3.0 THEORETICAL BACKGROUND 3.1 Mech

3.0 THEORETICAL BACKGROUND
3.1 Mechanisms of Chloride Ion Transport Capillary absorption, hydrostatic pressure, and diffusion are the means by which chloride ions can penetrate concrete. The most familiar method is diffusion, the movement of chloride ions under a concentration gradient. For this to occur, the concrete must have a continuous liquid phase and there must be a chloride ion concentration gradient. 2 A second mechanism for chloride ingress is permeation, driven by pressure gradients. If there is an applied hydraulic head on one face of the concrete and chlorides are present, they may permeate into the concrete. A situation where a hydraulic head is maintained on a highway structure is rare, however. A more common transport method is absorption. As a concrete surface is exposed to the environment, it will undergo wetting and drying cycles. When water (possibly containing chlorides) encounters a dry surface, it will be drawn into the pore structure though capillary suction. Absorption is driven by moisture gradients. Typically, the depth of drying is small, however, and this transport mechanism will not, by itself, bring chlorides to the level of the reinforcing steel unless the concrete is of extremely poor quality and the reinforcing steel is shallow. It does serve to quickly bring chlorides to some depth in the concrete and reduce the distance that they must diffuse to reach the rebar [Thomas, et al., 1995]. Of the three transport mechanisms described above that can bring chlorides into the concrete to the level of the rebar, the principal method is that of diffusion. It is rare for a significant hydraulic head to be exerted on the structure, and the effect of absorption is typically limited to a shallow cover region. In the bulk of the concrete, the pores remain saturated and chloride ion movement is controlled by concentration gradients. A fuller review of the theory of diffusion is presented in the following section.
3.2 Chloride Diffusion: A Brief Review of the Underlying Theory Chloride diffusion into concrete, like any diffusion process, is controlled by Fick’s First Law, which, in the one-dimensional situation normally considered, states: J D dC dx = - eff (1) where J is the flux of chloride ions, Deff is the effective diffusion coefficient (see below), C is the concentration of chloride ions and x is a position variable. In practical terms, this equation is only useful after steady-state conditions have been reached, i.e. there is no change in concentration with time. It can be used, however, to derive the relevant equation for non-steady conditions (when concentrations are changing), often referred to as Fick’s Second Law: ¶ ¶ ¶ ¶ C t D C x = eff 2 2 (2) which includes the effect of changing concentration with time (t). This has been solved using the boundary condition C(x =0, t >0) = C0 (the surface concentration is constant at C0), the initial condition C(x >0, t=0) = 0 (the initial concentration in the concrete is 0) and the infinite point condition C(x =¥, t >0) = 0 (far enough away from the surface, the concentration will always be 0). The solution is: C x t C erf x D t eff ( , ) 0 1 4 = - æ è ç ç ö ø ÷ ÷ (3) where erf(y) is the error function, a mathematical construct found in math tables or as a function in common computer spreadsheets. For concrete, there are some factors that interfere with simple interpretation of diffusion data. First of all, the chloride ions are not diffusing through a homogeneous solution. Concrete is a porous matrix that has both solid and liquid components. The diffusion through the solid portion of the matrix is negligible when compared to the rate of diffusion through the pore structure. The rate of diffusion is thus controlled not only by the diffusion coefficient through the pore solution but by the physical characteristics of the capillary pore structure. This effect is normally considered implicitly, however, and the effective diffusion coefficient of the chlorides into the concrete as a whole is considered, called here Deff. Other influences are discussed below.
