And Charles and I first started tal

And Charles and I first started talking because he asked me about the tattoo — what it meant. So now it holds the memory of our first meeting, too, and everything that came after.

So I feel like so much of what we read on the Internet is about immediate gratification. Writers post a short blog post to get their thoughts out into the world. Facebook status updates stand in as mini-essays. But we’ve also seen some commitment to long-form works this year, like Jill Abramson announcing her new venture to pay writers and websites like The Atavist that published your essay. What’s the biggest challenge for writers in this state of information overload?

I do think that writers face certain perils in the Internet era that have to do with the ease of publishing and the possibility of publishing things without working on them for a long time. And so much great writing happens because it marinates for a long time. Emily Cook has this great essay in The New Inquiry about how first reactions or early reactions aren’t necessarily more authentic. Sometimes we have a tendency to associate immediacy with authenticity, but often the most authentic thought or narrative is one that’s been considered and reconsidered and worked over. That practice of working on pieces for a long time — holding on to them for a long time and revising them over a long period of time and coming back to them over and over again — I don’t think we should let go of that. And I don’t think that digital culture means we have to let go of that, but I think it can function as a Siren. I feel it too. We have to plug our eyes and tie ourselves to the mast. It’s a perilous kind of affirmation: the possibility of immediate publication and the gratification of immediate readership.

Jason Diamond and Tobias Carroll wrote great think pieces about this being the year of the essay. Do you agree? I know we spoke about this at length in a previous interview for Salon, but what changes have you seen in the way that essays are read and discussed? Jeffery Renard Allen, author of “Song of the Shank” (Graywolf Press)I’m a big fan of Amis, especially such masterpieces as “Time’s Arrow” and “The Information,” and I found this one jaw-droppingly good — even by the very high bar I set for Amis. His return to Auschwitz is wrenching, a portrayal of hell that is haunting and human and, yes, absurd. It’s a devastating glimpse into vapidity and evil – and one very randy Nazi’s attempts to seduce the commandant’s wife.Jessie Burton, author of “The Miniaturist” (Ecco)

“Life Drawing,” by Robin Black (Random House)

One of my favorite novels of this year was “Life Drawing” by Robin Black. Using scalpel precision to pare back the painful beauty of a long marriage, Black’s prose is frequently breathtaking. What comes next after infidelity? Youth and aging, responsibility and betrayal, tenderness, creativity and the unavoidable fact that we never stop changing, make this a compulsive, revelatory read. Black has a skill few possess, and I look forward to what she writes next.

“Mount Terminus,” by David Grand (Farrar, Straus and Giroux)

I am all the better for having read David Grand’s masterful novel “Mount Terminus,” which is a reimagining of the origins of Hollywood. The novel is the literary equivalent of “Citizen Kane” in the way that it evokes a time and place that is both real and imagined, familiar and strange, every day yet magical. And the book manages to achieve all that it does by putting the hardcore issues of felt life at its narrative center—namely, the universal longing for love, our desire to be, our need to belong.Geoff Dyer, author of “Another Great Day at Sea: Life Aboard the USS George H.W. Bush” (Pantheon)Jeff Hobbs, author of “The Short and Tragic Life of Robert Peace: A Brilliant Young Man Who Left Newark for the Ivy League” (Scribner)

“All the Truth Is Out: The Week Politics Went Tabloid,” by Matt Bai (Knopf)

Not only does Matt Bai look at both sides of the central issue — which in and of itself is rare enough in political journalism — but he looks at every space in between. In doing so, he gives us a political drama that is both taut and empathetic. Gary Hart is a name that most Americans born after 1980 can’t remember, and one that, had a few particular decisions been made differently, all of us might have known as our 41st president. Whether or not you agree with (or even care about) the overarching thesis, you can’t help but come away with an uncomfortable understanding of just how precarious, and even randomized, the future of our nation is — as precarious and randomized as a guy meeting a girl on a boat.

“Redeployment,” by Phil Klay (Penguin Press)

I am sorry to report that a little thesis of mine has been shot down, is missing presumed injured. Back in 2010 I proved beyond reasonable doubt that since so much great reportage (David Finkel, Dexter Filkins et al.) had come out of the wars in Iraq and Afghanistan there was no need to wait for fictional accounts. Ben Fountain’s great novel “Billy Lynn’s Long Halftime Walk” dodged that bullet by being set almost entirely in the U.S. but Phil Klay’s collection of stories “Redeployment” turns out to be exactly the book I (didn’t know I) was waiting for.Jac Jemc, author of “A Different Bed Every Time” (Dzanc Books)

“The Empathy Exams,” by Leslie Jamison (Graywolf Press)

A book willing to ask more questions than provide answers goes straight to the top of my list, and “The Empathy Exams” did just that. Jamison manages to grip the reader through a digressive exploration of the previously shoulder-shrug-worthy topic of empathy, poking and prodding at each of her biases and assumptions, and urging readers to do the same. That a book as contemplative as “The Empathy Exams” has made such a splash this year proves that the bestseller lists can surprise us yet.

I’m glad that this is being touted as “the year of the essay” — and certainly glad to see work by writers I admire (Charles D’Ambrosio, Meghan Daum, Roxane Gay) getting wonderful attention and circulation — but it also strikes me as somewhat humorous. The essay has a long history and it’s such a basic form — not “basic” in the sense of easy, but “basic” in the sense of primal: a transcription of a mind reckoning with some subject — what could possibly be more compelling or intuitive? Why hasn’t every year been the year of the essay? I do think that the capaciousness of the essay — in particular, its ability to simultaneously hold personal material and outward inquiries (critical or journalistic) — is part of its appeal right now; it can offer the intimacy of access alongside the wider horizon of exploration beyond the self.

Who are some of the great thinkers (writers, painters, architects, etc.) that influenced or inspired you this year?

I can tell you about a few of the artists who have really gotten deep under my skin this year, although there are too many to list. I read Chris Kraus’s “I Love Dick” for the first time and it floored me: the way it negotiates the dynamics of exposure, plays with obsession as an empowering rather than degrading force, talks openly about how female desire is perceived and received… it felt like running into the snow from a hot tub, that crazy tingling of my own nerve endings activated. I’ve been a Maggie Nelson fan for a while, but I got to revisit both “The Art of Cruelty” and “Bluets” for a criticism seminar I was teaching at the NYU Journalism School — a bunch of deeply thoughtful, truly talented aspiring critics whose bylines I’ll be watching out for in the years to come — and I was so moved, once more, by how Nelson treats her own interior life with rigor, and treats the rigors of criticism with a sensitivity forged deep in her interior life.

