This section elaborates further on the research gap. For example, stud การแปล - This section elaborates further on the research gap. For example, stud ไทย วิธีการพูด

This section elaborates further on

This section elaborates further on the research gap. For example, studies have shown that there are over 200 countries in the world (Balakrishnan, 2008; Morgan, Hastings & Prichard, 2012); and about 2 million destinations to visit (Balakrishnan, 2008); and almost all of them practice or engage in destination marketing (Balakrishnan, 2008; Morgan, Hastings & Prichard, 2012). Hence, the management and marketing of tourism destinations cannot be underestimated especially in rural tourism destinations. However, despite the important position of destination management and marketing organisation (DMMO), there is a lack of DMMO specifically established for rural tourism destination. In addition, there is also a dearth of academic research on its roles in relation to rural tourism destination. In most destinations, the existing DMMOs at the national, state and regional levels are responsible forthe marketing of rural tourism destination. The rationale for given the responsibility to one of the three DMMOs that is, national tourism organisations, regional tourism organisations and state tourism organisations is the assumption that a common problem of tourism development and marketing in rural destination is its limited drawing power(Cai, 2002). In addition, Cai (2002 p.738) mentioned that “individual rural destinations are often too small to form a critical mass required of a primary destination”. However, recent study revealed that a single rural destination is capable of increasing and maintaining the number of tourist arrivals. For example, a research conducted at the Forest of Dean, a rural tourism destination in the United Kingdom indicates that the forest (destination) has developed a character of its own with a unique culture, traditions and dialect, markedly different from other neighbouring communities, and has been described as one of the memorable rural tourism destinations (Greaves & Skinner,2010). Likewise, Pike (2008) noted that regional tourism organisations are often responsible for the marketing of destinations such as cities, towns, villages, coastal resorts areas, islands and rural areas. As a result there is a lack of adequate coverage and focus on how these multiple destinations should be marketed and promoted effectively. Besides, there are factors such as time constraints, human and financial resources that have imposed limitations on the activities of regional tourism organisations in rural destinations. To address these challenges, Pike (2008) suggest the formation of a local tourism office or destination marketing organisation in conjunction with the local government authority and cooperative association of tourism businesses. This view is consistent with the recent studies conducted by Pearce and Schanzel (2013 p.141) that “destinations need to be managed”. The studies were conducted in Rotorua, Wellington and Franz Josef in New Zealand. It was found that Franz Josef – a rural tourism destination is the only study context out of the three destinations “with an explicit destination management plan” (Pearce & Schamzel, 2013 p. 143). The study recommends that future research should be extended to other destinations (including rural destinations) in particular on how tourist experiences influenced by destination management (Pearce & Schamzel, 2013 p.144). This view is shared by Pike and Page (2014 p.217) that there is a need to research into “what extent is the destination marketing organisation is responsible for the competitiveness of the destination?”. This is necessary because the existing destination management organisations and destination marketing organisations at national, state and regional levels have not been able to market, manage and brand rural tourism destinations competitively compared to other urban and well established tourism destinations.
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
This section elaborates further on the research gap. For example, studies have shown that there are over 200 countries in the world (Balakrishnan, 2008; Morgan, Hastings & Prichard, 2012); and about 2 million destinations to visit (Balakrishnan, 2008); and almost all of them practice or engage in destination marketing (Balakrishnan, 2008; Morgan, Hastings & Prichard, 2012). Hence, the management and marketing of tourism destinations cannot be underestimated especially in rural tourism destinations. However, despite the important position of destination management and marketing organisation (DMMO), there is a lack of DMMO specifically established for rural tourism destination. In addition, there is also a dearth of academic research on its roles in relation to rural tourism destination. In most destinations, the existing DMMOs at the national, state and regional levels are responsible forthe marketing of rural tourism destination. The rationale for given the responsibility to one of the three DMMOs that is, national tourism organisations, regional tourism organisations and state tourism organisations is the assumption that a common problem of tourism development and marketing in rural destination is its limited drawing power(Cai, 2002). In addition, Cai (2002 p.738) mentioned that “individual rural destinations are often too small to form a critical mass required of a primary destination”. However, recent study revealed that a single rural destination is capable of increasing and maintaining the number of tourist arrivals. For example, a research conducted at the Forest of Dean, a rural tourism destination in the United Kingdom indicates that the forest (destination) has developed a character of its own with a unique culture, traditions and dialect, markedly different from other neighbouring communities, and has been described as one of the memorable rural tourism destinations (Greaves & Skinner,2010). Likewise, Pike (2008) noted that regional tourism organisations are often responsible for the marketing of destinations such as cities, towns, villages, coastal resorts areas, islands and rural areas. As a result there is a lack of adequate coverage and focus on how these multiple destinations should be marketed and promoted effectively. Besides, there are factors such as time constraints, human and financial resources that have imposed limitations on the activities of regional tourism organisations in rural destinations. To address these challenges, Pike (2008) suggest the formation of a local tourism office or destination marketing organisation in conjunction with the local government authority and cooperative association of tourism businesses. This view is consistent with the recent studies conducted by Pearce and Schanzel (2013 p.141) that “destinations need to be managed”. The studies were conducted in Rotorua, Wellington and Franz Josef in New Zealand. It was found that Franz Josef – a rural tourism destination is the only study context out of the three destinations “with an explicit destination management plan” (Pearce & Schamzel, 2013 p. 143). The study recommends that future research should be extended to other destinations (including rural destinations) in particular on how tourist experiences influenced by destination management (Pearce & Schamzel, 2013 p.144). This view is shared by Pike and Page (2014 p.217) that there is a need to research into “what extent is the destination marketing organisation is responsible for the competitiveness of the destination?”. This is necessary because the existing destination management organisations and destination marketing organisations at national, state and regional levels have not been able to market, manage and brand rural tourism destinations competitively compared to other urban and well established tourism destinations.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]
คัดลอก!