3.3 Properties of the Concrete that Affect the Chloride Penetration Rate The rate of ingress of chlorides into concrete depends on the pore structure of the concrete, which is affected by factors including materials, construction practices, and age. The penetrability of concrete is obviously related to the pore structure of the cement paste matrix. This will be influenced by the water-cement ratio of the concrete, the inclusion of supplementary cementing materials which serve to subdivide the pore structure [McGrath, 1996], and the degree of hydration of the concrete. The older the concrete, the greater amount of hydration that has occurred and thus the more highly developed will be the pore structure. This is especially true for concrete containing slower reacting supplementary cementing materials such as fly ash that require a longer time to hydrate [Tang and Nilsson, 1992; Bamforth, 1995]. Another influence on the pore structure is the temperature that is experienced at the time of casting. High-temperature curing accelerates the curing process so that at young concrete ages, a hightemperature cured concrete will be more mature and thus have a better resistance to chloride ion penetration than a normally-cured, otherwise identical, concrete at the same at age. However, at later ages when the normally-cured concrete has a chance to hydrate more fully, it will have a lower chloride ion diffusion coefficient than the high-temperature-cured concrete [Detwiler, et al., 1991; Cao and Detwiler, 1996]. This finding has been attributed to the coarse initial structure that is developed in the high-temperature-cured concrete due to its initial rapid rate of hydration as well as the possible development of initialinternal microcracking. The rate of chloride penetration into concrete is affected by the chloride binding capacity of the concrete. Concrete is not inert relative to the chlorides in the pore solution. A portion of the chloride ions reacts with the concrete matrix becoming either chemically or physically bound, and this binding 4 reduces the rate of diffusion. However, if the diffusion coefficient is measured after steady-state conditions have been reached, then all the binding can be presumed to have taken place and this effect will not then be observed. If a steady state condition has not been reached, then not all the binding will have occurred and this will affect the results. The chloride binding capacity is controlled by the cementing materials used in the concrete. The inclusion of supplementary cementing materials affects binding, though the exact influence is unclear [Byfors, 1986; Rasheeduzafar, et al., 1992; Sandberg and Larrson, 1993; Thomas, et al., 1995]. Also, the C3A content of the cement influences its binding capacity, with increased C3A content leading to increased binding [Holden, et al., 1983; Midgely and Illston, 1984; Hansson and Sorenson, 1990].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.0 เบื้องหลังทฤษฎี 3.1 กลไกดูดซึมคลอไรด์ไอออนขนส่งเส้นเลือดฝอย ความดัน และแพร่เป็นวิธีที่ โดยคลอไรด์ที่ประจุสามารถเจาะคอนกรีต วิธีการคุ้นเคยมากที่สุดคือ แพร่ การเคลื่อนที่ของประจุคลอไรด์ภายใต้การไล่ระดับความเข้มข้น นี้เกิดขึ้น คอนกรีตต้องมีเฟสของเหลวอย่างต่อเนื่อง และต้องมีการไล่ระดับสีความเข้มข้นไอออนคลอไรด์ 2 สองกลไกการซึมผ่านของคลอไรด์มีการซึมผ่าน การขับเคลื่อน ด้วยแรงดันไล่ระดับสี ถ้ามีการใช้ไฮดรอลิกเฮดบนหน้าหนึ่งของคอนกรีต และคลอไรด์อยู่ พวกเขาอาจ permeate เป็นคอนกรีต สถานการณ์ที่มีไฮดรอลิกเฮดไว้ในโครงสร้างทางหลวงมีน้อย อย่างไรก็ตาม วิธีการขนส่งทั่วไปดูดซึมได้ เป็นพื้นผิวคอนกรีตที่สัมผัสกับสิ่งแวดล้อม จะรับภาวะการเปียก และแห้งรอบ เมื่อน้ำ (อาจประกอบด้วยคลอไรด์) พบผิวแห้ง มันจะถูกดึงไปดูดรูขุมขนแต่รูพรุนของโครงสร้าง ดูดซึมถูกควบคุม โดยความชื้นไล่ระดับสี โดยปกติ ความลึกของแห้งมีขนาดเล็ก อย่างไรก็ตาม และกลไกการขนส่งนี้จะไม่ ด้วยตัวเอง นำคลอไรด์ระดับของเหล็กเสริมยกเว้นว่าคอนกรีตมีคุณภาพดีมาก และเหล็กเสริมเป็นตื้น มันทำให้คลอไรด์บางลึกในคอนกรีตอย่างรวดเร็ว และลดระยะทางที่พวกเขาต้องแฟลชถึงเหล็ก [Thomas, et al., 1995] ขนส่งสามกลไกข้างที่สามารถนำคลอไรด์ในคอนกรีตระดับของเหล็กที่ วิธีการหลักอยู่ที่แพร่ เป็นเรื่องยากที่สำคัญหัวไฮดรอลิกให้ได้นั่นเองในโครงสร้าง และผลของการดูดซึมโดยทั่วไปจำกัดอยู่ที่ตื้นครอบคลุมพื้นที่ ในกลุ่มของคอนกรีต รูขุมขนยังคงอิ่มตัว และเคลื่อนไหวไอออนคลอไรด์จะถูกควบคุม โดยไล่ระดับสีเข้มข้น จากการทบทวนทฤษฎีของแพร่ที่ฟูลเลอร์นำเสนอในส่วนต่อไปนี้ 3.2 Chloride Diffusion: A Brief Review of the Underlying Theory Chloride diffusion into concrete, like any diffusion process, is controlled by Fick’s First Law, which, in the one-dimensional situation normally considered, states: J D dC dx = - eff (1) where J is the flux of chloride ions, Deff is the effective diffusion coefficient (see below), C