Two art exhibitions really electrified me this year: Wangechi Mutu at the Brooklyn Museum — especially her work with the female body and consumption: a video of herself squatting in front of a chocolate cake, stuffing fistfuls in her mouth, is one of the most powerful transcriptions of the fraught female relationship to consumption I’ve ever seen. I watched it multiple times; just stood there transfixed. I also loved a Lucio Fontana exhibit I saw at the Musee d’Art Moderne in Paris over the summer. He’s known for making holes in his work — neat slits, sweeping gashes and ragged mouths — and I was captivated by the effect: this idea of puncturing the stillness of a single color, or a single material — some finite canvas in the foreground — to suggest the infinite beyond. “Who knows how God is?” he said. “So I made holes.” That says something about my process of writing essays, as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และชาร์ลส์และก่อนเริ่มการพูดคุย เพราะเขาถามเกี่ยวกับการสักคืออะไรหมายความว่า ตอนนี้ จะเก็บความทรงจำของเราแรกประชุม เกินไป และทุกอย่างที่มาจากดังนั้น ฉันรู้สึกเหมือนมากของสิ่งที่เราอ่านบนอินเทอร์เน็ตกำลังพึงพอใจทันที เขียนลงโพสต์บล็อกสั้นจะได้รับความคิดของพวกเขาเข้าสู่โลก อัพเดตสถานะ Facebook ยืนเป็นมินิเรียง แต่เราได้เห็นบางอย่างมุ่งมั่นที่จะทำงานแบบยาวปีนี้ เช่น Abramson จิลประกาศทุนใหม่ของเธอกับนักเขียนและเว็บไซต์เช่น Atavist ที่ที่เผยแพร่เรียงความของคุณ ความท้าทายที่ใหญ่ที่สุดสำหรับนักเขียนในสถานะนี้ของโอเวอร์โหลดข้อมูลคืออะไรผมคิดว่า นักเขียนหน้าภัยบางอย่างในยุคอินเตอร์เน็ตที่ต้องการความสะดวกในการเผยแพร่และสามารถเผยแพร่สิ่งต่าง ๆ โดยไม่ต้องทำเป็นเวลานาน และเขียนดีมากที่เกิดขึ้นเนื่องจากมัน marinates เป็นเวลานาน ปรุงอาหาร Emily มีเรียงความนี้ดีในการสอบถามใหม่ที่เกี่ยวกับวิธีแรกปฏิกิริยาหรือปฏิกิริยาแรก ๆ ไม่จำเป็นแท้จริง บางครั้งเรามีแนวโน้มที่จะเชื่อมโยง immediacy กับความถูกต้อง แต่เป็นที่มีการพิจารณาทบทวน และทำงานผ่านมักจะคิดหรือเล่าเรื่องช็อป ปฏิบัติที่ทำงานกับชิ้นส่วนเป็นเวลานานซึ่งถือเพื่อไว้สำหรับเวลานาน และการแก้ไขดังกล่าวเป็นระยะเวลานาน และกลับมาให้เล่า — ฉันไม่คิดว่า เราควรปล่อยให้ และไม่คิดว่า วัฒนธรรมดิจิตอลหมายถึง เราต้องปล่อยของที่ แต่ฉันคิดว่า มันสามารถทำงานเป็นแบบไซเรน ผมรู้สึกว่ามันเกินไป เราต้องต่อสายตาของเรา และตนเองผูกกับเสา ก็แบบว่ายืนยัน: สามารถพิมพ์ทันทีและพึงพอใจของผู้อ่านทันทีเพชร Jason และคาร์ Tobias เขียนชิ้นคิดว่าดีเกี่ยวกับนี้เป็นปีที่การเรียงความ คุณเห็นด้วยหรือไม่ ฉันรู้ว่า เราพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ยาวในการสัมภาษณ์ก่อนหน้านี้ร้านเสริมสวย แต่อะไรเปลี่ยนแปลงให้คุณเห็นวิธีที่นักอ่าน และกล่าวถึง เจฟ Renard อัลเลน ผู้เขียนของ "เพลงของเดอะจำพวก" (Graywolf กด) ฉันเป็นแฟนใหญ่ของ Amis โดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นผลงานมาสเตอร์พีซทำเป็น "ลูกศรของเวลา" และ "ข้อมูลที่" และฉันพบนี้ดีกราม droppingly — ฉันตั้งสำหรับ Amis โดยแถบสูงมาก เขากลับไป Auschwitz จะสะเทือน วาดภาพของนรกที่ haunting และมนุษย์และ ใช่ ไร้สาระ ก็เหลือบไป vapidity และความชั่วร้าย และหนึ่ง randy มากนาซีของพยายามเกลี้ยกล่อมภรรยาของ commandant ทำลายล้างเจสซี่เบอร์ตัน ผู้เขียนของ "เดอะ Miniaturist" (เปอร์)"ชีวิตการวาด โดยโรบินดำ (แรนดอมเฮาส์)หนึ่งในนิยายของฉันชื่นชอบปีนี้เป็น "ภาพวาดชีวิต" โดยโรบินสีดำ ใช้ความแม่นยำ scalpel ปอกกลับงามเจ็บปวดของการแต่งงานที่ยาวนาน ร้อยแก้วของดำคืองามบ่อย สิ่งที่มาต่อหลังจากความไม่ซื่อสัตย์หรือไม่ เยาวชน และริ้วรอย ความรับผิดชอบ และทรยศ เจ็บ ความคิดสร้างสรรค์ และความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราไม่เคยหยุดการเปลี่ยนแปลง ให้การ compulsive, revelatory อ่าน สีดำมีทักษะน้อยมี และหวังกับสิ่งที่เธอเขียนต่อไป"เมาเทอร์มินัส โดย David แกรนด์ (Farrar, Straus และ Giroux)ฉันทั้งหมดไปไม่อ่านนวนิยายผู้ David แกรนด์ "นัสเมาท์ ซึ่งเป็นการ reimagining กำเนิดของฮอลลีวูด นิยายจะเหมือนกับวรรณกรรมของ "ซิติเซนเคน" แบบที่ evokes เวลาและสถานที่จริง และเรื่องสมมติ คุ้นเคย และ แปลก ทุกวัน ยังขลัง และหนังสือจัดการให้ทั้งหมดที่ได้วางประเด็นฮาร์ดคอร์ของสักหลาดที่บรรยายความ ซึ่งได้แก่ สากลที่โหยหาความรัก ความปรารถนาของเราจะเป็น ความต้องการGeoff ทัน ผู้เขียนของฮอบส์เจฟ "อีกมากวันที่ทะเล:ชีวิตต่าง USS จอร์จ H.W. Bush" (อง) ผู้เขียนของ "สั้นและโศกนาฏกรรมชีวิตของโรเบิร์ตสันติภาพ: A สดใสหนุ่มสาวคนที่ซ้ายนวร์กสำหรับเดอะไอวีลีก" (Scribner)"ความจริงทั้งหมดจะออก: แท็บลอยด์ ไปเมืองสัปดาห์" โดย Matt Bai (Knopf)ไม่เพียงแต่ Matt ไบตาทั้งสองข้างออกกลาง — ในและ ของตัวเองมีน้อยมากในวารสารศาสตร์ทางการเมือง — แต่เขามองไปที่ทุกพื้นที่ในระหว่างการ ในการทำเช่นนั้น เขาทำให้เราตัวละครทางการเมืองที่ตึง และ empathetic ฮาร์ท Gary เป็นชื่อที่คนอเมริกันส่วนใหญ่เกิดหลังจากปี 1980 ไม่จำ และวันที่ ได้ทำการตัดสินใจเฉพาะบางแตกต่างกัน เราอาจได้ทราบเป็นประธาน 41 ของเรา หรือไม่คุณเห็นด้วย (หรือแม้แต่ดูแลเกี่ยวกับ) วิทยานิพนธ์คัดสรร คุณช่วยไม่ ได้ไปมีความเข้าใจเกี่ยวกับอึดอัดเพียงวิธีล่อแหลม และแม้กระทั่ง randomized อนาคตของประเทศชาติของเราเป็นตัวที่ล่อแหลม และ randomized เป็นผู้ชายประชุมสาวบนเรือ"ปรับ โดย Phil Klay (เพนกวินกด)ผมขอรายงานวิทยานิพนธ์น้อยของฉันมีการยิงลง หาย presumed บาดเจ็บ กลับไปในปี 2010 ฉันพิสูจน์สงสัยสมเหตุสมผลที่ตั้งแต่ reportage ดีมาก (David Finkel, Dexter Filkins et al.) มาจากสงครามในอิรัก และอัฟกานิสถานมี ไม่จำเป็นต้องรอให้บัญชีสมมตินั้น นวนิยายดี Ben น้ำพุ "Billy Lynn Halftime มาก" dodged กระสุนนั้น โดยกำหนดเกือบทั้งหมดในสหรัฐอเมริกาแต่ Phil Klay ชุดของเรื่องราว "ปรับ" เปิดออกให้ ว่าหนังสือผม (ไม่ทราบผมได้รอJac Jemc ผู้เขียนของ " A นอนพักเวลาที่แตกต่าง" (Dzanc Books)"การเอาใจใส่การสอบ โดยเลสลี่ Jamison (กด Graywolf)หนังสือเต็มใจที่จะถามคำถามเพิ่มเติมกว่าแสดงคำตอบไปตรงด้านบนของรายการของฉัน และ "เอาใจใส่สอบ" ไม่เพียงว่า Jamison จัดการการจับอ่าน โดยสำรวจการถดถอยของหัวข้อก่อนหน้านี้ไหล่ยักน่าเอาใจใส่ poking prodding ที่เธอยอมและสมมติฐานแต่ละ และกระตุ้นให้ผู้อ่านทำอย่างเดียว ว่า หนังสือจิตตปัญญาที่ "เอาใจใส่สอบ" ได้สาดเช่นปีนี้พิสูจน์ว่า รายการ bestseller สามารถแปลกใจเราได้ ฉันดีใจที่ว่า นี้คือทอกซ์เป็น "ปีของเรียงความ" — และแน่นอนยินดีดูงาน โดยเขียนชม (ชาร์ลส์ D'Ambrosio, Meghan Daum, Roxane Gay) ได้รับความสะดวกและการไหลเวียน — แต่ก็ยังนัดฉันเป็นอารมณ์ขันค่อนข้าง เรียงความมีประวัติยาวนาน และฟอร์มพื้นฐาน — ไม่ "พื้นฐาน" ในความรู้สึกของง่าย แต่ "พื้นฐาน" ในความรู้สึกของไพรมัล: transcription ของจิตใจการถูกสอบสวน ด้วยเรื่องบางอย่าง — อะไรอาจอาจจะน่าสนใจมากขึ้น หรือง่าย ทุกปีไม่ได้ปีเรียงความทำไม คิดว่า capaciousness ของเรียงความ — โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความสามารถในการกันเก็บวัสดุส่วนบุคคลและสอบถามภายนอก (สำคัญ หรือ journalistic) — เป็นส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ของขณะนี้ เราเป็นกันเองเข้าถึงควบคู่ไปกับขอบฟ้ากว้างของสำรวจนอกเหนือจากตนเองบางที่ดี thinkers (ผู้เขียน ชื่อจิตรกร สถาปนิก ฯลฯ) ที่รับอิทธิพล หรือแรงบันดาลใจจากคุณปีนี้คือใครสามารถบอกคุณเกี่ยวกับของศิลปินที่มีจริง ๆ อากาศลึกภายใต้ผิวของฉันปีนี้ แม้ว่าจะมีหลายราย อ่าน Chris Kraus "ฉันรักดิ๊ก" สำหรับครั้งแรก เวลาและตกแต่งผม: วิธี negotiates ของแสง เล่นกับการครอบงำจิตใจเป็นการกระจายอำนาจมากกว่าลดแรง เจรจาอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับความปรารถนาที่ว่าหญิงมีการรับรู้ และรับ...รู้สึกเหมือนทำงานเป็นหิมะจากอ่างน้ำร้อน หัวใจของฉันเองประสาทบ้าเรียกว่า ผมเคยเป็นแฟนเนลสันแม็กกี้หนึ่ง แต่ผมมาทบทวน "ศิลปะที่โหด" และ "Bluets" ในงานสัมมนาวิจารณ์ยนการสอนโรงเรียนวารสารศาสตร์ NYU — พวงลึกเด่น มีความสามารถอย่างแท้จริงธีมวิจารณ์ bylines ซึ่งผมจะดูออกสำหรับในปีที่ผ่านมา — และฉันถูกเพื่อย้าย อีกครั้งโดยเนลสันปฏิบัติต่อชีวิตของตนเองภายในกับ rigor และวิธีปฏิบัติต่อท่านวิจารณ์ ด้วยความไวที่ปลอมลึกในชีวิตของเธอภายในนิทรรศการศิลปะสองจริง ๆ electrified ฉันปีนี้: Wangechi Mutu ที่พิพิธภัณฑ์บรู๊คลิน — โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอทำงานกับร่างกายหญิงและปริมาณการใช้: วิดีโอของตัวเองการจับจองหน้าเค้กช็อคโกแลต บรรจุ fistfuls ในปากของเธอ เป็นหนึ่งกันมีประสิทธิภาพมากที่สุดของความสัมพันธ์หญิงเต็มไปกับปริมาณการใช้ที่ผมเคยเห็น ผมเห็นมันหลายครั้ง เพียงยืนมี transfixed ฉันยังรักแสดงฟอนทานาอาหารที่ผมเห็นในงานหัตถกรรมพิพิธภัณฑ์เจ้า Moderne ในปารีสในช่วงฤดูร้อน เขาเป็นที่รู้จักกันสำหรับการทำหลุมในงานของเขา — slits เรียบร้อย แก้ว gashes และปากลอง — และฉันถูกจุดประกาย โดยผล: ความคิดนี้ของ puncturing ความนิ่งสีเดียว หรือวัสดุเดียว — บางผืนมีจำกัดในเบื้องหน้า — แนะนำอื่น ๆ ไม่ "ใครไปรู้ว่าพระเจ้าทรงเป็น" เขากล่าวว่า "เพื่อทำหลุม" ที่กล่าวว่า บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับฉันขั้นตอนการเขียนรายงาน เช่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และชาร์ลส์และครั้งแรกที่ผมเริ่มพูดคุยเพราะเขาถามผมเกี่ยวกับรอยสัก - สิ่งที่มันหมายถึง ดังนั้นตอนนี้มันถือความทรงจำของการประชุมครั้งแรกของเราได้อีกด้วยและทุกอย่างที่มาหลังจาก. ดังนั้นผมจึงรู้สึกเหมือนมากของสิ่งที่เราอ่านบนอินเทอร์เน็ตเป็นเรื่องเกี่ยวกับความพึงพอใจทันที นักเขียนโพสต์โพสต์บล็อกสั้นที่จะได้รับความคิดของพวกเขาออกไปทั่วโลก Facebook อัพเดทสถานะยืนอยู่ในฐานะมินิเรียงความ แต่เราได้เห็นความมุ่งมั่นในรูปแบบระยะยาวบางส่วนทำงานในปีนี้เช่นเดียวกับจิลล์ Abramson ประกาศร่วมทุนใหม่ของเธอที่จะจ่ายเงินนักเขียนและเว็บไซต์เช่น Atavist ที่ตีพิมพ์เรียงความของคุณ อะไรคือความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับนักเขียนที่อยู่ในสถานะของการโอเวอร์โหลดข้อมูลนี้ผมไม่คิดว่านักเขียนที่ต้องเผชิญกับภัยบางอย่างในยุคอินเทอร์เน็ตที่มีจะทำอย่างไรกับความสะดวกในการเผยแพร่และความเป็นไปได้ของสิ่งที่เผยแพร่โดยไม่ต้องทำงานกับพวกเขาเป็นเวลานาน และการเขียนที่ดีเพื่อให้เกิดขึ้นมากเพราะมัน marinates เป็นเวลานาน เอมิลี่คุกนี้มีการเขียนเรียงความที่ดีในการสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการใหม่เป็นครั้งแรกหรือปฏิกิริยาปฏิกิริยาต้นไม่จำเป็นต้องจริงมากขึ้น บางครั้งเรามีแนวโน้มที่จะเชื่อมโยงกับความถูกต้องฉับไว แต่มักจะคิดจริงมากที่สุดหรือการเล่าเรื่องที่เป็นหนึ่งที่ได้รับการพิจารณาและทบทวนและทำงานมากกว่า การปฏิบัติที่ของการทำงานในชิ้นสำหรับเป็นเวลานาน - การถือครองเพื่อให้พวกเขามาเป็นเวลานานและแก้ไขพวกเขาในช่วงระยะเวลานานและกลับมาที่พวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก - ฉันไม่คิดว่าเราควรปล่อยให้ไปที่ และผมก็ไม่คิดว่าวัฒนธรรมดิจิตอลหมายความว่าเราต้องปล่อยให้ไปของนั้น แต่ผมคิดว่ามันสามารถทำงานเป็นไซเรน ผมรู้สึกว่ามันเกินไป เราต้องเสียบดวงตาของเราและผูกตัวเองเพื่อเสา มันเป็นชนิดอันตรายของการยืนยัน:. เป็นไปได้ของการตีพิมพ์ในทันทีและความพึงพอใจของผู้อ่านทันทีเจสันเพชรและโทเบียสแครอลเขียนชิ้นคิดที่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นปีของการเขียนเรียงความ คุณเห็นด้วย? ฉันรู้ว่าเราได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่มีความยาวในการให้สัมภาษณ์ก่อนหน้านี้สำหรับร้านเสริมสวย, แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ที่คุณเห็นในวิธีการที่จะอ่านการเขียนเรียงความและพูดคุยกัน? เจฟฟรี Renard อัลเลนผู้เขียน "เพลงของ Shank" (Graywolf กด) ผมเป็นแฟนตัวยงของมิร์ทโดยเฉพาะอย่างยิ่งผลงานชิ้นเอกเช่น "เวลาของลูกศร" และ "ข้อมูล" และฉันพบนี้กราม droppingly ดี - แม้ โดยแถบที่สูงมากผมตั้งค่าสำหรับมิร์ท กลับไปของเขา Auschwitz เป็น wrenching, ภาพของนรกที่มีความหลอนและมนุษย์และใช่บ้าบอคอแตก มันเป็นเหลือบทำลายล้างเป็น vapidity และความชั่วร้าย - และเป็นหนึ่งมากพยายามตัณหานาซีจะเกลี้ยกล่อมผู้บัญชาการของ wife.Jessie เบอร์ตันผู้เขียน "เล็ก ๆ " (Ecco) "การเขียนชีวิต" โดยโรบินสีดำ (สุ่มบ้าน) หนึ่งในนวนิยายที่ชื่นชอบ ของปีนี้คือ "ชีวิตการวาดภาพ" โดยโรบินสีดำ การใช้ความแม่นยำในการผ่าตัดเพื่อตัดกลับความงามความเจ็บปวดของการแต่งงานยาวสีดำร้อยแก้วเป็นบ่อยที่น่าทึ่ง สิ่งที่มาต่อไปหลังจากที่นอกใจ? เยาวชนและอายุความรับผิดชอบและการทรยศอ่อนโยนความคิดสร้างสรรค์และความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราไม่เคยหยุดการเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้บังคับเปิดหูเปิดตาอ่าน