- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Tomorr ow I die. Tomorr ow Idie, an
Tomorr ow I die. Tomorr ow I
die, and today I want to tell the
world what happened and thus
perhaps free my soul from the
horrible weight which lies upon
it.
But listen! Listen, and
you shall hear how I have been
destroyed.
When I was a child I had a
natural goodness of soul which
led me to love animals — all
kinds of animals, but especially
those animals we call pets, animals
which have learned to live
with men and share their homes
with them. There is something
in the love of these animals which
speaks directly to the heart of the man who has learned from experience
how uncertain
and changeable is the love of other men.
I was quite young when I married. You will understand the joy I
felt to find that my wife shared with me my love for animals. Quickly
she got for us several pets of the most likeable
kind. We had birds,
some goldfish, a fine dog, and a cat.
The cat was a beautiful animal, of unusually large size, and
entirely black. I named the cat Pluto, and it was the pet I liked best.
I alone fed it, and it followed me all around the house. It was even
with difficulty that I stopped it from following
me through the streets.
Our friendship lasted, in this manner, for several years, during
which, however, my own character became greatly changed. I began
to drink too much wine and other strong drinks. As the days passed
I became less loving in my manner; I became quick to anger; I forgot
how to smile and laugh. My wife — yes, and my pets, too, all except
the cat — were made to feel the change in my character.
One night I came home quite late from the inn, where I now
spent more and more time drinking. Walking with uncertain
step,
I made my way with effort into the house. As I entered I saw — or
thought I saw — that Pluto, the cat, was trying to stay out of my way,
to avoid me. This action, by an animal which I had thought still loved
me, made me angry beyond reason. My soul seemed to fly from my
body. I took a small knife out of my coat and opened it. Then I took
the poor animal by the neck and with one quick movement I cut out
one of its fear-filled eyes!
Slowly the cat got well. The hole where its eye had been was not
a pretty thing to look at, it is true; but the cat no longer appeared to
suffer any pain. As might be expected, however, it ran from me in fear
whenever I came near. Why should it not run? Yet this did not fail
to anger me. I felt growing inside myself a new feeling. Who has not,
a hundred times, found himself doing wrong, doing some evil thing
for no other reason than because he knows he should not? Are not
we humans at all times pushed, ever driven in some unknown way to
break the law just because we understand it to be the law?
One day, in cold blood, I tied a strong rope around the cat’s neck,
and taking it down into the cellar under the house I hung it from one
of the wood beams above my head. I hung it there until it was dead.
I hung it there with tears in my eyes, I hung it because I knew it had
loved me, because I felt it had given me no reason to hurt it, because
I knew that my doing so was a wrong so great, a sin so deadly that it
would place my soul forever outside the reach of the love of God!
That same night, as I lay sleeping, I heard through my open window
the cries of our neighbors. I jumped from my bed and found that
the entire house was filled with fire. It was only with great difficulty
that my wife and I escaped. And when we were out of the house, all wecould do was stand and watch it burn to the ground. I thought of the
cat as I watched it burn, the cat whose dead body I had left hanging in
the cellar. It seemed almost that the cat had in some mysterious way
caused the house to burn so that it could make me pay for my evil act,
so that it could take revenge upon me.
Months went by, and I could not drive the thought of the cat out
of my mind. One night I sat in the inn, drinking, as usual. In the corner
I saw a dark object that I had not seen before. I went over to see
what it could be. It was a cat, a cat almost exactly like Pluto. I touched
it with my hand and petted it, passing my hand softly along its back.
The cat rose and pushed its back against my hand.
Suddenly I realized that I wanted the cat. I offered to buy it from
the innkeeper, but he claimed he had never seen the animal before.
As I left the inn, it followed me, and I allowed it to do so. It soon
became a pet of both my wife and myself.
The morning after I
brought it home, however, I discovered
that this cat, like Pluto,
had only one eye. How was it
possible that I had not noticed
this the night before? This fact
only made my wife love the
cat more. But I, myself, found
a feeling of dislike growing in
me. My growing dislike of the
animal only seemed to increase
its love for me. It followed
me, followed me everywhere,
always. When I sat, it lay down
under my chair. When I stood
up it got between my feet and
nearly made me fall. Wherever
I went, it was always there. At
night I dreamed of it. And I
began to hate that cat!
One day my wife called to
me from the cellar of the old
building where we were now forced to live. As I went down the stairs,
the cat, following me as always, ran under my feet and nearly threw
me down.
In sudden anger, I took a knife and struck wildly at the cat.
Quickly my wife put out her hand and stopped my arm. This only
increased my anger and, without thinking, I turned and put the knife’s
point deep into her heart! She fell to the floor and died without a
sound.