is the concentration of chloride ions and x is a position variable. In practical terms, this equation is only useful after steady-state conditions have been reached, i.e. there is no change in concentration with time. It can be used, however, to derive the relevant equation for non-steady conditions (when concentrations are changing), often referred to as Fick’s Second Law: ¶ ¶ ¶ ¶ C t D C x = eff 2 2 (2) which includes the effect of changing concentration with time (t). This has been solved using the boundary condition C(x =0, t >0) = C0 (the surface concentration is constant at C0), the initial condition C(x >0, t=0) = 0 (the initial concentration in the concrete is 0) and the infinite point condition C(x =¥, t >0) = 0 (far enough away from the surface, the concentration will always be 0). The solution is: C x t C erf x D t eff ( , ) 0 1 4 = - æ è ç ç ö ø ÷ ÷ (3) where erf(y) is the error function, a mathematical construct found in math tables or as a function in common computer spreadsheets. For concrete, there are some factors that interfere with simple interpretation of diffusion data. First of all, the chloride ions are not diffusing through a homogeneous solution. Concrete is a porous matrix that has both solid and liquid components. The diffusion through the solid portion of the matrix is negligible when compared to the rate of diffusion through the pore structure. The rate of diffusion is thus controlled not only by the diffusion coefficient through the pore solution but by the physical characteristics of the capillary pore structure. This effect is normally considered implicitly, however, and the effective diffusion coefficient of the chlorides into the concrete as a whole is considered, called here Deff. Other influences are discussed below. 3.3 Properties of the Concrete that Affect the Chloride Penetration Rate The rate of ingress of chlorides into concrete depends on the pore structure of the concrete, which is affected by factors including materials, construction practices, and age. The penetrability of concrete is obviously related to the pore structure of the cement paste matrix. This will be influenced by the water-cement ratio of the concrete, the inclusion of supplementary cementing materials which serve to subdivide the pore structure [McGrath, 1996], and the degree of hydration of the concrete. The older the concrete, the greater amount of hydration that has occurred and thus the more highly developed will be the pore structure. This is especially true for concrete containing slower reacting supplementary cementing materials such as fly ash that require a longer time to hydrate [Tang and Nilsson, 1992; Bamforth, 1995]. Another influence on the pore structure is the temperature that is experienced at the time of casting. High-temperature curing accelerates the curing process so that at young concrete ages, a hightemperature cured concrete will be more mature and thus have a better resistance to chloride ion penetration than a normally-cured, otherwise identical, concrete at the same at age. However, at later ages when the normally-cured concrete has a chance to hydrate more fully, it will have a lower chloride ion diffusion coefficient than the high-temperature-cured concrete [Detwiler, et al., 1991; Cao and Detwiler, 1996]. This finding has been attributed to the coarse initial structure that is developed in the high-temperature-cured concrete due to its initial rapid rate of hydration as well as the possible development of initialinternal microcracking. The rate of chloride penetration into concrete is affected by the chloride binding capacity of the concrete. Concrete is not inert relative to the chlorides in the pore solution. A portion of the chloride ions reacts with the concrete matrix becoming either chemically or physically bound, and this binding 4 reduces the rate of diffusion. However, if the diffusion coefficient is measured after steady-state conditions have been reached, then all the binding can be presumed to have taken place and this effect will not then be observed. If a steady state condition has not been reached, then not all the binding will have occurred and this will affect the results. The chloride binding capacity is controlled by the cementing materials used in the concrete. The inclusion of supplementary cementing materials affects binding, though the exact influence is unclear [Byfors, 1986; Rasheeduzafar, et al., 1992; Sandberg and Larrson, 1993; Thomas, et al., 1995]. Also, the C3A content of the cement influences its binding capacity, with increased C3A content leading to increased binding [Holden, et al., 1983; Midgely and Illston, 1984; Hansson and Sorenson, 1990].