สีดำมีทักษะไม่กี่มีและผมหวังว่าจะได้ในสิ่งที่เธอเขียนต่อไป. "เมาปลายทาง" โดยเดวิดแกรนด์ (ฟาร์ราเตราสส์และโรซ์) ฉันทั้งหมดที่ดีกว่าสำหรับการอ่านนิยายเก่งเดวิดแกรนด์ "เมาปลายทาง" ซึ่ง เป็นทบทวนของต้นกำเนิดของฮอลลีวู้ด นวนิยายเรื่องนี้เป็นเทียบเท่าวรรณกรรมของ "ซิติเซนเคน" ในทางที่ว่ามันกระตุ้นเวลาและสถานที่ที่มีทั้งจริงและจินตนาการที่คุ้นเคยและแปลกทุกวันยังมีมนต์ขลัง และหนังสือเล่มนี้พอที่จะประสบความสำเร็จในทุกสิ่งที่มันไม่โดยการวางปัญหาไม่ยอมใครง่ายๆของชีวิตรู้สึกที่เล่าเรื่องของศูนย์คือความปรารถนาสากลสำหรับความรักความปรารถนาของเราที่จะเป็นความต้องการของเราที่จะ belong.Geoff ย้อมผู้เขียน "อีกวันที่ยิ่งใหญ่ ในทะเล: ชีวิตบนเรือยูเอสเอสจอร์จดับเบิลยูบุช "(Pantheon) เจฟฟ์ฮอบส์ผู้เขียน" สั้นและโศกนาฏกรรมในชีวิตของโรเบิร์ตสันติภาพ: ชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยมที่เหลือสำหรับนิวอาร์ไอวีลีก "(Scribner) "ทั้งหมดคือความจริงออกมา : สัปดาห์การเมืองไปแท็บลอยด์ "โดยแมตต์ไบ (Knopf) ไม่เพียง แต่แมตต์ไบดูทั้งสองด้านของปัญหากลาง - ซึ่งในและของตัวเองเป็นเรื่องยากพอในการเขียนข่าวการเมือง - แต่เขามีลักษณะที่ทุกพื้นที่ในระหว่าง ในการทำเช่นนั้นเขาจะช่วยให้เราเป็นละครทางการเมืองที่มีทั้งตึงและความเห็นอกเห็นใจ แกรี่ฮาร์เป็นชื่อที่ชาวอเมริกันส่วนใหญ่เกิดหลังจากที่ 1980 จำไม่ได้และคนที่ได้ตัดสินใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่กี่รับการทำที่แตกต่างกันทั้งหมดของเราอาจจะเป็นที่รู้จักกันเป็นประธานครั้งที่ 41 ของเรา หรือไม่เห็นด้วยกับคุณ (หรือแม้กระทั่งเกี่ยวกับการดูแล) วิทยานิพนธ์ครอบคลุมคุณจะไม่สามารถช่วย แต่มาอยู่กับความเข้าใจอึดอัดเพียงวิธีที่ล่อแหลมและสุ่มแม้อนาคตของประเทศชาติของเราเป็น - ตามที่ล่อแหลมและสุ่มเป็น คนที่แต่งตัวประหลาดประชุมสาวบนเรือ. "การสับเปลี่ยนกำลังคน" โดยฟิล Klay (เพนกวินกด) ผมเสียใจที่จะรายงานว่าวิทยานิพนธ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมได้รับการยิงจะหายไปสันนิษฐานได้รับบาดเจ็บ กลับไปในปี 2010 ผมได้รับการพิสูจน์ข้อกังขาว่าตั้งแต่การรายงานข่าวที่ดีมาก (เดวิด Finkel ขวา Filkins et al.) ได้ออกมาจากสงครามในอิรักและอัฟกานิสถานมีจำเป็นต้องรอให้บัญชีสมมติไม่มี เบนนวนิยายที่ดีน้ำพุของ "บิลลี่ลินน์ยาวอีเกิ้ลเดิน" หลบกระสุนว่าโดยการตั้งเกือบทั้งหมดในสหรัฐอเมริกา แต่คอลเลกชันฟิล Klay ของเรื่องราว "การสับเปลี่ยนกำลังคน" จะออกมาเป็นว่าหนังสือที่ฉัน (ไม่ได้รู้ว่าฉัน) กำลังรอ Jac Jemc ผู้เขียน "นอนที่แตกต่างกันทุกครั้ง" (Dzanc หนังสือ) "สอบเอาใจใส่" โดยเลสลี่โซโล (Graywolf กด) หนังสือยินดีที่จะถามคำถามมากกว่าให้คำตอบไปตรงกับด้านบนของรายการของฉันและ " สอบเอาใจใส่ "ไม่เพียงแค่นั้น โซโลพอที่จะจับผู้อ่านผ่านการตรวจสอบข้อเท็จจริงของ digressive หัวข้อก่อนหน้านี้ยักไหล่-คุ้มค่าของการเอาใจใส่ poking และ prodding ในแต่ละอคติของเธอและข้อสมมติฐานและกระตุ้นให้ผู้อ่านที่จะทำเช่นเดียวกัน . ว่าหนังสือเป็นครุ่นคิดว่า "สอบเอาใจใส่" ได้ทำเช่นสาดในปีนี้พิสูจน์ให้เห็นว่ารายการขายสามารถแปลกใจเรายังฉันดีใจที่ว่านี้จะถูกขนานนามว่าเป็น "ปีเรียงความ" - และดีใจอย่างแน่นอน เห็นผลงานจากนักเขียนผมชื่นชม (ชาร์ลส์ D'Ambrosio, Meghan Daum, ร็อกแซนเกย์) ได้รับความสนใจที่ยอดเยี่ยมและการไหลเวียน - แต่ก็ยังนัดฉันเป็นค่อนข้างอารมณ์ขัน เรียงความมีประวัติศาสตร์อันยาวนานและมันเป็นเช่นรูปแบบพื้นฐาน - ไม่ได้เป็น "พื้นฐาน" ในความหมายของง่าย แต่ "พื้นฐาน" ในความหมายของครั้งแรก: ถอดความจากการคำนวณใจกับเรื่องบาง - สิ่งที่อาจจะเป็นที่น่าสนใจมากขึ้นหรือ ใช้งานง่าย? ทำไมยังไม่ได้รับทุกปีปีเรียงความ? ฉันไม่คิดว่าความจุของเรียงความ - โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถในการพร้อมกันถือวัสดุส่วนบุคคลและสอบถามข้อมูลภายนอก (ที่สำคัญหรือหนังสือพิมพ์) - เป็นส่วนหนึ่งของการอุทธรณ์ของตอนนี้; มันสามารถนำเสนอความใกล้ชิดของการเข้าถึงควบคู่ไปกับขอบฟ้ากว้างของการสำรวจตัวเองเกินกว่า. ใครคือบางส่วนของนักคิดที่ดี (นักเขียนจิตรกรสถาปนิก ฯลฯ ) ที่มีอิทธิพลหรือแรงบันดาลใจให้คุณปีนี้ผมสามารถบอกคุณเกี่ยวกับบางส่วนของ ศิลปินที่มีอากาศจริงๆลึกลงไปใต้ผิวของฉันในปีนี้แม้ว่าจะมีมากเกินไปในรายการ ผมอ่านคริส Kraus ของ "I Love ดิ๊ก" เป็นครั้งแรกและจะปูพื้นฉัน: วิธีการที่จะเจรจาการเปลี่ยนแปลงของการรับการเล่นกับความคิดครอบงำเป็นเพิ่มขีดความสามารถมากกว่าการย่อยสลายแรงพูดตรงไปตรงมาเกี่ยวกับวิธีปรารถนาหญิงเป็นที่รับรู้และได้รับ ... มัน รู้สึกเหมือนทำงานเป็นหิมะจากอ่างน้ำร้อนที่รู้สึกเสียวซ่าบ้าของปลายประสาทของตัวเองเปิดใช้งาน ผมเคยเป็นแฟนแม็กกี้เนลสันในขณะที่ แต่ฉันได้ที่จะทบทวนทั้ง "ศิลปะการทารุณกรรม" และ "Bluets" สำหรับการสัมมนาการวิจารณ์ผมถูกสอนที่ NYU โรงเรียนวารสารศาสตร์ - พวงของความคิดลึกที่ต้องการมีความสามารถอย่างแท้จริง นักวิจารณ์ที่มีพาดหัวข่าวฉันจะดูออกสำหรับในปีที่ผ่านมา - และฉันก็ถูกย้ายเช่นนั้นอีกครั้งโดยวิธีการเนลสันถือว่าชีวิตภายในของเธอเองที่มีความรุนแรงและการปฏิบัติต่อความโหดร้ายของการวิจารณ์ที่มีความไวต่อการปลอมแปลงลึกลงไปในการตกแต่งภายในของเธอ . ชีวิตสองนิทรรศการศิลปะจริงๆไฟฟ้าฉันในปีนี้: Wangechi Mutu ที่พิพิธภัณฑ์บรูคลิ - โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทำงานของเธอกับร่างกายของสตรีและการบริโภค: วิดีโอของตัวเองนั่งยอง ๆ อยู่ด้านหน้าของเค้กช็อคโกแลต, บรรจุ fistfuls ในปากของเธอเป็นหนึ่งใน ทานที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของความสัมพันธ์ที่เต็มไปหญิงกับการบริโภคที่ฉันเคยเห็น ผมเฝ้าดูมันหลายครั้ง; เพียงแค่ยืนตรึงมี ฉันยังรักจัดแสดงตานา Lucio ผมเห็นที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในกรุงปารีสในช่วงฤดูร้อน เขาเป็นที่รู้จักสำหรับการทำหลุมในการทำงานของเขา - กรีดเรียบร้อยรอยกว้างและปากมอมแมม - และฉันก็หลงรักโดยผลใช้บังคับความคิดของการเจาะความนิ่งของสีเดียวหรือเป็นวัสดุเดียวนี้ - บางผ้าใบ จำกัด ในเบื้องหน้า - เพื่อ ขอแนะนำให้เกินกว่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด "ใครจะรู้ว่าพระเจ้าคืออะไร?" เขากล่าว "ดังนั้นผมจึงทำหลุม." ที่กล่าวว่าสิ่งที่เกี่ยวกับกระบวนการของฉันในการเขียนเรียงความรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ ชาร์ลส์ และครั้งแรกที่ผมเริ่มคุย เพราะเขาถามฉันเกี่ยวกับเรื่องรอยสัก - ว่ามันหมายถึงอะไร ดังนั้นตอนนี้มันเก็บหน่วยความจำของการประชุมครั้งแรกของเราด้วย และทุกอย่างที่ตามมา