I spent a few moments looking for the cat, but it was gone. And I
had other things to do, for I knew I must do something with the body,
and quickly. Suddenly I noted a place in the wall of the cellar where
stones had been added to the wall to cover an old fireplace which
was no longer wanted. The walls were not very strongly built, and I
found I could easily take down those stones. Behind them there was,
as I knew there must be, a hole just big enough to hold the body. With
much effort I put the body in and carefully put the stones back in their
place. I was pleased to see that it was quite impossible for anyone to
know that a single stone had been moved.
Days passed. Still there was no cat. A few people came and asked
about my wife; but I answered them easily. Then one day several officers
of the police came. Certain that they could find nothing, I asked
them in and went with them as they searched.
Finally they searched the cellar from end to end. I watched them
quietly, and, as I expected, they noticed nothing. But as they started
up the stairs again, I felt myself driven by some unknown inner force
to let them know, to make them know, that I had won the battle.
“The walls of this building,” I said, “are very strongly built; it is a
fine old house.” And as I spoke I struck with my stick that very place
in the wall behind which was the body of my wife. Immediately I felt a
cold feeling up and down my back as we heard coming out of the wall
itself a horrible cry.
For one short moment the officers stood looking at each other.
Then quickly they began to pick at the stones, and in a short time
they saw before them the body of my wife, black with dried blood and
smelling of decay. On the body’s head, its one eye filled with fire, its
wide open mouth the color of blood, sat the cat, crying out its revenge!
die, and today I want to tell the
world what happened and thus
perhaps free my soul from the
horrible weight which lies upon
it.
But listen! Listen, and
you shall hear how I have been
destroyed.
When I was a child I had a
natural goodness of soul which
led me to love animals — all
kinds of animals, but especially
those animals we call pets, animals
which have learned to live
with men and share their homes
with them. There is something
in the love of these animals which
speaks directly to the heart of the man who has learned from experience
how uncertain
and changeable is the love of other men.
I was quite young when I married. You will understand the joy I
felt to find that my wife shared with me my love for animals. Quickly
she got for us several pets of the most likeable
kind. We had birds,
some goldfish, a fine dog, and a cat.
The cat was a beautiful animal, of unusually large size, and
entirely black. I named the cat Pluto, and it was the pet I liked best.
I alone fed it, and it followed me all around the house. It was even
with difficulty that I stopped it from following
me through the streets.
Our friendship lasted, in this manner, for several years, during
which, however, my own character became greatly changed. I began
to drink too much wine and other strong drinks. As the days passed
I became less loving in my manner; I became quick to anger; I forgot
how to smile and laugh. My wife — yes, and my pets, too, all except
the cat — were made to feel the change in my character.
One night I came home quite late from the inn, where I now
spent more and more time drinking. Walking with uncertain
step,
I made my way with effort into the house. As I entered I saw — or
thought I saw — that Pluto, the cat, was trying to stay out of my way,
to avoid me. This action, by an animal which I had thought still loved
me, made me angry beyond reason. My soul seemed to fly from my
body. I took a small knife out of my coat and opened it. Then I took
the poor animal by the neck and with one quick movement I cut out
one of its fear-filled eyes!
Slowly the cat got well. The hole where its eye had been was not
a pretty thing to look at, it is true; but the cat no longer appeared to
suffer any pain. As might be expected, however, it ran from me in fear
whenever I came near. Why should it not run? Yet this did not fail
to anger me. I felt growing inside myself a new feeling. Who has not,
a hundred times, found himself doing wrong, doing some evil thing
for no other reason than because he knows he should not? Are not
we humans at all times pushed, ever driven in some unknown way to
break the law just because we understand it to be the law?
One day, in cold blood, I tied a strong rope around the cat’s neck,
and taking it down into the cellar under the house I hung it from one
of the wood beams above my head. I hung it there until it was dead.
I hung it there with tears in my eyes, I hung it because I knew it had
loved me, because I felt it had given me no reason to hurt it, because
I knew that my doing so was a wrong so great, a sin so deadly that it
would place my soul forever outside the reach of the love of God!
That same night, as I lay sleeping, I heard through my open window
the cries of our neighbors. I jumped from my bed and found that
the entire house was filled with fire. It was only with great difficulty
that my wife and I escaped. And when we were out of the house, all wecould do was stand and watch it burn to the ground. I thought of the
cat as I watched it burn, the cat whose dead body I had left hanging in
the cellar. It seemed almost that the cat had in some mysterious way
caused the house to burn so that it could make me pay for my evil act,
so that it could take revenge upon me.
Months went by, and I could not drive the thought of the cat out
of my mind. One night I sat in the inn, drinking, as usual. In the corner
I saw a dark object that I had not seen before. I went over to see
what it could be. It was a cat, a cat almost exactly like Pluto. I touched
it with my hand and petted it, passing my hand softly along its back.
The cat rose and pushed its back against my hand.
Suddenly I realized that I wanted the cat. I offered to buy it from
the innkeeper, but he claimed he had never seen the animal before.
As I left the inn, it followed me, and I allowed it to do so. It soon
became a pet of both my wife and myself.