This section elaborates further on the research gap. For example, studies have shown that there are over 200 countries in the world (Balakrishnan, 2008; Morgan, Hastings & Prichard, 2012); and about 2 million destinations to visit (Balakrishnan, 2008); and almost all of them practice or engage in destination marketing (Balakrishnan, 2008; Morgan, Hastings & Prichard, 2012). Hence, the management and marketing of tourism destinations cannot be underestimated especially in rural tourism destinations. However, despite the important position of destination management and marketing organisation (DMMO), there is a lack of DMMO specifically established for rural tourism destination. In addition, there is also a dearth of academic research on its roles in relation to rural tourism destination. In most destinations, the existing DMMOs at the national, state and regional levels are responsible forthe marketing of rural tourism destination. The rationale for given the responsibility to one of the three DMMOs that is, national tourism organisations, regional tourism organisations and state tourism organisations is the assumption that a common problem of tourism development and marketing in rural destination is its limited drawing power(Cai, 2002). In addition, Cai (2002 p.738) mentioned that “individual rural destinations are often too small to form a critical mass required of a primary destination”. However, recent study revealed that a single rural destination is capable of increasing and maintaining the number of tourist arrivals. For example, a research conducted at the Forest of Dean, a rural tourism destination in the United Kingdom indicates that the forest (destination) has developed a character of its own with a unique culture, traditions and dialect, markedly different from other neighbouring communities, and has been described as one of the memorable rural tourism destinations (Greaves & Skinner,2010). Likewise, Pike (2008) noted that regional tourism organisations are often responsible for the marketing of destinations such as cities, towns, villages, coastal resorts areas, islands and rural areas. As a result there is a lack of adequate coverage and focus on how these multiple destinations should be marketed and promoted effectively. Besides, there are factors such as time constraints, human and financial resources that have imposed limitations on the activities of regional tourism organisations in rural destinations. To address these challenges, Pike (2008) suggest the formation of a local tourism office or destination marketing organisation in conjunction with the local government authority and cooperative association of tourism businesses. This view is consistent with the recent studies conducted by Pearce and Schanzel (2013 p.141) that “destinations need to be managed”. The studies were conducted in Rotorua, Wellington and Franz Josef in New Zealand. It was found that Franz Josef – a rural tourism destination is the only study context out of the three destinations “with an explicit destination management plan” (Pearce & Schamzel, 2013 p. 143). The study recommends that future research should be extended to other destinations (including rural destinations) in particular on how tourist experiences influenced by destination management (Pearce & Schamzel, 2013 p.144). This view is shared by Pike and Page (2014 p.217) that there is a need to research into “what extent is the destination marketing organisation is responsible for the competitiveness of the destination?”. This is necessary because the existing destination management organisations and destination marketing organisations at national, state and regional levels have not been able to market, manage and brand rural tourism destinations competitively compared to other urban and well established tourism destinations.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