ผมรู้สึกชอบมากของสิ่งที่เราอ่านในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับความพึงพอใจทันที ผู้เขียนโพสต์บล็อกสั้น ๆที่จะได้รับความคิดของตนออกมาสู่โลก อัปเดตสถานะ ยืนเป็น มินิ บทความแต่เราก็เห็นความมุ่งมั่นแบบยาว งานในปีนี้ ชอบจิลเอเบริมสันประกาศร่วมทุนใหม่ของเธอที่จะจ่ายนักเขียนและเว็บไซต์เช่น atavist ที่เผยแพร่บทความของคุณ อะไรคือความท้าทายที่ใหญ่ที่สุดสำหรับนักเขียนในสถานะของข้อมูลเกินพิกัดนี้

ฉันคิดว่านักเขียนในอินเทอร์เน็ตยุคหน้าอันตรายบางอย่างที่ต้องทำ ด้วยความสะดวกในการเผยแพร่และความเป็นไปได้ของการประกาศสิ่งโดยไม่ต้องทำงานกับพวกเขามาเป็นเวลานาน และอีกมากมายที่เขียนที่ดีขึ้น เพราะหมักเป็นเวลานาน เอมิลี่ คุกมีเรียงความที่ดีนี้ในใหม่สอบถามเกี่ยวกับวิธีปฏิกิริยาแรกหรือปฏิกิริยาเร็วไม่จําเป็นจริงมากขึ้นบางครั้งเรามีแนวโน้มที่จะเชื่อมโยงความเร่งด่วนกับความถูกต้อง แต่มักจะคิดที่แท้จริงมากที่สุด หรือการเล่าเรื่องเป็นหนึ่งที่ได้รับการพิจารณาและทบทวนใหม่ และทำงานใหม่ที่ฝึกการทำงานบนชิ้นเป็นเวลานาน - จับพวกเขาเป็นเวลานานและการแก้ไขพวกเขาในช่วงระยะเวลาที่ยาวนานของเวลาและกลับมาพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก - ฉันว่าเราไม่ควรไปที่ และผมไม่คิดว่าวัฒนธรรมดิจิตอล หมายถึง เราต้องปล่อย แต่ผมคิดว่า มันสามารถใช้เป็นไซเรน ผมรู้สึกว่ามันเกินไปเราต้องอุดตาของเรา และผูกตัวเองกับเสาเรือ มันเป็นชนิดที่อันตรายของการยืนยัน : ความเป็นไปได้ของการตีพิมพ์ทันที และความพึงพอใจของผู้อ่านทันที