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.0 ทฤษฎีพื้นหลัง
3.1 กลไกของคลอไรด์ไอออนขนส่งการดูดซึมฝอย, ความดันและการแพร่กระจายเป็นวิธีการที่คลอไรด์ไอออนสามารถเจาะคอนกรีต วิธีที่คุ้นเคยมากที่สุดคือการแพร่กระจายการเคลื่อนไหวของคลอไรด์ไอออนภายใต้การไล่ระดับความเข้มข้นที่ นี้จะเกิดขึ้นเป็นรูปธรรมต้องมีของเหลวอย่างต่อเนื่องและจะต้องมีการไล่ระดับสีไอออนคลอไรด์ความเข้มข้น 2 กลไกที่สองสำหรับการเข้าคลอไรด์คือการซึมผ่านได้แรงหนุนจากการไล่ระดับสีดัน หากมีการใช้ไฮโดรลิคหัวในหนึ่งหน้าของคอนกรีตและคลอไรด์ที่มีอยู่พวกเขาอาจจะซึมเข้าไปในคอนกรีต สถานการณ์ที่หัวไฮโดรลิคจะยังคงอยู่กับโครงสร้างทางหลวงเป็นของหายาก แต่ วิธีการขนส่งร่วมกันมากขึ้นคือการดูดซึม ในฐานะที่เป็นพื้นผิวคอนกรีตที่สัมผัสกับสภาพแวดล้อมที่มันจะได้รับการเปียกและรอบการอบแห้ง เมื่อน้ำ (อาจมีคลอไรด์) พบพื้นผิวแห้งก็จะถูกดูดเข้าไปในโครงสร้างรูพรุน แต่ดูดฝอย การดูดซึมจะขับเคลื่อนด้วยการไล่ระดับสีความชื้น โดยปกติแล้วความลึกของการอบแห้งที่มีขนาดเล็ก แต่และกลไกการขนส่งนี้จะไม่ด้วยตัวเองนำคลอไรด์ถึงระดับของเหล็กเสริมคอนกรีตเว้นแต่เป็นของที่มีคุณภาพดีมากและเหล็กเสริมตื้น มันไม่ตอบสนองได้อย่างรวดเร็วนำคลอไรด์ที่ระดับความลึกบางอย่างในคอนกรีตและลดระยะทางที่พวกเขาจะต้องกระจายไปถึงเหล็กเส้น [โทมัส, et al., 1995] ในสามกลไกการขนส่งที่อธิบายข้างต้นที่สามารถนำมาคลอไรด์ลงไปในคอนกรีตระดับของเหล็กเส้นที่วิธีการที่สำคัญคือที่ของการแพร่กระจาย มันเป็นเรื่องยากสำหรับหัวไฮโดรลิคอย่างมีนัยสำคัญที่จะกระทำกับโครงสร้างและผลกระทบจากการดูดซึมโดยทั่วไปจะมี จำกัด ไปยังพื้นที่ปกตื้น ในกลุ่มของคอนกรีต, รูขุมขนยังคงอิ่มตัวและการเคลื่อนไหวไอออนคลอไรด์จะถูกควบคุมโดยการไล่ระดับสีเข้มข้น ความคิดเห็นที่ฟูลเลอร์ของทฤษฎีของการแพร่กระจายจะนำเสนอในส่วนต่อไปนี้.
3.2 คลอไรด์แพร่: ทบทวนทฤษฎีอ้างอิงแพร่คลอไรด์ลงไปในคอนกรีตเช่นขั้นตอนการกระจายใด ๆ จะถูกควบคุมโดย Fick กฎหมายครั้งแรกซึ่งในหนึ่งมิติ พิจารณาสถานการณ์ปกติฯ : JD DC DX = - เอฟเอฟ (1) ในกรณีที่เจฟลักซ์ของไอออนคลอไรด์, Deff เป็นค่าสัมประสิทธิ์การแพร่ที่มีประสิทธิภาพ (ดูด้านล่าง), C คือความเข้มข้นของไอออนคลอไรด์และ x เป็นตัวแปรตำแหน่งที่ ในแง่การปฏิบัติสมการนี้จะเป็นประโยชน์เฉพาะหลังจากที่สภาพมั่นคงของรัฐที่ได้รับถึงคือมีการเปลี่ยนแปลงในความเข้มข้นที่มีเวลาไม่นาน มันสามารถนำมาใช้ แต่จะได้รับสมการที่เกี่ยวข้องสำหรับเงื่อนไขที่ไม่คงที่ (เมื่อความเข้มข้นมีการเปลี่ยนแปลง) มักจะเรียกว่ากฎข้อที่สองของ Fick: ¶¶¶¶ซีทีซี x = เอฟเอฟ 2 2 (2) ซึ่งรวมถึง ผลของความเข้มข้นของการเปลี่ยนแปลงกับเวลา (t) นี้ได้รับการแก้ไขโดยใช้สภาพ C เขตแดน (x = 0, เสื้อ> 0) = C0 (ความเข้มข้นของพื้นผิวที่เป็นค่าคงที่ C0) สภาพ C เริ่มต้น (x> 0, t = 0) = 0 (ความเข้มข้นเริ่มต้นใน