ส่วนนี้ elaborates เพิ่มเติมในช่องว่างงานวิจัย ตัวอย่าง การศึกษาได้แสดงว่า มีกว่า 200 ประเทศทั่วโลก ( Balakrishnan , 2008 ; มอร์แกน เฮสติ้ง&พริเชิร์ด , 2012 ) และประมาณ 2 ล้านสถานที่ให้เยี่ยมชม ( Balakrishnan , 2008 ) ; และเกือบทั้งหมดของพวกเขาการปฏิบัติหรือมีส่วนร่วมในตลาดปลายทาง ( Balakrishnan , 2008 ; &พริเชิร์ด เฮสติ้งส์ , มอร์แกน 2012 ) ดังนั้นการจัดการและการตลาดของจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวไม่สามารถ underestimated โดยเฉพาะอย่างยิ่งในจุดหมายการท่องเที่ยวในชนบท อย่างไรก็ตาม แม้จะมีตำแหน่งที่สำคัญของการจัดการปลายทางและองค์กรด้านการตลาด ( dmmo ) ไม่มี dmmo เฉพาะจัดตั้งขึ้นปลายทางการท่องเที่ยวชนบท นอกจากนี้มีความขาดแคลนของวิชาการวิจัยบทบาทของมันในความสัมพันธ์กับปลายทางการท่องเที่ยวชนบท ในสถานที่ส่วนใหญ่ dmmos ที่มีอยู่ในประเทศ รัฐและท้องถิ่นระดับ การตลาดในความรับผิดชอบของจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวในชนบท เหตุผลที่ให้ความรับผิดชอบกับหนึ่งในสามของ dmmos นั่นคือ องค์กรการท่องเที่ยวแห่งชาติองค์กรการท่องเที่ยวของภูมิภาคและองค์กรการท่องเที่ยวรัฐเป็นสมมติฐานว่าปัญหาทั่วไปของการพัฒนาการท่องเที่ยวและการตลาดในชนบท คือ อำนาจของปลายทางแบบจำกัด ( CAI , 2002 ) นอกจากนี้ คอมพิวเตอร์ช่วยสอน ( 2002 p.738 ) กล่าวว่า " สถานที่ชนบทบุคคลมักจะมีขนาดเล็กเกินไปที่จะสร้างมวลวิกฤติต้องการปลายทางหลัก " อย่างไรก็ตามการศึกษาล่าสุดพบว่า แม้แต่ชนบทปลายทางคือความสามารถในการเพิ่มและรักษาจำนวนนักท่องเที่ยวที่เดินทางมา ตัวอย่างเช่น การวิจัยที่ดำเนินการในป่าแห่งดีน จุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวชนบทในอังกฤษ พบว่า ป่า ( ปลายทาง ) ได้พัฒนาตัวละครของตัวเองที่มีเอกลักษณ์ ประเพณี และภาษาถิ่นชนิดที่แตกต่างจากชุมชนอื่น ๆที่อยู่ใกล้เคียง และได้รับการอธิบายเป็นหนึ่งในจุดหมายการท่องเที่ยวที่น่าจดจำในชนบท ( กรีฟ&สกินเนอร์ , 2010 ) อนึ่ง ไพค์ ( 2551 ) กล่าวว่าองค์กรการท่องเที่ยวภูมิภาคมักจะเป็นผู้รับผิดชอบการตลาดของสถานที่ เช่น เมือง เมือง หมู่บ้าน พื้นที่ชายฝั่งทะเลรีสอร์ท , เกาะและชนบทเป็นผลให้มีการขาดของความคุ้มครองที่เพียงพอ และมุ่งเน้นวิธีการหลายสถานที่เหล่านี้ควรจะเด็ดขาด และเลื่อนตำแหน่งได้อย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ ยังมีปัจจัยต่างๆ เช่น ข้อจำกัดด้านเวลา ด้านทรัพยากรมนุษย์และการเงินที่กำหนดข้อ จำกัด เกี่ยวกับกิจกรรมขององค์กรการท่องเที่ยวระดับภูมิภาคในสถานที่ชนบท เพื่อรับมือกับความท้าทายเหล่านี้ไพค์ ( 2008 ) แนะนำการ ท่องเที่ยว สำนักงานท้องถิ่นหรือองค์กรการตลาดปลายทางร่วมกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และ สหกรณ์ สมาคม ธุรกิจการท่องเที่ยว มุมมองนี้สอดคล้องกับการศึกษาล่าสุดที่จัดทำโดย เพียร์ซ และ schanzel ( 2013 p.141 ) ว่า " คุณต้องจัดการ " การศึกษาได้ดำเนินการใน Rotorua ,เวลลิงตัน และฟรานซ์โจเซฟในนิวซีแลนด์ พบว่า Franz Josef –ปลายทางท่องเที่ยวชนบท คือ ศึกษาเฉพาะบริบทของสามจุดหมายปลายทาง " กับการจัดการปลายทางชัดเจนแผน " ( เพียร์ซ& schamzel 2013 หน้า 143 )จากการศึกษามีข้อเสนอแนะว่า การวิจัยครั้งต่อไปควรขยายไปยังจุดหมายปลายทางอื่น ๆ ( รวมถึงสถานที่ชนบท ) โดยเฉพาะในประสบการณ์การท่องเที่ยวที่ได้รับอิทธิพลจากการจัดการปลายทาง ( เพียร์ซ& schamzel 2013 p.144 ) มุมมองนี้จะใช้ร่วมกันโดยหอกและหน้า ( 2014 หน้า217 ) นั้น จำเป็นต้องมีการวิจัยใน " สิ่งที่ขอบเขตเป็นปลายทางที่องค์กรด้านการตลาดเป็นผู้รับผิดชอบการแข่งขันของปลายทาง ? " นี้เป็นสิ่งจำเป็นเนื่องจากการจัดการองค์กรที่มีอยู่และปลายทางปลายทางตลาดองค์กรในระดับชาติ และระดับภูมิภาค รัฐยังไม่ได้ตลาดการจัดการแบรนด์และสามารถแข่งขันได้เมื่อเทียบกับ อื่น ๆจุดหมายปลายทางของการท่องเที่ยวชนบทเมืองและจัดตั้งขึ้นรวมทั้งการท่องเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยว
การแปล กรุณารอสักครู่..
　
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: