Within Hinduism, it is the love felt by the worshipper towards the personal God, a concept expressed in Hindu theology as Iṣṭa-devatā.
Bhakti can be used of either tradition of Hindu devotionalism, Shaivaism or Vaishnavism. While bhakti as designating a religious path is already a central concept in the Bhagavad Gita, it rises to importance in the medieval history of Hinduism, where the Bhakti movement saw a rapid growth of bhakti beginning in Southern India with the Vaisnava Alvars (6th-9th century CE) and Saiva Nayanars (5th-10 th century CE), who spread bhakti poetry and devotion throughout India by the 12th-18th century CE.
The simple definition of bhakti is love, and how does one experience this feeling and express it? The famous discussion between Yagnyavalkya and Maitreyi in the Brihadharanyaka Upanishad makes it clear that one’s love for people, places and objects is always coloured by the fluctuations one experiences. In such a situation, unselfish love remains an impossibility.
But when the love is directed towards the Supreme Lord, He is sought for His sake alone by the true bhakta. There is no question of any personal gain except the yearning for closeness with Him. Only overwhelming love for and devotion to God takes centre stage in the bhakta’s entire consciousness. The sole purpose of life now becomes God, and this makes his thought, word and deed an offering to Him. All the senses with their propensity to seek their objects in the external world now converge in God realisation. The sense of ‘I’ and ‘Mine’ (a compulsive hurdle to the spiritual aspirant) that easily robs one of true identity is thus kept at a safe distance in such a state of mind.
This feeling that one cannot be without the Lord is the underlying bhava of bhakti and the gopis exemplify this in their longing for union with the Lord. They were able to attain the goal that the greatest of rishis and seers have been striving for through austere penance and practices. They were able to eschew all worldly considerations and seek the Lord with single-minded love.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในศาสนาฮินดูภักติหมายถึงความจงรักภักดีทางศาสนาของผู้ศรัทธาในการนมัสการของพระเจ้า ภายในฮินดูก็คือความรักความรู้สึกที่มีต่อผู้นับถือพระเจ้าส่วนบุคคลที่เป็นแนวคิดที่แสดงในธรรมในศาสนาฮินดูเป็น ISTA-Devata.
ภักติสามารถนำมาใช้อย่างใดอย่างหนึ่งของประเพณีของ devotionalism ฮินดู Shaivaism หรือไวษณพ ในขณะที่ภักติกำหนดเป็นเส้นทางทางศาสนาที่มีอยู่แล้วเป็นแนวคิดที่สำคัญในภควัทคีตาก็เพิ่มขึ้นถึงความสำคัญในประวัติศาสตร์ในยุคกลางของศาสนาฮินดูที่เคลื่อนไหวภักติเห็นการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของภักติเริ่มต้นในภาคใต้ของประเทศอินเดียที่มี Vaisnava Alvars (6-9 ศตวรรษที่ซีอี) และ Saiva Nayanars (5-10 ศตวรรษซีอี) ที่แพร่กระจายบทกวีภักติและความจงรักภักดีทั่วประเทศอินเดียโดยศตวรรษที่ 12 ที่ 18 CE.
ความหมายง่ายๆของภักติเป็นความรักและวิธีการที่ไม่หนึ่งประสบการณ์ความรู้สึกนี้และแสดงมันได้หรือไม่ การอภิปรายที่มีชื่อเสียงระหว่าง Yagnyavalkya และ Maitreyi ใน Brihadharanyaka อุปนิษัททำให้มันชัดเจนว่ารักสำหรับคนสถานที่และวัตถุที่เป็นสีเสมอโดยความผันผวนของหนึ่งประสบการณ์ ในสถานการณ์ดังกล่าวยังคงเป็นความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวไปไม่ได้.
แต่เมื่อความรักเป็นผู้กำกับที่มีต่อพระเจ้าศาลฎีกาเขาเป็นที่ต้องการเพื่อประโยชน์ของเขาเพียงอย่างเดียวโดย Bhakta จริง มีคำถามของผลประโยชน์ส่วนตัวใด ๆ ยกเว้นโหยหาสำหรับความใกล้ชิดกับพระองค์ไม่เป็น ความรักอย่างท่วมท้นเฉพาะและความจงรักภักดีต่อพระเจ้าใช้เวทีกลางในจิตสำนึกของทั้ง Bhakta วัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวของชีวิตตอนนี้กลายเป็นพระเจ้าและสิ่งนี้ทำให้เขาคิดคำพูดและการกระทำที่เสนอขายต่อพระองค์ ความรู้สึกทั้งหมดที่มีนิสัยชอบของพวกเขาที่จะแสวงหาวัตถุในโลกภายนอกในขณะนี้มาบรรจบกันในสำนึกของพระเจ้า ความรู้สึกของ 'I' และ 'เหมือง (อุปสรรค์ที่ต้องกระทำเพื่อแสวงหาทางจิตวิญญาณ) ที่ได้อย่างง่ายดายปล้นหนึ่งในตัวตนที่แท้จริงจะถูกเก็บไว้ดังนั้นในระยะที่ปลอดภัยในรัฐดังกล่าวของจิตใจ.
ความรู้สึกนี้ว่าหนึ่งไม่สามารถจะไม่พระเจ้าคือ bhava พื้นฐานของภักติและ gopis เป็นตัวอย่างในความปรารถนาของพวกเขาเพื่อความเป็นเอกภาพกับพระเจ้า พวกเขาสามารถที่จะบรรลุเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ Rishis และพยากรณ์ได้รับการมุ่งมั่นในการผ่านตบะและการปฏิบัติที่เคร่งครัด พวกเขาก็สามารถที่จะหลีกเลี่ยงการพิจารณาทางโลกและแสวงหาพระเจ้าด้วยความรักเดียวใจเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในศาสนาฮินดู อัฐบริขาร หมายถึงความจงรักภักดีศาสนาของผู้นับถือศรัทธาในการบูชาพระเจ้า ในศาสนาฮินดู เป็นรักที่รู้สึก โดยนมัสการต่อพระเจ้าส่วนบุคคล แนวคิดที่แสดงออกในศาสนาฮินดูที่ผมṣṭ a-devat อุบาสก .
Bhakti สามารถใช้ทั้งประเพณีของชาวฮินดู devotionalism shaivaism , หรือแบคทีเรีย .ในขณะที่ภักติเป็นกำหนดเส้นทางศาสนา ก็เป็นแนวคิดสำคัญในภควัทคีตา มันก็ขึ้นให้ความสำคัญในประวัติศาสตร์ยุคกลางของศาสนาฮินดู ซึ่งการเคลื่อนไหวภักติเห็นการเติบโตอย่างรวดเร็วของ Bhakti เริ่มต้นในภาคใต้ของอินเดียกับ vaisnava alvars ( ศตวรรษที่ 6th-9th CE ) และ saiva nayanars ( ศตวรรษที่ 5th-10 th CE )ผู้กระจาย Bhakti บทกวีและความจงรักภักดีทั่วประเทศอินเดียโดยศตวรรษที่ 12th-18th CE
นิยามง่ายๆของ Bhakti คือ ความรัก และวิธีไม่สัมผัสความรู้สึกนี้และแสดงมัน การสนทนาระหว่าง yagnyavalkya ที่มีชื่อเสียง และ maitreyi ใน brihadharanyaka upanishad ทำให้มันชัดเจนว่าคนที่เขารักผู้คน สถานที่ และวัตถุที่เป็นสีโดยหนึ่งของประสบการณ์ในสถานการณ์เช่นนี้ ความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว ยังคงเป็นไปไม่ได้ .
แต่เมื่อความรักคือโดยตรงต่อพระเจ้าสูงสุด เขาแสวงหาของเขาเองคนเดียว โดย bhakta จริง มีคำถามใดๆได้ยกเว้นโหยหาความสนิทสนมกับเขา แต่ยุ่งยาก ความรักความจงรักภักดีและพระเจ้าจะใช้เวลาเวทีกลางในการ bhakta ทั้งสติจุดประสงค์ของชีวิตตอนนี้จะกลายเป็นพระเจ้า และมันทำให้เขาคิด คำพูดและการกระทำบูชาเขา ทุกความรู้สึกมีความโน้มเอียงที่จะแสวงหาวัตถุของพวกเขาในโลกภายนอกแล้วบรรจบในพระเจ้าความเข้าใจ ความรู้สึกของ ' ฉัน ' และ ' ฉัน ' ( กีดขวางนักเลง aspirant มโนมัยเพื่อ ) ง่ายๆปล้นหนึ่งของตัวตนที่แท้จริง จึงอยู่ที่ระยะห่างที่ปลอดภัย เช่น สภาพจิตใจ
รู้สึกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพระเจ้าอยู่ภายใต้ภาวะของ Bhakti และ gopis ยกตัวอย่างในความปรารถนาของพวกเขาสำหรับสหภาพกับพระเจ้า พวกเขาสามารถที่จะบรรลุเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ rishis หยั่งรู้ได้มุ่งมั่นและเอาจริงเอาจังด้วยตบะและการปฏิบัติ พวกเขาสามารถหลบเลี่ยงการพิจารณาทางโลกทั้งหมด และแสวงหาพระเจ้าด้วย
รัก มุ่งมั่น