คอนกรีตเป็น 0) และจุดที่ไม่มีที่สิ้นสุดสภาพ C (x = ¥, เสื้อ> 0) = 0 (ไกลพอห่างจากพื้นผิวที่มีความเข้มข้นจะเป็น 0) การแก้ปัญหาคือ: C XT C ERF x ลึกทีเอฟเอฟ () 0 1 4 = - æèçç O O ÷÷ (3) ที่ ERF (y) เป็นฟังก์ชันข้อผิดพลาดสร้างทางคณิตศาสตร์ที่พบในตารางทางคณิตศาสตร์หรือเป็น ฟังก์ชั่นในสเปรดชีตคอมพิวเตอร์ทั่วไป คอนกรีตมีปัจจัยบางอย่างที่ยุ่งเกี่ยวกับการตีความที่เรียบง่ายของการแพร่กระจายข้อมูล แรกของทุกไอออนคลอไรด์ไม่ได้กระจายสู่ทางออกที่เป็นเนื้อเดียวกัน คอนกรีตเป็นเมทริกซ์ที่มีรูพรุนที่มีทั้งส่วนประกอบที่เป็นของแข็งและของเหลว แพร่ผ่านส่วนที่เป็นของแข็งของเมทริกซ์เป็นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับอัตราการแพร่กระจายผ่านโครงสร้างรูขุมขน อัตราของการแพร่กระจายจึงถูกควบคุมโดยไม่เพียง แต่ค่าสัมประสิทธิ์การแพร่ผ่านการแก้ปัญหารูขุมขน แต่โดยลักษณะทางกายภาพของโครงสร้างรูพรุนของเส้นเลือดฝอย ผลกระทบนี้จะถือว่าได้ตามปกติโดยปริยายอย่างไรและค่าสัมประสิทธิ์การแพร่ที่มีประสิทธิภาพของคลอไรด์ลงในคอนกรีตโดยรวมถือว่าเป็นที่เรียกว่าที่นี่ Deff อิทธิพลอื่น ๆ ที่กล่าวถึงด้านล่าง.
3.3 คุณสมบัติของคอนกรีตที่ส่งผลกระทบต่ออัตราการเจาะคลอไรด์อัตราการเข้าของคลอไรด์ลงไปในคอนกรีตขึ้นอยู่กับโครงสร้างรูพรุนของคอนกรีตซึ่งเป็นผลกระทบจากปัจจัยรวมทั้งวัสดุการปฏิบัติการก่อสร้างและอายุ penetrability ของคอนกรีตจะเห็นได้ชัดที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างของรูพรุนของเมทริกซ์วางปูนซีเมนต์ นี้จะได้รับอิทธิพลจากอัตราส่วนน้ำซีเมนต์คอนกรีตที่รวมของวัสดุประสานเสริมที่ทำหน้าที่ในการแบ่งโครงสร้างรูขุมขน [McGrath, 1996] และระดับของความชุ่มชื้นของคอนกรีต เก่าคอนกรีตจำนวนเงินที่มากขึ้นของความชุ่มชื้นที่เกิดขึ้นและทำให้การพัฒนาสูงขึ้นจะเป็นโครงสร้างรูพรุน นี่คือความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคอนกรีตที่มีปฏิกิริยาช้าวัสดุประสานเสริมเช่นเถ้าลอยที่ต้องใช้เวลานานในการชุ่มชื้น [ถังและค๊ 1992; Bamforth 1995] อิทธิพลอีกต่อโครงสร้างรูขุมขนคืออุณหภูมิที่มีประสบการณ์ในช่วงเวลาของการคัดเลือกนักแสดง บ่มที่อุณหภูมิสูงเร่งกระบวนการบ่มเพื่อให้วัยหนุ่มสาวที่เป็นรูปธรรมเป็น hightemperature หายคอนกรีตจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและทำให้มีความต้านทานที่ดีที่จะเจาะไอออนคลอไรด์กว่าปกติหายเหมือนอย่างอื่นที่เป็นรูปธรรมในเวลาเดียวกันที่อายุ อย่างไรก็ตามในวัยต่อมาเมื่อคอนกรีตปกติหายมีโอกาสที่ให้ความชุ่มชื้นมากขึ้นอย่างเต็มที่ก็จะมีค่าสัมประสิทธิ์การแพร่ไอออนคลอไรด์ต่ำกว่าอุณหภูมิสูงหายคอนกรีต [Detwiler, et al, 1991. เฉาและ Detwiler 1996] การค้นพบนี้ได้รับการบันทึกให้โครงสร้างหยาบเริ่มต้นที่มีการพัฒนาในคอนกรีตที่อุณหภูมิสูงหายเนื่องจากอัตราอย่างรวดเร็วเริ่มต้นของความชุ่มชื้นเช่นเดียวกับการพัฒนาเป็นไปได้ของ initialinternal microcracking อัตราของการเจาะเข้าไปในคอนกรีตคลอไรด์เป็นผลมาจากกำลังการผลิตที่มีผลผูกพันคลอไรด์ของคอนกรีต คอนกรีตไม่เฉื่อยเทียบกับคลอไรด์ในการแก้ปัญหารูขุมขน เป็นส่วนหนึ่งของคลอไรด์ไอออนทำปฏิกิริยากับเมทริกซ์กลายเป็นคอนกรีตทั้งทางเคมีหรือผูกพันทางร่างกายและมีผลผูกพัน 4 จะช่วยลดอัตราการแพร่กระจาย แต่ถ้าค่าสัมประสิทธิ์การแพร่เป็นวัดหลังจากที่สภาพมั่นคงของรัฐที่ได้รับมาถึงแล้วทั้งหมดผูกพันสามารถเชื่อว่าจะเกิดขึ้นและผลกระทบนี้จะไม่ได้แล้วจะสังเกตเห็น ถ้าสภาพความมั่นคงของรัฐยังไม่ได้รับถึงแล้วไม่ได้ทั้งหมดจะมีผลผูกพันที่เกิดขึ้นและจะมีผลต่อผล คลอไรด์ที่มีผลผูกพันความจุจะถูกควบคุมโดยวัสดุที่ใช้ในการประสานคอนกรีต รวมของวัสดุประสานเสริมส่งผลกระทบต่อผลผูกพัน แต่อิทธิพลที่แน่นอนยังไม่ชัดเจน [Byfors 1986; Rasheeduzafar, et al, 1992. Sandberg และ Larrson 1993; โทมัส, et al., 1995] นอกจากนี้เนื้อหา C3A ของซีเมนต์ที่มีอิทธิพลต่อความสามารถในการผูกพันของตนกับเนื้อหา C3A เพิ่มขึ้นนำไปสู่การเพิ่มขึ้นมีผลผูกพัน [โฮลเดน, et al, 1983. Midgely และ Illston 1984; Hansson และโซเรน 1990]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.0 ทฤษฎีพื้น
3.1 กลไกของคลอไรด์ไอออนขนส่งเส้นเลือดฝอยดูดซับความดันและการแพร่กระจายคือหมายถึงซึ่งไอออนสามารถเจาะคอนกรีต วิธีที่คุ้นเคยมากที่สุดคือการแพร่กระจาย การเคลื่อนไหวของคลอไรด์ไอออนในความเข้มข้นลาด . สำหรับนี้จะเกิดขึ้นคอนกรีตจะต้องมีอย่างต่อเนื่องและเฟสของเหลวต้องมีคลอไรด์ไอออนเข้มข้นลาด . 2 กลไกที่สองคือ การซึมผ่านคลอไรด์ทางเข้า ขับเคลื่อน โดยไล่กดดัน หากมีการใช้ไฮโดรลิค หัวบนใบหน้าของคอนกรีตและคลอไรด์เป็นปัจจุบัน , พวกเขาอาจจะซึมผ่านเข้าไปในคอนกรีตสถานการณ์ที่หัวไฮดรอลิคจะรักษาโครงสร้างถนนเป็นเรื่องยาก อย่างไรก็ตาม การขนส่งทั่วไปวิธีการคือการดูดซึม เป็นผิวคอนกรีตจะสัมผัสกับสิ่งแวดล้อม จะได้รับเปียกและแห้งรอบ เมื่อน้ำ ( อาจจะประกอบด้วยคลอไรด์ ) พบพื้นผิวที่แห้งก็จะถูกดึงเข้าไปในโครงสร้างรูพรุน แต่ดูดฝอยการดูดซึมจะถูกขับเคลื่อนโดยการไล่ความชื้น โดยทั่วไปแล้ว ความลึกของการอบแห้งขนาดเล็ก , อย่างไรก็ตาม , และกลไกการขนส่งจะไม่ ด้วยตัวเอง นำคลอไรด์ในระดับของเหล็กเสริมนอกจากคอนกรีตมีคุณภาพมาก ยากจน และเหล็กเสริม ไม่ลึกมันให้รีบพาคลอไรด์มีความลึกในคอนกรีตและลดระยะทางที่พวกเขาจะกระจายไปถึงเหล็ก [ โทมัส , et al . , 1995 ] สามของการขนส่งกลไกที่อธิบายข้างต้นสามารถนำคลอไรด์ในคอนกรีตในระดับของเหล็ก , วิธีการหลักอยู่ที่แพร่มันเป็นเรื่องยากสำหรับสำคัญไฮดรอลิกเฮดจะใช้ในโครงสร้างและผลของการดูดซึมมักจะ จำกัด ขอบเขตครอบคลุมตื้น ในกลุ่มของคอนกรีตรูยังคงอิ่มตัวและการเคลื่อนไหวของไอออนคลอไรด์จะถูกควบคุมโดยเชอร์ . ความคิดเห็นที่ฟูลเลอร์ของทฤษฎีการแพร่กระจาย คือ นำเสนอในหัวข้อต่อไปนี้ .