เจสันเพชรและโทเบียส คาร์โรลล์ เขียนดีคิดชิ้นนี้เป็นปีของเรียงความ คุณเห็นด้วยไหม ฉันรู้ว่าเราคุยกันเรื่องนี้ยาวในการสัมภาษณ์ก่อนหน้านี้สำหรับร้านเสริมสวยแต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงที่คุณเห็นในวิธีการที่บทความจะอ่านและคุยกัน เจฟฟรี เรนาร์ด อัลเลน , ผู้เขียนของ " เพลงของแข้ง " ( graywolf กด ) ผมเป็นแฟนตัวยงของ มิส โดยผลงานดังกล่าวเป็น " ลูกศรของเวลา " และ " ข้อมูล " และผมพบว่าหนึ่งในนี้ขากรรไกร droppingly ดีแม้โดยบาร์สูงมากผมตั้ง Amis กลับไปที่ค่ายเอาชวิตซ์เป็น wrenching ,ภาพนรกที่หลอกหลอนและมนุษย์และค่ะ ไร้สาระ มันแรงและเหลือบใน vapidity และความชั่วร้ายและสิ่งที่แรนดี้นาซีพยายามเกลี้ยกล่อมภรรยาของผู้บัญชาการ เจสซี่ เบอร์ตัน , ผู้เขียนของ " miniaturist " ( ใหม่ )