The morning after I
brought it home, however, I discovered
that this cat, like Pluto,
had only one eye. How was it
possible that I had not noticed
this the night before? This fact
only made my wife love the
cat more. But I, myself, found
a feeling of dislike growing in
me. My growing dislike of the
animal only seemed to increase
its love for me. It followed
me, followed me everywhere,
always. When I sat, it lay down
under my chair. When I stood
up it got between my feet and
nearly made me fall. Wherever
I went, it was always there. At
night I dreamed of it. And I
began to hate that cat!
One day my wife called to
me from the cellar of the old
building where we were now forced to live. As I went down the stairs,
the cat, following me as always, ran under my feet and nearly threw
me down.
In sudden anger, I took a knife and struck wildly at the cat.
Quickly my wife put out her hand and stopped my arm. This only
increased my anger and, without thinking, I turned and put the knife’s
point deep into her heart! She fell to the floor and died without a
sound.
I spent a few moments looking for the cat, but it was gone. And I
had other things to do, for I knew I must do something with the body,
and quickly. Suddenly I noted a place in the wall of the cellar where
stones had been added to the wall to cover an old fireplace which
was no longer wanted. The walls were not very strongly built, and I
found I could easily take down those stones. Behind them there was,
as I knew there must be, a hole just big enough to hold the body. With
much effort I put the body in and carefully put the stones back in their
place. I was pleased to see that it was quite impossible for anyone to
know that a single stone had been moved.
Days passed. Still there was no cat. A few people came and asked
about my wife; but I answered them easily. Then one day several officers
of the police came. Certain that they could find nothing, I asked
them in and went with them as they searched.
Finally they searched the cellar from end to end. I watched them
quietly, and, as I expected, they noticed nothing. But as they started
up the stairs again, I felt myself driven by some unknown inner force
to let them know, to make them know, that I had won the battle.
“The walls of this building,” I said, “are very strongly built; it is a
fine old house.” And as I spoke I struck with my stick that very place
in the wall behind which was the body of my wife. Immediately I felt a
cold feeling up and down my back as we heard coming out of the wall
itself a horrible cry.
For one short moment the officers stood looking at each other.
Then quickly they began to pick at the stones, and in a short time
they saw before them the body of my wife, black with dried blood and
smelling of decay. On the body’s head, its one eye filled with fire, its
wide open mouth the color of blood, sat the cat, crying out its revenge!
0/5000
Tomorr ow I die. Tomorr ow Idie, and today I want to tell theworld what happened and thusperhaps free my soul from thehorrible weight which lies uponit.But listen! Listen, andyou shall hear how I have beendestroyed.When I was a child I had anatural goodness of soul whichled me to love animals — allkinds of animals, but especiallythose animals we call pets, animalswhich have learned to livewith men and share their homeswith them. There is somethingin the love of these animals whichspeaks directly to the heart of the man who has learned from experiencehow uncertainand changeable is the love of other men.I was quite young when I married. You will understand the joy Ifelt to find that my wife shared with me my love for animals. Quicklyshe got for us several pets of the most likeablekind. We had birds,some goldfish, a fine dog, and a cat.The cat was a beautiful animal, of unusually large size, andentirely black. I named the cat Pluto, and it was the pet I liked best.I alone fed it, and it followed me all around the house. It was evenwith difficulty that I stopped it from followingme through the streets.Our friendship lasted, in this manner, for several years, duringwhich, however, my own character became greatly changed. I beganto drink too much wine and other strong drinks. As the days passedI became less loving in my manner; I became quick to anger; I forgothow to smile and laugh. My wife — yes, and my pets, too, all exceptthe cat — were made to feel the change in my character.One night I came home quite late from the inn, where I nowspent more and more time drinking. Walking with uncertainstep,I made my way with effort into the house. As I entered I saw — orthought I saw — that Pluto, the cat, was trying to stay out of my way,to avoid me. This action, by an animal which I had thought still lovedme, made me angry beyond reason. My soul seemed to fly from mybody. I took a small knife out of my coat and opened it. Then I tookthe poor animal by the neck and with one quick movement I cut outone of its fear-filled eyes!Slowly the cat got well. The hole where its eye had been was nota pretty thing to look at, it is true; but the cat no longer appeared tosuffer any pain. As might be expected, however, it ran from me in fearwhenever I came near. Why should it not run? Yet this did not failto anger me. I felt growing inside myself a new feeling. Who has not,a hundred times, found himself doing wrong, doing some evil thingfor no other reason than because he knows he should not? Are notwe humans at all times pushed, ever driven in some unknown way tobreak the law just because we understand it to be the law?One day, in cold blood, I tied a strong rope around the cat’s neck,and taking it down into the cellar under the house I hung it from oneof the wood beams above my head. I hung it there until it was dead.I hung it there with tears in my eyes, I hung it because I knew it hadloved me, because I felt it had given me no reason to hurt it, becauseI knew that my doing so was a wrong so great, a sin so deadly that itwould place my soul forever outside the reach of the love of God!That same night, as I lay sleeping, I heard through my open windowthe cries of our neighbors. I jumped from my bed and found thatthe entire house was filled with fire. It was only with great difficultythat my wife and I escaped. And when we were out of the house, all wecould do was stand and watch it burn to the ground. I thought of thecat as I watched it burn, the cat whose dead body I had left hanging inthe cellar. It seemed almost that the cat had in some mysterious waycaused the house to burn so that it could make me pay for my evil act,so that it could take revenge upon me.Months went by, and I could not drive the thought of the cat outof my mind. One night I sat in the inn, drinking, as usual. In the cornerI saw a dark object that I had not seen before. I went over to seewhat it could be. It was a cat, a cat almost exactly like Pluto. I touchedit with my hand and petted it, passing my hand softly along its back.The cat rose and pushed its back against my hand.Suddenly I realized that I wanted the cat. I offered to buy it fromthe innkeeper, but he claimed he had never seen the animal before.As I left the inn, it followed me, and I allowed it to do so. It soonbecame a pet of both my wife and myself.
The morning after I
brought it home, however, I discovered
that this cat, like Pluto,
had only one eye. How was it
possible that I had not noticed
this the night before? This fact
only made my wife love the
cat more. But I, myself, found
a feeling of dislike growing in
me. My growing dislike of the
animal only seemed to increase
its love for me. It followed
me, followed me everywhere,
always. When I sat, it lay down
under my chair. When I stood
up it got between my feet and
nearly made me fall. Wherever
I went, it was always there. At
night I dreamed of it. And I
began to hate that cat!
One day my wife called to
me from the cellar of the old
building where we were now forced to live. As I went down the stairs,
the cat, following me as always, ran under my feet and nearly threw
me down.
In sudden anger, I took a knife and struck wildly at the cat.
Quickly my wife put out her hand and stopped my arm. This only
increased my anger and, without thinking, I turned and put the knife’s
point deep into her heart! She fell to the floor and died without a
sound.
I spent a few moments looking for the cat, but it was gone. And I
had other things to do, for I knew I must do something with the body,
and quickly. Suddenly I noted a place in the wall of the cellar where
stones had been added to the wall to cover an old fireplace which
was no longer wanted. The walls were not very strongly built, and I
found I could easily take down those stones. Behind them there was,
as I knew there must be, a hole just big enough to hold the body. With
much effort I put the body in and carefully put the stones back in their
place. I was pleased to see that it was quite impossible for anyone to
know that a single stone had been moved.
Days passed. Still there was no cat. A few people came and asked
about my wife; but I answered them easily. Then one day several officers
of the police came. Certain that they could find nothing, I asked
them in and went with them as they searched.
Finally they searched the cellar from end to end. I watched them
quietly, and, as I expected, they noticed nothing. But as they started
up the stairs again, I felt myself driven by some unknown inner force
to let them know, to make them know, that I had won the battle.
“The walls of this building,” I said, “are very strongly built; it is a
fine old house.” And as I spoke I struck with my stick that very place
in the wall behind which was the body of my wife. Immediately I felt a
cold feeling up and down my back as we heard coming out of the wall
itself a horrible cry.
For one short moment the officers stood looking at each other.
Then quickly they began to pick at the stones, and in a short time
they saw before them the body of my wife, black with dried blood and
smelling of decay. On the body’s head, its one eye filled with fire, its
wide open mouth the color of blood, sat the cat, crying out its revenge!
The morning after I
brought it home, however, I discovered
that this cat, like Pluto,
had only one eye. How was it
possible that I had not noticed
this the night before? This fact
only made my wife love the
cat more. But I, myself, found
a feeling of dislike growing in
me. My growing dislike of the
animal only seemed to increase
its love for me. It followed
me, followed me everywhere,
always. When I sat, it lay down
under my chair. When I stood
up it got between my feet and
nearly made me fall. Wherever
I went, it was always there. At
night I dreamed of it. And I
began to hate that cat!
One day my wife called to
me from the cellar of the old
building where we were now forced to live. As I went down the stairs,
the cat, following me as always, ran under my feet and nearly threw
me down.
In sudden anger, I took a knife and struck wildly at the cat.
Quickly my wife put out her hand and stopped my arm. This only
increased my anger and, without thinking, I turned and put the knife’s
point deep into her heart! She fell to the floor and died without a
sound.
I spent a few moments looking for the cat, but it was gone. And I
had other things to do, for I knew I must do something with the body,
and quickly. Suddenly I noted a place in the wall of the cellar where
stones had been added to the wall to cover an old fireplace which
was no longer wanted. The walls were not very strongly built, and I
found I could easily take down those stones. Behind them there was,
as I knew there must be, a hole just big enough to hold the body. With
much effort I put the body in and carefully put the stones back in their
place. I was pleased to see that it was quite impossible for anyone to
know that a single stone had been moved.