3.2 การแพร่คลอไรด์ทบทวนทฤษฎีการแพร่ต้นแบบของคลอไรด์ในคอนกรีตเช่นกระบวนการแพร่ถูกควบคุมโดยกฎหมาย ครั้งแรก ฟิก ซึ่งในสถานการณ์ปกติถือว่าในสหรัฐอเมริกา : J D DC DX = - เอฟ ( 1 ) ที่เจเป็นมูกเลือดของไอออนคลอไรด์ , ดีฟคือสัมประสิทธิ์การแพร่ประสิทธิผล ( ดูด้านล่าง ) C ความเข้มข้นของไอออนคลอไรด์และ X คือ ตำแหน่งของตัวแปรในแง่ปฏิบัติ สมการนี้เป็นเพียงประโยชน์หลังจากสภาวะคงที่ได้ถึง คือ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในความเข้มข้นกับเวลา มันสามารถใช้ แต่เพื่อให้ได้สมการที่เกี่ยวข้องไม่ใช่สภาวะคงที่ ( เมื่อความเข้มข้นเปลี่ยน ) , มักจะเรียกว่ากฎหมายที่สองฟิก :¶¶¶¶ C T D C x = เอฟ 2 2 ( 2 ) ซึ่งรวมถึงผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงความเข้มข้นกับเวลา ( t ) นี้ได้รับการแก้ไขแล้วใช้เงื่อนไขขอบเขต C ( x = 0 , t > = 0 ) C0 ( พื้นผิวจะมีความเข้มข้นคงที่ C0 ) เริ่มต้นสภาพ C ( x > 0 , t = 0 ) = 0 ( ความเข้มข้นเริ่มต้นในคอนกรีตเป็น 0 ) และจุด C ( X = สภาวะอนันต์ ¥ T > 0 ) = 0 ( ไกลพอห่างจากพื้นผิวความเข้มข้นจะเป็น 0 ) การแก้ปัญหาคือ : C x t C TAN x D t เอฟ ( , ) 0 1 4 = - æ . 5 5 öขึ้น÷÷ ( 3 ) ที่ TAN ( Y ) เป็นฟังก์ชันทางคณิตศาสตร์ที่สร้างข้อผิดพลาดที่พบในตารางคณิตศาสตร์หรือเป็นฟังก์ชันในสเปรดชีตคอมพิวเตอร์ทั่วไป คอนกรีต มีปัจจัยบางอย่างที่ยุ่งกับการตีความอย่างง่ายของข้อมูลแพร่ ครั้งแรกของทั้งหมดคลอไรด์ไอออนจะไม่กระจายผ่านสารละลายเนื้อเดียว คอนกรีตพรุนเป็นเมทริกซ์นั้นมีทั้งของแข็งและของเหลว ส่วนประกอบ การแพร่กระจายผ่านทางส่วนที่แข็งของเมทริกซ์เป็นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับอัตราการแพร่ผ่านโครงสร้างรูขุมขนอัตราการแพร่กระจายจึงควบคุมไม่ได้เท่านั้น โดยการแพร่ผ่านของสารละลาย แต่โดยลักษณะทางกายภาพของหลอดเลือดฝอยของโครงสร้าง ผลกระทบนี้จะถือว่าไปโดยปริยาย อย่างไรก็ตาม การค่าสัมประสิทธิ์การแพร่ของคลอไรด์ในคอนกรีตโดยรวมถือว่า เรียกว่าที่นี่ดีฟ . อิทธิพลอื่น ๆมีการกล่าวถึงด้านล่าง