" รูปวาด " โดยโรบิน ( สุ่มบ้าน )

หนึ่งของนวนิยายของฉันชื่นชอบของปีนี้คือ " วาดภาพ " ชีวิต โดย โรบิน สีดำการใช้มีดเพื่อตัดกลับความงามความเจ็บปวดของการแต่งงานที่ยาวสีดำเป็นร้อยแก้ว เป็นบ่อยมาก สิ่งที่จะตามมาหลังจากการนอกใจ ? เยาวชนและผู้สูงอายุ ความรับผิดชอบ และการหักหลัง ความอ่อนโยน ความสร้างสรรค์ และหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราไม่เคยหยุดการเปลี่ยนแปลงนี้ให้บังคับ ซึ่งเผยให้เห็นสิ่งที่ไม่รู้มาก่อนอ่าน สีดำมีความชำนาญมี และฉันหวังว่าสิ่งที่เธอเขียนต่อไป

" ภูเขาปลายทาง " โดยเดวิดแกรนด์ ( เฟอราร์และสเตราส์ , โรซ์ )

ผมทั้งหมดดีกว่ามีอ่านเดวิดแกรนด์เก่งนวนิยาย " ภูเขาเทอร์มินัส , " ซึ่งเป็นการทบทวนของการกำเนิดของฮอลลีวู้ด นวนิยายคือเทียบเท่ากับวรรณกรรมของ " บอดี้สแลม " ในแบบที่ถึงเวลา และสถานที่ ที่เป็นทั้งจริงและจินตนาการ คุ้นเคยและแปลก ทุกวันยังขลังและหนังสือจัดการบรรลุเป้าหมายทั้งหมดที่ทำโดยการใส่ประเด็นชีวิตที่ไม่ยอมใครง่ายๆว่าเล่าเรื่องศูนย์คือความปรารถนาสากลสำหรับความรัก ความปรารถนาของเราได้ เราต้องอยู่ เจฟฟ์ Dyer , ผู้เขียนของ " วันอื่นที่ดีในทะเล : ชีวิตบนเรือ ยูเอสเอส จอร์จ เอช ดับเบิลยู บุช " ( ซึ่ง ) เจฟฟ์ ฮอบส์ , ผู้เขียนของ " สั้นและชีวิตที่น่าเศร้าของโรเบิร์ต สันติภาพเป็นเด็กหนุ่มที่ฉลาดไป Newark สำหรับ Ivy League " ( สกี้บเนอร์ )

" ความจริงก็คือ : สัปดาห์การเมืองไปแท็บลอยด์ " โดย Matt ไป๋ ( นอปฟ์ )

ไม่เพียง แมตต์ ไป๋มองทั้งสองด้านของปัญหา - กลาง ซึ่งในตัวของมันเอง คือพอในวารสารศาสตร์ - หายาก ทางการเมือง แต่เขาดูทุกพื้นที่ระหว่าง ในการทำเช่นนั้น เขาให้เราเป็นละครการเมืองที่เป็นทั้งตึงและ empathetic .แกรี่ ฮาร์ท เป็นชื่อที่คนอเมริกันส่วนใหญ่เกิดหลังปี 1980 จำไม่ได้ และหนึ่งในนั้นมีการตัดสินใจโดยเฉพาะไม่ได้แตกต่างกัน เราอาจจะรู้จักกันเป็นประธานรุ่นของเรา หรือไม่ว่าคุณเห็นด้วยกับ ( หรือแม้กระทั่งการดูแลเกี่ยวกับ ) ครอบคลุมวิทยานิพนธ์ คุณไม่สามารถช่วย แต่มาอยู่กับความอึดอัดของเพียงวิธีการที่ล่อแหลม และแม้แต่แบบสุ่มอนาคตของประเทศชาติของเรา - ล่อแหลมและสุ่มเป็นผู้ชายพบผู้หญิงบนเรือ

" สมัครใจ " โดย ฟิล klay ( กดนกเพนกวิน )