Days passed. Still there was no cat. A few people came and asked
about my wife; but I answered them easily. Then one day several officers
of the police came. Certain that they could find nothing, I asked
them in and went with them as they searched.
Finally they searched the cellar from end to end. I watched them
quietly, and, as I expected, they noticed nothing. But as they started
up the stairs again, I felt myself driven by some unknown inner force
to let them know, to make them know, that I had won the battle.
“The walls of this building,” I said, “are very strongly built; it is a
fine old house.” And as I spoke I struck with my stick that very place
in the wall behind which was the body of my wife. Immediately I felt a
cold feeling up and down my back as we heard coming out of the wall
itself a horrible cry.
For one short moment the officers stood looking at each other.
Then quickly they began to pick at the stones, and in a short time
they saw before them the body of my wife, black with dried blood and
smelling of decay. On the body’s head, its one eye filled with fire, its
wide open mouth the color of blood, sat the cat, crying out its revenge!
การแปล กรุณารอสักครู่..
Tomorr โอ๊ยฉันตาย Tomorr โอ๊ยฉันตายและวันนี้ฉันต้องการจะบอกโลกสิ่งที่เกิดขึ้นจึงอาจจะฟรีจิตวิญญาณของฉันจากน้ำหนักที่น่ากลัวซึ่งอยู่เมื่อมัน. แต่ฟัง! ฟังและคุณจะได้ยินว่าฉันได้รับการทำลาย. ตอนที่ผมยังเป็นเด็กผมมีความดีงามตามธรรมชาติของจิตวิญญาณที่ทำให้ฉันรักสัตว์- ทุกชนิดของสัตว์โดยเฉพาะอย่างยิ่งสัตว์เหล่านั้นที่เราเรียกสัตว์เลี้ยงสัตว์ที่ได้เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่กับผู้ชายและแบ่งปันบ้านของพวกเขากับพวกเขา มีบางอย่างที่อยู่ในความรักของสัตว์เหล่านี้ที่พูดโดยตรงกับใจของคนที่ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ที่วิธีการที่มีความไม่แน่นอนและอาจมีการเปลี่ยนแปลงคือความรักของคนอื่น. ฉันยังเด็กมากเมื่อฉันแต่งงาน คุณจะเข้าใจความสุขที่ผมรู้สึกว่าจะพบว่าภรรยาของฉันร่วมกับฉันรักของฉันสำหรับสัตว์ ได้อย่างรวดเร็วเธอได้สำหรับเราสัตว์เลี้ยงหลายที่ชื่นชอบมากที่สุดชนิด เรามีนกปลาทองบางสุนัขที่ดีและแมว. แมวเป็นสัตว์ที่สวยงามที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติและทั้งสีดำ ผมตั้งชื่อแมวดาวพลูโตและมันก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่ฉันชอบที่ดีที่สุด. ฉันคนเดียวที่เลี้ยงมันและมันก็เดินตามฉันทุกรอบบ้าน มันก็ยิ่งด้วยความยากลำบากที่ผมหยุดได้จากต่อไปนี้ฉันผ่านถนน. มิตรภาพของเรายังคงอยู่ในลักษณะนี้เป็นเวลาหลายปีในช่วงซึ่ง แต่ตัวละครของตัวเองกลายเป็นที่การเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ผมเริ่มที่จะดื่มไวน์มากเกินไปและเครื่องดื่มอื่น ๆ ที่แข็งแกร่ง ในฐานะที่เป็นวันที่ผ่านมาผมจะกลายเป็นความรักน้อยลงในลักษณะของข้าพเจ้า ฉันกลายเป็นโกรธ; ฉันลืมวิธีการที่จะยิ้มและหัวเราะ ภรรยาของฉัน - ใช่และสัตว์เลี้ยงของฉันเหมือนกันทั้งหมดยกเว้นแมว-. ทำให้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวละครของฉันคืนหนึ่งฉันมาที่บ้านค่อนข้างปลายจากโรงแรมที่ตอนนี้ผมใช้เวลาดื่มเวลามากขึ้นและอื่นๆ เดินไปพร้อมกับความไม่แน่นอนขั้นตอนที่ผมทำวิธีของฉันมีความพยายามเข้ามาในบ้าน ขณะที่ผมเข้ามาผมเห็น - หรือคิดว่าฉันเห็น- ที่ดาวพลูโตแมวได้พยายามที่จะอยู่ออกจากทางของฉันที่จะหลีกเลี่ยงฉัน การดำเนินการนี้โดยสัตว์ที่ฉันเคยคิดว่ายังรักฉันทำให้ฉันโกรธเกินกว่าเหตุผล จิตวิญญาณของฉันดูเหมือนจะบินจากฉันร่างกาย ผมเอามีดขนาดเล็กออกมาจากเสื้อของฉันและเปิดมัน จากนั้นผมก็เอาสัตว์ที่น่าสงสารคอและมีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วผมตัดออกหนึ่งในสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของมัน! ช้าแมวได้ดี หลุมที่ตาได้รับไม่ได้เป็นสิ่งที่สวยจะมองไปที่มันเป็นความจริง; แต่แมวไม่ได้ดูเหมือนจะประสบความเจ็บปวดใด ๆ ในฐานะที่เป็นอาจจะคาดหวัง แต่มันวิ่งจากฉันในความหวาดกลัวทุกครั้งที่ผมเข้ามาใกล้ ทำไมมันไม่ทำงาน? แต่นี้ไม่ได้ล้มเหลวที่จะโกรธผม ผมรู้สึกตัวเองที่เพิ่มขึ้นภายในความรู้สึกใหม่ ที่มีไม่ได้เป็นร้อย ๆ ครั้งพบว่าตัวเองทำผิดทำบางสิ่งที่ชั่วร้ายไม่มีเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าเขาไม่ควร? ไม่ได้ที่มนุษย์เราตลอดเวลาผลักดันการขับเคลื่อนที่เคยมีในบางวิธีที่ไม่รู้จักผิดกฎหมายเพียงเพราะเราเข้าใจว่ามันจะเป็นกฎหมายหรือไม่วันหนึ่งอย่างเลือดเย็นผมผูกเชือกที่แข็งแกร่งรอบคอของแมวและนำมันลงเข้าไปในห้องใต้ดินใต้บ้านที่ผมแขวนได้จากหนึ่งของคานไม้เหนือหัวของฉัน ผมแขวนมันมีจนกว่าจะตาย. ผมแขวนมันมีด้วยน้ำตาในดวงตาของฉันฉันแขวนมันเพราะฉันรู้ว่ามันได้รักฉันเพราะฉันรู้สึกว่ามันมีให้ฉันมีเหตุผลที่จะทำร้ายมันไม่เพราะผมรู้ว่าการทำของฉันดังนั้นเป็นที่ไม่ถูกต้องเพื่อที่ดีเป็นบาปร้ายแรงเพื่อว่ามันจะวางจิตวิญญาณของฉันตลอดไปนอกการเข้าถึงของความรักของพระเจ้า! คืนเดียวกันนั้นขณะที่ผมนอนหลับผมได้ยินผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ของฉันเสียงร้องของเพื่อนบ้านของเรา ฉันกระโดดลงมาจากเตียงของฉันและพบว่าบ้านทั้งที่เต็มไปด้วยไฟ มันเป็นเพียงด้วยความยากลำบากที่ผมและภรรยาหนีของฉัน และเมื่อเราออกจากบ้าน wecould ทั้งหมดจะได้รับการยืนและดูมันเผาไปที่พื้น ผมคิดว่าของแมวเป็นฉันดูมันเผาแมวที่มีศพฉันได้ซ้ายที่แขวนอยู่ในห้องใต้ดิน มันดูเหมือนเกือบทุกอย่างที่แมวมีในบางวิธีที่ลึกลับที่เกิดจากบ้านไปเผาเพื่อที่จะสามารถทำให้ฉันจ่ายสำหรับการกระทำที่ชั่วร้ายของฉันเพื่อที่จะสามารถแก้แค้นฉัน. เดือนที่ผ่านไปและผมก็ไม่สามารถขับรถความคิดของ แมวออกมาจากใจของฉัน คืนหนึ่งผมนั่งในโรงแรมดื่มตามปกติ ในมุมที่ผมเห็นวัตถุสีดำที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมไปที่จะเห็นสิ่งที่มันอาจจะเป็น มันเป็นแมวแมวเกือบจะเหมือนกับดาวพลูโต ฉันสัมผัสมันด้วยมือของฉันและมัน petted ผ่านมือของฉันเบา ๆ พร้อมหลังของมัน. แมวเพิ่มขึ้นและผลักดันให้กลับของกับมือของฉัน. ทันใดนั้นผมตระหนักว่าผมอยากแมว ผมเสนอที่จะซื้อมันจากเจ้าของโรงแรม แต่เขาอ้างว่าเขาไม่เคยเห็นสัตว์ก่อน. ในฐานะที่ผมออกจากโรงแรมก็ตามฉันและฉันได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนั้น