33 คุณสมบัติของคอนกรีตที่มีผลต่อการซึมผ่านคลอไรด์อัตราอัตราโจมตีของคลอไรด์ในคอนกรีตขึ้นอยู่กับโครงสร้างรูพรุนของคอนกรีต ซึ่งได้รับผลกระทบจากปัจจัยรวมทั้งวัสดุ , การปฏิบัติ , การสร้างและอายุ โดยเพนิทระบีลของคอนกรีตจะเห็นได้ชัดที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างของซีเมนต์เพสต์ของเมทริกซ์นี้จะได้รับอิทธิพลจากน้ำซีเมนต์ของคอนกรีตรวมของวัสดุที่ใช้ในการเสริมที่จะแบ่งโครงสร้าง [ รูขุมขน McGrath , 1996 ) และระดับของความชุ่มชื้นของคอนกรีต รุ่นเก่าที่เป็นรูปธรรม มากกว่าจํานวนความชุ่มชื้นที่เกิดขึ้นและดังนั้นจึงเพิ่มสูง จะพัฒนาโครงสร้างรูขุมขนนี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคอนกรีตผสมช้าลงปฏิกิริยาเสริมประสานวัสดุ เช่น เถ้าลอย ที่ต้องใช้เวลานานเพื่อ hydrate [ ตังและ นิลส์สัน , 1992 ; bamforth , 1995 ] อิทธิพลอื่นบนโครงสร้างรูพรุนเป็นอุณหภูมิที่มีประสบการณ์ ในเวลาหล่อ การบ่มที่อุณหภูมิเร่งกระบวนการบ่มคอนกรีตที่อายุหนุ่มเป็น hightemperature หายขาดคอนกรีตจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและดังนั้นจึงมีความต้านทานการซึมผ่านของคลอไรด์ไอออนที่ดีกว่าปกติ หาย ไม่งั้นเหมือนคอนกรีตที่เหมือนกันที่อายุ อย่างไรก็ตาม ในยุคต่อมาเมื่อปกติหายขาดคอนกรีตมีโอกาสให้ความชุ่มชื้นอย่างเต็มที่ ก็จะต้องลดการแพร่ของคลอไรด์อิออนมากกว่าอุณหภูมิสูง [ detwiler บ่มคอนกรีต , et al . ,1991 ; เคา และ detwiler 1996 ] การค้นพบนี้ได้รับการบันทึกเพื่อหยาบเริ่มต้นโครงสร้างที่พัฒนาขึ้นในอุณหภูมิสูงรักษาคอนกรีตเนื่องจากอัตราที่รวดเร็วของมันเริ่มต้นของความชุ่มชื้นเช่นเดียวกับการพัฒนาที่เป็นไปได้ของ initialinternal microcracking . อัตราการแทรกซึมของคลอไรด์ในคอนกรีตที่ถูกกระทบโดยคลอไรด์ผูกความจุของคอนกรีตคอนกรีตไม่งอมืองอเท้า เทียบกับคลอไรด์ในรูขุมขน โซลูชั่น ส่วนของคลอไรด์ไอออนทำปฏิกิริยากับเมทริกซ์คอนกรีตเป็นทั้งทางเคมีหรือทางกายภาพ ผูกพัน และผูก 4 ช่วยลดอัตราการแพร่ . อย่างไรก็ตาม หากการแพร่วัดหลังจากสภาวะคงที่ได้ถึงแล้วผูกสามารถสันนิษฐานว่ามีการยึดสถานที่และผลกระทบนี้จะไม่สามารถสังเกตได้ ถ้าสถานะคงตัวได้ถึงแล้วไม่ผูก จะเกิดขึ้น และจะส่งผลกระทบต่อผล คลอไรด์จะถูกควบคุมโดยการประสานการผลิตวัสดุที่ใช้ในคอนกรีต การเสริมวัสดุประสานต่อผูกแม้ว่าอิทธิพลแน่นอนไม่ชัดเจน [ byfors , 1986 ; rasheeduzafar , et al . , 1992 ; Sandberg และ larrson , 1993 ; โทมัส , et al . , 1995 ] นอกจากนี้ c3a เนื้อหาของปูนซีเมนต์ที่มีความจุรวมกับเนื้อหาที่นำไปสู่การเพิ่มขึ้น c3a เพิ่มขึ้น [ โฮลเด้น , et al . , 1983 ; midgely และ illston , 1984 ; แฮนสัน และ โซเรน น 2533 ] .