ขอโทษที่รายงานวิทยานิพนธ์น้อยของฉันถูกยิงลงหายไป สันนิษฐานว่าได้รับบาดเจ็บ กลับในปี 2010 ผมพิสูจน์ข้อสงสัยว่าในเมื่อนักข่าวที่ดีมาก ( เดวิด ฟิงเคล เด็กซ์เตอร์ filkins et al .) ได้ออกมาจากสงครามในอิรักและอัฟกานิสถานมีไม่ต้องรอบัญชีสมมุติ . เบน น้ำพุของนวนิยายที่ยิ่งใหญ่ " บิลลี่ ลินน์ ยาวช่วงพักครึ่งเดินหลบกระสุนโดยการตั้งค่า " เกือบทั้งหมด ในสหรัฐอเมริกา แต่ฟิล klay รวบรวมเรื่องราว " สมัครใจ " กลับกลายเป็นว่าหนังสือที่ผม ( ไม่รู้ผม ) รอคอย jemc JAC ,ผู้เขียนของ " เตียงที่แตกต่างกันทุกครั้ง " ( หนังสือ dzanc )

" การสอบ " โดยเลสลี่ Jamison ( graywolf กด )

หนังสือยินดีที่จะถามคำถามมากกว่าให้คำตอบตรงไปที่ด้านบนของรายการของฉัน และ " การสอบ " ไม่เพียงแค่นั้น Jamison จัดการจับผู้อ่านผ่านการสำรวจพูดนอกเรื่องจากก่อนหน้านี้ไหล่ยักหัวข้อน่าเอาใจใส่โผล่เข้ามากระทันหันที่แต่ละเธออคติและสมมติฐาน และกระตุ้นให้ผู้อ่านที่จะทำแบบเดียวกัน ที่หนังสืออย่างครุ่นคิด " การสอบ " ได้ทำเช่นสาดปีนี้พิสูจน์ว่ารายการ bestseller ก็ทำให้เราแปลกใจเลย

ดีใจจังที่เรื่องนี้จะถูก touted เป็น " ปีของการเขียนเรียงความ " - และแน่นอน ดีใจที่ได้เห็นงานจากนักเขียนที่ผมชื่นชม ( ชาร์ลส์ d'ambrosio Meghan ดอม , ,ร็อกเซนเกย์ ) ได้รับความสนใจมากและการหมุนเวียน - แต่มันก็ทำให้ฉันอดค่อนข้างอารมณ์ขัน เรียงความ มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน และมันเป็นรูปแบบพื้นฐาน - ไม่ใช่ " พื้นฐาน " ในความรู้สึกของง่าย แต่ " พื้นฐาน " ในความรู้สึกของ Primal : ถอดของจิตใจที่คิดกับบางเรื่องที่อาจจะดึงดูดมากขึ้นและใช้งานง่าย ? ทำไมถึงไม่ทุกปีเป็นปีของการเขียนเรียงความ ?ฉันคิดว่า capaciousness ของบทความโดยเฉพาะความสามารถในการพร้อมกันค้างไว้และสอบถามบุคคลวัสดุภายนอก ( ที่สำคัญ หรือวารสารศาสตร์ ) - เป็นส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ของตอนนี้ มันสามารถให้ความสนิทสนมของการเข้าถึงด้านข้างกว้างขอบฟ้าของการสำรวจนอกเหนือจากตนเอง

ที่บางส่วนของนักคิดที่ยิ่งใหญ่ ( นักเขียน , จิตรกร สถาปนิก ฯลฯ) ที่ได้รับอิทธิพล หรือแรงบันดาลใจคุณในปีนี้

ผมสามารถบอกคุณเกี่ยวกับบางส่วนของศิลปินที่ได้รับจริงๆลึกใต้ผิวหนังของฉันในปีนี้ แม้ว่ามีมากเกินไปที่จะเขียน ผมอ่านเป็น " คริส เคราส์ ฉันรักดิ๊ก " เป็นครั้งแรก และปูพื้นผม : วิธีการเจรจาพลวัตของการเล่นกับความหลงใหลเป็นพลังมากกว่าการบังคับพูดคุยอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับว่าผู้หญิงต้องการ คือ การรับรู้ และรับ . . . . . . . มันรู้สึกเหมือนวิ่งในหิมะ จากอ่างน้ำร้อนบ้าเหน็บตัวเองประสาทงาน ผมเคยเป็นแม็กกี้ เนลสัน แฟนสักพัก แต่ผมต้องทบทวนทั้งศิลปะ " โหดร้าย " และ " bluets " วิจารณ์การสัมมนาผมสอนอยู่ที่ NYU วารสารโรงเรียน - พวงอย่างสุขุมพรสวรรค์อย่างแท้จริงที่ต้องการนักวิจารณ์ที่มี bylines ผมจะดูในปีมา - แล้วผมก็ย้ายอีกครั้ง โดยวิธีการ เนลสัน ถือว่า ชีวิตภายในของเธอเองกับความรุนแรง และถือว่า rigors ของวิจารณ์ ด้วยความไวปลอมแปลงลึกในชีวิตภายในของเธอ

สองนิทรรศการศิลปะจริงๆ electrified ฉันในปีนี้ :wangechi มูที่บรู๊คลิน - พิพิธภัณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทำงานของเธอกับร่างกายผู้หญิงใช้วิดีโอของตัวเองเข้าไปในหน้าของเค้กช็อคโกแลต fistfuls ยัดในปากของเธอเป็นหนึ่งในรายละเอียดที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของความสัมพันธ์หญิงเต็มปริมาณ ผม เคย เห็น ผมดูหลายๆครั้ง เพียงแค่ยืนตรึง .ฉันรักลูซิฟอนจัดแสดงที่ผมเห็นที่พิพิธภัณฑ์ดาร์ ร้านอาหารใน ปารีส ช่วงฤดูร้อน เขาเป็นที่รู้จักสำหรับการทำหลุมในงานของเขาเรียบร้อย ช่อง gashes , กวาดปาก - สกปรกและผมหลงรักโดยผล : ความคิดของเจาะสงบนิ่งสีเดียวหรือเดียววัสดุ - จำกัด ผ้าใบ ในเบื้องหน้า - แนะนำอนันต์เกิน" ใครจะรู้ว่าพระเจ้าคืออะไร ? " เขากล่าวว่า " งั้นฉันทำรู " ที่กล่าวว่าสิ่งที่เกี่ยวกับกระบวนการของการเขียนเรียงความ เช่นกัน