ไม่ช้ามันก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของภรรยาทั้งสองของฉันและตัวเอง. ตอนเช้าหลังจากที่ฉันนำมันกลับบ้านแต่ที่ผมค้นพบว่าแมวนี้เช่นดาวพลูโตมีตาเพียงข้างเดียว วิธีที่มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมไม่ได้สังเกตเห็นนี้คืนมาก่อนหรือไม่ ความจริงเรื่องนี้เท่านั้นที่ทำให้ภรรยาของฉันรักแมวมากขึ้น แต่ผมเองพบความรู้สึกของความไม่ชอบในการเจริญเติบโตของผม ไม่ชอบการเจริญเติบโตของฉันของสัตว์ที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเพียงความรักสำหรับฉัน มันตามฉันตามฉันทุกที่เสมอ เมื่อผมนั่งก็ล้มตัวลงนอนภายใต้เก้าอี้ของฉัน เมื่อผมยืนขึ้นมันก็ระหว่างเท้าของฉันและเกือบทำให้ผมตกอยู่ เมื่อใดก็ตามที่ผมไปมันก็มักจะมี ในคืนที่ฉันฝันของมัน และผมก็เริ่มที่จะเกลียดแมวนั้นวันหนึ่งภรรยาของฉันเรียกให้ฉันจากห้องเก็บของเดิมอาคารที่เราถูกบังคับในขณะนี้จะมีชีวิตอยู่ ขณะที่ผมเดินลงบันไดแมวต่อไปนี้ฉันเช่นเคยวิ่งอยู่ใต้ฝ่าเท้าของฉันและเกือบโยนฉันลง. ความโกรธอย่างฉับพลันผมเอามีดและหลงลำพองที่แมว. ได้อย่างรวดเร็วภรรยาของฉันใส่ออกมือของเธอและหยุดของฉัน แขน นี้จะเพิ่มขึ้นความโกรธของเราและโดยไม่คิดฉันหันและนำมีดที่จุดลึกลงไปในหัวใจของเธอ! เธอล้มลงกับพื้นและเสียชีวิตโดยไม่ต้องเสียง. ผมใช้เวลาสักครู่มองหาแมว แต่มันก็หายไป และฉันมีสิ่งอื่น ๆ ที่จะทำสำหรับผมรู้ว่าผมต้องทำอะไรกับร่างกายได้อย่างรวดเร็วและ ทันใดนั้นผมตั้งข้อสังเกตขึ้นในผนังของห้องใต้ดินที่เป็นหินได้รับการเพิ่มผนังเพื่อให้ครอบคลุมเตาผิงเก่าที่ได้รับไม่ต้องการอีกต่อไป ผนังถูกไม่ได้สร้างขึ้นอย่างมากและผมพบว่าผมสามารถจะใช้ก้อนหินเหล่านั้น อยู่เบื้องหลังพวกเขามี, เท่าที่ฉันรู้ว่าจะต้องมีหลุมเพียงขนาดใหญ่พอที่จะถือร่างกาย ด้วยความพยายามมากฉันใส่ร่างกายในและระมัดระวังการวางหินของพวกเขากลับมาอยู่ในสถานที่ ผมยินดีที่จะเห็นว่ามันก็ค่อนข้างเป็นไปไม่ได้สำหรับทุกคนที่จะรู้ว่าหินเดียวได้ถูกย้าย. วันผ่านไป ยังคงมีเป็นแมวไม่มี ไม่กี่คนที่เข้ามาและถามเกี่ยวกับภรรยาของฉัน; แต่ผมตอบได้อย่างง่ายดาย แล้ววันหนึ่งหลายเจ้าหน้าที่ตำรวจมา บางอย่างที่พวกเขาสามารถหาอะไรที่ผมถามพวกเขาในการไปกับเขาขณะที่พวกเขาค้นหา. ในที่สุดพวกเขาค้นหาห้องใต้ดินจากปลายที่จะจบ ผมเฝ้าดูพวกเขาอย่างเงียบ ๆ และที่ผมคาดว่าพวกเขาสังเกตเห็นอะไร แต่ในขณะที่พวกเขาเริ่มต้นขึ้นบันไดอีกครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเองได้แรงหนุนจากแรงภายในที่ไม่รู้จักที่จะปล่อยให้พวกเขารู้ว่าจะทำให้พวกเขารู้ว่าผมได้รับรางวัลการต่อสู้. "ผนังของอาคารนี้" ผมพูดว่า "เป็นอย่างมาก สร้างขึ้น; เป็นบ้านเก่าที่ดี. "และที่ผมพูดผมหลงด้วยไม้ของฉันที่วางมากในผนังด้านหลังซึ่งเป็นร่างของภรรยาผม ทันทีที่ฉันรู้สึกว่ามีความรู้สึกเย็นขึ้นและลงด้านหลังของฉันในขณะที่เราได้ยินเสียงออกมาจากผนังตัวเองเป็นหนทางที่น่ากลัว. สำหรับช่วงเวลาหนึ่งสั้นเจ้าหน้าที่ยืนมองที่แต่ละอื่น ๆ . แล้วอย่างรวดเร็วพวกเขาเริ่มที่จะเลือกที่ก้อนหินและในระยะสั้น เวลาที่พวกเขาเห็นพวกเขาก่อนที่ร่างของภรรยาผมสีดำมีเลือดแห้งและกลิ่นของการสลายตัว บนหัวของร่างกายหนึ่งตาที่เต็มไปด้วยไฟที่กว้างเปิดปากสีของเลือดนั่งแมวร้องไห้ออกมาแก้แค้นของมัน!
การแปล กรุณารอสักครู่..
พรุ่ โอ๊ยตาย พรุ่ . . ผม
ตาย และวันนี้ฉันต้องการที่จะบอกโลกสิ่งที่เกิดขึ้นดังนั้น
บางทีฟรีจิตวิญญาณของฉันจาก
น่ากลัวน้ำหนักซึ่งอยู่บน
.
แต่ฟัง ฟังนะ
คุณจะได้ยินว่าฉันได้ทำลาย
.
เมื่อฉันยังเด็กฉันได้
ความดีตามธรรมชาติของจิตวิญญาณที่ทำให้ผมรักสัตว์ -
ชนิดของสัตว์ แต่สัตว์เหล่านั้น เราเรียกสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะ
, สัตว์ซึ่งต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตกับคนร่วมบ้าน
กับพวกเขา มีอะไรในความรักของสัตว์เหล่านี้
พูดที่ตรงหัวใจของผู้ชายที่ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ว่า ไม่แน่ใจ
และสามารถเปลี่ยนแปลงได้ คือ ความรักของผู้ชายอื่น ๆ .
ผมค่อนข้างอ่อน เมื่อผมแต่งงาน คุณจะเข้าใจว่าความสุขฉัน
รู้สึกพบว่าภรรยาของฉันที่ฉันรักสัตว์ รวดเร็ว
เธอได้ให้เราหลายสัตว์เลี้ยงของชนิดน่าคบหา
ที่สุด เรามีนก
บางปลาทอง สุนัขได้ และแมว
แมวเป็นสัตว์ที่สวยงาม มีขนาดใหญ่ผิดปกติ และ
ทั้งหมดสีดำ ฉันตั้งชื่อแมวพลูโต และเป็นสัตว์เลี้ยงที่ฉันชอบที่ดีที่สุด .
ฉันคนเดียวที่ได้รับ และมันก็ตามมาอยู่รอบ ๆบ้าน มันก็ยากที่ฉันหยุดมัน
ฉันจากต่อไปนี้
ผ่านถนน
ตาย และวันนี้ฉันต้องการที่จะบอกโลกสิ่งที่เกิดขึ้นดังนั้น
บางทีฟรีจิตวิญญาณของฉันจาก
น่ากลัวน้ำหนักซึ่งอยู่บน
.
แต่ฟัง ฟังนะ
คุณจะได้ยินว่าฉันได้ทำลาย
.
เมื่อฉันยังเด็กฉันได้
ความดีตามธรรมชาติของจิตวิญญาณที่ทำให้ผมรักสัตว์ -
ชนิดของสัตว์ แต่สัตว์เหล่านั้น เราเรียกสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะ
, สัตว์ซึ่งต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตกับคนร่วมบ้าน
กับพวกเขา มีอะไรในความรักของสัตว์เหล่านี้
พูดที่ตรงหัวใจของผู้ชายที่ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ว่า ไม่แน่ใจ
และสามารถเปลี่ยนแปลงได้ คือ ความรักของผู้ชายอื่น ๆ .
ผมค่อนข้างอ่อน เมื่อผมแต่งงาน คุณจะเข้าใจว่าความสุขฉัน
รู้สึกพบว่าภรรยาของฉันที่ฉันรักสัตว์ รวดเร็ว
เธอได้ให้เราหลายสัตว์เลี้ยงของชนิดน่าคบหา
ที่สุด เรามีนก
บางปลาทอง สุนัขได้ และแมว
แมวเป็นสัตว์ที่สวยงาม มีขนาดใหญ่ผิดปกติ และ
ทั้งหมดสีดำ ฉันตั้งชื่อแมวพลูโต และเป็นสัตว์เลี้ยงที่ฉันชอบที่ดีที่สุด .
ฉันคนเดียวที่ได้รับ และมันก็ตามมาอยู่รอบ ๆบ้าน มันก็ยากที่ฉันหยุดมัน
ฉันจากต่อไปนี้
ผ่านถนน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Financial support
- 工作这么多，我一个人真的忙不过如此
- hose bibb
- คุณช่วยตัวเอง
- Pattama Lenuwat---10/21/2015 06:08:13 PM
- ฉันไม่เคยเจอพวกเขามาก่อนเลย
- Seed
- The stress of people occurs anywhere and
- etiquette
- What is he?
- ฉันเพิ่งถึงห้องพัก
- I bring the results from program to offe
- characterization
- I hope get well
- ฉันรับรู้ข่าวสารเกี่ยวกับพวกหลอกลวงต้มตุ
- วีซ่าของคุณอยู่ไทยได้กี่เดือน
- ฉันมีเรียนที่มหาลัย และ ที่โรงเรียนสอนภา
- I hope get well
- Water conservation and storageWater is p
- Restaurant
- ฉันขอโทษ
- หิมะ
- ไม่ต้องกังวลฉันเข้าใจ
- วีซ่าของคุณอยู่ไทยได้กี่เดือน
